Weaknesses {+Sunset}

Hij grijnsde toen hij de verwarring van de poes haar gezicht af kon lezen. "W-wat?" Hij grinnikte zachtjes en gaf een lik over haar neusje. "Niks hoor," zei hij zo onschuldig mogelijk en hij gleed met zijn poot over de zwarte vacht van Sunset, die er gehavend uitzag. Hij begon rustig de klitten uit haar vachtje te halen met zijn poten. Toen één klit echt goed vastzat, gebruikte Royal zijn tanden om hem eruit te halen en begon wat extra op de huid te knabbelen dan nodig was. Hij wist dat dat een heel lekker gevoel was (-denk ook hier niks verkeerd over, dit is gewoon als een massage xD-) en begon wat langs haar ruggengraat te gaan. "Ik vind je leuk, Sunset." Miauwde de witte kater toen en hij keek haar recht in haar prachtige zilveren ogen aan.

Haar hoofd legde ze op de grond neer, en alles begon langzaam op te houden met duizelen. "Niks hoor," Sprak de kater onschuldig, en ze voelde zijn poot over haar vacht heen glijden. Ze voelde wat getrek aan haar vacht, en ze keek verbaasd naar haar flank waar de kater klitten aan het losmaken was uit haar vacht. Vervolgens haalde hij een wat vastere klit eruit, met zijn tanden. Hij knabbelde iets meer aan haar huid dan nodig was, wat ze eigenlijk best chill vond voelen, en hij verspreidde dat over haar ruggengraat. Opeens stopte hij, en de zwarte poes draaide zich om naar de kater die iets begon te miauwen. "Ik vind je leuk, Sunset." W A T. Met een schrok krabbelde de poes overeind. Dit was anders dan de andere hoeveelheid katers die voor haar gevallen waren. Hij was anders, heel anders. Maar veel te oud, zes moons! En hij was een member, zij een Young-One, en hij was enorm, en de poes mini. "Wat?" Ze krabbelde naar achteren maar struikelde daarbij over een tak, en belandde op haar rug. Dit kon niet! Snel sprong ze op, en liep nog een paar passen achteruit, waar zij hem met enorme ogen aan staarde. "Dat kan niet!"

"Wat?" Oh nee, dat klonk niet goed. Vond ze hem niet leuk? Was hij te snel geweest? Sunset krabbelde achteruit en wat gekwetst keek hij haar aan. Ze sprong op en stapte nog verder weg. "Dat kan niet!" Verward keek de witte kater naar de zwarte poes. "Huh? Hoezo niet? Kijk, als ik gevoelens voor iemand heb dan kan dat gewoon toch...?" Nu was hij ook verward en hij schudde met zijn kop, om zijn gedachtes wat vrij te maken. Hij liep naar Sunset toe en keek wat verdrietig. "Vind je mij dan niet leuk?" Vroeg hij en hij staarde naar zijn poten. Als ze leeftijd een probleem vond, snaote hij het niet. Hij was misschien 5 manen ouder!

"N-nee dat is het niet!" Verward schoot haar blik naar Royal, en een traan droop over haar wang. "Het is gewoon .. Het kan niet .." Ze liep naar hem toe, en drukte haar gezicht in zijn vacht, tranen dropen over haar wangen en belandden in zijn vacht. "Ik haat Bloodclan! Ik haat liefde, liefde haat mij!" Ze draaide zich om en sprong over wat takjes heen, waarna ze tussen de taken het beschutte plekje uit liep, maar wat ze daar aantrof had ze niet verwacht. Een enorme bliksemschicht spleet een boom door tweeën, en woeste vlammen spoten uit het karkas van de boom, de wind nam de vonken mee en verbrandde meer en meer bomen. Ze gilde, en wilde rennen, maar draaide zich om naar de omgevallen boom. "Royal, brand!" Ze wilde richting de kater rennen, maar een brandende boom stortte voor haar poten neer, en voordat ze kon stoppen knalde ze er met haar flank ertegenaan, waardoor een helse pijn ontstond. "Royal!" Gilde ze. Maar het enige wat ze zag waren brandende bomen, dikke wolken en bomen die naar de grond werden gesleurd door het helse vuur. Zo had haar familie zich dus gevoeld, zo was Skyclan ten onder gegaan. Nog een brandende boom werd naar de aarde toe getrokken, en knalde bijna op de staart van de poes, die hoestend en met brandende ogen zich een weg door de rook en het vuur probeerde te banen, naar Royal.

