I don't care...

Een sierlijke, beeldmooie poes dartelde wat rond. Niet wetend dat ze in een territorium binnen drong waar ze niet thuis hoorde. Een plaats waar eenlingen zich verzamelde of andere clankatten er nieuwsgierig gingen rondneuzen. Meestal zouden de eenlingen hun weg jagen, maar deze arrogante vrouwtjes kat was niet weg te slaan. Ze had haar naam verdient aan haar volhoudent, koppige karakter tegenover andere katten. Maar bij katten van haar clan leek ze een lievertje die geen vlieg zou kwaad doen. Ze was trouw aan haar 'familie', ze was een b*tche bij andere katten. Ze was behulpzaam bij clanleden, ze was egoïstiche bij andere katten. Nooit zou ze haar clanleden verraden, en andere katten hoorde ze liever angstig wegrennen. Sommige dachten dat ze zich beter bij de ShadowClan zou toevoegen. Maar dat wou ze niet!! Ze voelde haar thuis bij de clan waar ze nu inzat. Opeens schoot ze uit haar gedachten. En nu pas had ze door dat ze op het eenling territorium zat. Ze was niet angstig, nee ze was zelfs heel zelfzeker. En wou wel eens 1 tegen komen, of een kat van een andere clan tegenkomen. Ze ging zitten en begon haar vacht te likken, Ze keek naar boven en zag dat het zonhoog was. Mooi, ze had nog de hele dag om hier rond te snuffelen. Opeens hoorde ze onverwachts een geluidje, het rook niet naar prooi eerder naar een andere kat. Haar haren stonden omhoog en ging in een aanvalpositie staan. Stel u voor dat de andere kat zou aanvallen, en zij niet eens een fatsoenlijke houding had aangebracht. Dan lag ze daar mooi. Nee, ze kon zich beter voorbereiden.

{Iedereen.}

Bones hing, zoals altijd, wat rond bij de Rogueplaatsen, waar hij op zijn privéplekje lag. Het was zo'n beetje de enige plek waar hij zijn gezicht echt liet zien. Hij deed niet echt veel. Hij hing rond met Rush en de anderen, vocht soms met andere Rogue en stuurde zo nu en dan een kat weg die hier niet thuishoorde. Soms raakte hij daarmee aan de praat, soms draaide het uit op een gevecht. Het lag uiteindelijk allemaal aan de kat zelf. Bones begaf zich op dit moment op zijn eigen plekje, wat niet meer was dan een vieze, kartonnen doos. Hij kon het prima gebruiken als slaapplek, en soms verstopte hij wat te eten voor later onder de dubbele bodem. De doos hing vol met zijn geur, zodat hij zeker wist dat niemand ook maar een poot op zijn terrein zou zetten. Voor Rush zou hij nog een uitzondering maken, sóms. Hij geeuwde even diep, de brandende zon maakte hem lui. De hitte was moordend, vooral met zo'n dikke vacht als die van Bones. Zijn doos zat helaas midden in de zon, wat hem ertoe aanspoorde maar eens een ander plekje op te gaan zoeken. Handig sprong hij uit zijn doos, op zoek naar... Tja, waarna eigenlijk? Een nieuwe plek, iets om te doen? Al denkend liep hij over de Rogueplaatsen, toen hij een onbekende geur oppikte. De geur droeg die van de RiverClan bij zich, en Bones' ogen vernauwden zich. Hoe durfde zo'n verdomde Clankat zich hier te wagen? Bones vond die Clankatten maar niets. Als een Rogue hun gebied infiltreerde, was het meteen mis, maar als een Clankat hier kwam, werd er té weinig aan gedaan. Hij zou er wel voor zorgen dat de Clankatten de prijs zouden betalen voor het illegaal betreden van het domein van de Rogue's. Hij volgde de geur, en uiteindelijk kwam hij terecht bij een grijsachtige poes met felgroene ogen. Haar lichaam was sierlijk, mooi ook, maar ze was een Clankat en ze was hier zonder enige toestemming. Hij liep met forse stappen op haar af. Hij kon zien dat ze niet veel jonger was dan hijzelf. Blijkbaar had iets hem verraden, want de poes had hem door. Ze ging meteen in de aanvalshouding staan. Bones grijnsde naar de poes. "En, wie denkt mevrouw dat ze is om ook maar een poot in dit gebied te zetten?" vroeg hij met zijn lage stem. Hij cirkelde wat rond de poes, terwijl zijn groenbruine ogen over haar sierlijk gebouwde lichaam gleden.

