We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Angst kroop in haar keel toen een gestalte van een grote kat verscheen. Zijn ogen kwamen haar maar al te bekent voor, en zijn silhouet stak scherp af aan de ondergaande zon. De donkere schim stapte dichterbij, en angstig probeerde de donkergrijze poes te vluchten, maar haar lichaam was van ijs. "Zwakkeling" Siste de kat, en een harde pets werd in haar gezicht gegeven. "Geen wonder dat je je kittens niet kon beschermen!" Zijn ogen stonden vol vreugde, en zijn klauwen gleden over haar flanken, maar Brokenwing kon niets doen: Ze was versteend, van ijs. Vervolgens staarde de rogue haar recht aan, terwijl hij vlak voor haar neus stond en zijn ogen dot spleetjes kneep. Hij noemde haar zwakkeling, nutteloos, een slechte partner, een slechte moeder en laf. Zelf kon Brokenwing er niets aan doen, ze was versteend en kon geen poot meer optillen om de kat een klap te verkopen. Langzaam voelde ze hoe zijn kaken zich om haar buik klemde, en haar warme bloed langs haar ijzige lichaam stroomde. "Zo kun je nooit meer je kittens pijn doen!" Hij trok zijn hoofd snel terug van een hard gegil, het kwam uit haar bek. De rogue maakte dat hij wegkwam, maar zweerde dat hij nog terug zou komen.
Een uitgeslagen klauw smakte tegen haar hoofd aan, een paar blauwe ogen staarden haar strak aan. "Houd eens op met gillen, je hebt het hele kamp al wakker gemaakt." Vervolgens draaide de witte poes zich om en stapte weg, terwijl ogen in de donkergrijze vacht van Brokenwing prikten. Snel dook ze weg en duwde zichzelf tegen de wand van het hol aan, en siste. Een aantal katten wierpen vreemde blikken, maar anderen juist een beetje bezorgd. Misschien omdat ze zo ontzettend mager was en geen enkel woord sprak. Zodra de blikken van haar af werden gehaald, ontspande ze voorzichtig om geen enkel geluidje te maken. Ze was al een tijdje de warriors den niet meer uitgekomen door haar angsten en haar magerheid, die alleen maar erger werd daardoor. Pootstappen klonken verderop, en Brokenwing draaide haar hoofd met een ruk om, waar ze recht in de ogen van een kater staarde.
Onderwerp: Re: Leave me alone! di 14 okt 2014 - 22:04
Hij had zich zoals gewoonlijk in de verste hoek laten vallen de avond ervoor. Het was dan wel ijskoud achterin en voor hem al helemaal voelbaar maakte het hem niks meer uit de laatste tijd. het interesseerde toch niemand meer wat er met hem gebeurde dus waarom zou hij er zelf eigenlijk bij nadenken. Maar een poot porde hem weer wakker met het nieuws dat hij nog een plotse patrouille moest meelopen en met moeite had de kater zich overeind gehesen. Gelukkig was het een patrouille langs de clangrenzen waar hij zich zelf een stuk veiliger voelde dan de andere grenzen maar hij voelde zich nog niet prettig. Gelukkig was het stil en konden ze snel terugkeren terwijl de rode tabby kater zijn poten bijna mee moest slepen. Gezien hij al niet meer zoveel at had hij toch vaker een tekort aan energie om te functioneren. Eenmaal terug bij het kamp schoot zijn kop omhoog zodra er iemand gilde. Hij zuchtte zacht en negeerde de opmerking van de rest van de patrouille. Hij wist dat het Brokenwing was en niemand wist precies wat er aan de hand was, maar dat wist ook niemand van hem. Hij had haar in stilte toch in de gaten gehouden en had gezien dat ze magerder was. Zijn poten droegen hem, hoe vermoeid hij ook was eerst naar de prooistapel om er iets vanaf te halen voor hij zich naar de warriors den sleepte, iemand ontwijkend die net naar buiten kwam stormen. Zijn oren zakte langzaam even tegen zijn kop voor hij naar binnen ging en naar de poes keek die hem niet helemaal doorhad op het moment. Met trage passen liep hij naar haar toe en keek niet eens geschrokken op zodra ze haar kop plots omdraaide en hem aanstaarde. Zonder zelf wat te zeggen legde hij de prooi voor haar neus neer en liep wat verder om in zijn eigen nest plaats te nemen en zijn ogen even te sluiten.
Onderwerp: Re: Leave me alone! di 14 okt 2014 - 23:44
Een prooi plofte neer voor haar neus, en na een tijdje ernaar gekeken te hebben, knikte ze bedankt maar merkte dat de kater zijn ogen al had gesloten. Ze zou niet als eerste het woord hebben, dat zpu ze sowiso nooit hebben want ze zegt nooit een woord, hoeveel katten het ook probeerden. Ze zette een stapje achteruit zodat haar donkergrijze vacht verdween in de schaduw. Snel begon ze te eten, Starclan wat had ze honger! Langzaam begonnen warriors de den te verlaten, een net warrior geworden apperentice stuiterde iets te entoushiast op en neer, tot dat de twee katten alleen waren.
