We'll fight for what is ours {RC-TC fight}

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Met een woeste beweging duwde Silverfang zijn tegenstander van zich weg. Hij sprong opzij, en maakte toen gelegenheid van de ruimte om een blik op de rest van het gevecht te kunnen werpen. Vachten van zowel Thunderclan als Riverclan waren vermengd in één grote, vechtende chaos. Het was moeilijk om te zien wie wie was, maar Silverfang moest weten hoe het met de anderen ging. Zijn blik viel op de bekende rode pels, die richting de top van Sunningrocks snelde als een vuurflits. Boven kon hij nog net de gestalte van een Riverclan krijger en apprentice onderscheiden, voordat hij met een schok moest toezien hoe Firestar tegen de kater op klapte en toen regelrecht de afgrond in stortte. Silverfang had meteen geen aandacht meer voor Bravesoul. Hij rukte zich los van het beeld en begon zich toen recht door de menigte te werken in de hoop zo snel mogelijk bij de oevers te komen. Het voelde alsof er een steen in zijn maag was gekomen. Hij moest bij Firestar komen, om te zien of zijn leider de val had overleefd. Ze konden het zich niet veroorloven dat hij een leven zou verliezen. Niet nu.

'HELP ALSJEBLIEFT HELP!' De kreet van Glowpaw stak door hem heen en deed zijn oren suizen. Met een snelle draai rende Silverfang om de steen heen. "Firestar!" riep hij haastig. Zijn lage stem werd met de wind meegevoerd en eindigde in een scherpe ademteug toen hij het lichaam van zijn vriend zag liggen. Slapjes op de grond, met een stroom van bloed dat door de regen de rivier in werd gevoerd. Silverfang sprong er snel op af en zette zijn poten voor het lichaam, de witte vacht op zijn tenen al snel helderrood. Glowpaw had zich jammerend over zijn vader gebogen en nadat hij even een wanhopige blik op de wond had geworpen, duwde hij de apprentice voorzichtig van Firestar af met zijn snuit. "Het komt goed, Glow," mompelde hij met bonzend hart, deels om zichzelf hier ook van te overtuigen. Hoe ernstig het er ook op het moment uit zag, Firestar had nog levens over. Dit zou niet zijn dood worden, dat mocht nog niet. "We moeten hem van die punt afhalen," sprak hij toen resoluut. Zoals altijd drukte Silverfang met dit soort situaties zijn gevoelens naar achter en handelde hij eerst puur alleen met verstand. Hij pakte de nekvel van Firestar beet en trok toen voorzichtig het slappe lichaam van de steen af. Hij werd al misselijk bij het idee hoe ver die zijn nek was ingegaan, en voelde er niet veel voor om nog lang naar de wond te gaan kijken. Hij legde Firestar weer neer. De regen bleef ondertussen op hen neerstromen als een treurig verdriet van Starclan. Silverfang negeerde het zware gevoel op zijn schouders en staarde afwachtend naar de kop van Firestar. Hoop schemerde zacht door zijn glazige, bleekgroene kijkers, en wakkerde aan toen hij zag dat hij zwakjes zijn oogleden wist open te trekken. "Firestar," zuchtte hij opgelucht.

Deputy - 39 Moons - Sunningrocks

F I R E S T A R

The fire that saved our Clan

Het geluid van haastige pootstappen rommelde in zijn oren. Firestar wist niet of hij opgelucht of verafschuwd moest zijn toen Glowpaw zijn zichtveld in rende. Zijn schorre ademhaling stokte in zijn keel toen zijn zoon zich jankend aan zijn zijde wierp. Hoe graag hij ook direct op zijn smekende woorden had gereageerd, het moment stond hem simpelweg niet toe. Zijn lichaam nog altijd plat tegen de grond zonder dat er enige beweging in leek te komen. Enkel zijn zwakke ademhaling en het langzaam bewegen van zijn pupillen. Glowpaw probeerde tevergeefs het bloeden te stoppen door zijn poot op de wond te zetten. Een nieuwe scheut van van schoot door zijn lichaam heen, maar hij had de energie niet meer om te schreeuwen. Toen zijn zoon dan uiteindelijk maar om hulp riep, wist hij dat het hier straks vol zou staan. Snowkiller was nergens te zien, dus die moest in de rivier gevallen zijn. Als RiverClan kat had hij dat toch zeker wel overleefd? Het laatste wat hij wilde was een ander meesleuren in zijn dood. De woorden die Glowpaw tegen hem riep deden pijn, zo veel pijn, omdat hij zo graag bij hem was gebleven, omdat hij hem helemaal niet achter wilde laten. Zijn zoon had hem nodig, zijn andere zoons en dochters hadden hem nodig.

