Nieuwsgierig

Een lichte crème kleurige poes liep door een rogue plaats heen. Met rustige en sierlijke pasjes liep ze door het gebied heen. Ze was niet heel bekend in het gebied. Ze was een clankat die niemand kende. Zijzelf kende ook bijna niemand, buiten de clankatten. Ze was in de clan geboren, maar haar ouders waren al dood. Vermoord tijdens de oorlog. De jonge poes snuffelde eens aan de grond en hief haar kop eens omhoog. Ze draaide iets met haar oortjes. De jonge poes bewoog haar lichte smalle staart zacht heen en weer. Haar lichtblauwe ogen gleden over de omgeving heen. Ze was heel erg rustig vandaag en ze had ook nog eens een goede bui. Gekraak en geritsel was van ver te horen, maar het geluid kwam dichterbij. De jonge kat snoof eens aan de grond en wachtte af. Haar neus had een geur geroken, maar nog een onbekende. De eerste rogue kat die ze sinds 8 manen zou zien. Ze ontweek alle rogue katten meestal, maar nu lukte het niet. Doornenstruiken zaten helemaal in elkaar gevlochten en ze had geen zin om er meteen door te springen. Het kwam steeds dichter, rook ze. Het was duidelijk een onbekende kat. Alle katten waren tot nu toe onbekend voor haar, behalve de clankatten. Ze was stiekem op elk gebied geweest, aan de grens. Nu kende ze dus de verschillen tussen de clans. Dat moest ook als je in een clan zat. Je moest de vijanden leren kennen om het gebied te kunnen beschermen. Maar nu rook ze nog niet genoeg. Het was vast een vijand of een rogue kat. Of eentje van haar clan, maar dan moest ze maar leren haar neus te gebruiken. Eigenlijk mocht ze hier niet echt komen. Ze hadden haar verteld dat rogue katten niet altijd te vertrouwen waren, maar ze was jong en enorm nieuwsgierig. De jonge poes zakte door haar poten en bleef laag op de grond liggen. Ze legde haar oortjes plat tegen haar kop en haar lichtblauwe ogen richtte ze op de struik voor haar neus. Geritsel was te horen en geconcentreerd bleef ze liggen. Ze lette op niets anders meer dan op het geritsel en gekraak dat uit de struik kwam. Doodstil bleef ze liggen, klaar om aan te vallen als het moet.

De grote, grijze kater liep met forse stappen en een chagrijnige blik rond. Zo zag je hem wel vaker. Hij was zelden gespot met een glimlach op zijn gezicht, zelfs niet voor zijn beste vriend Rush. De wind streek door zijn dikke vacht en speelde er wat mee, terwijl zijn staart bewegingsloos achter hem aanging. Zoals altijd hing hij rond op de Rogueplaatsen. Veel was er ook niet te doen. Het enige wat hij zo nu en dan deed, was ruzie zoeken. Op een gegeven moment ging daar de lol ook wel vanaf. De kater liep rustig rond, gewoon op zoek naar iets dat hij eventueel zou kunnen doen. Hij was gewend aan die verveling. Het ging bijna dagelijks zo. Bones had niets te doen, en de rest van de groep was weer spoorloos verdwenen. Dan zat er niets op dan zelf iets te ondernemen. Helaas waren de Clangebieden voor hem verboden terrein, niet dat hij zich er wilde wagen, en ook de Tweebeenplaatsen waren niet echt zijn lievelingsplaatsen. Hij zou het maar moeten doen met wat hij had; niet veel. Opeens pikte Bones' neus een onbekende geur op. Het was de geur van een ThunderClankat. Een vrouwelijke ThunderClankat van ongeveer 8 manen oud. Er verscheen een grijns op Bones' gezicht. Vers bloed. Bones volgde de geur nauwkeurig. De poes was hier sowieso niet welkom, Bones hoopte voor haar dat ze dat wist. Anders moest hij haar maar een lesje leren. En Bones nogal hardhandig in dat soort dingen. Niet veel later kwam hij aan bij een crèmekleurige poes. Ze lag op de grond, Bones torende zo boven haar uit. "Volgens mij ben je verdwaald," sprak de kater met lage stem. Een brede grijns stond op zijn gezicht en zijn ogen waren strak op de vreemde poes gericht. Hoe haalde ze in haar kop hier te komen? Ze wist, hoogstwaarschijnlijk, dat dit geen plek was voor Clankatten. Als dat nog niet duidelijk was, zou Bones elk stomme idee van die poes stevig de kop indrukken. Hij zou haar laten zien dat op de Rogueplaatsen komen, zíjn plaats, één van haar grootste fouten ooit zou zijn. Hij snoof van plezier en zette nog wat stappen dichterbij. "Katten zoals jij horen hier niet. Dat weet je toch wel, hoop ik?" zei hij op quasi-meelevende toon. Hij was niet van plan de poes te vermoorden, zeker niet. Dat had ze niet verdiend. Ze kreeg van hem de kans om nog wat van haar fouten te leren, en daarvoor moest ze gestraft worden, en niet zo'n beetje ook.