Draamaaaaaa

"N-nee dat is het niet!" Sunset stuurde een verwarde blik naar de witte kater, en een traan droop uit haar zilveren oogje. "Het is gewoon .. Het kan niet .." Opeens was haar kop in zijn vacht gedrukt, en Royal gaf haar een kopje. Ze begon te snikken, terwijl ze zei "Ik haat Bloodclan! Ik haat liefde, liefde haat mij!" Met een medelevend gebaar streek Royal, opnieuw, haar vacht goed, maar Sunset sprong van hem weg. Snel schoot hij achter haar aan, maar bleef wel beschut zitten. "Royal, brand!" Wat!? Eerst regen, dan een stijgende rivier, dan een omgevallen boom en dan brand? Hij wilde naar de uitgang rennen, maar een brandende boom viel er vlak voor neer en meteen schoten de bladeren, die net nog als goede beschutting dienden, in de brand als droge takken in de woestijn. De vlammen zaten nu al boven zijn kop en hij drukte zichzelf tegen de achterkant aan, op zoek naar een uitweg. "Royal!" Klonk Sunsets stem weer en in volle paniek begon de grote kater zichzelf in de nog niet brandende vlammen te storten, hopend er een doorgang te kunnen vinden. Rook vulde zich in de soort kamer van brandende bladeren en er was steeds minder zuurstof. Hij ging dood, hij wist het zeker. Hij gaf het op en ging zitten, starend naar de vlammen die steeds dichterbij kwamen.

+ Mwihihihihi someone has to save him!

Waar was hij? Waar was Royal? Tranen stroomden over de wangen van de zwarte poes, en haar hele flank was verbrand. Ze krijste van de pijn toen er een brandende tak tegen dezelfde wond aan sloeg en haar op de grond gedrukt hield. Ze wist dat ze niet zou sterven, en dat ze niet op zou geven. Krijsend van de pijn duwde ze de brandende tak van zich af, en kwam zwaar hijgend overeind. Het enige wat ze zag waren vlammen, rook en vonken die de nachtzwarte vacht van de poes verschroeiden. "Royal!" Gilde ze, toen ze terg sprintte. Bij de lichtste aanraking van haar verbrandde pootkussentjes met de grond kon ze wel schreeuwen. "Royal waar ben je?" Schreeuwde ze, enorm ongerust. Ze dook vluchtig weg voor een neerstortende, brandende tak. Haar blik scande de vuurzee af, en ze zag een soort hut van vuur, daar zat Royal in. Met een enorme sprong dook ze over de boomstam heen en kwam voor het hevig rokende hutje terecht. "Royal!" Miauwde ze bang, terwijl ze zich een weg baande door de brandende bladeren, het vuur kon haar tocht niets meer schelen, behalve de brandende takken die in haar enorme brandwond staken dan. Het hele hol was gevuld met zwarte, verstikkende rook. Haar zilveren ogen glinsterden door het vuur, terwijl ze huilend naar de kater zocht. "Royal!" Hoestte ze schor, en ze botste tegen iets groots en harigs aan, de witte kater. De poes greep hem hijgend en huilend vast. "We gaan niet dood," Trilde ze, terwijl ze haar poten nog vaster om hem heen sloeg. "Mijn ongeluk heeft me altijd in leven gehouden, ook nu!" Ze duwde hem door de bos takken heen, ze beten naar zijn vacht alleen had hij mazzel met zijn lange vacht. Sunset ging voor hem, en sloeg met haar gehavende poten de takken voor hem weg, en hield ze aan de kant terwijl ze haar huid verschroeiden. "Rennen ..." Hoestte ze zwaar, waarna ze de kater een setje gaf om vervolgens achter hem aan te rennen.

aaaand she saved him >3

Angst vulde hem en nam hem over. De vlammen kwamen dichterbij, dichterbij, dichterbij... Nog even en ze zouden hem raken. Hij drukte zich zo ver mogelijk tegen de wand aan en probeerde nog een laatste keer een uitweg te vinden, maar hij vond hem niet. Langzaam ademde hij alleen nog maar rook in en hoestte hij bijna alleen nog maar. "Royal!" Hoorde hij, en zwakjes keek hij op. Als het Sunset was, ging hij zichzelf vermoorden, als de vlammen dat niet voor hem deden. Als ze voor hem was komen kijken was het zijn schuld dat ze ook dood zou gaan. En ja, het was de zwarte poes, hij voelde hoe ze aan zijn witte lange haren trok. "We gaan niet dood," Royal voelde dat haar poten zich nu om hem heen sloten en dat ze helemaal trilde. "Mijn ongeluk heeft me altijd in leven gehouden, ook nu!" De kater geloofde het niet meer en het enige wat hij wilde was slapen, wegzakken, doodgaan. Sunset was het niet van plan en trok hem weg, al had hij geen idee hoe ze het gedaan had. De zwarte poes hielp hem op zijn poten en riep toen dat hij weg moest rennen. Maar, hoe kon hij rennen als hij niet eens kon ademen? Kom op, Royal! Sprak hij zichzelf toe. Je bent een Bloodclanner, geen slappe kittypet! Hij ademde een paar keer raspend in en uit voordat hij begon te rennen, zo snel als hij kon, terug naar het kamp.