Een nieuwe stem sneed door de ijzige lucht. De volgende waarvan hij niet wist of hij hem zo nog onder ogen had willen komen of niet. Silverfang bleek een stuk rustiger van Glowpaw. Hij moest rustig zijn, als deputy, als aankomend leider. Ik ben een goede keus gemaakt door je aan te stellen als mijn deputy, Silverfang. Natuurlijk was zijn vriend er heilig van overtuigd dat dit slechts een kwestie was van doodgaan en terug keren met een leven minder. Hij had hem niks verteld, waarom zou hij denken dat dit zijn laatste was. Glowpaw werd van hem af gehaald, maar de pijn laaide op toen de zilveren kater hem in zijn nekvel beet pakte en hem van de rots af trok. De tranen sprongen hem opnieuw in de ogen en toen hij weer stilletjes op het grind lag leek hij eindelijk zijn stem te vinden. "Silverfang, luister naar me.. Ik heb tegen je gelogen.. Ik.. Heb gelogen zodat ik mijn Clan persoonlijk kon beschermen. Het spijt me Silver, maar ik kom niet terug deze keer," sprak hij moeizaam, af en toe pauzes nemen tussen woorden om op adem te komen. Daarna richtte hij zijn groene ogen op Glowpaw en probeerde hij scherp te stellen. "Het spijt me, Glow. Ik hou van je, ik wil.. je niet alleen laten, maar het.. gaat niet... anders meer."

WORDS ### TAGS None NOTES None

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Nu Firestar niet meer op de scherpe punt lag, zou het bloeden moeten stoppen. Silverfang had het wel eens eerder gezien bij Duststar. Hij begreep zelf nog niet zo goed hoe het mogelijk was, maar eenmaal een leider een leven verloor in Starclan, kwam hij weer terug met nieuwe kracht en vervaagde de wonden tot littekens. Maar, dit keer gebeurde dat niet. Het bloed bleef uit zijn nek stromen en Silverfang klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar. Waarom wilde het niet stoppen?
'Silvefang, luister naar me.' De woorden van Firestar waren zwak. De toon in zijn stem zorgde voor een beklemmend gevoel in zijn maag. Hij wilde niet horen wat Firestar ging zeggen, wat ergens was er een vermoeden dat hij niet wilde bevestigen. 'Ik heb tegen je gelogen.. Ik.. Heb gelogen zodat ik mijn Clan persoonlijk kon beschermen. Het spijt me Silver, maar ik kom niet terug deze keer.' Plotseling was alle hoop vervlogen. Het voelde alsof de grond onder zijn poten wegzakte, en de blik in zijn ogen veranderde in puur ongeloof en schok. "Wat, nee!" bracht Silverfang koppig uit. "Je kunt niet nu al al je levens kwijt zijn! Firestar, je keert gewoon weer terug hoor je me? Dat moet!" Paniek rees op in zijn borstkas. Hij kon zijn beste vriend niet alweer verliezen. Hij kon zijn leider niet opnieuw kwijtraken. Hij was er... Hij was er nog niet klaar voor.

Deputy - 39 Moons - Sunningrocks

Zijn hart bonsde sneller dan een jaguar kon rennen en zijn tranen leken niet op te raken, dit kon niet gebeuren. Silverfang leek zo rustig, waarom? Hoe kon hij dat? Had hij dit eerder gezien? Zijn vader zijn ogen gingen licht open, en hij had te drang om weer naar hem toe te gaan, maar waarschijnlijk wist de Deputy wel wat hij deed. Na de woorden van zijn vader kon hij alleen maar nee schudden. Het was niet, waar, het was een droom, waarom? Dit kon niet gebeuren... Hij liet Silver uitspreken en ging toch weer dichter naar zijn vader toe die ondertussen al van de punt af was, woede en verdrietigheid mixte zich in zijn lichaam. "TUURLIJK GAAT HET WEL ANDERS!" Riep hij, niet rekening ermee houden dat Firestar ook schade aan zijn oren zou kunnen hebben. "Je gaat niet eens bezoek brengen aan die stomme Starclan! Jij blijft hier, bij mij, bij Bluepaw, bij Silverfang, bij iedereen! Je gaat het toch niet zomaar opgeven? Ik weet dat je naar mama wilt en blablabla! Maar zíj wil dat niet, dat weet ik hartstikke zeker! Ik heb gehoord wat voor een poes het was, ik ben ook niet dom! Ze wil dat je bij óns blijft, bij je clan!" Na deze woorden zakte hij door zijn poten,en zijn stem kraakte. "Ik kan niet zonder jou, alsjeblieft..."

Hij wist dat hij zich niet bij de katten had gevoegd die de Clan zouden verdedigen bij de Sunningrocks. Deels omdat hij bang was. Maar toch had de nieuwsgierigheid het gewonnen de angst en was de roodwitte kater onderweg naar de zonnerotsen. Hij wou zien hoe zijn vader Dawnstar een toontje lager zou laten zingen! Maar eens de kater enkele meters van het strijdveld verwijderd stond, trachtte een ijzerachtige geur zich een weg binnen zijn neusgaten. In een fractie van een seconde schoten de blauwe ogen van de apprentice open en versnelde hij zijn passen, om uiteindelijk door de struiken te springen en zijn vader roerloos op de grond te zien liggen. Geschokt gleed zijn blik van Silverfang naar Glowpaw; zijn broertje. Hij had nog net de laatste woorden van de andere rode apprentice kunnen opvangen, wat zijn adem zodanig deed stokken dat het leek alsof de grond onder zijn poten verdween. Met zijn oren platgedrukt in zijn nek liep hij razendsnel op de Leader af, om vervolgens zijn neusje in diens vacht te duwen. Hij probeerde woorden uit te spreken, maar kreeg geen geluid uit zijn kurkdroge keel. Met betraande ogen keek hij weer op naar Silverfang. "Hij gaat toch niet naar Starclan? I-ik b-bedoel.. Hij heeft t-toch nog levens over?" Mompelde hij zachtjes, niet eens wetende of de zilverkleurige deputy hem kon verstaan. Uiteindelijk richtte hij zich weer op zijn vader. "Je m-mag niet gaan! Je moet bij ons blijven! A-alsjeblieft.." Jammerde hij zachtjes, terwijl enkele tranen neervielen op de bebloede vacht van de vuurrode kater.