De lichte créme kleurige poes keek om haar heen. Haar houding was rustig maar oplettend. De grijze kater kwam dichterbij en ze stond recht. Ze snoof zijn geur op en bekeek de kater die voor haar stond. Ze hoorde zijn woorden maar gaf niet meteen antwoord. Hij was vast ouder dan haar. Ze was nog jong en net een krijger van de Thunderclan. Ze sloeg met haar lange staart zacht heen en weer. Haar oren stonden rechtop naar de kater gericht. Lichtjes begreep ze alles al. Hier mocht ze dus echt niet komen. Ze had alleen gehoord dat de rogue katten niet betrouwbaar waren, maar ze was helemaal niet bang. Ze was alleen maar nieuwsgierig naar de katten geworden. Ze grijnsde licht maar veegde deze alweer van haar af. Ze was nu bijna even groot. Al was de poes vele slanker. Ze had een hele sierlijke bouw. Ze snoof zachtjes en keek naar de grijze kater. "Nee, ik ben niet verdwaald. Fout idee" zei ze rustig tegen hem. Ze schudde haar vacht eens uit en richtte haar licht blauwe ogen op de kater. Ze bleef hem goed in de gaten houden. Misschien hadden ze gelijk en zou hij niet te vertrouwen zijn. Niet dat ze zo wantrouwig was. Ze toonde geen angst voor de kat. Ze had veel training gehad en als het moest zou ze die dan ook gebruiken. "Ik weet waar ik ben, nieuwsgierigheid is nu iets dat door me heengaat. Kater." zei ze rustig en keek hem aan. Ze wachtte rustig af op zijn reactie en bleef erg kalm staan. Geen angst of wantrouwigheid was in haar lichtblauwe ogen of aan haar houding te zien. Zo was de jonge poes niet. Ze was graag op avontuur en vond vechten soms wel leuk. Cloudsky schudde de gedachte weg en likte kort haar rug schoon. Ze draaide haar kop naar de kater toe en wachtte op hem. Benieuwd wat hij deze keer zou zeggen of doen. Ze kende hem niet en ze wist ook niet wat hij als reactie zou gebruiken.