Onderwerp: Re: Leave me alone! do 16 okt 2014 - 22:44
Hij had haar wel zien knikken maar gaf geen verdere krimp. Anderen mochten dan wel geen oog op hem hebben, hij had genoeg tijd om rond te staren. het was zijn gewoonte geworden om iedereen in de gaten te houden, meer uit wantrouwen maar Brokenwing was hem voornamelijk steeds opgevallen. Ze vertoonden de tekenen die hij zelf ook vaak nog vertoonde, de tekenen van een trauma opgelopen in het verleden. Maar er was niemand die naar hem toe zou komen, en zelfs al zouden ze dat doen dan zou hij zichzelf wegkeren zoals hij al voor vele manen had gedaan. Hij had de Clan waarschijnlijk verlaten als hij niet te laf was geweest om alleen te zijn buiten de Clangrenzen. Veel tijd had hij niet om na te denken want zijn doffe amberen ogen vielen met een klap dicht en hij sukkelde weg in een lichte slaap. De meeste warriors die vertrokken maakten hem niet wakker maar de laatste die vertrok wekte hem weer uit zijn slaap wat een zachte grauw van de rode kater opleverde. Hij was meestal niet zo uitend maar hij was gewoon op, hele dagen jagen en dan ook nog midden in de nacht mee moeten op patrouille terwijl hij nauwelijks at begonnen hem op te vreten. Langzaam gleden zijn ogen naar de poes die er ook nog lag en hij bleef even in stilte naar haar kijken, zijn blik niks verradend. Met een zucht liet hij zijn kop weer op zijn poten zakken en sloot zijn ogen weer. ''Blijven hangen in wat er in het verleden is gebeurt helpt niks.'' Zei hij langzaam, zijn stem zacht zoals altijd. Hij had in geen manen een fatsoenlijk woord gesproken en het was aan zijn stem te merken, hij kon nooit echt hard praten.
Toen ze de ogen van de kater dicht zag vallen, draaide ze zich om en legde haar pluizige staart voor haar neus. Slapen durfde ze niet, ze wilde niet nog een keer het hele kamp wakker schreeuwen. Wat ze wel kon was doen alsof ze sliep, zodat ze niet leek op een of andere stalker ofzo. Een zucht klonk achter haar, en ze keek naar de kater die zijn kop op zijn poten legde en zijn ogen sloot. " Blijven hangen in het verleden helpt niks" klonk zijn stem langzaam en zacht. En dat zeg jij. fluisterde haar gedachte. Ze staarde hem aan, niet in de ogen maar een beetje naast hem. Er zat een kriebel in haar keel en een klein hoestje verliet haar bek, waarbij een pijnscheut haar longen binnenschoot. Ze begon harder te hoesten en het begon steeds meer pijn te doen. De hoest werd erger en de pijn ook, maar abrupt stopte het toen ze zichzelf met een klap op de grond liet vallen. Haar longen brandden nog, maar de kriebel was weg. Door haar ontzettende magerheid en de manier waarop ze lag was het enige wat je zag haar ribben, haar buik zag je niet meer want die was zo ontzettend klein dat die hoe ze nu lag onder de hoogte van haar ruggengraat hing, die je ook zo duidelijk zag dat je dat wervels kon tellen. "En dat zeg jij." murmelde ze, heel erg zacht zodat hi jhet maar net kon horen. Brokenwing had al moons niet meer gepraat, sinds wat er was gebeurd met haar kittens had ze geen énkel woord gesproken. Behalve nu. Haar stem klonk bitter, hard, schor en gebroken. Maar als je goed luisterde hoorde je ook de stem die ze lang geleden had: Zoet, zacht en vriendelijk. Haar doffe, groene ogen staarden verdrietig naar de wand van de den, en haar staart sloeg ze voor haar neus, waarna ze haar ogen sloot.
No, don't Leave me to die here, Help me survive here. Alone, don't remember, remember.
Hij was nog steeds doodop maar had geen trek om te eten dus dat liet hij voor wat het was, maar nu hij weer wakker was bleef hij even rondkijken voor hij zijn kop had neergelegd. Hij ontmoette de blik van de poes zonder verder te bewegen voor hij gaapte. Hij tilde zijn kop op zodra ze hoestte en onderzoekend bekeek hij haar, weer geen woord sprekend. Ze had blijkbaar wel gegeten wat hij had laten vallen maar ze zou toch echt meer moeten gaan eten. Maar wie was hij om te oordelen, hij was zelf erg genoeg. Hij wendde zijn blik af en legde zijn kop toch maar weer even neer, als hij niet ging slapen kon hij nog wel iets van rusten nu. Het antwoord dat hij kreeg deed zijn kop echter weer omhoog schieten. ''Ja dat zeg ik, wat wil je daarmee zeggen?'' Zijn antwoord was verdedigend maar hij sprak uit ervaring toen hij zijn woorden had losgelaten. Langzaam duwde de magere kater zich omhoog en staarde naar de poes voor hij zijn voorpoot een korte wasbeurt gaf. Ze moest blij zijn dat er anderen ten minste naar haar om keken, niemand keek om naar hem en hij was niks anders gewend. Maar in tegenstelling tot Brokenwing werkte hij nog wel voor zijn Clan.