Uiteindelijk zag ze een gespierde kater naar haar toe komen. Geen dreigende houding, maar wel Irritatie. Dus ze was te veel?Ze keek de kater aan die opeens begon te praten. "Hmm, had je het tegen mij? Noem me maar Poisonheart. En eigenlijk ben ik nog niet van zin om weg te gaan.Het bevalt me hier heel goed." Zei ze suikerzoet dat niet te vertrouwen was. Meteen daarna ging ze zitten en haar haren waren naar beneden, de zonlicht scheen op haar lange, redelijk dikke, klitloze vacht. Ze legde haar staart netjes op haar voorpoten terwijl ze de grote gespierde kater aankeek. "Mooi weertje, is het niet?" Zei ze rustig. Ze leek vriendelijk te zijn, maar zodra de kater gemeen begon te doen, zou ze eens laten zien wat een clan kat allemaal kon bereiken. Ze was een speciaal geval. Tegen 'haar' clanleden was ze lief. Tegen indringers was ze hard en gemeen. En als ze zelf een indringer was, leek ze onschuldig, maar binnenin was ze sluw. "Wees maar niet ongerust over je voedsel voorraad hier. Ik kom er niet aan.Ik jaag niet op andermans gebieden. Ik was hier per ongeluk terecht gekomen." Deed ze alsof ze onschuldig was. En bij vele katten hielp dat, en zeker bij katers viel ze enorm in de smaak. Ze keek geamuzeert naar de kater, en toen hefte ze haar pootje op en begon haar pootje te likken. "En wie is de kater voor mij?" Zei ze even onschuldig als daarvoor, tussen haar likken in. Ze bleef likken, maar ergens was ze toch voorbereid op onverwachtse aanvallen van de kater. Rogue's waren vaak vals en kwamen ook erg veel op territoriums van clan's, dus waarom zou zij dan niet op dit gebied mogen komen? Ze stopte met likken, en keek met fonkelende oogjes naar de kater.

Bones blik vernauwde bij het horen van het antwoord van de poes. "Hmm, had je het tegen mij? Noem me maar Poisonheart. En eigenlijk ben ik nog niet van zin om weg te gaan," had ze gezegd. Bones zette een paar stappen dichterbij haar. "Lieve schat, tegen wie zou ik het anders hebben," zei hij op mierzoete toon. De poes had zichzelf voorgesteld als Poisonheart, maar Bones was nog niet van plan om zijn naam aan de poes te vertellen. Nóg niet. Met zijn bruingroene ogen keek hij de poes onschuldig aan. De poes begon over het weer, terwijl ze er nonchalant bij ging zitten. Bones rolde met zijn ogen, maar antwoordde niet op haar vraag. Deze poes leek Bones het type dat zich lief voordeed, maar arrogant uit de hoek kon vallen. Daar had je er namelijk genoeg van, en ze waren makkelijk te herkennen ook. Al moest Bones toegeven dat deze wel wat had. "Wees maar niet ongerust over je voedsel voorraad hier. Ik kom er niet aan. Ik was hier per ongeluk terecht gekomen," vervolgde de poes. Bones liet een spottende grinnik horen. Hij nam de poes nou niet bepaald serieus. Ze leek gewoon niet het type dat ging wandelen en domweg het Roguegebied instapte. "Alsof jij de voedselvoorraad haalt," zei hij met een grijns. Hij liet zijn ogen nogmaals over de poes heenglijden. Ze zag er zeker niet slecht uit, maar dit was niet het moment om daarover na te denken. De poes begon nonchalant haar poot te likken. "En wie is de kater voor mij?" zei ze op diezelfde neppe, onschuldige toon. Ze blééf likken, iets wat Bones mateloos irriteerde. De neiging om die poot bij haar kop weg te slaan, werd steeds groter, maar Bones hield zich rustig in. Zijn ogen gingen naar de felgekleurde ogen van de poes. "Waarom denkt mevrouw dat dat haar wat aangaat?" vroeg hij op dezelfde toon als de poes hem naar zijn naam had gevraagd. Op zich vond hij het geen probleem zijn naam aan iemand te vertellen, maar om het nog even stil te houden was net zo min een probleem. Aan de ene kant had deze poes wel wat, ze was niet zo snel uit het veld geslagen als andere Clankatten die hij had ontmoet. Bones had meestal ook liever bezoek van poezen dan van katers, tenzij hij zin had in een gevecht. Katers waren hem iets te dominant, en meestal draaide het toch op vechten uit. Met poezen kon je meestal nog aardig praten, en ze waren stukken beter om te zien. Er viel een stilte tussen hem en Poisonheart, dus het werd tijd om zijn naam te vertellen. "Bones is de naam," zei hij toen. Het grijnsje op zijn gezicht was weer teruggekomen.