Bones bekeek de witte poes van top tot teen. Ze was slank, héél slank. Wit was ze niet echt, haar vacht lag tussen de witte en de crème-achtige kleur in. Voor de rest was haar uitstraling kalm. Rustig, maar oplettend tegelijkertijd. Iets dan Bones wel kon waarderen. Hij had genoeg katten gezien die zich dood waren geschrokken, gewoon door zijn uitstraling. De uitstraling van de crèmekleurige poes maakte hem echter een stuk kalmer van binnen. Een invloed die zeer weinig katten op hem hadden. Hij was nou niet de rustigste kater, zeker niet. Al vond hij het soms geen probleem even op zichzelf te zijn. Gewoon om de stilte, zodat hij rustig na kon denken. Die momenten waren er zelden. Gek genoeg bracht deze poes de rust in hem naar boven. De poes was een Clankat, hij haatte Clankatten. Hij wist niet precies waarom. Zijn ouders waren Clankatten geweest, hijzelf ook een tijdje, maar alleen omdat zijn ouders in een Clan zaten. Hij haatte zijn ouders, hun bloed zat onder zijn nagels, hij had ze vermoord. Ze waren niet de enige reden dat hij de Clankatten haatte, hij was er gewoonweg mee opgegroeid. Met Rush, en de rest van de groep, die ook een hekel hadden aan Clankatten. Wat deze poes ook mocht uitstralen, ze ging hier weg. Met of zonder geweld, het was geheel haar keuze. De poes vertelde dat ze niet verdwaald was. Naar Bones' idee reageerde ze iets te serieus op zijn vragen, maar goed. Hij zette nog een stapje dichterbij, terwijl de blauwe ogen van de poes zich in de zijne boorden. "Ik weet waar ik ben, nieuwsgierigheid is nu iets dat door me heengaat. Kater," zei de poes rustig. Bones' mondhoeken krulden zich langzaam naar boven, ze noemde hem kater. Doodgewoon kater. "Bones. Noem me Bones," zei hij grijnzend. De poes was niet bang, helaas. Ach ja, je had het ook wel eens gehad met al die angsthazen. Bones liet zijn groenbruine ogen nogmaals over de crèmekleurige gedaante heenglijden. Ze was zo'n acht maanden oud, een stuk jonger dan hijzelf. Als het op vechten aankwam, was Bones flink in het voordeel. Hij had een goede training - de Clankat vast ook - hij was gespierd, een stuk ouder én een stuk groter dan de poes. Hij wist hoe hij moest vechten. Hij had techniek, hij had kracht. Al gokte hij dat deze poes nog wel eens behoorlijk snel en lenig kon zijn. "Nieuwsgierigheid waarvoor?" sprak hij op rustige stem. Hij nam aan dat ze eerst een doodnormaal gesprek konden hebben, voordat hij haar met harde hand weg zou sturen. Het was tenslotte alleen maar handig als je je vijanden leerde kennen, nietwaar? Bones zette nog een paar stappen in de richting van de poes, en ging daarna voor haar zitten. Hij hield zijn kop schuin, maar zijn ogen bleven nog op de poes gericht. "Je weet dat je hier niet welkom bent, hoop ik voor je," zei hij met dezelfde lage, diepe stem. Hij hield zijn kop zo, terwijl hij op antwoord van de crèmekleurige Clankat wachtte.

De crémekleurige poes keek naar de grijze kater die voor haar stond. Hij straalde dingen uit die ze soms niet had verwacht van een rogue. Hij had iets anders. Ze vond hem niet lijken op een vijand. Al wist ze dat hij nog steeds niet te vertrouwen was. Dat kwam vaker na een gevecht. Als je na een gevecht nog met de kat zou praten, dan kon je de kat al meer vertrouwen. Ze verwachtte dus nog steeds dingen die andere katten misschien niet zouden verwachten. De poes snoof zacht zijn geur op en keek in zijn groenbruine ogen maar ze verraadden niets. Jammer genoeg. Ze zwiepte eens heen en weer met haar lange dunne staart terwijl ze haar lichtblauwe ogen op de rogue gericht had. De kater begon te grijnzen en stelde zich aan haar voor. Cloudsky bleef hem aankijken zonder iets te doen. Ze grijnsde niet. Ze glimlachte niet. Ze bleef even neutraal voor hem staan met haar blik op hem gericht. "Goed, Bones. Mijn naam is Cloudsky" zei ze rustig en doodnormaal. Nergens was een spoor van angst of wantrouwigheid te vinden bij de poes. Ze was jong, maar erg slim. Ze had veel geleerd van haar ouders en dat gebruikte ze nu ook. Even later hoorde ze zijn vraag. "Naar de waarheid" zei ze daarna met een kleine mysterieuze toon in haar zachte stem. Ze zette een stap vooruit en kwam een stuk dichterbij de kater. Het interesseerde haar eigenlijk veel. Hij had iets speciaal. Dat bleef ze in haar gedachten houden, maar ze kon er niet opkomen wat. Ze schudde kort haar lichte vacht uit en zag dat de kater voor haar kwam zitten. Met een schuin hoofd zei hij nog iets. Ze wist wel dat het opnieuw ging komen. Cloudsky grijnsde lichtjes maar veegde deze langzaamaan weer weg. "Dat heb je al eens verteld, maar toch kan ik de nieuwsgierigheid niet bedwingen" zei ze zachter en keek in zijn groenbruine ogen. Niets zeggend.

