And they're watching us as we all fly away [&Breakingdawn]

Met een bek vol prooi keerde de massieve grijswitte kater terug in het kamp. Er was de laatste tijd nog altijd een hoop gebeurd wat langs hem heen gegaan was. Hij was niet meegegaan naar Sunningrocks maar had er naderhand genoeg over gehoord. Voorals van de zwartwitte jonge warrior die totaal niet geschrokken was van het feit dat Firestars dood wellicht zijn schuld kon zijn. Hij had de jongere kater wel vaker met zijn ogen gevolgd maar wist dat hij er niks aan kon veranderen. hij was opgelucht dat hij had gekozen de Clan te bewaken in plaats van mee te doen aan die slachtpartij.
Zuchtend liet hij de prooi vallen bij de rest voor hij rondkeek en iets opnieuw opraapte. Hij had geen hart van steen, maar hij was toch wel flink opengehaald door het feit dat de poes op wie hij nu afliep geen woord meer tegen hem had gesproken. Hij had haar alleen maar willen helpen maar eindigde met een nutteloos gevoel.
Stilletjes liet hij het voor de neus van de gestreepte poes vallen en bekeek haar toch even voor hij zijn kop schudde. Hij kon niks voor haar doen dan toekijken, dus hij zou gewoon verder gaan voor zijn Clan, het beste gevend wat hij had. ''Hier,'' Mompelde hij enkel en draaide zich langzaam toch weer om. Hij hoefde hier niet te blijven en hij had zelf ook best honger. Hij wierp nog een blik naar achteren en begon met trage passen toch weer weg te lopen van haar.

Ze was alleen uit angst had ze iedereen van zich afgestoten en zichzelf in een hoekje geduwd. Na de aanval zeker bewoog ze nauwelijks meer maar dit alles was ver daarvoor al begonnen. Het moment dat ze zichzelf er op betrapte dat ze haar zicht verloor had ze degene uit haar leven geduwd die überhaupt het zouden kunnen merken. Namen die ze sprak voor ze in slaap viel en uit haar hoofd probeerde te bannen als ze wakker werd. Stormwise, Smoketear, Stormfrost.. Ze waren uit haar leven vertrokken. Haar opa en vader dood Storm.. Gewoon vertrokken. Het had haar nog meer gebroken.

En dan was her nog de zwart witte kater die ze uit haar leven had geduwd bang dat hij haar in de steek zou laten. Ze wist dat ze hem pijn gedaan had terwijl hij haar alleen maar had willen helpen. Maar ze had gedacht dat het de juiste keuze was. Een keuze die ze nooit in haar leven had moeten maken. Want nu lag ze hier. Alleen en in pijn. Een diepe schram over haar rechteroog lopend terwijl haar linker glazig voor zich uit. Haar staart lag voor zo ver het kon om haar heen gekruld maar de bruik was duidelijk zichtbaar. Het was haar nog niet verteld maar ze wist het wel.. Een leven als Warrior was voor haar uitgesloten. Ze had het verpest.

Langzaam sloot ze haar ogen en zakte in een lichte slaap waar ze uit gewekt werd door de te bekende geur van Flameclaw en haar linkeroog schoot open. Tegen het felle zonlicht kon ze de zwarte vlekken van Flame's vacht zien en ze onderdrukte een snor toen ze zijn stem hoorde en draaide haar hoofd omlaag naar waar de freshkill lag. "Flameclaw." Fluisterde ze zachtjes en dwong zichzelf omhoog en deed een stap achter hem aan niet helemaal zeker staand op haar poten. "Wacht.. alsjeblieft loop niet weg.."

Hij had de laatste tijd wel genoeg aan zijn hoofd gehad, zeker nu hij opnieuw twee apprentices onder zijn hoede had. het was veel werk maar ook belonend werk om hen beide te kunnen trainen. Niet elke warrior zou het makkelijk vinden om twee jonge katten te trainen maar de combinatie die hij nu had kwam voor hem beter uit. De een was ouder en had al wat training gehad dus kon de jongste helpen met oefeningen. Maar ook als hij andere taken moest uitvoeren en geen tijd voor ze kon maken had hij de optie om ze samen op pad te sturen, wetend dat ze veilig waren bij elkaar. En hoewel er nu veel was veranderd in de clan ging het hem allemaal best goed af.
Hij was nog niet ver weggelopen van de poes voor hij haar zijn naam hoorde fluisteren. Twijfelend bleef hij staan bij haar laatste zin en draaide langzaam zijn kop iets naar haar toe. ''Wat?'' Vroeg hij, maar niet onvriendelijk. Zijn toon was de eeuwige, kalme toon die hij al vele manen droeg. Hij voelde zijn maag samentrekken maar toch bleef de grote kater staan, wachtend op een reactie van haar, niet wetend waarom ze hem nu wel ineens aansprak.