Onderwerp: Re: Leave me alone! za 18 okt 2014 - 15:32
"Ja dat zeg ik, wat wil je daarmee zeggen?'' Verdedigde de kater op haar antwoord, de donkergrijze poes zou het liefst terug schreeuwen, maar dat kon ze niet. Dus het enige wat ze deed was een boze blik naar hem gooien. Toen hij zijn poot begon te wassen, stond zij ook op waardoor haar onverzorgde vacht erg duidelijk te zien was. Een benauwd gevoel klemde op haar keel, en wankelend kwam ze te zitten, en staarde hem met grote ogen aan. Al best lang had ze niet gestaan, en door haar magerheid werd ze duizelig waardoor ze haar evenwicht verloor. Ze wist dat hij Heartbroken heette, en dat hij ook iets had meegemaakt. Hij was gewoon door gaan zetten, maar hoe erg ze het ook had geprobeerd, de donkergrijze poes lukte het echt niet. De vreselijke gebeurtenis was nog maar een moon of anderhalve moon geleden gebeurd, en spijt dat ze niets had kunnen doen voor haar kittens beet nog steeds in haar keel. Het was een ontzettend zware bevalling geweest, en als ze niet zo boos en vol wraakgevoel was geweest, was ze er nu niet meer. Boos stond ze weer op, haar poten verder uit elkaar dan een normale kat, en ze staarde de kater boos aan. Toen ze een stap wilde zetten, werd het teveel voor haar. Haar eten was nog niet verteerd dus energie had ze niet. Voordat ze haar poot op de grond kon zetten, schoot een enorme pijnscheut door haar lichaam heen en knalde ze hard op de grond. Een piepje verliet haar keel, en het machteloze gevoel bereikte haar weer.
Onderwerp: Re: Leave me alone! za 18 okt 2014 - 23:36
No, don't Leave me to die here, Help me survive here. Alone, don't remember, remember.
De kater negeerde de boze blik die naar hem werd geworpen en wilde eigenlijk opstaan om uit te halen. Hoe ondankbaar kon je zijn? Anderen keken om naar haar, maakte zich zorgen. Het was iets wat hij had gewild toen hij apprentice werd, maar in plaats van dat werd hij afgtraind tot wat een warrior moest zijn en dat was het. Hij hoorde haar vertrekken en snoof zodra hij haar hoorde stuntelen. Nog een keer stond hij op en liep naar de ingang van de den om zijn kop kort naar buiten te steken en naar haar te kijken, lang genoeg om haar blik op te vangen. Zou ze zijn jaloezie kunnen opmerking in zijn ogen, of de woede die hij nu voelde? Hij schudde zijn kop en trok zich weer terug de den in om op zijn plek te gaan liggen en zich tot een klein bolletje op te krullen. Slaap trok hem snel mee maar zijn dromen waren duister. Bloed droop van alle wanden en de ogen van alle katten waren op hem gericht. Langzaam begon zijn slapende gestalte te trillen en zijn bek opende zich om te spreken maar er kwam geen woord of kreet uit los. ''Blacksoul...'' Zodra er geluid kwam was het nauwelijks hoorbaar naar een angstgeur kwam los van zijn lichaam en in zijn slaap kon hij niet meer ontkomen aan dit lot.
Onderwerp: Re: Leave me alone! zo 19 okt 2014 - 12:31
Leave me alone
Angstig probeerde de donkergrijze poes haar magere poot te bewegen. Een aantal katten keken haar vreemd aan maar liepen gewoon door. Zwakjes sloeg ze haar klauw in de aarde, en trok zichzelf met moeite omhoog, terwijl ze zwaar lag te hijgen en voorbijgaande katten gewoon tegen haar aan stootten. Eindelijk, ze stond op vier boten, en moeizaam begon ze richting de prooistapel te lopen. Haar poten maakten niet eens afdrukken in het zand door haar lichte gewicht, en geluidloos kwam ze aan bij de grote stapel dode prooi, waar ze een klein diertje vanaf pakte. "Blacksoul..." Hoorde ze vanuit de warriorden, en met een ruk draaide de poes zich om en begon richting het geluid te lopen. Half lopend en half struikelend door de enorme pijn die haar spieren moesten verdragen door de weinige hoeveelheid aan brandstof wankelde ze naar de opening van de den, en zag Heartbroken angstig trillen in zijn slaap. Meteen liet ze de prooi vallen en stormde met de kracht die ze nog had op de kater af, die wild aan het bewegen was in zijn droom en een andere kat voor zijn kop sloeg. "He!" Fluisterde ze schor, ze wierp haar dunne lichaam bovenop de kater en hield hem zo stevig mogelijk vast. "He, rustig..." Ze voelde een klauw tegen haar kop aan knallen, en die poot hield ze toen tegen de grond aan gedrukt. "Rustig, het komt goed.." Ze drukte zich zo stevig tegen hem aan dat ze hun ribben over elkaar heen voelde schuiven bij elke beweging die de kater maakte. "Heart, het komt goed... Rustig." Voorzichtig hield ze haar uitgeslagen klauw op zijn hoofd om hem wakker te maken, en ze duwde tegen hem aan met haar hoofd. "Het is goed, rustig." Ze sloeg haar poot om hem heen en staarde hem strak aan met haar doffe, groene ogen. "Heart!"
