We'll fight for what is ours {RC-TC fight}

Firestar fronste lichtelijk toen zijn klauw enkel de wang van de RiverClan kater raakte. Hij had gehoopt op meer schade. Als hij deze kat richting huis zou kunnen sturen voor hij zelf te veel verwondingen op had gelopen zou hij nog kunnen helpen bij een ander. Niet dat, dat een gemakkelijke taak was. Dawnstar was niet gek, ze had geen kleine patrouille mee genomen en naar wat hij kon zien waren het een heel stel sterke warriors. Overal waar je keek zag je een massa van vacht en klauwen, alles wat te ver weg was werd ook nog eens wazig door de dikke druppels regen die uit de onheilspellende wolken boven hen viel. Het leek erop dat iedereen wel een tegenstander had gevonden. Zelf voelde hij nog een enkele klauw door zijn borst scheuren, voor de tegenaanval weer heel even ophield. Zijn tegenstander stapte iets naar achteren en Firestar deed hetzelfde. Hij deed een paar passen naar links, maar hij wist dat Lynxgaze hem met een gefocuste blik volgde, want de kater zag eruit alsof hij elk moment kon opspringen. De ThunderClan leader zette zich schrap toen de RiverClanner de sprong waagde. Ondanks het feit dat hij wist dat de klap ging komen, voelde hij zijn poten alsnog van de grond geslagen worden. De rode kater landde op zijn rug en voelde meteen hoe zijn flanken de dupe werden van zijn fout. De pijn en zijn focus op het gevecht loste echter in één keer op in het niets toen hij vanaf zijn positie naar de Sunningrocks keek.

Bovenop stonden zijn dochter en een grote RiverClan kater. Er schoot een brok in zijn keel bij het besef dat ze elk moment het gevaar liep om van de rotsen te worden geworpen. Intentioneel of niet, de regen die  zo hard neerkletterde op de grond had er ongetwijfeld voor gezorgd dat de rotsen behoorlijk glad waren. Alsof het niet genoeg was dat haar tegenstander een warrior was en zo te zien geen match voor haar. Bij het idee Bluepaw hier te verliezen voelde hij zijn hart pijnlijk samentrekken. Hij kon zijn dochter hier niet kwijtraken, ze was te jong om naar haar moeder te worden gestuurd. De drang om zo snel mogelijk bij haar te komen leek hem een nieuwe stoot energie te geven. Ondanks dat hij her en der krassen over zijn lichaam had lopen, wurmde hij zich met een krachtige beweging los en rolde onder de RiverClanner vandaan. Zodra hij weer op zijn poten stond sprong hij een eind bij zijn tegenstander vandaan, zodat deze hem niet meer in de weg zou zitten. Hij had geleerd van het gevecht met BloodClan dat elke seconde van belang kon zijn en hij kon het zich absoluut niet veroorloven nog eens te laat te zijn.

Om bij de rotsen te komen moest hij zich eerst door een menigte van vechtende katten werken. Zijn groene ogen flitsten oplettend heen en weer om te voorkomen dat hij een klap zou vangen of zou worden aangevallen door een kat die geen gevechtspartner had. Af en toe dook hij richting de grond om een ander te ontwijken. Vlak voor hij zich op de eerste stenen kon werpen, voelde hij een harde stoot in zijn flank, waardoor hij uit balans raakte en tegen de grond klapte. Firestar drukte zijn ogen dicht om de pijn uit te bannen en sprong vervolgens weer op. De rode kater vloekte zacht binnensmonds dat zijn dochter zich uitgerekend op de hoge rotsen moest bevinden. Waarschijnlijk was ze daarheen gejaagd gedurende het gevecht.

Met een krachtige sprong begon hij aan de klim. Normaal had hij er niet lang over gedaan om op het hoogste punt te komen, maar te haastig rennen en springen zou resulteren in een val naar beneden. Niet dat de kater erg veel in hield. Geen seconde mocht verloren gaan. Het beeld van zijn dochter die van de rotsen gleed bleef zich maar voor zijn ogen afspelen. Voor zijn gevoel ging hij lang niet snel genoeg, maar een paar sprongen verder kreeg hij de twee in zicht. Firestar zag de RiverClan kater door zijn poten zakken in voorbereiding op een sprong. Met een laatste sprint overbrugde hij de afstand tussen hem en de twee katten. In plaats van tussen beide te springen, met de kans samen met Bluepaw van Sunningrocks te worden gegooid, zette hij zichzelf stevig af van de grond en klapte in de lucht tegen de RiverClanner op. De twee katers tuimelde neer, maar op het moment dat Firestar de gladde rots onder zijn vacht voelde wegglijden wist hij dat hij een fout had gemaakt. De gladde stenen onder hen waren niet in staat de vaart van beide katten te remmen en dus rolde en gleden ze beide over de rand. Het was hem geweest of mogelijk zijn dochter, maar met de aanhoudende regen had het nooit lang goed kunnen gaan.

De ThunderClan leider voelde zijn oren suizen door de wind die langs hem stoof. Het was niet zo heel ver naar beneden, maar het leek een eeuwigheid te duren dat hij zich in de waas tussen leven en dood bevond. De afstand naar beneden was genoeg om schade aan te richten en hij wist dat hij het water niet zou halen. In zijn aanval had hij de RiverClan kater een extra zet gegeven, dus als hij geluk had kwam hij niet al te ongelukkig neer. Toen zijn lichaam contact maakte met de rotsachtige strook land tussen Sunningrocks en de oever van de rivier schoten Firestar's ogen wagenwijd open. Hij had zich niet goed kunnen draaien door de ongelukkige val die hij had gemaakt en landde daarom met zij rug op de harde grond. Het ruige grind was echter niks in vergelijking met het stuk uitstekende rots dat zich een weg door zijn zachte nek had geboord. Een helse pijn, gevolgd door een steek die door merg en been schoot. Zonder enkele waarschuwing kleurde zijn zicht zwart, tot hij zich volledig in de duisternis bevond.

