A mother is, after all, nothing more nor less than a mask [Claw]

The mask that I wear, is the mask of thé perfect mother.

Moonwhite sloop door het bos, zoekend naar prooi. Ze had haar kittens achtergelaten toen ze allemaal lagen te slapen, dus ze was er even tussenuit gegaan. Haar hoofd leeg maken lukte haar nooit met haar drie kittens naast haar zij en de zorgen stapelden zich mettertijd op. Leaf-fall kwam er ook nog eens aan, wat weer een zorg meer was. Na een tijdje wandelen hield de rogue halt. Ze had geen zin om te jagen, ookal had ze dit zichzelf voorgehouden. Nee, ze wilde eens niets doen, niets. Moon zette zichzelf ter plekke neer en richtte haar blik bedenkelijk op de grond. Sinds ze kittens had, had ze zichzelf nog nooit echt ontspant, laat staan haar échte karakter getoond. Ze moest en zou het masker van dé perfecte moeder niet laten vallen. Dat was misschien het beste, al had ze wel door dat haar dochter niet bepaald aan haar zijde stond. Haar ene oor zakte even kort naar haar nek. Was ze dan toch niet zo'n goede moeder als ze dacht? De poes tilde haar kopje op en liet beide oren even in haar nek zakken. Ze trok zich al snel recht en liep richting de grens van haar territorium toe, waar de beek stroomde. Ze wilde die zorgen zo snel mogelijk van zich afschudden, want anders zat ze er weer een hele tijd mee, net zoals ze de vorige keer had. Haar oortjes hadden zich terug herstelt en hadden zich weer naar voren gezet. Het water van de beek was koud, maar net niet koud genoeg om een ijslaag te vormen. Dit zou de eerste winter in dit territorium zijn, dus moest ze nog eens goed nadenken over hoe ze het best water kon verkrijgen in de periode van sneeuw en ijs. Moon schoot direct uit haar gedachten toen ze geritsel achter zich hoorde. De geur die de lucht meenam was vertrouwd, dus draaide ze zich met een glimlachje om. 'Claw.' snorde ze en trippelde naar hem toe. Deze keer was zíj degene die hem als eerste een kopje gaf. Ze was blij om hem hier te zien, eens zonder 3kleine kittens om zich heen.

Een kater zo zwart als de nacht gleed rustig door het bos heen. Zijn ogen waren gefixeerd op zijn omgeving, zijn oren gespitst op elk teken van geluid. Zijn groengele ogen, welke 's nachts altijd zichtbaar de nacht in staarden, keken op toen hij een geluid hoorde. Een grijns spreidde zich om zijn lippen toen hij een hulpeloze kat zag liggen. Zijn klauw hield hij al voor zich, klaar om toe te slaan. Meteen schoten Moon en zijn kittens door zijn hoofd heen en Claw aarzelde licht. Hij liet zijn poot aarzelend weer zakken, wat een scherp geluid maakte doorheen het woud. De hulpeloze kat keek op en zag Claw. Met het laatste restje kracht rende de kater weg. Claw moest de grootste moeite doen om hem niet te achtervolgen en de klus toch af te gaan maken. Hij gromde even gefrustreerd, waarna hij zich omdraaide en naar Moon's territorium begon te gaan. Nee, hij kon niet meer zo roekeloos zijn zoals hij vroeger was. Moon had al genoeg zorgen aan haar mooie kopje zonder dat ze zich ook nog eens druk moest maken om Claw, die altijd bloedsporen van anderen met zich meedroeg, maar dat voor Moon erg goed wist te verbergen. Tot nu toe had zijn vrouwtje nog niets gemerkt van de katten die hij vermoord of voor het leven verwond had achtergelaten en dit wilde hij graag zo houden. Een lichte glimlach spreidde zich om zijn lippen toen hij Moon's bekende geur rook en de frustratie van daarnet verdween. Hij keek verbaasd op toen hij een kopje kreeg en merkte nu pas hoe vermoeid ze wel niet was. Hij legde beschermend zijn staart op haar rugje en likte haar zorgvuldig over haar kopje, waarna hij zijn kin daar even liet rusten. 'Dag schatje,' sprak hij met een diepe stem naar haar, de stem die hij alleen voor haar bewaarde. 'Je ziet er moe uit,' sprak hij lichtelijk bezorgd, 'ik denk dat ik voor de koudere periodes maar wat vaker langskom om de kittens mee te verzorgen.' Hij snorde waarna hij haar ook een kopje gaf en zijn wang even tegen de hare liet rusten, wachtend op antwoord.