open

Onderwerp: open zo 7 dec 2014 - 13:30

De donkerbruine kater haalde diep adem en draaide zich rusteloos om, in de hoop zichzelf in een comfortabele houding te kunnen leggen. Quiverspine besefte dat hij die nacht niet meer zou slapen en concentreerde zich op de harige figuren rondom hem. Soms leek het alsof er twee grote groepen waren un Shadowclan, de gelukkige, vrolijke katten die elke nacht met gemak de slaap wisten te vatten, en dan was hij er nog. Quiverspine had geen 'echte' vrienden om mee over zijn gevoelens praten, en als hij die al had zou hij zijn gevoelens nog altijd voor zichzelf houden, uit de angst om niet begrepen te worden. Quiverspine's beste vriend was zijn vader geweesd, maar die was kortgeleden omgekomen bij een gevecht met een vos, wat de rede was waarom hij zich zo slecht en rusteloos voelde. De donkere kater hees zichzelf overeind en ging in de ingang van de warriors den staan.

-feel free to join

Onderwerp: Re: open zo 7 dec 2014 - 13:51

Zo stil mogelijk haalde de grote kater adem. Veel Warriors lagen al te slapen, maar hij zo als gewoonlijk niet. Hij had niet eens zoveel dingen die hem wakker hielden, hij was gewoon een slechte slaper. Alleen zijn gele ogen bewogen terwijl hij naar zijn den genoten keek. Vroeger had hij hier samen net Mistflare gelegen tot ze naar de nursey moest. Dat deed misschien nog wel het meest pijn, voor haar dood hadden ze nauwelijks meer gepraat. Toch was de pijn niet voelbaar, eerder een grote leegte. Waarschijnlijk was dat wat de kater wakker hield, simpelweg het gebrek aan gevoelens. Black bad zichzelf getraind om ze niet te tonen aan andere katten maar had nooit verwacht dat hij ze nu zelf ook niet meer kon voelen. Zijn ogen volgde een jonge Warrior die naar de uitgang liep. Even overwoog hij zijn mogelijkheden, toen volgde hij de donkerbruine kater. 'Kun je ook niet slapen?' vroeg hij fluisterend zodat er geen Warriors wakker zouden worden.