Ze voelde zich gevangen en alleen. Praten met de andere elders kwam er niet van. Dat hoefde ze niet. Ze had ze horen spreken over hoe zielig ze het vonden voor haar dat ze waarschijnlijk niet langer meer als warrior door kon gaan. Het was haar eigen schuld geweest. Ze hoefde geen medelijden. Ze wou gewoon zijn wie ze hoorde te zijn en een elder hoorde niet in die omschrijving. Bij lange na niet..

Daarom had ze hem nodig. Ze besefte het zich pijnlijk goed. Hij was degene die er verdomme voor haar geweest was en ze had hem nu opnieuw nodig. Maar of hij wel opnieuw haar toe zou laten was een heel ander verhaal. En dat beangstigde haar. "I.. ik wil zeggen dat het me spijt Flameclaw." Fluisterde ze zachtjes. "Ik had je nooit zo in de steek moeten laten ik.. ik was bang ik wist niet wat ik deed. Ik.. Vertrouwde niemand met het probleem waardoor ik nu hier lig.." Mompelde ze zachtjes en keek omlaag. "Ik was stom terwijl ik donders goed weet dat ik jou had kunnen vertrouwen."

Hij wist niet wat hij van haar moest vinden maar bleef afwachten, wensend dat haar woorden snel kwamen zodat hij wat te eten kon zoeken voor hij omviel. Het leek even te duren maar zodra de poes sprak schoten zijn oren even heen en weer, niet reagerend tot ze uitgesproken was. Een van zijn oren had hij afgedraaid naar achteren, maar hij draaide zich niet helemaal om. Zijn lichaam boog zich alleen even in een bocht zodat hij naar haar kon kijken voor hij antwoord gaf. ''Je klinkt ten minste niet zo achterlijk meer als eerst.'' Antwoordde hij simpelweg maar draaide zich nog niet om, om weer weg te lopen. Terwijl de grote kater daar stond dacht hij na over zijn woorden en hij zuchtte. ''Het is jammer dat jij jezelf anderen ideeën had gegeven dan wat ik probeerde te vertellen. Je kan niet zomaar verwachten nu dat alles goed is. Ik accepteer je excuses maar heb een hoop om over te denken.'' Vervolgde hij rustig en schudde zuchtend zijn kop even. Hij wist nu niet of hij zou blijven of met anderen een maaltijd te gaan delen. ''Het enige wat ik verder nog kan zeggen is simpel. Het is nooit in de steek gelaten geweest, je had je eigen eenzame pad gekozen en dat accepteerde ik.'' Mompelde hij en sloot even zijn ogen voor hij zijn kop naar de prooistapel keerde en zijn kijkers weer opende. ''Wat wil je nu?'' Vroeg hij toch maar, haar een kans gevend nu om iets van haar keuzes wat recht te zetten.

Een zachte glimlach gleed over haar lippen bij het horen van zijn woorden en keek ietsje omlaag de ondergrond was zwart en het liet haar een beetje duizelen het gevoel hebbend dat ze boven een zwart gat zat en er elk moment in kon donderen als Flameclaw het bevel daartoe zou geven dus keek ze snel weer omhoog naar de wazige grijzige vlek. "Ik denk dat zo goed als blind mijn kijk op de wereld iets heeft veranderd." Glimlachte ze met een zachte stem en likte over haar pootje voor ze zuchtte. "Ik zie nu en dat ik echt met hele andere ideeën zat al weet ik niet wat momenteel beter is. De realiteit of de hoop waar ik me wanhopig aan vast geklampt had. De hoop waardoor ik mezelf neerhaalde." Mompelde ze langzaam en sloot haar linkeroog. "Ik.. Wil niet dat je me nu in een keer vergeeft en alles goed is dat wil ik niet daar zou ik ook niet om durven vragen." Sprak ze vastberaden en keek hem aan. "Ik heb je pijn gedaan dat kan ik je niet zomaar vragen te vergeten." Ze keek even weg en glimlachte toen ze haar maag hoorde knorren in reactie op zijn laatste vraag en keek hem aan. "Eet samen met mij..?" Mompelde ze glimlachend een lichte hoop in haar stem hangend.