Tussen de kruinen van de bomen gloeide de ochtenzon al op haar korte, bruingrijze vacht. Ze was zojuist bezig geweest haar geurmarkeringen te verversen toen ze de geur van andere katten opsnoof. De haren op haar lichaam gingen langzaam overeind staan. Andere katten op haar terrein? Ze besloot er geen gras over te laten groeien en stormde meteen naar de geur toe terweil ze het gebied inspecteerde. Daar zag ze hen allebei staan. De ene kat was een redelijk sterke, donkergrijze kater die zich vijandig tegenover de andere kat leek op te stellen. Hij rook naar rogue. De andere kat was echter een clankat, van een clan die ze niet precies kende. Haar langharige grijze vacht lag perfect glad en haar groene ogen maakten het totaalpakket compleet. De haat welde op in haar helderblauwe ogen die ze tot spleetjes kneep. Ze kon clankatten niet uitstaan, dus was het langs de ene kant ook maar goed dat de rogue hierheen kwam om deze kattin de deur toe te wijzen.
Ze had ook opgemerkt dat de twee nogal brutaal tegen elkaar praatten. Dat kon ook niet anders, wat deed een clankat midden in de middle of nowhere? Gelukkig werd haar humeur niet verpest, want het arrogante gedrag van de kater viel haar meteen op en dat kantje mocht ze wel.
"Mag ik vragen wat jullie hier doen?" vroeg de kattin nonchalant.

Hmm, deze kater begon intersant te worden. Bij de antwoorden van haar vragen stopte ze met likken en zette haar poot op de grond. Dus deze zwart, mooi gespierde kater werd niet agresief, wat de andere meestal wel werden. Wow, ze werd nieuwsgieriger en nieuwsgieriger. "Weet ik niet. Misschien had je iemand anders gezien, of begon je tegen jezelf te praten, het kon toch? Je zou de eerste niet zijn." Zei ze spottend maar ook serieus. Maar de volgende zinnen interseerde haar niet zo. En kom op, ze was nu eens 1 keer serieus en dan nam de kater haar niet serieus. Ze meende het: ze jaagde echt niet op andermans territorium. Ze leek misschien wel zo'n poes te zijn. Maar ze houde haar aan de code's. "Als ik echt wil? Ja, dan zou ik die halen, of op zen minst vinden. Maar ik ben niet zo'n schooier die in andermans territorium zou gaan jagen." Miauwde ze en keek diep in de ogen van de zwarte kater. Ze had heus wel gezien dat het de kater irriteerde dat zij aan haar poten was aan het likken, daarom stopte ze. Ze wou nog het een of ander van deze kat te weten komen, en eigenlijk nog een best 'gezelig' gesprekje met hem aangaan. "Ow gewoon. Misschien was het handig jou naam te weten, als ik je ooit nog eens zou tegen komen. Je weet maar nooit." Zei ze nonchalant, alsof het haar niet interseerde dat hij zijn naam wel of niet zou zeggen. Even bleef het stil, en de kater had blijkbaar geen zin om zo'n ongemakkelijke stilte aan te gaan, dus stelde hij zich toch voor. "Zie je, zo moeilijk is het toch niet om je naam tegen iemand te zeggen. Je dood er heus niemand mee..." Zei ze half spottend terwijl ze serieus klonk. "Btw aangenaam kennis te maken, denk ik." Miauwde ze stilletjes en suikerzoet. Ze zuchte eens en wachte af wat de gespierde kater zou zeggen. Ze was een beetje arrogant, maar dat vond ze eigenlijk best wel goed bij haar karakter passen. Ze was een beetje arrogant, maar als ze niet wou vechten of niet vocht viel de arrogantie van haar nog best goed mee, en zeker vandaag. Ze was niet te Arrogant maar ook net niet als een 'normaal' karakter. Ze zat er pal tussen in, en dat maakte haar soms misterieus. Ze keek de kater zelfzeker aan, de zwarte kater was mooi en stevig gebouwd maar ondangs hij een eenling was konden ze niet de beste vrienden worden. En dat was ze ook niet echt van plan. "Dus...Wil je mij nog steeds weg, Bones?" Vroeg ze om weer een gesprek aan te gaan. Ze was heus niet van plan om weg te gaan, het was hier veel te intersant. Opeens kwam er een kattin. Weer een eenling? Ze zuchte en keek de kattin aan. Ze beantwoorde haar vraag pas later. "Gewoon, wat rondhangen." Zei ze op een normale manier terwijl ze terug naar de kater keek. Ze wachte af op het antwoord van de kater, eigenlijk toonde ze geen interessen voor de poes.