Bones zag de crèmekleurige poes niet als vriend, noch als vijand. Hij wist niet precies wat hij van haar moest denken. Ze was anders dan de andere katten die hij had benaderd. Ze was rustiger, ze kwam minder bang of minder vijandig over dan de andere katten die hij had ontmoet. Misschien was dat hetgeen dat haar zo afhield van de rest, wat haar bijzonder maakte. Ze leek niet op het soort kat waar hij zo snel mee zou vechten. Bones vocht meestal niet met poezen, eerder met andere katers die hem een tikkeltje te dominant overkwamen. Bones was het soort kater dat altijd de meest dominante in de omgeving moest zijn, als een andere kater dat ook wilde, had die pech. Bones zou met veel plezier een einde maken aan zijn trieste leventje. Nog een reden waarom hij geen Clankat was. Behalve Rush, tolereerde de grote, grijze kater geen leider die hem commandeerde en telkens op de vingers tikte. Bones was oud genoeg om zelf beslissingen te kunnen maken over wat hij doen en laten zou. Al was Rush' advies het enige dat hij in zijn buurt kon verdragen. En natuurlijk waren de klusjes die hij voor zijn vriend moest opknappen, nog redelijk leuk. Hij vond het maar vreemd dat Rush ze zelf niet wilde doen. Bones deed het maar al te graag voor hem, meestal dan. "Goed, Bones. Mijn naam is Cloudsky," zei de witte poes. Bones knikte, nog steeds met een grijns op zijn gezicht. Cloudsky... Hij verachtte die Clannamen. Hij kon haar nu wel een complimentje gaan geven in het trant van 'mooie naam', maar zo was hij gewoon niet. Wat hij ook zei of deed, en hoe hij ook keek, de poes bleef rustig. Iets wat Bones wel kon waarderen. De kater zelf was meestal alles behalve rustig. "Naar de waarheid," zei Cloudsky met een mysterieuze toon. Bones keek haar vragend aan. Hij had een hekel aan katten die in mysterie's praatten. Hij snapte er meestal weinig tot helemaal niets van. De poes zette een stap dichterbij, wat hem nog zekerder maakte dat ze niet bang voor hem was. "Dat heb je al eens verteld, maar toch kan ik de nieuwsgierigheid niet bedwingen," kreeg hij als antwoord op zijn vraag. Bones ging zitten, overtuigd van het feit dat deze poes hem weinig kwaad zou doen. Met dichtgeknepen ogen keek hij haar aan. "Nieuwsgierigheid... Iets moois, maar toch ook iets heel gevaarlijks," mompelde hij. Hij keek de poes weer normaal aan. "Dus, Cloudsky. Vertel me, wat brengt jou hier?" Zijn stem klonk laag en dreigend, maar toch ook weer nieuwsgierig. Hij wilde weten wat deze poes zo vastberaden maakte om zich in vijandig gebied te wagen. Was dat het allemaal wel waard?

~ Sorry voor de late post ;$ Ik kon een tijd niet op Warrior Cats xo

Een nogal forse, stevige kater kwam met arrogante stappen aan. In zijn bek had hij een vogeltje. Vers gedood. Zijn naam was nog nooit eerder genoemd in dit gebied. Niemand kende hem, en hoe vaak hij Groenblad al niet had meegemaakt. Hij leek jong, en dapper. Hey daar! zei hij tegen de cremekleurige poes, waarvan hij de naam niet wist. Schatje, je vacht is echt prachtig. Ik wil wedden dat jij net zo veel trek hebt in vliegwild als ik. Hij leek bijna niet door te hebben dat er nog een andere kat was. De grijze kater keek verontwaardigd op, alsof hij werd gestoord. En wat brengt jou hier? vroeg hij. Meer dominant en chagrijnig dan nieuwsgierig klinkend. Birdflight keek naar de poes en negeerde de grijze kater. Hij was niet geinteresseerd in conflicten en botsingen. Hij was alleen geinteresseerd in romantiek.