De ijzeren geur van bloed deed d'r bijna over d'r nek gaan. Ze was sowieso nooit echt een fan geweest van gevechten, maar ze kon ook niet stilletjes in een hoekje van kamp zitten wachten. Daarom had ze het hef in eigen handen genomen en was er van door gegaan om te kijken bij het gevecht. Eigenlijk had ze wel verwacht dat Firestar alles al had gewonnen en dat Dawnstar nu aan het afdruipen was, maar wat ze zag toen ze op het battlefield kwam was iets totaal anders. Meteen was ze overvallen met de geur van bloed en ze slikte haar maag inhoud terug, maar haar aandacht werd vooral getrokken door het groepje katten dat ze herkende. Silverfang stond erbij, maar ook Zealpaw en Glowpaw, de kittens van Firestar. Snel rende ze er naar toe en propte zichzelf tussen de katten in.
Wat ze daar zag was met woorden niet te beschrijven. Firestar lag daar, met zijn nek doorboord en bloed overal. De sfeer was grijs en stil, ondanks het zacht gesnik van de katten. Minnowspots voelde tranen opkomen en ze het niet lang tegenhouden voordat ze over haar wangen naar beneden stroomde. "Waarom" miauwde ze zachtjes, snikkend. "Waarom Firestar? Waarom zo snel!?" kwam er daarna harder erachteraan, terwijl ze haar nagels in de grond zetten en ze hevig begon te trillen. "Je mag nog niet weg," jammerde ze er daarna achteraan, terwijl ze zich op de grond liet vallen en haar kop in d'r poten verstopte.

....
(Doet de playlist het niet? Klik dan hier: https://www.youtube.com/playlist?list=PLvvk4Y3o4XxgrvNEQ-hWjhMRX5N9YPAFm )

F I R E S T A R

The fire that saved our Clan

Pas nu begon de paniek door te dringen in zijn vriend. Firestar kon in zijn ogen zien, het was glashelder ondanks het feit dat zijn focus steeds sneller en langer leek weg te vallen. Het kostte opeens zo veel moeite om iets te doen waar men normaal niet eens bij stil stond. Ademen, je zicht in focus brengen, knipperen en daarna je oogleden weer omhoog krijgen. Het hoorde er allemaal bij, maar het was ongetwijfeld een zeer traumatisch beeld voor zijn dierbaren. Als hij nog had kunnen bewegen had hij zijn lichaam de rivier in gerold, enkel om hen dit te besparen. De kwade, maar bovenal gebroken stem van Glowpaw deed zijn oren suizen, maar hij hoorde alles wat hij zei. Zijn zoon wist opnieuw de tranen in zijn ogen te brengen. Na een korte hoestbui waarbij er een straaltje bloed over zijn lippen vloeide, vond hij opnieuw de kracht om een paar woorden uit te brengen. Hoe lang nog voor zijn energie voor eeuwig op was? “Ik..weet..dat je moeder..nooit gewild heeft....dat ik nu...bij haar..zou komen, net zo min...als dat ik jou.. en de rest achter wil laten. Maar liever ik...dan je zusje..” sprak hij moeizaam.

Bij het voelen van een neusje in zijn vacht, gleden zijn ogen weg van Glowpaw en Silverfang en landde op Zealpaw. Hij wist dat zijn andere zoon niet mee was gekomen naar het gevecht, wat deed hij hier dan? Waarom moest hij hen net vandaag gevolgd zijn? Zealpaw's woorden zorgden voor een nieuwe steek in zijn hart. “Het spijt..me. Dit is...mijn laatste.” Firestar wist dat hij het minder lang vol zou houden wanneer hij zo veel moeite deed om nog tegen zijn kittens en vrienden te spreken, maar hij zou liever gaan na hen nog een keer te hebben gesproken. Hoe moeilijk het ook was om hen nu nog onder ogen te komen, ze waren hier en hij kon niet weg voor het werkelijk tijd was. Al voelde hij aan dat het niet lang meer zou duren, niet veel langer meer.