-222 woorden lol xd

De grote kater wist niet wat er aan hem knaagde maar hij werd moe van bijna iedereen nu. Hij had zijn verdriet om het verlies van zijn familie en geliefde nu volledig verwerkt en hij kon nu een heel stuk beter leven met het verlies. Haar stem deed hem opkijken maar hij bleef even stil voor hij zuchtend zijn kop schudde. ''Dat is dan nog altijd wel te laat.'' Antwoordde hij toch maar staarde voor zich uit voor hij het niet kon laten om te snuiven. ''Je hebt dus echt niet geluisterd naar wat ik heb gezegd. Gebruik je hersens eens en besef dat de realiteit nooit zal zijn wat jij wil dat het is. het is iets waarmee je simpelweg moet leven en niks aan kan veranderen.'' Antwoordde hij scherp, maar verborg voor nu hoe erg het hem teleur stelde. Een frons trok over zijn gezicht terwijl hij zijn kop naar haar toe draaide. ''Dat was ik ook echt niet van plan, ben dan wel vergevingsgezind maar ook ik heb mijn grenzen.'' Antwoordde hij maar schudde zijn kop toch weer langzaam, zacht zuchtend. ''Ik zal nooit iets vergeten, wat het ook is.'' Mompelde hij zacht en slikte even voor hij zijn ogen sloot. Hij wachtte met antwoorden voor hij zich naar haar toe keerde en haar weer begon te naderen. Stilletjes nam hij plaats tegenover haar en keek om zich heen. ''Fine.'' Zei hij zacht, niet sprekend over zijn honger die hij had. Ze was nu een elder en die moesten eerst gevoed worden voor hij aan de beurt was.

Zacht zuchtte ze en keek weg bij zijn woorden die haar lichtelijk pijn deden. "Ik weet dat het te laat is Flameclaw ik weet het maar ik kan er vrij weinig aan veranderen achteraf." Mompelde ze langzaam en sloot haar 'goede' oog en keek weer even op maar gromde zachtjes haar kiezen op elkaar drukkend. "Maakt het nog wel uit wat ik zeg.." Mompelde ze en kwam iets omhoog. "Ik denk verdomme eens na weetje wel blind zijn zorgt er voor dat ik niet veel anders meer kan doen dan nadenken dus ik heb aardig wat tijd." Siste ze zacht en schudde haar hoofd. "Ik ben over het punt heen dat ik iets aan mijn leven zou willen veranderen. Mijn leven is goed zoals het is nu en ik leef hoe ik dat wil." Mompelde ze en ging weer liggen. "Goed.. Goed dat je het niet vergeet. Dat zal ik namelijk ook niet doen." Mompelde ze en glimlachte half hopend dat dit onderwerp met het opbrengen van voedsel iets minder hard zou worden. Ze snuffelde aan de fresh kill en glimlachte. "Eet jij maar eerst. Het enige wat ik toch doe is rondliggen hier. Je hebt vast hard gewerkt vandaag jij hebt het meer nodig." Glimlachte ze zacht en duwde de fresh kill met haar zachte neusje naar hem toe.

Bijna schoten de oren van de grijswitte kater plat op zijn kop bij haar woorden maar hij ademde diep in om zich iets te kalmeren. ''Dat heb ik toch ook niet gezegd?'' Antwoordde hij en schudde zijn kop voor hij onbewust even gromde bij wat ze zei. ''Als je daar eens mee kapt zou je wellicht een normaal gesprek kunnen voeren!'' Beet hij haar geïrriteerd toe, maar hij was moe en had honger. Het was een slechte smoes maar hij had hier dan echt geen zin in. Voor eens kon hij het niet aan om zulke woorden aan te horen, hij had gewoon behoefte aan een normaal en vrolijk gesprek zodat hij ook kon ontspannen. Hij wendde zijn kop weg van haar voor hij diep ademhaalde, hij weigerde nu zijn temperament te verliezen om dit. Hij negeerde de rest van haar woorden, wetend van zichzelf dat hij haar alleen maar zou afsnauwen als hij wel reageerde. Hij snoof in zichzelf en keek het kamp rond voor hij zijn staart over zijn voorpoten legde en zijn borst een lik gaf, afwachtend tot ze iets zou doen. Haar woorden veraste hem maar hij wilde niet eens denken aan tegenspreken. Hij boog zich naar de prooi toe om een hap te nemen en er goed op te kauwen voor hij het doorslikte, blij zijnd met het feit dat hij gewoon kon eten. ''Dankje,'' Mompelde hij zacht en sloot zijn ogen voor hij toch maar ging liggen, wat een heel stuk gemakkelijker en comfortabeler was op het moment.