Words: 308 ||Tag: Heartbroken || Note: Sorry voor powerplayen toen hij sliep, als het aangepast moet worden moet je t zeggen!
Onderwerp: Re: Leave me alone! zo 19 okt 2014 - 23:04
No, don't Leave me to die here, Help me survive here. Alone, don't remember, remember.
Hij was de wereld buiten de den allang vergeten en hij zat weer in diezelfde schuur als hij zat zoveel manen geleden. Zelfs de andere kittens waren er weer maar de pijn in zijn lijfje maakte hem angstiger dan ooit tevoren. De ogen van de gitzwarte poes staarden recht in die van hem en hij wist wat er zou gebeuren. Net zoals manen daarna toen hij de poes weer tegen was gekomen, hij had de moed niet gehad om iets te doen en ze denderde volledig over hem heen. Hij had geen schijn van kans gemaakt met zijn uiterlijk en gebrek aan kracht. Hij was zich niet bewust van de ongecontroleerde bewegingen die hij maakte in zijn slaap terwijl hij in zijn dromen verwoed probeerde de poes bij zich weg te houden. De druk die op zijn magere lijf terecht kwam deed hem bijna in paniek raken en als reactie spande zijn spieren kort op maar er hing een vreemd gevoel bij en een stem die hij in deze scenario's niet kende. Hij voelde een lichte pijn op zijn kop, bijna verlamd zakte zijn kop neer als een onderdanig kleine kittentje. Pas toen hij opnieuw een stem hoorde schoten zijn ogen wijd open en sprong hij overeind zonder waarschuwing. De rode kater had niet eens door dat er iemand bij hem was maar zijn ogen scanden de den, om zeker te weten dat hij niet alles wat hij had meegemaakt in zijn leventje een droom was. Van top tot teen trillend bleef de kater staan staren voor zijn blik op de poes viel die hij eerder een stuk prooi had gegeven, maar nu zag hij haar even niet als zijn clangenoot voor wie hij probeerde iets te doen. Zijn oren vlogen plat op zijn kop voor hij achteruit dook met zijn vacht overeind staand, zijn klauwen ontbloot en zijn lip opgetrokken. Er lag een waas in zijn doffe amberen ogen terwijl hij rondkeek, vergetend dat dit de enige plek was waar hij wel veilig was. Hier kwam geen BloodClan voor hem of wie dan ook, hier zou hem niks kunnen overkomen.
Onderwerp: Re: Leave me alone! zo 19 okt 2014 - 23:22
Een enorme schrok sidderde door de donkergrijze poes toen het hoofd van de kater opeens op de grond belandde, en angstig week ze uit voor de kater die opeens opsprong met zijn oren in zijn nek. Zonder dat ze er iets aan kon doen, klapte ze achterover en bleef stilliggen op haar rug. Van schrik en gewoon omdat ze niet meer kon bewegen door uitputting. Ze zag haar prooi nog in de opening van de den liggen, en haar gedachtes dwaalden naar hoe ze naar binnen was gerent om de kater gerust te stellen. Ze was bang dat hij haar aan zou vallen, en probeerde op te staan, maar dat lukte niet. Toen ze haar poot probeerde te bewegen schoot er een enorme pijnscheut door haar hele lichaam, en haalde ze zwaar adem. Haar beeld werd waziger, en een piepje kwam uit haar keel. Wat voor droom had Heartbroken gehad om zo te flippen, en waarom was Brokenwing naar hem toegestormd om te helpen? Waarom lag ze nu achterovergeklapt en kon ze zich niet bewegen? Ze wist het even allemaal niet meer. Haar beeld begon te vervagen, en angstige gedachtes schoten haar hoofd binnen, wat als ze nu dood ging?
Onderwerp: Re: Leave me alone! ma 20 okt 2014 - 11:12
No, don't Leave me to die here, Help me survive here. Alone, don't remember, remember.