Firestar's groene ogen opende zich weer ietsje wijder toen er een nieuwe gedaante in het groeiende groepje katten verscheen. Iemand die hij de laatste tijd niet heel veel meer had gesproken, maar wie toch een belangrijke rol in zijn leven had gespeeld en tevens iemand was waar hij nog altijd om gaf. Minnowspots, zijn eerste apprentice, degene die hem altijd half van zijn poten gooide als ze hem weer eens verraste door op hem te springen. De enige apprentice die hij volledig tot warrior had opgeleid. “Het spijt me.. Minnowspots.” Het was alles dat hij er nog uit wist te krijgen, want de brok in zijn keel, gepaard met zijn wegvloeiende energie maakte het onmogelijk om nog lange zinnen te maken of helder te denken. Er was echter nog iets dat hij moest zeggen, iets dat hij kwijt moest voor hij zou gaan. Iets waarvoor hij de energie zou moeten opbrengen om het te zeggen, want hij wist dat ze nog een troostend woord van hem verdiende. “Silverfang.. Je bent..een goede deputy...geweest.. Ik weet...dat je...het goed zult doen..als leider.. Let alsjeblieft een...beetje op mijn kittens... Glowpaw, Zealpaw..Bluepaw... zeg tegen Arrowpaw..Swiftpaw en Jewelpaw...dat ik van ze hou... Al kunnen jullie..me misschien niet horen of zien...ik zal...altijd...altijd..bij jullie zijn...” Zijn woorden werden zwakker naarmate hij het einde van zijn zin naderde. De ThunderClan leider wist dat dit zijn laatste zouden zijn.

Haar fluwelen pootjes lieten zachte glinsteringen van sterrenlicht achter terwijl Icestorm afdaalde van de hemel daarboven. Geruisloos en onzichtbaar liep ze naar beneden, glinsteringen van de sterren zelven waren verweven in haar sneeuwwitte pels. Een zachte, maar toch treurige glimlach speelde op haar lippen terwijl ze langzaam naar beneden stapte, totdat haar pootjes de warme zonnenrotsen raakten. Het was zijn tijd.. Al zo vroeg… Zwijgend boog de sneeuwwitte poes zich naar voren en drukte haar zachte neusje tegen de zijne aan.. Het is zo lang geleden geweest dat ze zijn geur heeft mogen ruiken, haar neus tegen de zijne had mogen drukken. Haar partner had zich volledig afgesloten van de Starclan… En net toen hij weer open begon te staan, was het te laat. De poes sloot haar ogen eventjes. “Lieverd.. Het is tijd.. Sta op..“ Murmelde ze zachtjes.

Even dacht hij dat zijn ogen hem bedrogen toen Icestorm voor zijn neus verscheen en haar neusje tegen de zijne duwde. Het warme gevoel dat door hem heen gleed was echter genoeg om hem te vertellen dat het haar echt was. Hij had dus werkelijk in een leugen geleefd de laatste paar manen. Haar woorden leken hem te roepen, al was haar stem in feite heel zacht. Hij voelde zijn verlangen om bij haar te zijn groeien, het was tijd. De rode kater keek de katten om hem heen nog een laatste keer aan, waarna hij zijn blik weer op Icestorm richtte en zijn ogen sloot. De pijn leek minder te worden, de wereld donkerder en al snel blies hij zijn laatste adem uit. Het laatste beetje gevoel dat er over was gebleven doofde weg in de duisternis. En toen hij zijn ogen weer opende voelde hij zich als nieuw. De rode kater kwam overeind uit zijn levenloze lichaam, zijn vacht stralend met sterrenlicht. Van de wond in zijn nek was niets meer over en hij voelde zich manen jonger dan hij in werkelijkheid was geweest. Met heldere groene ogen nam hij zijn partner in zich op, om haar, nadat zij hem wenkte haar te volgen, achterna te wandelen richting de sterren in de hemel. Nog éénmaal keek hij terug, een enkele traan vormend in zijn ooghoek. Een traan die nooit ter aarde zou vallen, want hij was nu slechts een schim in de avondlucht.

(Sanne ik wilde dit echt gedaan hebben voor mijn tentamenweek. Als jij heb gepost zal ik die van mij nog wel aanpassen zodat hij ook nog even wat tegen Blue zegt.)

WORDS ### TAGS None NOTES None

SILVERFANG

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverfang beet hard op zijn lip toen hij de woorden hoorde die Firestar nog met moeite wist uit te brengen. Hij proefde de smaak van ijzer, en besefte dat hij zo hard zijn kaken op elkaar klemde dat het was gaan bloeden. Maar, het deerde hem niet. Hij probeerde zich op de pijn te focussen, in plaats van de golven van paniek en angst die door hem heen sloegen. Hij wilde niet luisteren. Hij wilde niet horen dat dit het laatste leven was van zijn vriend. 'Silverfang..' Firestar leek al zijn kracht te moeten verzamelen om de laatste woorden nog te kunnen uitspreken. De zilvere kater opende zijn ogen, die ondertussen glazig waren van de opkomende tranen. Silverfang huilde bijna nooit. Hij vocht altijd tegen zijn verdriet, omdat hij het als een teken van zwakte zag. Het liet zien dat hij er aan toe gaf, en op dit moment wilde hij het niet toegeven. Dat Firestar op sterven lag.
'Je bent..een goede deputy...geweest.. Ik weet...dat je...het goed zult doen..als leider..' Silverfang klemde zijn kaken nog harder op elkaar en verbeet de neiging om te gaan schreeuwen. Om te zeggen dat zijn woorden nergens voor nodig waren, want hij werd nog lang niet leider. Het was zo oneerlijk, Firestar had nog een heel leven voor zich gehad. In plaats hiervan sloot hij zijn ogen weer, en knikte hij om de belofte te maken dat hij op zijn kinderen zou letten. Zijn laatste belofte aan zijn leider.