Na een hele tijd gerend te hebben, hield hij het niet meer en Royal viel in elkaar. Hij sloot meteen zijn ogen en probeerde op adem te komen. "S-sunset..." Miauwde hij rasperig en hij keek omhoog, naar de zwarte kattin. "Dank.. Je."

Uitgeput ploft de poes op haar linkerzij, en keek de kater met grote ogen aan. Haar hele rechterflank was verbrand, het was één grote, donkerrode brandwond. De zwarte poes ademde hevig en tranen dropen over haar wangen. Als je goed keek zag je de plaatsen lopen waar haar vroegere littekens hadden gezeten, maar die waren nu allemaal onthult door de enorme plek die vanaf het begin van haar staart tot aan haar rechtervoorpoot te zien was. Haar pootkussentjes waren ook een beetje verbrand, hetzelfde gold voor haar buik. Hijgend probeerde ze de zwarte rook uit haar longen te puffen, en strompelde naar een ondiep poeltje water. "Dat is wat ik bedoel, daarom kan het niet." Sprak ze bedroefd, waarna ze een blik wierp naar de grote witte kater, maar zich weer richtte op het poeltje. "Ik breng jou alleen maar in gevaar, en dat wil ik niet!" Ze stak een van haar poten in het water en liet een zacht kreetje horen toen de ijskoude vloeistof het verbrandde oppervlakte raakte. "Ik houd van je Royal, maar..." Ze stopte, en trok haar poot terug die ze hoog ophield toen ze zich omdraaide naar de kater. "Ik wil jou geen pijn laten lijden, ik wil niet dat je sterft vanwege mijn stomme ongeluk," Dit keer stopte ze niet een poot, maar haar hele lichaam in het water, en gillend voelde ze hoe het eerst met zijn ijzige druppels haar huid pijnigde, en daarna de pijn verlichtte. Ze zwom een rondje in het poeltje, en besefte toen dat de regen was opgehouden.

"Dat is wat ik bedoel, daarom kan het niet. Ik breng jou alleen maar in gevaar, en dat wil ik niet! Ik houd van je Royal, maar..." De witte kater keek met pijn in zijn ogen naar de poes, die haar hele lichaam in het water liet zakken. Hij lag nog steeds op de grond, maar merkte dat de poes er véél erger aan toe was dan hij. "Ik wil jou geen pijn laten lijden, ik wil niet dat je sterft vanwege mijn stomme ongeluk," Een grimas trok over het gezicht van Royal. "Mij krijg je niet zomaar dood, ik ben goed in overleven." Miauwde hij terug en ook hij liep wat moeilijk naar het water toe. Hij dronk wat, zodat zijn aangetaste keel niet zoveel pijn meer had als eerst.

"Mij krijg je niet zomaar dood, ik ben goed in overleven." Miauwde de kater terug, de zwarte poes lag te dobberen in het poeltje terwijl ze hem aanstaarde. "Dus.." Fluisterde ze, een beetje ongelovig, ze stapte uit het water en dreef hem naar achteren. De poes ging op een steen staan zodat ze hem recht aan kon kijken, waarna ze heel dichtbij zijn gezicht kwam met haar gezicht, ze voelde de prikkeling in haar snorharen toen ze die van hem aanraakten. "... Dus jij wilt jouw leven op het spel zetten om bij mij te zijn..?" Fluisterde ze nogmaals ongelovig, waarna ze zijn neus aanraakte met de hare, en er een vreemd gevoel door haar lijfje schoot. Spinnend gaf ze hem een kopje, maar zijn vacht raakte haar gepijnigde flank aan en sissend sprong ze van hem weg. "Ik haat brandwonden, enig idee hoe je ze moet genezen?" Ze dacht diep na of er misschien een les was geweest over kruiden van een van haar mentors, en uiteindelijk had ze de kruidensoort gevonden in haar hoofd, en ze murmelde een naam van een soort plant waarna ze tussen de wortels van de bomen ging zoeken.