Zijn gehele houding was vijandig en dreigend. Hij kon er niet veel aan doen dat zijn geest zo was opgesteld in de loop van de tijd. Als er nu iemand te dicht bij hem zou komen zou hij uithalen in een volledige aanval. Met zijn rug zo gekromd zag je elke wervel onder zijn huid uitsteken. Pas zodra hij een piepje hoorde schrok hij op en hapte naar adem. Verwilderd keek hij om zich heen terwijl zijn vacht langzaam weer ging liggen. Hij trok zijn klauwen terug en stapte achteruit tegen de wand van de den. Zijn doffe ogen schoten naar de poes die daar nu lag. Hij liet zich op zijn buik vallen en kroop zo naar haar toe, zijn oren nog altijd plat op zijn kop. [b]"Sorry,"[\b] bracht hij fluisterend uit zodra hij naast haar lag. Langzaam kwam hij omhoog op zijn poten en pakte haar zo voorzichtig mogelijk bij haar nekvel op, om haar op haar poten te trekken en meteen los te laten. Zonder nog een woord te zeggen liet hij zich weer door zijn poten zakken en kroop zo weer terug naar zijn nest. Hij kon in geen woorden een verontschuldiging aanbieden verder. Hij deed het niet met opzet maar het maakte hem zo onderhand gek. Hij had al eens eerder Whitewing een flinke klap verkocht toen ze hem ruw had gewekt. De poes staarde hem er nog steeds voor aan. Wellicht moest hij maar buiten de den slapen, waar niemand last van hem had.
Onderwerp: Re: Leave me alone! ma 20 okt 2014 - 20:26
Leave me alone
Nog in shock staarde ze naar de kater die zich begon te verontschuldigen. "Sorry," fluisterde de kater, en hij tilde haar weer op haar poten, waarna hij op zijn eigen nest ging liggen. De donkergrijze poes kuchte even waarna ze naar de uitgang liep om haar prooi te halen, al leek het alsof ze weg zou gaan, draaide ze zich om en nam haar prooi mee naar waar Heartbroken zat, en een kleine, pijnlijke glimlach vormde zich op haar gezicht. "Geeft niet," murmelde de poes schor waarna ze naast hem ging liggen en hem geïnteresseerd aankeek. "M-mag ik vragen wat er was?" Vroeg ze, heel erg voorzichtig. Ze staarde hem recht aan met haar groene ogen, en sloeg haar staart vriendschappelijk om de kater heen. "Als je het niet wilt vertellen, dan.." Verontschuldigde ze, misschien was ze nét iets te nieuwsgierig geweest.
Onderwerp: Re: Leave me alone! ma 20 okt 2014 - 22:56
No, don't Leave me to die here, Help me survive here. Alone, don't remember, remember.
Zodra de rode kater weer lag kneep hij zijn ogen dicht, waarom moest dit nu altijd gebeuren wanneer hij het niet kon gebruiken. Zou zijn hoofd eigenlijk ooit wel beseffen dat zoiets niet meer ging gebeuren? Hij hoorde hoe ze zich weg van hem bewoog, en groot gelijk had ze. Waarom zou ze in de buurt van hem komen als hij alleen maar zo kon reageren. Hij schrok op zodra hij haar stem hoorde en slikte ongemakkelijk, starend naar zijn poten. Hij bleef stil op haar vraag, wat was er eigenlijk. Ja het was voor hem heel simpel maar hoe kon hij uitleggen dat hij teveel geteisterd werd door zijn dromen en herinneringen dat zijn geest gewoon compleet de weg kwijt was. Waarom zou hij het eigenlijk vertellen? Wie zegt dat ze het niet tegen hem zou gebruiken zoals je met zwakke punten gemakkelijk kunt doen. ''Slechte droom, dat is alles.'' Mompelde de kater zacht en ontwijkend, het was waarschijnlijk iets wat ze al wist. Hij schudde zijn kop maar durfde haar niet aan te kijken. ''Herinneringen, ben er aan gewend.'' Vervolgde hij nog altijd even zacht als altijd, hoewel zijn stem toch iets gespannen klonk. Hij wilde niet dat anderen teveel van hem wisten nu. niemand had ooit wat willen weten en nu hoefde ze het niet meer te weten. De tijd daarvoor was allang vervlogen in de stilte.
Onderwerp: Re: Leave me alone! ma 20 okt 2014 - 23:08
Langzaam knikte de donkergrijze poes bij zijn antwoord en ze rees langzaam op, om haar uitgeputte spieren niet te belasten. Ze had wel gemerkt hoe gespannen zijn stem klonk, alsof zij ooit iets tegen hem zou gebruiken. "Heb ik ook, dat is dat gegil altijd.." Ze slikte nogal moeizaam en staarde de kater vanuit haar nest waar ze zojuist in was gaan liggen aan. "M-Mijn kittens..." begon ze, maar haar zin kon ze niet meer afmaken toen ze in huilen uitbarstte. Ze had dit nog nooit aan iemand verteld, waarom wel aan Heartbroken? Misschien was het omdat hij haar zou begrijpen. Ze wist dat hij ook iets vreselijks heeft meegemaakt, maar voordat ze hem kon helpen of troosten werd haar geluk al verpest. De tranen bleven maar komen, en de poes draaide zich om. Ze lag nu met haar staart voor haar neus gekruld en met haar rug naar de kater. Ze huilde en haar staart werd doorweekt, net zoals het spul waar ze op lag. Ze huilde heel stilletjes, zodat je alleen de zachte snikjes tussendoor kon horen.