Ze zuchtte haar ogen samenknijpend onder zijn woorden. Ze had geen zin in opnieuw zo toegesproken te worden. Ze voelde zich al klote en de waarheid in haar gezicht gesmeten krijgen was niet iets waar ze nu op zat te wachten. Ze wou gewoon dat hij een gezellig gesprek met haar zou voeren. Het maakte haar niet uit dat hij haar niet vergaf en niet zou vergeten wat ze gedaan had maar hij kon toch nu op ze minst een normaal gesprek voeren. Ze miste de gezelligheid van haar mede warriors. Ze wou weten wat er allemaal was gebeurd in het clanleven. Ze wou alles weten want ze hoorde niets van Honeypaw en de andere elders.
Een glimlachje streelde haar lippen toen ze hoorde hoe hij een hap nam en ontspande haar kopje op haar poten leggend voor ze langzaam een klein hapje nam. "Hoe gaat het in de clan?" Mompelde ze zachtjes hopend het onderwerp van het gesprek gewoon voor nu te kunnen laten zitten en op een andere toon verder te gaan. "Zijn er nog dingen gebeurd?" Vroeg ze half onzeker bang dat ineens alles veranderd was.

Hij negeerde haar zucht maar snoof zelf zodra het stil bleef vanaf haar kant, iets wat hem iets opluchtte. Was het nu zo moeilijk om niet meteen problemen neer te leggen. Hij dacht even na over haar vraag en fronste in zichzelf.''Prima, op de vreemde sfeer na die hier hangt sinds het gevecht om Sunningrocks.'' Antwoordde hij, zijn gedachtes afleidend van al het anderen en nadenkend over de situatie binnen de clan. ''De dood van Firestar is een behoorlijke opschudding in beide Clans nu.'' Ging hij bedenkelijk verder voor hij zijn kop even zuchtend schudde. Hij was het er sowieso niet al mee eens geweest en daarom achtergebleven. Haar volgende vraag deed hem weer nadenken, wat was er gebeurd behalve niet echt veel. ''Geen idee, iedereen herstelt van wonden hoewel een van de zwaarst gewonden weigert te blijven waar Nightstream hem verteld te blijven. Hij blijft het kamp maar uitgaan ookal kan hij nauwelijks lopen.'' Sprak hij en keek meteen even rond verder nadenkend. ''En verder zou ik niet weten wat er gebeurd zou moeten zijn, alles gaat zoals het altijd is gegaan.'' Mompelde hij en gaf een korte lik over zijn poten. Hij wist niet hoe ze zich zou voelen als hij over haar kittens zou beginnen dus dat hield hij maar stil, hoewel hij genoeg had gehoord van buiten Nightstreams den. Hij wist niet zeker wat hij wel en niet kon zeggen zonder de sfeer te verpesten in een seconde.

Ze glimlachte zachtjes op zijn woorden en schudde haar kopje langzaam. "Vreemde sfeer?" Mompelde ze zachtjes. "Niemand van ons is toch overleden?" Fluisterde ze onzeker en schudde haar kopje de rode kater herinnerend. Hij was een vriend voor haar geweest toen ze niemand meer had gehad. Firestar was de kater geweest die haar terug naar huis had gebracht. Zonder hem leefde ze nu als een rogue of erger.. was ze nu dood geweest. De gedachte aan hem nooit meer kunnen zien stak als een doorn in haar hart. "Hij was een goede leider.. hij verdiende geen dood bij een borderfight." Mompelde ze zachtjes en likte even over haar vachtje voor ze nog een hapje nam. "Wie?" Vroeg ze bezorgd op de woorden van Flameclaw ergens angst voelend dat het een van haar kittens kon zijn. Ze moest niet vergeten dat ze allemaal bijna 12 manen waren en twee van haar kits al warrior waren. Ze konden mee hebben gedaan in het gevecht... Alsjeblieft hadden ze maar niet mee gedaan in dat vreselijke gevecht.. "Dat is beter." Snorde ze zachtjes en likte haar pootje. "En.. Weet jij toevallig of Wretchedpaw, Sleepingpaw en Battlepaw, binnekort Warriors worden? Sinds Lightbringer en Futuresong het bijna een maand geleden al zijn geworden. En ligt Battle nog in de medicine cat den? Weet jij of het goed met hem gaat? Ik mag van Honeypaw niet eens meer op mn poten staan tot m'n wonden meer genezen. Hij moet me haten voor niet langskomen." Mompelde ze zachtjes haar kopje schuddend.

