Trees fallin' from heaven (Sid)

Haar zwarte pootjes stapten nerveus over de bosgrond. Haar staart zwiepte gepijnigd heen en weer. Zojuist was er een boom bovenop haar gedonderd, alwéér. Geïrriteerd rolde de poes met haar ogen, en staarde naar de moordlustige lucht die wild aan bomen trok. Licht hinkend kwam Sunset tot stilstand, haar staart was onder de boomstam zelf gekomen, en haar hele lichaam zat onder de wonden door scherpe takken. Met haar ogen dichtgeknepen van de pijn, likte ze haar gehavende staart schoon, en staarde met grote ogen naar een snee in haar linkervoorpoot. Haar blik gleed naar een schim van een kat, maar die negeerde ze even. Het was even belangrijker om die takken uit haar lichaam te trekken. Kreunend van de pijn reikte ze naar een tak, die enorm diep in haar rug was gestoken, en nét geen organen raakte. Gefrustreerd hapte ze opnieuw naar de tak toen ze er niet bij kon, bloed was al over haar vacht gesijpeld. Ze begon maar met andere takjes uit haar vacht te plukken. Kreunend van de pijn trok ze de takjes er een voor een uit, en de normaal zwarte poes was half rood gekleurd. Ze probeerde weer te happen naar de tak die door haar rug heen zat, maar knalde hem ergens tegen aan. Een schelle kreet verliet haar mond, en ze zakte schuddend in elkaar. Gelukkig wist de poes dat ze niet dood zou gaan, haar ongeluk zou daar wel voor zorgen. Want hoe vaak ze voor een monster was gesprongen, wil je niet weten. Met haar grote, prachtige zilveren ogen staarde ze wanhopig naar de kater die al wat dichterbij was. "Help!" Kreunde ze. Hopelijk zou het een aardige kater zijn, anders had ze wel echt heel veel ongeluk.

Met trage passen liep Sid onder de bomen. Ze waren groot, machtig. Hier en daar hoorde de kater wat gekraak, maar hij luisterde er niet naar. Zijn oren waren gevuld met de woorden van Buzzard, was het mogelijk voor een kat om zo blij te zijn? Grinnikend versnelde hij zijn pas maar bleef plotseling stokstijf stil staan. Die geur..Die walgelijke geur..Bloodclan! Snuivend liep hij de geur achterna tot hij in de verte een poes zag staan. Zwart. Ze stond er nog al raar bij, een beetje gebogen een beet krom. Verward hield de kater zijn kopje scheef."HELP!"De woorden van de poes kwamen neer als een bom. Zonder te denken rende hij naar de poes toe. "Auch, heb je mooi voor elkaar gekregen." Miauwde de kater terwijl hij haar in hem opnam. Sid mocht bloodclanners niet, het waren achterbakse beesten. Maar om dit geval nou zo te laten zitten was ook niet echt fijn voor zijn 'nu nog schone geweten'. "Wat wil je dat ik doe? Die tak er in een keer uittrek?" Wat wilde de poes dat hij deed? Hij was ook maar een rogue, geen medicijnkat. Zuchtend liep hij om haar heen. "Later we eerst maar eens de kleine takjes er uit halen niet?" Zei de kater kalmpjes. Éen voor een begon hij de kleinere takjes er uit te trekken, haalde de bladeren uit haar vacht en pikte de doorns eruit. "Nu dat grote bakbeest." Gniffelde hij. Voorzichtig legde hij zijn pootjes op het gevaarte en trok heel langzaam de tak uit haar bebloede lijf. "Ik neem aan dat als je gilt het pijn doet?" Grijnsde hij. Sid wilde haar geen pijn doen, maar dit zou niet zonder kunnen.