Ze had de vogel nu al een tijd in het zicht. Het kleine roodborstje tjilpte alsof zijn leven ervan afhing en het hele woud kon hem horen. Het geluid had Satan wakker gemaakt, en nu joeg ze erop. Ze had in dagen al niks meer gegeten.
Met haar zeeblauwe ogen staarde ze de vogel scherp aan. Het diertje vloog nietsvermoedend recht op haar af toen ze het met één poot op de grond sloeg en daarna met de andere poot erop klop, zodat zijn dood zeker bevestigd was.
Ineens hoorde ze de stemmen van een paar katten. Vanuit de schaduw van de struiken zag Satan in de verte een crèmekleurige kattin. Van de Thunderclan, merkte ze meteen op. Ze kende die clan door veel prooi te stelen. De andere kater kende ze ook, maar ze kon niet meteen thuisbrengen van waar ook alweer. Ze bleef even gewoon zitten toekijken hoe de twee ruzie maakten over hun territorium.
Ineens kwam er nog een derde kat bij. Het was een bruinrossige, langharige kater. Zijn groene ogen glommen in het zonlicht. Hij was veel jonger of haar en dacht nu al dat hij de wereld aankon. Toch sprak zijn imago haar meteen aan. Wie was die kater?

Birdflight wist dat er nog een andere poes bij was. Hij greep zijn kans om indruk te maken op de dames. Kom maar tevoorschijn. Ik zal je niets doen. Een prachtige poes kwam daar uit de struiken tevoorschijn. Haar ogen zo blauw als saffier. Wauw, da's mooi zeg, 2 vliegen in 1 klap! dacht Birdflight. De poes leek zijn gedachten te kunnen lezen en zei stoer Denk maar niet dat je mij zo kunt versieren!
Birdflight glimlachte. Zo veel pit had hij niet verwacht van een mooie kattin als deze. Hij begon de uitdagende uitspraak te beantwoorden met een charmante zin. Je hoeft niet zo fel te zijn hoor, ik kan mijn prooi wel delen met jou zei hij, terwijl hij het het levenloze lichaampje van het vogeltje in de lucht gooide en weer opving. Hij wist zeker dat de poes de verrukkelijke geur van vers vlees niet kon weerstaan. Ze was tenslotte een rogue, want zover hij wist had hij haar niet bij een of andere clan gezien.
De poes kon inderdaad de verleiding niet weerstaan en toen Birdflight zijn prooi nog een keer in de lucht gooide sprong zij omhoog en als een echte jager greep ze de vogel uit de lucht. Wow! Da's knap van je! zei Birdflight.

Bones hield zich even stil, maar er leek van Cloudsky geen antwoord meer te komen. Hij kuchte even met nadruk, maar een kleine reactie kon er bij Cloudsky blijkbaar niet af. Een onbekende geur trok de neusgaten van Bones binnen. Het enige wat hij uit de geur kon halen was dat de kater een Rogue was van ongeveer achttien maanden uit, en die geur stond hem niet aan. "Hey daar!" hoorde Bones een onbekende stem roepen. Op zijn gezicht verscheen een geïrriteerde frons. "Schatje, je vacht is echt prachtig. Ik wil wedden dat jij net zo veel trek hebt in vliegwild als ik," ging die stem verder. Bones trok ietwat verbaasd zijn wenkbrauwen op. Hij was niet het type dat met de eerste kattin die hij tegenkwam zou gaan flirten. Nee, zo wanhopig was hij niet. Daarbij was Bones ook echt niet het romatische type. Het gedrag van de bruingekleurde kater leek hem echter ook niet echt 'romantisch'. "En wat brengt jou hier?" vroeg de bruine kater op een manier die Bones absoluut niet aanstond. Bones rolde geïrriteerd met zijn ogen voordat hij antwoord gaf. "Ten eerste, ik lééf hier. Ten tweede, deze poes moet hier hoognodig weg," zei hij met norse stem. De crèmekleurige poes was tenslotte een Clankat, en Clankatten waren hier zeker niet welkom. Niet veel later pikte Bones nóg een geur op. Deze keer was de geur wat bekender dan de vorige. Hij kon zich een beeld voor ogen halen, maar nog geen naam. Misschien wist hij de naam van de poes niet eens. Hij herinnerde zich de donkere poes met de felblauwe ogen nog. Dat was haar. Bones negeerde de wanhopige versierpogingen van de bruine kater maar. Af en toe rolde hij onverschillig met zijn ogen. De neiging om weg te gaan werd steeds groter. Zijn interesse in de crèmekleurige poes was zo goed als verdwenen nu. Alles wat er nog overbleef waren de mysterieuze poes en de irritante, bruine kater.