Onderwerp: Re: Leave me alone! di 21 okt 2014 - 21:52
No, don't Leave me to die here, Help me survive here. Alone, don't remember, remember.
Hij keek haar niet meer aan, maar luisterde nog wel stilletjes naar haar stem. Hij hoorde haar antwoord en slikte. Tuurlijk maar er was altijd iemand om haar te steunen, hij werd alleen maar gewekt en afgeblaft. ''Juist.'' Mompelde hij langzaam en zuchtte zacht. Hij bleef stil zodra hij hoorde hoe ze haar zin niet afmaakte. Wat was er met kittens? Hij vroeg het zich af en dacht even na over hoe hij dit ging plaatsen. Hij schudde zijn kop langzaam heen en weer voor hij slikte. Hij kon niet eens normaal op woorden komen, hoe achterlijk was hij wel niet. Langzaam liet hij zich weer helemaal zakken in zijn nest voor hij diep ademhaalde. ''Wat is er met je kittens?'' Vroeg hij toch maar, niet wetend of ze hem eigenlijk zou verstaan over haar gehuil heen. Het deed hem meer dan genoeg om haar te zien huilen maar hij kon niet opstaan en naar haar toe gaan.
Onderwerp: Re: Leave me alone! di 21 okt 2014 - 23:36
Brokenwing schreef:
Leave me alone
Tranen bleven over het gezicht van de poes stromen, en schokkerig bleef ze op de grond liggen. Ze hoorde de vraag van Heartbroken, maar ze moest eerst even op adem komen om alles te gaan vertellen. Dit was de eerste keer dat ze dit zou vertellen aan iemand, iemand die ze niet goed kende maar opzich nog best wel vertrouwde. Haar longen hapten lucht bij elke snik, en na een paar minuten was ze wel weer op adem gekomen. Nog een beetje happend naar lucht draaide ze zich naar Heartbroken, en totaal doorweekt staarde ze hem aan. Ze wilde echt alles eruit gooien, maar wist niet of dat kon bij hem. Misschien vond hij haar wel een aanstelster, en kon ze maar beter haar mond houden. Maar hij vroeg wel wat er was gebeurd met de kittens, dus hij zou niet al te geïrriteerd zijn door haar depressie en verdriet. Met moeite probeerde de poes overeind te komen, en na een aantal pogingen was dat wel gelukt, maar zat de poes wel lichtjes lucht te happen. De tranen stroomden nog over haar wangen, en ze kneep haar ogen dicht om het te stoppen, maar het lukte niet helemaal. "Je vind me vast een aanstelster hé?" Snikte ze verdrietig, en een pijnlijk lachje vormde op haar gezicht. Ze staarde naar haar poten die ook helemaal doorweekt waren, en begon haar kaken dicht op elkaar te houden zodat haar ogen zouden stoppen met tranen. Moeizaam hoestte ze om zich klaar te maken voor wat ze ging vertellen aan de kater, en ze staarde hem even recht aan met haar groene ogen. "Ongeveer drie moons geleden..." begon ze moeizaam. Het was misschien schor en een beetje onverstaanbaar. Maar beter dan helemaal niets zeggen en de stilte te laten overheersen. "Mijn mate en ik gingen jagen, toen er een groep rogues langskwam.." Je kon de angst in haar stem duidelijk oppikken, dat wist zijzelf ook, maar het was logisch, aangezien ze het ten eerste eng vond om te vertellen, en ze ten tweede ook gewoon echt bang was. "...Ze wilden mij vermoorden maar hij nam het voor mij op.. Ik kon niets doen en heb hem voor mijn neus dood zien gaan." Een heel erg zacht kreetje klonk uit haar keel voordat ze keihard begon te huiken en gefrustreerd haar klauwen in de grond sloeg. Ze was boos op haarzelf, omdat ze een mislukkeling was, een schande, niks kon en niks waard was. Hoe had ze hem voor haar neus dood kunnen laten gaan. Haar ogen werden weer wazig en dof door de hoeveelheid tranen in haar ogen en haar klauwen zaten uitgeslagen in de grond. Woest kneedde ze de aarde tot lossig zand en tilde dat op om het op