Hij knikte alleen even langzaam en zuchtte zacht. ''Ja, zelfs nu is het te voelen. Het is niet helemaal zoals gewoonlijk maar ik denk dat het komt simpelweg om wat er is gebeurd.'' Antwoordde hij voor hij met zijn kop schudde. ''Nee iedereen loopt hier nog levend rond.'' Mompelde hij langzaam maar probeerde er niet echt teveel aan te denken. Hij had het een onnodig gevecht gevonden en er was een hoop bloed verspild aan wonden alleen al. Hij keek even vragend op zodra hij haar hoorde praten maar haalde zijn schouders op. ''Dat is niet aan ons te beslissen wat voor een dood we verdienen.'' Mompelde hij zuchtend maar keek toe hoe ze een hap nam en boog zelf ook weer om een hap te nemen. Haar vraag deed hem haar even aankijken. Had ze dan eigenlijk geen oren, iedereen wist wat er precies was gebeurd. Hij besloot er niks van te zeggen en slikte zijn hap door. ''Snowkiller, van wat ik heb gehoord is hij behoorlijk gevallen en hij heeft een grote wond op zijn schouder die niet goed geneest en ook iets met zijn andere poot. Hij moet rusten maar weigert dat te doen.'' Antwoordde hij en staarde even voor zich uit , even denkend aan helemaal niks tot haar stem hem weer deed opkijken. ''Wretchedpaw heb ik nog niks over gehoord en Sleepingpaw is er klaar voor heb ik gehoord van haar mentor.'' Zei hij langzaam, maar dacht even na over de laatste van haar kittens. ''Maar Battlepaw is verre van klaar om warrior te worden. Gezien zijn toestand en hoe het daarvoor was heeft hij een enorme achterstand op de rest. Bovendien zal hij er nooit komen als een bepaald aantal anderen hem eens met rust laten.'' Het laatste mompelde hij meer tegen zichzelf, herinnerend wat hij net buiten de Medicine cat den had gehoord. Hij wilde geen geruchten verspreiden maar het jonge katertje zou niet ver komen als hem geen rust werd gegund om te herstellen. ''Maar van wat ik zo heb kunnen opvangen gaat zijn herstel maar slecht. je zou bijna kunnen zeggen dat hij zelf niet meer bereid is ervoor te vechten. En ik weet niet hoe hij zich voelt maar ik denk dat hij het niet zo nauw heeft met de rest ook. Hoorde hem laatst nog schreeuwen tegen Futuresong.'' Zuchtte hij en slikte even, maar niet vertellend waarover het ging of de volgende keer dat hij toch stiekem een half oor naar binnen had geworpen.

Zachtjes knikte ze bij zijn woorden. "Een leader die sterft laat niet alleen de clan zelf achter in shock maar het hele woud." Mompelde ze en glimlachte opgelucht. "Gelukkig maar. Het zou vreselijk zijn als we iemand moesten missen." Mompelde ze en schudde haar bruine kopje langzaam en verdrietig. "Firestar was m'n vriend. Hij.. heeft mij terug naar huis gebracht me laten zien hoe belangrijk familie is." Ze schudde haar kopje bij de herinneringen en keek hem opnieuw aan voor zover dat kon. "Snowkiller." Ze zag het beeld voor haar van de grote zwart witte kater, Stormfrost's halfbroer. Hij was een perfecte warrior alleen ze wist niet helemaal zeker wat ze van hem moest denken. Hij leek loyaal aan Riverclan en dat was waarschijnlijk het belangrijkste. "Ik hoop dat het snel beter zal gaan met Snowkiller." Mompelde ze en glimlachte zacht. "Ik kan niet wachten op Sleepingpaw's ceremonie." Glimlachte ze maar haar gezichtje betrok bij het nieuws over haar zoon en ze liet haar kopje op haar poten rusten en staarde even voor zich uit. "Bepaalde anderen Flameclaw? Wie laten mijn zoon niet met rust. Hij wil net zo graag als iedereen warrior worden.." Mompelde ze zachtjes maar staarde op en schudde haar kopje. "Battlepaw heeft niet voor niets de naam Battle. Hij is altijd al zwakker geweest en hij heeft gevochten voor zijn leven toen hij geboren was. Maar ik heb hem nooit als minder gezien dan de andere kittens. Battlepaw is een groot gevecht. Hij zal herstellen." Mompelde ze standvastig en kwam omhoog. "Dat weet ik zeker. Absoluut zeker." Ze glimlachte even maar schudde haar kopje bij het horen van hoe hij tegen izjn zus tekeer was gegaan.