THEY ARE TO CUTE TOGETHER <3

"Dus.." fluisterde Sunset, terwijl ze hem aankeek. Ze stapte op hem af, en automatisch stapte hij achteruit. De zwarte poes stapte op een steen en kwam heel dichtbij. Wat nerveus keek Royal haar aan. "... Dus jij wilt jouw leven op het spel zetten om bij mij te zijn..?" Hij knikte en gaf haar een likje over haar neus. "Tuurlijk!" Ze boog voorover en drukte haar neus tegen de zijne, en een warm gevoel verspreidde zich door zijn buik. Hij kreeg het warm en sloeg zijn ogen naar beneden, terwijl hij grijnsde van oor tot oor. Ze gaf hem een kopje, en even leek alles perfect, tot ze sissend weg sprong. Deed hij iets verkeerd? Maar nee, gelukkig - nou ja, gelukkig? - waren het maar de brandwonden. Zelf had hij er wonderbaarlijk alleen een kleine brandwond van overgehouden op zijn poot en natuurlijk een pijnlijke keel. "Ik haat brandwonden, enig idee hoe je ze moet genezen?" De witte kater schudde zijn hoofd, terwijl hij de poes bekeek. Ze leek zo fragiel, zo klein, en hij wilde haar voor alles beschermen. Opeens begon Sunset ergens naar te zoeken, en hij liep haar achterna. "Misschien kan ik helpen met zoeken, je kan even zeggen hoe het eruit ziet?" Vroeg Royal en keek haar aan, een glimlach vormend op zijn gezicht.

Ze schudde haar hoofd, en liep naar de kater toe. "Ik zoek morgen wel," Ze duwde zich in Royals pluizige, lange vacht. "Come on, ball of fluff." Ze duwde hem met zoveel kracht als ze kon om, en kroop dicht tegen hem aan, zodat ze bijna helemaal in zijn vacht verdween en zachtjes begon ze te spinnen en kopjes te geven tegen de kater aan. Ze begon zijn vacht schoon te likken, maar dat was emmertjes water naar de zee dragen met al dat fluff, dus stopte ze even en legde ze haar kop tegen de zijne aan.

Royal keek op bij het horen van pootstapjes en zag dat de zwarte poes op hem afliep. "Ik zoek morgen wel," Sunset duwde haarzelf in zijn vacht, en een gevoel van geluk verspreide zich door heel zijn lichaam. "Come on, ball of fluff." De witte kater lachte zachtjes toen ze hem probeerde om te duwen en hij verslapte zich, zodat hij makkelijk omgeduwd kon worden. Hij glimlachte toen Sunset bij hem ging liggen en half in zijn vacht verdween. Wit met zwart, langharig met kortharig, groot met klein, ze waren letterlijk elkaars tegenpolen, maar dat maakte niks uit voor Royal. Hij wilde haar, dat hij kon zeggen dat ze van hem was. "Mijn," fluisterde hij en hij sloot haar in zijn poten. Ze begon zachtjes te spinnen en hem kopjes te geven, zelfs zijn vacht schoon te maken - wat onbegonnen werk was, waarschijnlijk stopte ze daardoor. Hij wikkelde zijn dikke staart om haar gehavende staart heen en drukte haar nog harder tegen hem aan. Zijn bek bewoog naar haar oor, waar hij zachtjes over begon te likken. "Ik hou van je," fluisterde hij en hij ging verder met likken.

Ze voelde hoe ze in elkaar smolten. Ja, ze waren tegenpolen maar wat dan nog? Hij hield echt van haar, dat wist ze. In tegenstelling tot de andere katers die haar wilden om hoe ze eruit zag. "Mijn," Fluisterde de kater, en ze voelde hoe hij haar in zijn poten sloot. Hij drukte haar nog harder tegen zich aan, en de zwarte poes werd omgeven door witte fluff. Hij begon haar oor te likken, en een glimlach vormde zich op het gezicht van de poes. "Ik hou van je," Fluisterde de kater zacht in haar oor, en ze voelde zijn tong over haar oor raspen. Ze maakte een zacht spingeluidje en haar glimlach werd nog breder. "Ik ook van jou," Fluisterde ze terug, en draaide haar hoofd om waardoor ze hem nu recht aankeek. Langzaam bewoog ze haar neus naar de zijne toe, en voelde hoe ze elkaar aanraakten, en een warm gevoel verspreidde zich in haar buik. Ja, dit wilde ze voor de rest van haar leven.

GAWD SO CUTE <3