Silverfang hoorde de ademtocht uit Firestar's mond ontsnappen en hij opende met een schok zijn ogen. Het was allemaal veel te snel gegaan. Er was nog zoveel dat hij tegen hem had willen zeggen. "Firestar?" mompelde hij. "Firestar, word wakker! Firestar!" Hij schudde het slappe lichaam van zijn leider met zijn voorpoten. Zijn stem brak omdat hij wist dat er geen reactie zou komen. Hij kwam niet terug. Firestar was dood. Voorgoed. De tranen die hij nu voor zijn verloren vriend over zijn wangen liet stromen, werden langzaam met de regen meegevoerd.

Deputy - 39 Moons - Sunningrocks

Met de emotie pijn zichtbaar in zijn blauwkleurige ogen staarde hij zijn vader aan, proberende om diens groene blik zo lang mogelijk vast te houden. Iedere keer dat de vuurrode kater moeite leek te hebben met zijn open te houden, ging er een steek door zijn hart heen. Nee, Firestar mocht niet gaan! Hij moest blijven leven! Zealpaw had nog maar amper tijd met hem doorgebracht, had hem nooit echt leren kennen.. Hij voelde zijn ogen prikken van droogte, wat de apprentice bijbracht dat hij door de shock was vergeten te knipperen. Hij had zich zodanig gefocust op zijn vader dat hij dit vergeten was. Hij wou het lichaam van de kater nog zo lang mogelijk zien, zolang diens hart nog klopte en er nog bloed door diens aderen stroomde. 'Het spijt..me. Dit is...mijn laatste.' Zealpaw schudde zijn kopje en keek de de leider die roerloos op de grond lag met vernauwde ogen van verdriet aan. "Stop met praten! Je moet je adem sparen.. Dan kan Maskheart je nog redden.. A-alsjeblieft.." Snikte hij terwijl kleine glinsteringen over zijn kaken rolden. 'Silverfang.. Je bent..een goede deputy...geweest.. Ik weet...dat je...het goed zult doen..als leider.. Let alsjeblieft een...beetje op mijn kittens... Glowpaw, Zealpaw..Bluepaw... zeg tegen Arrowpaw..Swiftpaw en Jewelpaw...dat ik van ze hou... Al kunnen jullie..me misschien niet horen of zien...ik zal...altijd...altijd..bij jullie zijn...' Hij kon horen aan de stem van Firestar dat de tijd op begon te raken en dat het niet meer lang zou duren of Starclan zou hem werkelijk komen halen.. En alleen de gedachte daaraan deed zijn adem al stokken. "P-papa.. a-alsjeblieft.. blijf.." Jammerde de kater luid, waarna hij nogmaals zijn neusje in de vacht van zijn vader drukte. Hij snoof zoveel mogelijk van zijn geur op, wetende dat hij deze nooit meer zou vergeten. Hij voelde de energie uit zijn lichaam wegsijpelen en stortte algauw neer op de grond terwijl tranen over zijn wangen stroomden. Hij kneep zijn ogen zodanig hard dicht dat het pijn begon te doen, hopende dat dit allemaal slechts een vreselijke nachtmerrie was. Maar de herhalende pijn in zijn borstkas deed deze illusie algauw verdwijnen. Dit was echt.. Zijn vader was weg.. Net zoals zijn moeder..

Alles wat hij op het moment kon was nee schudden, het was niet echt. Zijn vader was niet dood, nog niet. Dat kon niet toch? Zijn woorden maakte hem alleen maar woedender, hoe kon hij het zomaar opgeven!? Wat bezielde hem nou? "H-hou op." Was alles wat hij zei voordat zijn volgende paniekaanval eraan kwam. Alles was onwerkelijk, en hij was bang. Erg bang. Zijn keel werd met de minuut droger en zijn kleine hart sloeg op hol. Daarbij voelde hij zich misselijk, en licht in het hoofd. Zou hij nu ook dood gaan? Meegaan met zijn vader en de wereld achterlaten? Naar zijn moeder? De angst werd steeds groter om alles, om elk klein ding. Zijn duizeligheid nam zijn zicht over en hij kon zijn vader niet zien. Dit mocht niet gebeuren. Hij moest hem zien nu het nog kon.

Na enkele minuten was zijn zicht terug, al bleef zijn hart hollen. "Papa... Doe m- ons dit niet aan." Hij praatte zacht, onverstaanbaar. Hij had zijn zicht terug maar deze werd slecht door de tranen die het bedekte, hoe vaak hij ook knipperde het bleef maar stromen. Toen Zealpaw zijn snuit in zijn vacht opborg deed hij mee, die geur, die warmte... Zou hij dat nooit meer voelen? Nooit meer ruiken? Hij probeerde zijn trillen te stoppen, straks deed hij hem pijn. Tot hij besefte dat het geen nut had. Zijn buik bewoog niet meer, zijn ademhaling... Nee. Een grote schreeuw ontsnapte zijn mond. "NEE. DIT IS NIET ECHT!" Alle herinneringen met zijn vader kwamen terug. Van apprentice tot kitten-tijd. Alle trainingen, alle verhalen. In een plotselinge beweging stond hij op en keek iedereen even na, inclusief zijn vader. "Nee..." Fluisterde hij nogmaals. In een ruk draaide hij zich om en begon weg te sprinten, niet wetend wat hij hier mee wou bereiken. Hij wou wegrennen van dit, niet beseffend dat dat niet kon. Je kon het niet meer omdraaien, maar wat wou hij dat graag. Hij wou het geloven, door te blijven rennen.