een hoopje voor haar poten te gooien. Opeens stopte ze met huilen en met het molesteren van de vloer, en keer Heartbroken uit het niets recht aan. "Na een moon, of misschien zelfs twee, werd ik weer verliefd." Een pijnlijke grijns vormde zich op haar gezicht, maar haar ogen bleven boos in de zijne staren. Als hij dit aan íémand zou vertellen... "Een Thunderclanner, zelfde vacht als jij, groot, sterk en lief." Dit keer waarschuwde ze hem extra duidelijk met haar blik dat hij echt geen woord mocht doorvertellen, en ze staarde een tikkeltje dreigend, op een manier die hij wel zou begrijpen. Ze begon weer met hetzelfde zandritueel, even om de tranen te stoppen die alweer begonnen te vloeien. Ze bleef met haar klauwen het zand kneden waardoor het los werd en op een gegeven moment was er een cirkel van hoopjes zand om haar heen. Haar staart was helemaal doorweekt door haar tranen, dus daarmee zwaaide ze over de grond zodat die droog zou worden. "Hij beloofde dat hij mij zou beschermen, op leven en dood." door het vele praten zojuist was haar stem rouw en bitter geworden. Ze klonk ook een klein beetje schor en een beetje schel. Ze haatte haar depressie. Het liefste zou ze iets voor haar clan willen doen. Jagen, vechten, alles. Maar ze kon het gewoon niet. Ze was ten eerste echt veel te mager, ze was al een aantal keren ingezakt omdat haar spieren gewoon geen voedingsstoffen kregen, en ze haar spiere daardoor bijna niet meer kon bewegen. Ten tweede zat ze vast in haar depressie. Ze vond zichzelf helemaal niks waard, nutteloos, ze kon niks en ze had al haar dierbaren verloren aan die rogues. Ten derde was ze veel te bang om überhaupt het kamp uit te lopen. Die rogues konden overal zijn en die nachtmerries stelden haar ook niet echt gerust. "En dat werd zijn dood." Siste ze, nog boos op haarzelf en op de rogues dat hij en de kittens dood waren gegaan. "Je kunt het raden, ik was zwanger..." En ja hoor, daar kwam het moeilijkste stuk plus alle tranen, schreeuwend trapte ze alle zandhoopjes om en sloeg haar klauwen in de muur van de den, waar diepe gleuven in kwamen door haar veel te lange klauwen omdat die niet versleten zijn aan de grond of stenen. Furieus gooide ze met haar poot het spul waar ze op had gelegen tegen de muur aan, en stak haar klauw in de prooi. Al die tijd schreeuwend, huilend en uitgeput. Toen ze terug wilde zitten zakte ze weer in, maar bleef zo maar liggen. "..Die rogues hebben mijn kittens vermoord!" krijste ze, woedend en huilend sloeg ze haar klauwen in de aarde, en haar hele doorweekte vacht stond recht omhoog en haar oren plat in haar nek. "Ze hebben mijn kittens vermoord!" Ze zakte in elkaar en met haar gezicht in het verspreidde spul waar ze normaal op sliep gedrukt. Ze snikte en huilde, en zei even niets meer. "Ik zat alleen maar toe te kijken, ik had de bevalling net overleefd en ze zijn allemaal, stuk voor stuk vermoord. Voor mijn ogen!" Gilde ze, nogal schor. En woedend krijste ze schor, hard en schel. Wild huilend en gillend probeerde ze op te staan, maar ze kon geen enkele spier bewegen. "Mijn ouders, twee partners en al mijn zeven kittens!" De donkergrijze poes kon maar niet stoppen met gillen, schreeuwen en huilen. En furieus dat ze niets kon wilde ze opstaan, maar het lukte niet. Ze voelde de wereld langzaam wegglijden, maar ze probeerde zich stevig vast te houden aan het bewustzijn.
Words: 1061 ||Tag: Heartbroken || Note:Omg longest post i ever wrote (:
Onderwerp: Re: Leave me alone! do 23 okt 2014 - 23:07
No, don't Leave me to die here, Help me survive here. Alone, don't remember, remember.