Words: 280 | Tags: TAGS | Notes: NOTES

Code by Marieksel @ Kickstart

Een lichte, bange rilling gleed over de zwarte poes toen de kater over haar heen boog. Tussen haar tranen door voelde ze hoe de kater de takjes eruit trok, en daarna langzaam begon te trekken. Sissend sloeg Sunset haar zwarte klauw in de aarde toen de enorme pijn over haar heen rimpelde, en daarna een stekende wond achterliet. "Dankje" Hijgend probeerde de poes overeind te krabbelen, maar zakte dor haar poten. "Ik ben Sunset, jij?" Hijgend probeerde ze weer overeind te komen, en na een pijnlijke kreun te laten horen stond ze eindelijk rechtop. "Wees niet bang voor mijn BLoodclanschap, ik HAAT de Bloodclan." Vertrouwde ze de kater toe, ze voelde de twijfels al van de kater die haar zojuist had gered. "er was een boom bovenop me gevallen." Een diepe zucht verliet haar mond. "Alwéér." Met moeite probeerde ze op te staan, maar zakte meteen weer door haar poten, en keek toen de kater recht aan met haar zilveren ogen.

"Dankje" Sid knikte en keek hoe de poes veel moeite deed om op te staan. Het zag er meer uit als een net geboren hertje dat leerde lopen. Toen ze eindelijk stond keek de kater haar nieuwsgierig aan. "Wees niet bang voor mijn bloodclanschap, ik HAAT de bloodclan." Miauwde ze. Sid schudde zijn kop. "Ja, ja zal allemaal wel, heb je nog pijn?" vroeg hij koeltjes. Deze poes zag er niet eng uit, bang was hij dus al helemaal niet. "Er was een boom op me gevallen." Sid trok zijn wenkbrauwen op. "Alweer." De kater grinnikte en schudde zijn kop nogmaals. "Hoor je ook niet vaak, een boom die zomaar omvalt. Apart." Hij voelde haar ogen in die van haar prikken, Sid keek niet weg, integendeel. Hij keek vriendelijk terug.

"Ik hoor het wel vaak." Gromde Sunset gefrustreerd. Niet boos, gewoon geïrriteerd. Chagrijnig begon ze haar staart te likken, en besefte dat ze zijn naam niet eens wist, en hij de hare niet. "O, ik ben Sunset." Murmelde ze met haar mond vol met bloed en vacht. Hoestend en kuchend probeerde ze het uit haar keel te krijgen. "Ik heb altijd ongeluk: Bomen, twolegs, monsters, rivieren..." De poes rolde met haar ogen en ging verder met haar staart schoonlikken. Het was een grote wond, en ze hoopte dat ie niet ging ontsteken. Ze merkte de vriendelijke blik van de kater op, en lachte vriendelijk terug. Misschien konden ze wel vrienden worden? Ze schudde even snel haar hoofd en begon de kleine plekjes te likken, elke keer dat haar tong een van de wondjes raakte, kromp ze in een van de pijn. Woest van de pijn sloeg ze haar staart heen en weer, en legde haar oren plat. De kater zou vast snappen dat het niet vijandig was bedoeld, want wat kan Sunset hem nu doen?

"Ik hoor het wel vaak." Gromde ze gefrustreer. Sid halde zijn schouders op en keek toe hoe de poes zichzelf schoon begon te likken. "O, ik ben Sunset." Sid knikte en ging ook zitten. "Sid." stelde hij zich voor. De zwarte schim naast hem hoestte en kuchtte. "Ik heb altijd ongeluk: Bomen, twolegs, monsters, rivieren..." de kater grinnikte. "Grappige poes ben je dan." miauwde hij kalmpjes. Ze rolde met haar ogen en ging verder met zichzelf te likken. "Zal wat mooie littekens overhouden niet? Goed voor je imago bij de bloodclan." hij knipoogte en slaakte een tevreden zucht waarbij hij zijn lichaam oo de grond liet ploffen. "vertel me js, Sunset, waarom zit je bij de bloodclan als je ze haat? Makes no sense." sid keek naar haar zilveren ogen die gefocused waren op het likken van haar vacht. Ze zag er van de buitenkant ruw uit, vooraal nu met al dat bloed zag ze er uit als een gevreesde bloodclanner. Maar aan de binnenkant was ze waarschijnlijk net zoals ieder. Zichzelf.