Nijdig kneep ze haar zeeblauwe ogen tot kleine spleetjes. Walging rees op in het diepste van haar keel terwijl ze de kattin eens goed keurde. Ja, ze was mooi, inderdaad. Ze had de elegantie en duidelijk ook moed. Maar meer zat er blijkbaar ook niet in, ze was tenslotte een clankat.
Maar enkel de manier waarop ze zich gedroeg stoorde haar gewoonweg enorm. Wat was ze van plan? Wat was haar bedoeling? Moest ze niet opeens weer aan die fameuze krijgscode, die elke clankat had, denken en zich loyaal houden aan haar clan in plaats van aan haar eigen gevoelens tegenover een rogue?
Satan voelde zich duidelijk het vijfde wiel aan de wagen voor deze kattin, maar ze was niet van plan om zich zomaar te laten doen, maar ze was ook niet in de stemming om hun rustige liefdesnestje te verstoren. Dat zat allemaal niet in haar karakter. Dus liet ze zichzelf in de schaduw zitten en begon passief haar poot te likken en die over haar oren te wrijven.

Madiebo rende door het bos. Ze keek in beetje rond terwijl de bladeren op de grond vielen. Haar poten schoten over de grond. Ze had de kittens bij Silvercoat achter gelaten. Even weg van huis. Ze rook een geur. Het was Bones. En nog een roque maar die had ze nog nooit gezien. Ook rook ze rivierclan. Wacht RIVIERCLAN!!!! Wat deeden die hier?! Ze tripelde naar de katten toe. 'Hey Bones' Ze knikte hun toe. 'En wat hebben we hier? Wij mogen niet op jullie terretorium komen en jullie komen lekker hier naar toe...' Zei Madiebo. Ze voegde zig bij Bones en de andere kat. Het gesprek wat eervoor had plaats gevonden had ze geen woord van gehoord dus voor ze wat verkeert zei hield Madiebo liever even haar mond. het gras kietelde aan haar poten en de bomen wuifde langzaam heen en weer.