Hij luisterde naar wat ze zei en slaakte een diepe zucht voor hij voor zich uit staarde. ''En toch gaat het leven gewoon door zoals het altijd is gegaan.'' Antwoordde hij langzaam, maar ging niet in op haar volgende woorden. hij kon er niks aan toevoegen of veranderen maar hij fronste even langzaam. ''Ja..'' Was zijn vage antwoord voor hij opkeek en zijn kop schudde. ''Ja, als hij rust neemt zal het een heel stuk beter gaan.'' Antwoordde hij droogjes voor zijn snuit betrok. Hij hoorde de toon in haar stem toen ze over haar dochters ceremonie sprak en slikte. met wat hij net had gezegd moest hij er wel omheen draaien. ''Het is niks,'' Mompelde hij toch maar ontwijkend, niet kunnen zeggend wat er werkelijk rondom haar zoontje gebeurde. ''En ik weet het, hij zal een prima warrior worden.'' Vervolgde hij iets vaster voor hij licht glimlachte. Zijn naam past perfect bij hem, en hij heeft een hoop strijd in zich. Ookal moet hij er nu nog een zien te voeren. Hij is buiten levensgevaar nu dus dat zou al goed nieuws voor je moeten zijn.'' Zei hij maar keek naar haar glimlach. ''Geef hem tijd, hij is nog jong en zal nog een hoop leren. Ik hoop dat Dawnstar een goede keus maakt voor zijn mentor.'' Zei hij voor hij rondkeek en zuchtte. ''Hoe zit het trouwens met jouw apprentices, hoe wil je dat nu gaan aanpakken?'' Vroeg hij en keek naar haar, wel doorhebbend dat ze gewoon slecht zag.

Zachtjes zuchtte ze haar ogen sluitend, en knikte wetend dat hij gelijk had. "En langzaam maar zeker zal zijn naam vergeten worden, met de generatie minder belangrijk." Verzuchtte ze en schudde haar kopje even. "Ik ken Snow maar wat goed, die rust gaat hij niet nemen." Grinnikte ze zachtjes en likte over haar vachtje. Ergens had ze het gevoel dat de grote kater iets voor haar verborgen hielt maar ze besloot maar niets te vragen. Als het echt belangrijk was dan zou hij het haar toch wel vertellen of niet soms? Prima warrior. Het liet haar zachtjes snorren en ze knikte. "Ik weet zeker dat hij een geweldige warrior gaat worden." Glimlachte ze en knikte langzaam. "Hij vind het met de tijd wel. Dat weet ik zeker, Hij is een sterke jongen." fluisterde ze liefdevol en knikte. "Ik hoop dat hij iemand zoals jou zou krijgen, jij weet precies hoe je met hem om moet gaan." Spinde ze en likte zijn wang even voor ze omlaag keek en zacht zuchtte. "Ik weet het niet.. Ze verdienen een goede mentor en.. ik vrees dat ik hier ga blijven.." Fluisterde ze. "Tenzij iemand me spontaan drachtig krijgt en ik weer naar de nursery ga." Lachte ze zacht en keek omlaag. Ze voelde al een langere tijd meer voor hem. Maar de tegenslagen hadden haar steeds tegengehouden. En nu wist ze zeker dat hun nooit meer samen zouden komen. Waarom zou hij met een elder willen?