~ Birdflight, kun je stoppen met godmoden (schrijven wat andere katten doen), dit is namelijk tegen de regels. En kun je misschien ook aanhalingstekens gebruiken? Dat leest wat makkelijker.

ok sorry ik wist niet dat het niet mocht..ik ben nieuw met RPG'en en ik zag een aantal mensen 'godmoden' ofzo dus ik dacht dat het wel toegestaan was.
--
Eindelijk liet de kater iets van zich horen "Ten eerste, ik leef hier. Ten tweede, deze poes moet hier hoognodig weg." Hij klonk nors en chagrijnig. Zo chagrijnig zelfs, dat Birdflight er depressief van werd. Wat dacht deze kater wel niet, dat hij zo geirriteerd werd om Birdflight. Wat had hij gedaan dat hij zoiets verdiende? Hij kwam tot de conclusie dat hij niets had misdaan en dat deze kat waarschijnlijk gewoon chagrijnig was omdat niemand hem aardig vond.
"Wel, er zijn nooit genoeg dames!" zei hij opgewonden. Hij wist dat het misschien debiel klonk, maar een echte casanova heeft inderdaad nooit genoeg dames. Bovendien was het groenblad en tijd voor hem om een geschikte partner te vinden.

[Geeft niks hoor Birdflight. Is alleen idd wel irritant. (;]

Toen ze de plek op wandelde waar de 3 andere katten stonden, beviel het haar ineens niet meer. De Donderclankat reageerde gewoon niet terwijl ze hier eigenlijk niks te zoeken had, de andere zwarte kater scheen ze te kennen en het gedrag van de andere roodbruine kater was al helemaal storend. Het was alsof hij direct zijn slag bij haar had geslaan, terwijl ze eigenlijk nog niks had gezegd. Hij leek nu zelfs al interesse te hebben in haar.
Satan ging naast de zwarte kater zitten en rolde geïrriteerd met haar ogen. Ze liet het jonge, pas gevangen roodborstje die in haar bek hing op de grond vallen en wees ernaar met haar kop. "Wie wil er een stuk? Tast maar toe," bood ze vriendelijk aan. "Helaas wel niet bestemd voor indringers," voegde ze er met een glimlachje aan toe met een blik op de crèmekleurige Donderclanpoes. Het klonk eerder zacht, maar het was de bedoeling dat het benepen zou klinken. Ze hoopte maar dat de kattin snel op zou stappen, want clankatten hoorden niet thuis in het gebied van rogues.
Even wierp ze met haar helsblauwe ogen een veelbetekenende blik op de zwarte kater. Ze kende hem, nog niet van heel lang geleden zelfs. Het was slechts een vage en storende ontmoeting geweest, en toch was het haar bijgebleven alsof het nog maar enkele minuten geleden was gebeurd. Ze vond de kater best mysterieus, hij gaf niet zo gauw zijn gevoelens weg, en ook was hij arrogant en die kantjes mocht ze ergens wel. En toch voelde ze ergens weer die afschuw en walging. Ze herinnerde zich dat deze kater liever naar het clanleven toe neeg dan naar zijn eigen vrijheid.
En toch gunde ze hem een beleefd knikje. Daarna keek ze de andere kater eens vanuit de hoogte aan. Er verscheen een lach op haar gezicht en ze schudde met haar kop. Dacht hij soms dat hij Satan kon binnenhalen? Dit stuk was niet meer dan een tweederangs poezenversierder, maar ze vond het anders ook wel grappig om te zien hoe iemand moeite voor haar deed. Geamuseerd zwiepte ze met haar staart terwijl ze toekeek hoe dit tuig zich onbewust belachelijk maakte. Ze zei er maar gewoon niks op en liet zijn gangetje gaan.