"Als ik echt wil? Ja, dan zou ik die halen, of op zen minst vinden. Maar ik ben niet zo'n schooier die in andermans territorium zou gaan jagen," miauwde de poes, die vervolgens diep in zijn ogen keek. Bones was aan de ene kant onder de indruk van de moed van de grijze poes. Ze had zeker wel pit, wat jammer dat ze een Clankat was. Ze zou zeker een goede aanwinst zijn voor de Rogue's. "Zie je, zo moeilijk is het toch niet om je naam tegen iemand te zeggen. Je dood er heus niemand mee," zei de poes, en Bones grinnikte even. Deze poes viel zeker weten nog wel mee, voor een Clankat. "Btw aangenaam kennis te maken, denk ik," vervolgde de sierlijk gebouwde poes. Bones liet voor het eerst dit gesprek een klein glimlachje zien. "Insgelijks," sprak hij rustig. Misschien zou hij de fout van deze poes - het binnendringen van het Roguegebied - voor deze keer door de vingers zien. Een gezellig gesprek met een indringer kon hij op z'n tijd wel waarderen, als de katten daarna maar nooit meer een stap in dit gebied zetten, zíjn gebied. "Dus...Wil je mij nog steeds weg, Bones?" vroeg de poes toen. Bones wilde haar vraag net beantwoorden, toen er een andere kat aan kwam lopen. Ze was ook een Rogue, en ongeveer een jaar ouder dan hijzelf. "Mag ik vragen wat jullie hier doen?" vroeg ze nonchalant. Bones trok even zijn wenkbrauwen op. De RiverClankat gaf als antwoord dat ze gewoon aan het rondhangen was, en Bones haalde zijn schouders op. Dit was zijn thuis, hij leefde hier, de poes wist dat ook wel. De andere poes gaf geen reactie terug, en voor Bones de stilte op kon vullen, kwam er nóg een poes aan. Het was een bruinachtige poes, ze was van de BloodClan. Bones kende haar. Ze droeg de naam Madiebo, en had nog niet zo lang geleden een nestje ter wereld gebracht. "Hey Bones," sprak de poes. Bones gaf een knikje terug als begroeting. "En wat hebben we hier? Wij mogen niet op jullie terretorium komen en jullie komen lekker hier naar toe," zei Madiebo. De grijze kater rechtte zijn rug. Hij was nog niet echt van plan om de beeldschone poes al terug te sturen naar die rotplek waar ze vandaan kwam. Zijn groenbruine ogen gleden over de aanwezige katten heen. Stuk voor stuk wilden ze Poisonheart weg hebben, maar Bones twijfelde nog. Het gesprek, dat net ruw werd verstoord, was hem wel bevallen, en hij vond het nog te vroeg om 'vaarwel' te zeggen tegen de grijsachtige poes. Bones besloot maar om het gesprek voort te zetten, alsof er niets was gebeurd. Hij dreunde Poisonheart's laatste vraag op in zijn kop. "Wilde je mij nog steeds weg?" was haar vraag geweest. Er verscheen een grijnsje op zijn gezicht. "Lieve schat, mijn stem is niet de enige die telt, en aangezien de meerderheid je weg wil hebben..." sprak hij op mierzoete toon. Aangezien beide poezen het er toch niet mee eens zouden zijn dat Poisonheeart zou blijven, zat er niets anders op dan haar alsnog weg te sturen. "Lijkt het me het best dat je nu meteen opdondert," concludeerde hij. Stiekem wilde hij nog niet dat de poes weg zou gaan, maar het was niet anders. Met een beetje geluk zou hij haar ooit nog tegenkomen...

De zilvergrijze poes keek de zwarte sierlijke kater aan. Meteen daarna kwam er nog een kattin af. Weer zo'n spelbreker. Eindelijk kwam er een gezellig gesprek tussen beide katten, en toen kwamen er 2 spelbrekers tussen hen. Ze richte haar aandacht op Bones die haar wegstuurde, omdat die andere kattinen dat wouden. "Spijtig, maar ik begrijp het. Ach ja, ik moet toch zoiezo terug gaan naar de clan. Ze zullen wel op mij wachten. Ik hoop je ooit nog eens te zien, Bones.Het was gezellig." Zei ze rustig en gemeent. Ze stond op en knikte naar de eenling kater. Ze keek de andere poezen aan. "Nog veel geluk." Wenste ze hen sarcastisch toe. Ze draaide haar om en draafde de bossen in op weg naar haar eigen territorium. Ze miauwde nog eens luid, wat Bones zeker nog moest horen. Zigzaggend tussen de bomen, draafde ze naar haar clan territorium. Ze was op weg naar hun bossen. Voor zo nog prooi mee te nemen, voor de clan. Ze grijnsde bij de gedachten aan de mooie zwarte kater. Het was echt spijtig dat hij een eenling was, als hij een clanlid was van de Riverclan dan zouden ze zeker heel goede vrienden kunnen worden, of zelfs meer. Poisonheart schudde haar gedachten weg en verdween in haar eigen territorium, op weg naar voedsel.