Hij wist niet eens meer waar hij was, hij was hier nooit geweest maar wat hij wist was dat hij buiten adem was. In een plof viel hij neer en werd alles zwart...

____________________
Bij de laatste is hij bij de Wastelands beland! Hij is gewoon buiten bewustzijn door adem tekort Very Happy

Sorry ;a

Het topic is weer open voor de rest. ThunderClan heeft de battle verloren en Sunningrocks is nu deel van RiverClan.

Ze zag het groepje katten om hem heen staan, en Frostfang voelde woedde in haar opkomen. Nee! Dit kon niet waar zijn! Snel rende ze naar de groep toe, duwde haar weg voort en keek naar beneden. Daar zag ze haar leader liggen. Ze was te laat, ze was te laat! Ze had voor zichzelf gevochten en niet voor haar leader. Hoe kon ze zo stom zijn om hem in de steek te hebben gelaten? Een steek van pijn stak in haar hart en een gekwelde kreet kwam uit haar bek. Firestar en zij, ze waren niet heel close geweest, maar het was haar leader. En nu was Silverfang de leader, waar ze vroeger geen respect voor had gehad. Maar nu ze hem zo zag staan... Snel liep ze naar hem toe. "Je hebt je best gedaan. Je deed het zo goed mogelijk..." Betere woorden wist ze niet, dus gaf ze de kater maar een kopje. Ze hoopte dat dit niet ongepast was, aangezien hij een partner had, maar hij zou vast wel begrijpen dat het alleen op geruststellende manier was bedoeld. Een traan gleed uit haar ooghoek en snel veegde ze hem weg met haar poot. Ze hadden veel verloren. De Sunningrocks, en de leader. Het was te veel voor haar en tranen gleden langs haar wangen.

De zilveren poes werd bijna met een ruk los gelaten toen er een kreet klonk. Ze draaide zich met een ruk om en richtte haar blik op de punt van een hoge rots, waar zich twee katten bevonden. Snowkiller stond recht tegenover de apprentice waar hij eerder zijn blik op had laten vallen. Waarom was dit scenario zo voorspelbaar geweest? Wat ze echter niet aan had zien komen, was dat Firestar de apprentice te hulp schoot en daarmee zowel Snowkiller als zichzelf over de rand duwde. Silvercloud's ogen werden groot bij het zien van wat er gebeurde. Er waren enkele katten die direct naar beneden liepen, naar het lichaam van Firestar, maar Silvercloud had niets aan hem. Haar blik ging naar het water. De plek waar haar clangenoot in was verdwenen. Ze raakte dan wel snel geïrriteerd van zijn karakter, maar hij was nog steeds een Riverclanner, right? Ze zag de kater al snel een heel einde verder het water uit kruipen. Om haar heen hoorde ze gejuich en gejammer door elkaar. Silver's oren schoten naar voren toen de Snow door z'n poten zag zakken. Een korte grom ontsnapte langs haar lippen. Met tegenzin werkte ze zich een weg naar het water toe en sprong en met een simpele sprong in het koele water. Met enkele slagen van haar poten was ze al aan de andere oever en zette haar nagels stevig in de aarde. Eenmaal bij Snowkiller, drukte ze haar neus kort tegen zijn hals om zeker te weten of de kater nog ademde. Haar blik ging vluchtig naar de andere oever, waar ze de thunderclan-cats hun leader zag weg sleuren. Snowkiller had een leader gedood, en niet zomaar één. 'Heel slim, heel slim.' mompelde ze half tegen zichzelf. Ze richtte zich weer op de kater en zette haar tanden in zijn nekvel. De warrior trok Snow verder de struiken in, uit het blikveld van de Thunderclan.

Tag: Snowkiller

'Raak haar niet aan' gromde opeens een kater die Applenose van Dawnstar's rug afduwde. Het was een apprentice zag ze. De kater probeerde zoveel mogelijk schade aan te brengen met zijn klauwen en dat lukte, helaas. Applenose duwde hem snel van haar af en haalde haar nagels over zijn flank. Er ontstond een redelijk grote wond. Opeens zag ze een groepje Thunderclan katten staan. Hun ogen stonden verdrietig en sommige waren aan het huilen. Ze vergat de Riverclan apprentice en rende naar het groepje katten toe. Wat ze toen zag had ze liever niet willen zien. Ze schrok van wat ze zag. Daar lag haar leider, levenloos met een grote wond bij zijn nek. Firestar was dood... Waarom hij? vroeg ze haarzelf af. Ze kon het niet geloven. Ze kon het niet geloven dat ze The Sunningrocks hadden verloren en dat ze hun leider hadden verloren. Ze kende Firestar niet goed maar ze had hem altijd gerespecteerd. Er kwamen tranen in haar ogen opwellen. Een paar tranen gleden langs haar wangen. Ze wist dat ze sterk moest zijn voor haar clan. Maar op dit moment lukte dat niet.