Hij luisterde even bedachtzaam naar haar woorden voor hij zijn kop iets tiltte. Hij was het daar niet helemaal mee eens, hoewel het voor de meeste warriors zou kloppen. ''Zijn naam zal nooit vergeten worden, hij heeft een hoop voor iedereen gedaan, ook toen BloodClan kittens stal van andere clans. En zolang wij de verhalen blijven vertellen zal ook hij niet vergeten worden. Dat weet ik wel zeker.'' Antwoordde hij vriendelijk, toch proberend haar nog iets op te vrolijken voor er een frons op zijn kop verscheen en hij mee grinnikte met haar. ''Dat geloof ik best van je, wellicht geneest het alsnog snel. We hebben alle warriors nodig die we kunnen gebruiken. Er komt al nauwelijks genoeg prooi nu omdat er nog teveel gewonden zijn.'' Antwoordde hij toch mompelend maar was opgelucht dat ze het andere onderwerp liet vallen. Hij kon haar hoop voor haar dochters ceremonie nu niet verknoeien door te vertellen wat er toch gebeurde. Wellicht dat hij er later de kans voor kon pakken maar dat was nu wel het laatste wat ze kon gebruiken. Hij liet zijn ogen weer op de tabby poes vallen en nam toch maar weer een klein hapje terwijl hij naar haar luisterde. ''Vast wel, zolang hij maar vol houdt. Net zoals met alle andere apprentices. Zolang ze volhouden komen ze er zeker weten wel.'' Antwoordde hij tussendoor maar keek even verrast op. ''Ik heb helaas mijn poten al vol aan die andere twee aders had ik hem met alle liefde onder mijn hoede genomen. Ik weet zeker dat Dawnstar goed kiest en je zou zelfs iemand kunnen vragen ervoor. Bovendien, je kan leren hoe je met anderen om moet gaan, en dat is iets wat een nieuwere mentor ook goed zou doen als uitdaging.'' Zei hij met een glimlach voor hij zacht zuchtte en zijn ogen sloot. Zij had ook twee apprentices en ookal kon hij Disasterpaw wel op pad sturen kon hij dat met Nimblepaw nog niet doen. ''Wellicht dat ik ze wel taken kan geven en kan wegsturen met mijn oudere apprentice en het even opsplitsen tot Dawnstar nieuwe mentoren heeft gekozen voor ze.'' Stelde hij zacht voor hij haar fronsend aankeek en grinnikte. ''Het kom heus wel goed, laat je niet kelderen door wat er gebeurd is.'' Mompelde hij maar haalde zijn ogen niet van haar af. Hij had altijd voor haar klaar gestaan maar nu voelde hij zich bijna ongemakkelijk, iets wat hij in vele manen niet had gevoeld.

Zachtjes zuchtte ze en schudde haar kopje even. "Perhaps but do you remember the names of leaders from a distant past?" Mompelde ze. "Eventually new trouble will occur and new heroes will stand up. His name will be forgotten in the end." Mompelde ze en gaapte. "Ik wou dat ik kon meehelpen met jagen. Ik ben momenteel niet veel hulp hm" Ze grinnikte even. "Ik wou dat ik wat meer kon doen. Maar ik heb gehoord dat Lightbringer nu juist extra jaagt dus dat is mooi." Spinde ze zachtjes. "Natuurlijk houd hij vol, hij is mijn zoon. Hij is Stormfrost's zoon. Het bloed van Crookedstar en Stormstar stroomt door zijn aderen. Dat moet je niet vergeten." Een trotse glimlach gleed over haar lippen en ze duwde zichzelf zachtjes tegen zich aan. "Dat laat ik me niet, ik ben al lang blij dat jij weer tegen mij spreekt, ik.. Ik heb zo veel dat ik je nog moet vertellen Flameclaw." Ze ademde diep in en keek even naar haar pootjes. "I.. I've been kinda.. liking you for the past moons." Fluisterde ze zacht en keek op. "I.. think I.. fell in love with you along the way.. and I pushed you away afraid for the feelings but.." Ze schudde haar kopje. "Nu ik weer met je praat.. alle gevoelens komen weer op en ik denk niet dat ik het nog kan negeren.. Sorry.."