[Topic ui}

[oke, sorry als Satan grof doet, maar dat zit in haar karakter ;p]

Toen de andere zandkleurige rogue erbij kwam, werd Satan helemaal opgelucht vanbinnen. Ze stond namelijk aan haar kant om ook de kattin van de Riverclan weg te jagen, ookal scheen ze de kater Bones te kennen.
Eenmaal toen de zilvergrijze kattin weg was, trilde ze van woede. Ze haatte clankatten sowieso, maar wie dacht deze poes wel dat ze was? Zomaar even een territorium binnendringen dat ze niet kende en even denken dat ze even vrienden kon worden -als ze al niet dacht dat het meer kon worden- met een rogue. Maar langs de ene kant leefde ze met haar en de kater mee. De twee kenden elkaar nauwelijks, en toch was er al meteen een verband tussen gekomen, dat zij en de andere rogue meteen hadden verstoord. Maar het moet ook wel, hield ze zichzelf vastberaden voor. Een clankat hoort hier niet thuis!
Vlak nadat ze dat dacht, keek ze een beetje meelevend naar de zwartgrijze rogue.
"Ik hoop dat je heel goed weet dat je haar nooit meer terug zal zien," zei ze, op een streng toontje. Ze wist heel zeker dat het de kater niet zou bevallen en dat hij waarschijnlijk toch niet zou luisteren, maar ze moest hem gewoon de waarheid in de oren fluisteren zodat hij geen verkeerde gedachten zou krijgen. "Denk nou eens na, Bones. Die poes is een clankat. Als ze ontdekken dat jij met haar omgaat, speelt dat zeker niet in haar voordeel. Je zal nooit met een clankat kunnen samenleven, omdat ze gewend is aan de krijgscode."
Ze siste een moment lang van afschuw en begreep de kater helemaal niet in zijn manier van doen. Satan wist de krijgscode beter dan wie dan ook, omdat ze zelf ooit een clankat was geweest. Maar haar clan werd helemaal verwoest door een grote bosbrand. Sindsdien wist ze zeker dat ze nooit meer in een verband van een clan zou kunnen leven.
Waarom genoot de kater niet gewoon van zijn vrijheid? Wat was de drang die het verlangen naar de kattin zo sterk maakte?
Even keek ze om naar de andere zandkleurige poes. Ze hoopte enig begrip van haar mee te krijgen.

Met tegenzin had hij zijn zegje gedaan, maar aan de andere kant wist hij ook dat het nodig was. "Spijtig, maar ik begrijp het. Ach ja, ik moet toch zoiezo terug gaan naar de clan. Ze zullen wel op mij wachten. Ik hoop je ooit nog eens te zien, Bones. Het was gezellig," zei de poes rustig. Bones knikte wat afwezig met gesloten ogen. De woorden die ze had gezegd klonken gemeend. Hij vond het best jammer dat de poes nou al moest vertrekken. Ze was anders dan de andere Clankatten, op één of andere manier. Toch wist hij dat het er ooit van zou komen. Zij was een Clankat, hij was een Rogue, dat hoorde gewoon niet bij elkaar. Hij besloot er maar een punt achter te zetten. "Ik hoop dat je heel goed weet dat je haar nooit meer terug zal zien," zei de donkergekleurde kattin op strenge toon. Bones zuchtte, hij wist wel dat ze gelijk had. Eigenlijk wilde hij niet horen wat de kattin te zeggen had. Hij wíst wat ze wilde zeggen en hij wist dat ze gelijk zou hebben. "Denk nou eens na, Bones. Die poes is een clankat. Als ze ontdekken dat jij met haar omgaat, speelt dat zeker niet in haar voordeel. Je zal nooit met een clankat kunnen samenleven, omdat ze gewend is aan de krijgscode." De woorden van de onbekende kattin gingen langs hem heen. Hij had zo'n hekel aan die Clankatten met hun zogenaamde 'krijgscode'. Je had er niets aan. Al het eten dat jij ving, ging naar die kittens en de ouderen. Het was in zijn ogen één en al onzin. Hij liet nog een zuchtje ontsnappen, en richtte zich naar de poes met de felblauwe ogen. "Ik weet dat je gelijk hebt," begon Bones. Hij wist eigenlijk ook niet waarom hij het zo jammer vond dat de grijze kattin weg was. Er was gewoon een klik ontstaan die hij anders nooit bij vreemdelingen had. "Ik hoef het niet te weten," zei hij met emotieloze stem. Bones stond op uit zijn zittende houding. Hij wilde niet nog langer in het gezelschap van deze twee Rogue's verkeren. Hij zette een langzame pas in, richting de kartonnen doos die hij zijn eigen had gemaakt. Die werd tenminste niet het gebied uit gediscussieerd.