Tag: Timepaw

Numbpaw merkte dat de riverclan poes weg liep, hij had niet gemerkt wat er gebeurd was. Niet eens een kleine glimp, hij zag de poes naar de sunning rocks toe lopen. 'waar ga jij naar toe?!' riep hij de poes na, alleen was dat al te laat. Waarschijnlijk hadden ze verloren want veel Thunderclan katten stonden daar, aan de oever. Hij keek er kort na en nam een rust moment, hij keek ook naar andere Thunderclan katten die echt geraakt waren. Nee, hij niet. Hij voelde er echt weinig voor, ook zag hij sommige riverclan katten weg lopen. Zijn klauwen waren ontbloot en zijn haren stonden omhoog, hij stopte zijn klauwen terug in zijn poten en zijn haren gingen liggen. Hij keek naar de grond en zwiepte kort met zijn staart, was het zijn schuld. Nee, hij deed zijn best om die Riverclan poes te verslaan. Had hij beter zijn best moeten doen, hij legde nog een kwade blik naar de silvere poes. Zijn ogen keken nog naar de andere Thunderclan katten, moest hij nu door vechten of gewoon wachtten tot ze allemaal naar het Thunderclan camp waren gelopen. Hij draaide zich om en ging zitten, staren naar de lucht. Vast had de Starclan dit al verwacht, dit allemaal wilde de Starclan.
Tag: -

Hij schrok op toen er opeens allemaal kreten klonken. Meteen schoot de blik in zijn lichtblauwe ogen naar de bron van al die herrie. Zijn ogen werden groot toen hij zag wat er aan de hand was en er verscheen een verdrietige glans in zijn ogen. Nee, dat kon niet. Ook al was het een Thunderclan kat en ook al betekende dat dat ze waarschijnlijk gewonnen hadden er was wel een andere kat vermoord. Als hij iets erg vond dan was het de dood van een andere kat. Hij had al te veel doden meegemaakt in de paar moons dat hij op de wereld rond liep, meer dan dat hij eigenlijk aankon. Verwoed zocht hij naar Bravesoul of Silvercloud. Toen zag hij zijn mentor, Silvercloud sleepte net Snowkiller uitzicht. Hij had verder het gevecht niet meegekregen. Hij was te druk bezig geweest met zijn eigen gevecht. Hij liet de Thunderclanpoes waar hij tegen gevochten had voor wat het was en rende richting Silvercloud. “Silvercloud!” Riep hij angstig. Hij drukte zijn neus in haar zilverkleurige pels. Hij was blij dat ze nog leefde en aanspreekbaar was. Zijn poot deed gemeen pijn, maar hij negeerde het bloed wat eruit sijpelde. “Hij is dood.” Hij doelde op Firestar. Hij haalde zijn neus weer uit haar vacht en keek naar Snowkiller. “Wat is er met hem gebeurd?” Vroeg hij toen bezorgd. Beelden van het gevecht stonden in zijn geheugen gegrift en hij wist dat die hem altijd bij zouden blijven. Het zou hem zijn hele leven blijven achtervolgen. Hij rilde over zijn hele lijf, maar dat had hij zelf niet eens door. “En wat gaat er nu gebeuren?” Hij keek naar de groep katten die inmiddels door elkaar heen rende. Hij slikte even terwijl zijn blik naar zijn gewonde poot gleed.

Tag: Silvercloud

De kater wist Silverfang voor het grootste deel af te weren, en een lage grom rees op in zijn keel. Een van de klauwen van de deputy kwam echter toch door zijn verdediging heenzetten en kraste over zijn kop heen. De kater krijste en voelde hoe de deputy hem van zich af slingerde. De kater kwam met een klap tegen een van de Sunningrocks aan, voelde een sterke smaak van bloed in zijn mond en kreunde zachtjes. Hierna werd alles voor zijn gezichtsveld zwart.
Met moeite opende de kater zijn ogen, of in ieder geval één oog, want de andere trok zo pijnlijk dat hij het niet durfde. Een grote kras liep over zijn linkeroog heen en bloedde hevig, maar het oog zelf was niet erg zwaar beschadigd. Het enige was dat hij het gevoel had dat het zicht wat minder scherp was. De kater probeerde half overeind te komen en merkte dat er een groep katten om het levenloze lichaam van Firestar heen stond. Hij was waarschijnlijk een paar minuten buiten westen geweest. De kater hoestte en een stroom van bloed kwam voor even uit zijn keel zetten.