Ondanks het feit dat hij niet meer volledig bij bewustzijn was en zijn omgeving weg was gestorven tot een zachte ruis op de achtergrond, bonsde zijn hoofd van de gedachten en herinneringen. Allereerst de spijt van zijn gedrag de laatste manen, gevolgd door de verstikkende gedachte dat hij niet eerlijk was geweest tegen zijn deputy. Dat dat hem nu duur kwam te staan was wel duidelijk. Silverfang zou hem vooral nog herinneren zoals hij in de laatste periode was geweest, zeker als hij erachter kwam dat zijn beste vriend tegen hem had gelogen. Maar wat had hij anders moeten doen. Had hij niet iedereen wijsgemaakt dat hij nog voldoende levens over had gehad, dan hadden ze hem nooit laten gaan. En een leider hoorde niet thuis in zijn kamp terwijl de rest van de Clan vocht voor hun territorium. Zijn vriend en deputy plots met zo veel problemen opzadelen had hij echter nooit gewild. De ThunderClan leider was er zich pijnlijk van bewust dat Silverfang al genoeg ellende had meegemaakt in de laatste paar weken.

Na die spijt kwamen de herinneringen. Alsof iemand zijn complete levensverhaal voor zijn ogen afspeelde, zodat hij nog eens goed kon kijken naar alles wat hij had bereikt en naar alle fouten die hij had gemaakt. Hoe hij van een veel te nieuwsgierige kittypet naar ThunderClan leider was opgeklommen. Zijn eerste vrienden Winterpaw en Sunpaw. Zijn kittypet maatje Shadowstream, later Shadowrose. Trainingen met Bluestar, de eerste keer dat hij Icepaw tegen het lijf liep. Zijn eerste apprentice Minnowpaw, zijn deputy ceremonie. De dag dat hij Icestorm vertelde wat hij voor haar voelde, het gevecht met BloodClan. De nacht dat hij bijna naar StarClan was vertrokken en Bluestar hem haar leven schonk. Het verlies van zijn partner en de geboorte van zijn kittens. Trainingen met Glowpaw, ruzies met Dogdance, gesprekken met Silverfang. Het was allemaal glashelder, zo als het hem voor de ogen verscheen. Als hij nog enige confirmatie nodig had gehad dat vandaag de dag was, dan kon hij er nu niet meer omheen.

Hoe veel vrienden hem al voor waren gegaan, maar niet iedereen was daar in StarClan. Het merendeel van zijn generatie, ja. Maar het stak nog altijd even hard dat hij hiermee zijn kittens zou achterlaten. Helemaal alleen, zouden ze het hem ooit vergeven? Zou Icestorm hem ooit vergeven? Ze had ze onder zijn hoedde achter gelaten en nu liet ook hij hen in de steek. Stiekem hoopte hij dat zijn zicht niet terug zou keren, dat hij zijn ogen niet meer hoefde te openen en zijn kits nooit naar hem zou hoeven zien staren met tranen in hun ogen, mocht het van woedde of verdriet zijn. Laf, die gedachte was zo laf, maar veel zou een laatste woord niet meer uit maken. Hij wist dat het klaar was, dat besef was er al. Het was nu enkel nog wachten tot de dood eindelijk grip op hem zou krijgen. Tot hij zo veel bloed had verloren dat ook deze staat van half leven half dood zou verdwijnen en hij met sterren in zijn vacht uit zijn lichaam zou mogen rijzen.

Het idee dat men hem daar opwachtte was zowel een rustgevende als beangstigende gedachte. Hij was nog altijd onzeker over wat er met Icestorm was gebeurt, wat er waar was van wat de StarClan kater hem had verteld. En al was het niet zo, had hij zijn kans dan verspeeld door zijn gedrag de laatste manen? Was Bluestar kwaad op hem vanwege de manier waarop hij de Clan had behandeld. Het was gek hoe erg je, je nog zorgen kon maken om zulke dingen terwijl langzaam het leven uit je lichaam wegsijpelde. Oh hij was zich zo pijnlijk bewust van alles dat hij ooit fout had gedaan.

Alsof er besloten was dat hij klaar was met het herleven van zijn miezerige bestaan kwam plots zijn zicht terug. Eerst wazig, zodat enkel vormen en licht zichtbaar waren, maar na een aantal keer knipperen vond hij al iets meer focus. Het was echter niet wat het ooit geweest was. Daarnaast merkte hij dat hij zijn lichaam niet kon bewegen. Zijn nek brandde van de pijn, zijn rode vacht doordrenkt van zijn eigen bloed waarin hij lag. De wond liep door tot de wervels in zijn nek. De ThunderClan leider voelde zich klein, niet in staat nog een poot op te tillen, waarschijnlijk omdat zijn zenuwen waren aangetast door de klap op zijn nekwervels. Zelfs al had hij nog een kans gehad dit te overleven, dan was hij niets meer geweest dan een lappenpop die men terug had moeten slepen naar het kamp. Maar zo zou hij niet hoeven leven, want het was bijna over. Nu was het enkel nog wachten tot de anderen doorhadden dat er iets mis was, maar of hij dat nog zou meemaken wist hij niet. Met elke seconde voelde hij zijn wilskracht verder wegebben.

WORDS ### TAGS None NOTES None