"Lang verhaal." Zuchtte de zwarte poes, ze stopte met het likken van haar staart toen die er wat schoner uitzag. Haar zilveren blik dwaalde naar de kater, maar meteen daarna keek ze naar haar poten. "Als je het echt wilt weten?" Ze wachtte tot de kater 'ja' of 'nee' zou gaan antwoorden, dus sloeg ze haar staart maar even tegen de grond. Vriendelijk glimlachte ze. "Hm, sid..." Murmelde ze even, tegen zichzelf. Zo kon ze beter namen onthouden. Haar zilveren ogen doorboorden de groene van de kater, en een lachje verscheen op haar gezicht. "Nogmaals bedankt." De poes knikte vriendelijk en staarde even weg van hem, maar keek de kater daarna weer aan. "Littekens heb ik al genoeg.." Het was duidelijk hoe moeilijk ze die zin had gezegd. Een brok had zich in haar keel gevormd, en al haar littekens prikten voor een paar seconden. "Maar dat wil je waarschijnlijk ook niet weten." Grijnsde ze met een gedwongen, pijnlijke glimlach. Al die tijd had ze naar de grond voor zich gestaard, dus wendde ze haar blik weer naar het gezicht van de kater. De pijnlijke, gedwongen glimlach stond nog steeds duidelijk op haar gezicht, en snel keek Sunset de andere kant op.

"Hm Sid.." De kater keek op en keek nogmaals in haar grote zilveren kijkers. "Hm?" "Nogmaals bedankt." Sid lachte en gaf haar een pets op haar zwart gekleurde kopje. "No problemo." Miauwde hij vriendelijk terug. Ze keek even weg en Sid dacht dat hij iets verkeerds had gezegd, maar al snel keek ze hem weer aan. "Littekens heb ik al genoeg.." Sid knikte en keek naar de verte waar een paar vogels elkaar achterna zaten. "1 litteken is al genoeg." Miauwde hij kalmpjes. De kater had heus wel gehoord hoe een brok zich in haar keel had gevormd, maar iedereen droeg littekens mee, en daar zaten weer een hoop geheimen aan verbonden. De kunst was om er mee te leven. "Maar dat wil je waarschijnlijk ook niet weten." Nog steeds keek hij naar de vogels in de verte. "Dat wil ik inderdaad niet, ik ben niet gedesinteresseerd in littekens, alleen in degene wie ze draagt." Nu keek hij wel om, zijn groene ogen ontmoette haar zilveren en een klein lachje speelde om zijn lippen. De rogue merkte dat ze een geforceerde lach op haar snoetje toverde. "Niet lachen als je niet wilt. Dat heeft geen zin." Zei hij droogjes.

"Oké" De gedwongen glimlach op het gezicht van de zwarte poes verdween na haar woord. "Dus, meer geintresseerd in de persoon áchter de littekens, hm?" Dit keer verscheen er wel een natuurlijke lach op haar gezicht, en ze wikkelde haar staart om haar poten. Een lage kuch volgde, en de poes stelde zich recht op. "Laat ik eens beginnen met mijn vader de seriemoordenaar. Die had mijn hele famillie uitgemoord, en ik bleef alleen en gewond achter." De poes had gehoopt dat het zo simpel was, maar nee hoor. "Toen ben ik een aantal rogues tegengekomen die mijn 'mentors' zijn geweest, er kwam op een moment ook een bloodclanner." Even stond ze op, maar plofte daarna weer neer in de bladeren. "Die vroeg mij om de bloodclan te joinen, en als kleine kitten doe je dat."

Sooowwwryy voor short!!!