Er ging een schok door hem heen toen zijn blik op Bravesoul viel. Zijn beste vriend lag stil op een van de Sunningrocks. Langzaam drong de angst door in zijn lijf, waardoor hij nog erger begon te trillen. De angst begon hem bijna te beheersen, maar toen sloot hij zijn ogen en dwong zichzelf adem te halen. In stilte vroeg hij de Starclan om hulp en opeen werd hij kalm. Hij wist dat het maar voor even zou zijn en dat hij niet ver van een shocktoestand afzat, maar hij moest bij Bravesoul zien te komen. Wat als hij al dood was? De kittens waren hun vader nodig en hij was Bravesoul eigenlijk ook nodig. Hij wilde er niet aan denken zijn beste vriend kwijt te raken. “Bravesoul.” Schreeuwde hij, zijn stem sloeg over. Hij zag hem bewegen en hij zag het bloed. “Nee,” zei hij zacht. Hij kon niet hard rennen met zijn gewonde poot maar hij deed zijn best zo snel mogelijk bij hem te komen. “Bravesoul.” Zei hij opnieuw toen hij in zijn buurt kwam. Hij greep hem in zijn nekvel en probeerde hem weg te slepen net als Silvercloud bij Snowkiller gedaan had uit het zicht van de Thunderclan katten. “Jij mag niet dood gaan.” Zei hij streng toen hij zijn vriend losliet. De pijn in zijn poot was heftig en hij moest even zijn kaken op elkaar zetten toen er een pijnlijke scheut doorheen ging. “Je gaat niet dood hoor je me!” De angst klonk weer door zijn stem.

Tag: Bravesoul

Lynxfang staarde verward naar Firestar die opeens wegsprong van hem en naar de rotsen wat verderop ging. Inmiddels vielen de eerste druppels uit de lucht,maar Lynxfang lette daar als Riverclanner niet op. Hij zag hoe Snowkiller en Firestar beide naar beneden stortte en vervloekte beide katten in de regen. Fijn. Lynxfang draaide zich weg van het tafereel en keek naar de andere vechtende katten,de meeste hadden niks door. Op zijn roestige roodbruine vacht kleefde het bloed, Firestar had zijn tekens bij hem achtergelaten,maar andersom ook. Lynxfang dacht aan zijn onuitgesproken belofte en probeerde de poes die zijn clan leed te vinden,maar in de rondvliegende vachten en klauwen zag hij niks. Toen rende er katten langs hem en hij volgde hun pad met zijn ogen. Firestar lag op de grond,wat verderop lag Snowkiller ook nog. Nog fijner. Lynxfang ging bij de rand staan en keek naar het tafereel onder hem. Ondanks zijn haat voor de Thunderclan,voelde hij medelijden met de jammerde katten onder hem. Hij stapte even terug en besloot nu enkel nog te wachten. Meer katten kregen door wat er gebeurd was en gevechten hielden op,katten waren verbaasd door de plotse verandering in de lucht. Lynxfang voelde de regen van zijn vacht afglijden, toen zag hij in het gedrang de vacht van Silvercloud bij Snowkiller. Lynxfang stond op en ging voorzichtig naar beneden en volgde poes die het lichaam wegtrok met zijn ogen. Een andere kat volgde haar,die hij herkende als Creamypaw. Lynxfang zuchtte en ging erbij staan, “Hij is dood.” zei de jonge kater net. "Dat ik niet beter heb opgelet" snauwde Lynxfang boos naar hem,als hij Firestar had tegengehouden,dan was die niet gevallen. "En die stommeling hier moest met zijn poten van de dochter van de Thunderclan Leader afblijven!"met een kwaaie blik keek hij naar het bewusteloze lichaam van Snowkiller. Als hij stierf was dat terecht. Creamypaw ging weg,naar de gewonde Bravesoul toe. Lynxfang keek Silvercloud aan, "Je kunt hem hier niet achterlaten,ze zullen hem verscheuren"sprak hij,zijn kalme stem inmiddels teruggevonden,maar er klonk er nog steeds woede door.

tag
Silvercloud

De Riverclan poes keek op toen haar apprentice naast haar verscheen en op een behoorlijk angstige toon haar naam zei, waarna hij zijn neusje in haar vacht drukte. "Hij is dood." Silver richtte haar blik kort op het groepje katten aan de andere kant van de over en knikte kort.'Ik weet het.' mompelde ze zachtjes en draaide zich vervolgens weer om naar het bewusteloze lichaam van Snowkiller. Ze antwoordde echter niet op zijn volgende vragen. Wat was er met hem gebeurd? Ze wist maar deels wat er gebeurd was, dus kon ze er geen zeker antwoord op geven. "Dat ik niet beter heb opgelet" Silvercloud's blik week niet af van Snowkiller bij het horen van Lynxfang's stem. "En die stommeling hier moest met zijn poten van de dochter van de Thunderclan Leader afblijven!" Pas bij zijn volgende woorden draaide ze zich naar de kater om en legde even kort naar oren in haar nek. Hij had deels gelijk, maar dit was een gevecht tussen beide clans. Als men niet wilde dat apprentices in gevaar raakten, moesten ze ze maar niet meenemen. 'Dit is de realiteit. Dit kon eender wie overkomen.' mompelde ze kort en wenkte even kort met haar oren bij wat hij vervolgens zei. Het was waar dat een warrior geen apprentice moest aanvallen. Ze zei er zelf maar verder niets over, aangezien ze net nog zelf een Thunderclan apprentice had aangevallen. 'Ik zal hem hier ook niet achterlaten.' miauwde ze op zijn eerdere woorden en draaide zich van hem weg. Sinds hun laatste jacht samen, hadden ze niet veel meer tegen elkaar gezegd, iets wat ze nu ook zo wilde houden.

Tag:Lynxfang, Snowkiller