Stilletjes keek de rode kater naar haar, niet wetend wat voor een antwoord hij kon verwachten van haar maar hij wist wel dat het genoeg was om haar over de zeik te jagen. Toch bleef hij zitten waar hij zat, niet wetend of hij nou wel of niet naar haar toe moest gaan om haar te troosten. Al zou hij daar geen kampioen in zijn, het zat bijna niet meer in hem om sympathie voor anderen te hebben. Haar vraag deed hem opkijken en hij haalde zijn magere schouders op. ''Dat ligt eraan wat het antwoord is.'' Mompelde hij als antwoord maar sprak verder niet meer. Hij begon zich te focussen op haar verhaal, hoewel het nogal vaag begon. Drie moons was nu niet echt een lange tijd in vergelijking met hem, maar hij onderbrak haar voor geen enkel moment. De enige reactie die ze kreeg was zijn kop die langzaam op en neer bewoog in een knikkende beweging als bewijs dat hij wel gewoon naar haar luisterde. Hij hoorde de vele emoties die met haar stem meekwamen maar wist er geen reactie op te geven. Wat ze had meegemaakt leek deels op wat hem was overkomen. Ook hij had anderen zien sterven voor zijn neus terwijl het bloed zelfs op zijn vachtje had gezeten. Hij schrok half op zodra ze hem plots recht aankeek maar hij wendde zijn eigen doffe ogen niet af van die van haar. Ze moest nu weten dat hij zou luisteren tot het eind, wat ze ook vertelde. Toch vroeg de rode kater zich af of de woede in haar ogen naar hem gericht was, maar voor zover hij wist had hij niks misdaan. Een kleine frons ontstond op zijn gelaat maar hij sprak nog altijd geen woord en zijn ogen verrieden niks van wat hij dacht. Ach, je kon er onmogelijk voor kiezen op wie je verliefd werd toch? Maar als de vacht van die kater er net zo uit had gezien als die van hem dan had die kater toch echt wat problemen met verzorging. Hij luisterde verder naar haar woorden, geen oordeel vellend. Hij wilde bijna zijn schouders ophalen maar hield ze op hun plek en bleef nog altijd onbewogen zitten. Niks verraste de jonge kater eigenlijk, wellicht zou hij zich zelf moeten opstellen als praatpaal gezien het hem eigenlijk niet zoveel kon interesseren van de meeste. Dat haar verhaal nu anders was had zijn interesse opgewekt en hij bleef naar haar kijken. Zijn oren schoten plat op zijn kop zodra ze begon te krijsen, het deed gewoon pijn in zijn oren. Hij hield niet van gekrijs van anderen, het bracht herinneringen op aan de gepijnigde en angstige kreten die hij vele manen geleden had gehoord. Onbewust schoot hij wat achteruit, hopend dat het geluid iets gedempt kon worden door een grotere afstand. ''Ik begrijp het.'' Was zijn simpele antwoord maar zijn staartpunt begin licht te tikken tegen de ondergrond. ''Het is niet makkelijk,'' vervolgde hij zacht, eigenlijk wegdrijvend in zijn herinneringen door haar gegil. Een afwezige blik verscheen in zijn ogen en hij zuchtte zacht.
Nog steeds jammerend lag ze plat op de grond. Haar spieren kon ze niet meer aanspannen en bewegen. Het overweldigende gehuil werd gevolgd door een reeks hoesten, en half stikkend probeerde ze zichzelf van deze positie af te komen zodat ze niet meer zou stikken. Maar tevergeefs, het enige wat haar lukte was haar klauw uitslaan, en bij het ademen vreemde piepjes en kuchjes te laten horen. Toen ze het antwoord van de kater hoorde brak er iets in haar. Had hij hetzelfde meegemaakt? Angst overwelmde haar gedachtegang weer toen ze weer hard en pieperig begon te hoesten. Ze zette alles op alles om zich te bevrijden maar het lukte gewoon niet. Het gevoel dat ze geen spier meer overhad wekte een angst binnenin haar op, maar zelf wilde ze het niet geloven. Haar magere lijfje kom de volgende hoestbui niet aan, en wild kuchend en piepend wilde ze om hulp roepen, wat niet lukte. Bij elke hapering van lucht leek het wel alsof haar hele vel tussen haar botten weg getrokken werd. Haar groene ogen sloten zich, en doodstil bleef ze liggen, omdat ze helemaal niets meer kon bewegen. Ze lag zo stil dat je er van overtuigd zou zijn dat ze dood was, zelfs al zou je haar super goed bekijken, de enige manier waarop je merkte dat ze nog leefde, was haar hartslag die regelmatig in haar suizende oren klopte
Hij kon geen enkele actie ondernemen behalve dan naar haar te kijken. Hij had ook geen idee wat hij moest doen, nog nooit had hij eigenlijk iemand geholpen. hij was altijd in zichzelf getrokken waardoor hij niet meer wist wat het was om te kunnen troosten. ''Adem rustig.'' Mompelde hij alleen maar even zonder te bewegen voor hij naar haar keek met een fronsje. Ze lag nu behoorlijk stil en de rode kater begon te twijfelen. Stilletjes kwam hij omhoog en liep naar haar toe om met zijn voorpoot zacht tegen haar ribben te porren. ''Je schiet teveel in paniek.'' Mompelde hij en bleef haar gewoon porren. Niet om haar te pesten maar om haar toch iets van te helpen. ''Je moet niet blijven hangen in wat er is gebeurd, hoe zwaar het ook is.'' Vervolgde de kater langzaam en trok zijn poot toch terug. Hij sprak uit ervaring, maar het klonk vreemd uit zijn eigen mond. Hij zou nooit vergeten wat er was gebeurd in dat kamp, maar hij liet het hem niet zomaar overnemen. Al kon hij er nooit wat aan doen in zijn slaap of als hij net wakker was.
Onderwerp: Leave me alone! 
di 14 okt 2014 - 17:57