"Laat ik eens beginnen met mijn vader de seriemoordenaar. Die had mijn hele famillie uitgemoord, en ik bleef alleen en gewond achter." Sid spitste zijn oren en luisterde aandachtig, iedereen had wel een verhaal achter zich. Slecht of goed. "Toen ben ik een aantal rogues tegengekomen die mijn 'mentors' zijn geweest, er kwam op een moment ook een bloodclanner." Nog steeds luisterde Sid aandachtig, maar zei zelf niks. De zwarte poes stond op en plofte weer neer in de bladeren. "Die vroeg mij om de bloodclan te joinen, en als kleine kitten doe je dat." De kat knikte en keek haar aan, haar grote zilveren ogen glinsterde in de zon. 'Maar als je de Bloodclan zo haat...Waarom verlaat je ze dan gewoon niet?' Miauwde hij op een kalme toon. Ze had gezegd dat ze de clan haatte, wat logisch was aangezien het alleen maar bestond uit een stel herrieschoppers, maar waarom zag ze dan nog een reden om daar te blijven? Vrij als rogue was toch vele male beter?

"Ik wil degene die mij heeft gevraagd om zich bij hen te voegen niet verraden." Ze dacht aan Dot, die zojuist in de ceremonie vogelvrij was verklaard. "En er is laatst een poes vogelvrij verklaard, dat is nou niet echt fijn." Een rilling liep over haar rug. Als verrader werd er nog eerder je hoofd van je kop gerukt door een van de Elite. "Dus, vandaar." Met een harde zwiep met haar staart joeg ze een muisje uit een bosje achter haar, maar door haar staart aan de andere kant van het bosje te houden vluchtte het beestje haar kant op. Haar poot landde met een harde smak op het hoofd van het beestje, en vervolgens sloeg ze met dezelfde poot de prooi naar de kater voor zich. "Als bedankje."

Sawry, alweer short xD

"Ik wil degene die mij heeft gevraagd om zich bij hen te voegen niet verraden." Sid keek verbaasd op, op welke manier zou ze diegene dan verraden? Hij besloot er maar niet naar te vragen, de Bloodclan interesseerde hem toch niet zo veel. "En er is laatst een poes vogelvrij verklaard, dat is nou niet echt fijn." Alweer begreep de kater het niet, vogelvrij was toch goed? Dan was je toch gewoon een rogue, zoals hij nu ook was. En Sid had een prima leven. "Dus, vandaar.' Sid knikte begrijpend en keek met een kleine glimlach toe hoe ze een muisje ving, waarna ze het muisje naar hem toe sloeg. "Als bedankje." Sid greens en beet de kop eraf, het bloed likte hij zorgvuldig op. 'dat deed je erg handig.' Miauwde hij de zwarte poes toe. Weer ging zijn ogen naar die van haar, haar ogen schenen als zilveren sterren in de donkere nacht. 'Van wie heb je de ogen? Je moeder of vader? Ik heb namelijk nog nooit een andere kat of poes ontmoet met van die magische ogen zoals die van jou.' Zei de rogue vriendelijk terwijl hij de rest van de muis in zijn bek propte

Even stopte ze met het kauwen van haar prooi bij de woorden van de kater. Wat zei hij? Was het sarcastisch bedoelt? "Gelukkig niet van mijn vader, maar ook niet echt van mijn moeder gok ik." Stamelde ze beduusd. Had die kater dat nou echt gezegd? De poes glimlachte. "Dank.. je.. Geloof ik." Nog nooit had ze zo'n compliment gekregen, en een beetje trots stroomde binnen. Moest zij hem nu ook een complimentje geven? Ze wist het niet goed. Dit was het eerste complimentje dat ze ooit had ontvangen. Van serieuze complimentjes. "Sorry, het is moeilijk om erop te antwoorden." Ze besefte nu pas dat het ontzettend stom klonk. "Sorry dat klonk ontzettend stom, maar dat was het allereerste complimentje ooit." Een beschaamde grijns vormde zich op haar gezicht, en snel keek ze naar haar poten. Vervolgens hapte ze nog wat van de prooi, en lachte.