Hij haalde even langzaam zijn schouders op en richtte zijn kop naar de lucht voor hij weer naar haar keek. Hij kende vast wel genoeg namen, natuurlijk niet allemaal. ''I know a few, perhaps not all but enough for me.'' Antwoordde hij langzaam maar schudde zuchtend zijn kop. ''And how about Hailstar who took two kits back from WindClan, who were half clan but still he fought for them. Three leaders further and still he is remembered.'' Wierp hij tegen, het verhaal nog kennend uit zijn kitten tijd, en dat was al best lang geleden voor hem. Hij grinnikte zacht zodra hij haar volgende woorden hoorden en hield een waarschijnlijk gemene opmerking voor zich. ''Ach, als we hulp nodig hebben met het wegjagen van prooi kan ik je wel roepen.'' Grapte hij zacht en krulde zijn staart langzaam over zijn voorpoten voor hij knikte. ''Klopt, ze doet haar best maar ze is maar een lid van de gehele Clan. Begrijp me niet verkeerd, ze brengt een hoop terug, zelfs voor deze tijd van het jaar. Het is gewoon nog niet genoeg, ik ben Nimblepaw al volledig op de jacht aan het trainen zodat die samen kan gaan jagen met de rest en meer kan terugbrengen. Tot er meer warriors zijn die kunnen jagen kan ik gewoon niet anders.'' Mompelde hij zuchtend, zelf best balend dat hij niet de gevechtstrainingen kon doen met zijn jongste apprentice. Het was een van de dingen die hij altijd echt leuk had gevonden omdat elke apprentice toch zijn eigen stijl had voor alles. Hij werd weer even uit die gedachtes getrokken zodra ze weer sprak en hij grinnikte. ''Het bloed van twee nobele leiders, ik ben dat nooit vergeten. Maar het doet er nooit toe van wie je afstamt, je moet jezelf bewijzen. Iets wat ook jouw dochter heeft moeten leren.'' Antwoordde hij geduldig voor zijn kop even verrast iets omhoog schoot. haar eerste woorden waren dan niet zo verbazingwekkend voor hem maar wat ze uiteindelijk zei deed hem eigenlijk iets van schrikken. Even zat hij daar met zijn bek vol tanden naar haar te staren, niet wetend wat hij tegen haar kon zeggen. ''I see.'' Was het enige wat hij uit wist te brengen maar slikte ongemakkelijk. ''I don't knoow what to say.'' Mompelde hij vervolgens zacht, alleen voor haar om te horen. Ja, hij gaf om haar en het was de reden dat hij alles voor haar had willen doen. Alleen nu wist hij niet wat hij ermee aanmoest, hij kon niet zomaar alles achter zich gooien wat er gebeurd was en hoe ze zich had gedragen. Hij wist niet of ze zijn ongemak zou kunnen opmerken maar hij was eerder gericht op zijn eigen verwarring.

Een zachte lach schoot over haar lippen toen hij sprak en kwam half omhoog. "You're right you're right." Grinnikte ze zelf de verhalen over Hailstar nog kennend. Het was een groots leider geweest dat zou ze nooit kunnen ontkennen. Maar dat nam niet weg dat namen voor hem langzaam maar zeker verdwenen waren. Zijn andereen woorden lieten haar alleen maar meer lachen en ze spinde even. "Dat doe ik maar wat graag dat weet je." Grinnikte ze zacht spinnend en keek voor zover ze wist hem recht aan haar kop schuddend. "Flameclaw natuurlijk weet ik dat. Ze is dan wel mijn dochter maar ik ben.. nee laat maar ik ben wel blind." Ze schoot even in de lach. "Ik ben niet dom dat is wat ik wou zeggen, ze is gewoon vlees en bloed, ze zal nooit ook maar iets bovennatuurlijks kunnen bemachtigen. Maar dat neemt niet weg dat ze haar best doet.' Ze glimlachte en zuchtte zachtjes. "Ik hoop dat de andere warriors snel op de been komen. We hebben ze snel nodig. Jammer dat Dawnstar deze aanval niet eerder had gepland.." 'Het zou beter zijn als ze hem helemaal niet had gepland.' Dacht ze er achteraan en sloot haar ogen zich afvragend of Firestar weer verenigd was met zijn partner. Of hij gelukkig was of nog zo veel had willen doen.. Het stak haar door haart hart en ze zuchtte zacht. "Bloed is slechts een eerste stapje, de rest van reis moet iedere kat alleen doen. Of met hulp van geliefden. Het is niet anders en het is nooit anders geweest." Mompelde ze en ging weer liggen haar kopje op haar poten rustend. "You don't have to say a thing.. I understand if you walk away and I'd be glad if you'd stay by my side however I won't force you into anything, I'm not a little girl who needs love. I'm a warrior, I can handle some pain. And if you say lets just be friends I want you as my best friend next to me. If you want more.. you got my heart." Sprak ze zacht maar wist dat het duidelijk genoeg was voor hem en keek voor zich uit.