"Gelukkig niet van mijn vader, maar ook niet echt van mijn moeder gok ik." Ze leek wat beduusd en oplettend keek Sid haar aan, maar toen ze glimlachte, glimlachte hij ook alweer. "Dank.. je.. Geloof ik." Sid knikte maar bedacht in zijn hoofd dat hij er voor moest zorgen dat hij niet té aardig was. Straks ging Buzzard nog denken dat hij zo maar met Jan en alleman stond te flirten. Niet dat hij het flirterig had bedoelt, het was er gewoon uit geflapt. "Sorry, het is moeilijk om erop te antwoorden." De rogue lachtte en schudde zijn kop. "Sorry dat klonk ontzettend stom, maar dat was het allereerste complimentje ooit." Nu lachte Sid nog harder. 'Nee nee, don't worry it's okay.' Met een vriendelijk grijns smulde hij weer verder van zijn cadeautje. Ze was wel grappig, en ongeveer de leeftijd van Buzzard. Elke keer als zijn gedachte naar Buzzard gingen stopte hij met kauwen en verscheen er een grote grijns op zijn gezicht. Vrolijk happend keek hij op naar Sunset, die ook weer aan het eten was. 'Sunset, vertel me is over jezelf. De goede dingen.' Serieus keek de kater haar aan, hij was gewoon geïnteresseerd.

Enige twijfel ontstond in haar stem. "Nou ik denk dat..." Begon ze. Vervolgens viel ze stil, en staarde ongelovig naar haar poten. "Ik weet het niet, misschien dat ik geen moordenaar ben?" Een zware druk ontstond op haar borstkas, en beschaamd en een beetje gekwetst staarde ze naar de kater. "En jij?" Moeizaam slikte ze. "Wat zijn jouw goede eigenschappen?" Haar klauw sloeg ze even in de grond, maar die trok ze er meteen weer uit toen ze een steentje raakte. Ongelooflijk dat ze geen énkele goede eigenschap had! Haar haar rees overeind bij die gedachte, en ze staarde even naar de lucht boven hen. Het deed haar denken aan Dot die in de Starclan geloofde en vogelvrij was verklaard.

"Nou ik denk dat.." Begon de poes, maar ze viel stil. "Ik weet het niet, misschien dat ik geen moordenaar ben?" Sid zag dat ze een beetje beschaamd naar hem keek, en de kater kon het niet laten om te grinniken. "En jij?" Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Wat zijn jou eigenschappen?" Sid keek toe hoe ze haar klauw in de grond sloeg en zuchte. "Ik en een goede eigenschap? Ehm? Ik denk dat ik wel lief ben, maar ik weet niet if dat een goede eigenschap is voor een kater." hij lachte hardop en schudde zijn kop. "Wie ben ik om te zeggen wat mijn goede eigenschappen zijn? Dat zouden andere moeten beoordelen." miauwde hij knikkend naar de poes. Even keek hij omhoog naar de lucht waaruit de eerste spetters al begonnen te vallen. Sid haalde zijn schouders op en ging onder een boom zitten zodat de bladeren de ergste regen buiten zou sluiten. Toen hij zich gemakkelijk onder de grote eik had geplaats gingen zijn ogen weer naar de poes. "Waarom zo onzeker? Ik zie dat je onzeker bent." Een maand of twee terug was hij zelf nog maar een schriele kip geweest, die niet wist hoe hij zichzelf moest verzorgen of hoe hij aardig kon zijn. In die tijd was hij zelf ook onzeker geweest, hij herkende het meteen als andere katten dat ook waren. Of iets in die richting, misschien was ze wel bang of boos, of alles tegelijk. Die katten had je ook. Sid noemde ze de drama queens.

Met grote ogen staarde Sunset naar de kater. Haar blik boorde in zijn ogen en haar hele hart leek wel te zijn stilgevallen. Wat zij hij? Wat voor vreemde kater was hij nou weer? Met een ruk draaide de zwarte poes zich om en maakte aanstalten om weg te gaan, maar stopte. Een bang gevoel kroop haar hart in. Zag iedereen het? Was ze een mislukkeling omdat ze niets kon verbergen? Was ze zo slecht. "i...k..." Meer kreeg ze er niet uit, en een traan rolde over haar wang. Ze was in de war, dat was ze zowiso al maar nu was het alleen maar erger. Haar ongeluk deed haar pijn maar liet haar leven; waarom? Ze was toch een mislukkeling, haar vader had haar familie vermoord omdat hij boos was op haar. Ze kon niet eens haar onzekerheid en gevoel verbergen! Wat voor kat ben je dan? Na een tijdje emotieloos vooruit gestaard te hebben kuchte ze een enorme brok in haar keel op. "...Hoe..." Zonder verder te vragen begon ze met lopen.

Meteen zag Sid dat hij een gevoelige snaar had geraakt, ze draaide om en wilde weglopen, maar stopte. "I...k,'' Sid liep naar haar toe en keek in haar zilveren ogen. 'Sunset..geloof me, je bent heus niet de enige,' als je onzeker was betekende dit niet dat je zwak was, onzeker zijn kwam niet door zomaar iets, meestal had de kat of poes die onzeker was serieuze problemen. Sunset kuchte '..Hoe..,'. De kater wilde antwoordt geven, maar de poes begon al te lopen. "Sunset, wacht." Sid trok een sprintje zodat hij met zijn snuit naar de poes voor de zwarte poes stond. 'Wacht nou even, ik wilde je geen pijn doen." Hij sloeg zijn ogen neer en schuifelde met zijn poten. "Ik had het niet moeten zeggen..Ik vroeg me alleen af waarom je onzeker was, i-ik bedoel, er zit volgens mij heel veel goeds in je.' Sid had geen idee hoe hij tegelijkertijd haar wilde troosten en wilde zeggen dat ze voor zichzelf op moest komen omdat ze alleen van buiten al een prachtige poes was. Natuurlijk zei Sid dit niet, het gaf hem het gevoel dat hij dan Buzzard zou bedriegen. En dat was wel het laatste wat hij wilde.

OOC: in verband met drukte post ik alleen in weekends ^^'

Haar vacht rees een klein beetje omhoog toen hij riep dat ze moest wachten. Hij verontschuldigde zich een aantal keer, en een schuldgevoel kroop op bij de zwarte poes. "Het geeft niet," sprak ze, en draaide zich om waarna ze ging zitten. "Het is gewoon dat.." Moeizaam slikte ze en keek de kater weer aan. "...Het klopt, en ik weet niet waarom maar.." Ze stopte maar gewoon met praten, en staarde de kater een tijdje recht aan met haar zilvergrijze blik, waarna ze weer naar haar poten staarde. Hij had gezegd dat er veel goed in haar zat, en diep peinzend probeerde ze te bedenken waarom. "Kom op, ik zit in de bloodclan! Hoe kan er íéts goeds in mij zitten?" Tranen rolden over haar wangen, en ze keerde haar hoofd naar rechts, waar ze naar een groepje bomen staarde. "Al zoveel rogues vallen mij gewoon aan omdat ik in die rotclan zit, ik wil er niet eens zitten!"

"Kom op, ik zit in de bloodclan! Hoe kan er íéts goeds in mij zitten?" Sid sloeg zijn ogen neer en wilde iets zeggen, maar de zwarte poes was hem voor. "Al zoveel rogues vallen mij gewoon aan omdat ik in die rotclan zit, ik wil er niet eens zitten!" Nu schoten Sid's ogen omhoog, zijn groene ogen priemend in die van haar. 'Sunset! Je vergeet iets! Je hebt een keus, je kan daar weg! En nu niet zeggen dat je dan dood gaat ofzo, ik weet niet hoe dat allemaal loopt in de Bloodclan, maar er moet een manier zijn om daar weg te komen! Je zei iets over vogelvrij, wat houd dat in? Is dat geen keus?' Zijn vurigheid was zeker te horen in zijn stem terwijl hij sprak, iedere kat of poes had recht op een leven gebaseerd op eigen keuzes. Sunset was misschien een iets lastiger geval, maar zelfs daar kon iets aan gedaan worden. Sid keek haar doordringend aan en tikte haar schouder aan met zijn gestreepte poot. 'Kom op, je bent een leuke poes, mag je het ook wel laten zien.' Een kleine grijns ontstond op zijn lippen. 'En ik zal je helpen!'

Onderwerp: Re: Trees fallin' from heaven (Sid)