Auch, my paw hurts

Goed bezig Emberstorm. Ging door de kop van een pluizige calico poes heen. Ze hinkte, ze had haar poot flink verstuikt. Als ze erop probeerde te steunen, hield ze stil, ze verstijfde dan compleet. Het deed echt goed pijn. Waarom was ze dan ook zo stom geweest? Ze had haar poot verstuikt! Haar bosgroene ogen sloten zich even terwijl haar fout zich weer opnieuw in haar kop afspeelde.

Ze kon het bruine staartje van het konijn boven het heidegras zien uitsteken terwijl het wegvluchtte. Snel, snel ze moest sneller! Anders zou het binnen no time verdwijnen in zijn holletje! Emberstorm dwong zichzelf om sneller te rennen, sneller, sneller moest ze! De afstand werd steeds groter, zelfs toen de heide langs haar leek te vliegen. Het voelde alsof haar poten vleugels hadden voor een moment, dat ze kon vliegen, het gevoel van de wind in je vacht.. Dit moest het zijn, dit moest het gevoel zijn. Zo moest het voelen om bij de windclan te horen. Ze liep in, eindelijk. Maar in één hartslag, ging het mis. Ze stond ineens stil, nee, ze tuimelde over de grond, pijn.. pijn.. heel veel pijn. Haar poot was blijven steken in een konijnenhol. Ze was gevallen. Ze was een tijdje stil blijven liggen. Maar de pijn was niet weggegaan. Dus ze was naar het kamp gehinkt.

Ze opende haar ogen weer, de pijn was nog steeds niet gestopt. Een dof geklop dat aanzwol bij elke stap. Haar oren wat schuw achteruit gelegd keek ze om zich heen. Maar daarna zette ze haar oren fier naar voren en tilde ze haar kop op. Ze moest niet zwak lijken, daar kwam narigheid van. Hopelijk had Leopardstrike haar niet zo gezien. "Leopardstrike?" Begon Emberstorm, aarzeling in haar stem, "Ben je daar?.." Ze hinkte de den verder in.

De dagen gleden voorbij met de zon en de maan, zoals zij zich langs de hemel bewogen. De witte kater zuchtte, terwijl hij dingen klaar legde. Het was bijna weer volle maan, wat betekende dat er weer een Gathering aankwam. En dat betekende gevaar; geen van de andere Medicine Cat's kende hem echt, allemaal wachtten ze op Littlecreek en zijn onnozele lach. Wat zou er gebeuren als hij aan zou komen daar, een glans in zijn ogen die vertelde dat hij dol was op deze positie, dat hij hier alles voor zou willen doen? Hoe lang zou het dan duren voor ze raadden dat.. dat hij.. Leopardstrike schudde zacht zijn kop en probeerde de steeds terugkerende beelden uit zijn kop te bannen. Het was gebeurd en het was zijn verdiende loon geweest. Hij schoof nog wat kruiden goed. Alles moet hier netjes zijn, simpelweg om het feit dat alles bij Littlecreek een ordelijke chaos geweest was. Alles moest afwijken van de kater, niets mocht nog aan hem herinneren. Geen woord, geen gebaar. Zijn sporen moesten gewist worden, al waren ze zo onzichtbaar dat alleen degenen die opletten ze zouden zien. Toch moest hij oppassen. Op de Gathering liep hij gevaar. Nu moest hij op Tallstar vertrouwen; hij vertelde het verhaal en de Medicine Cat's waren dan gedwongen hem in ieder geval in het openbaar te geloven. Hij kon zich niets veroorloven; reputatie was nu wat hij nodig had. Al had hij nog niemand echt kunnen helpen; het aantal zieken en dergelijke viel ontzettend mee en zijn Den was als goed als leeg. Maar zelfs als er niets gebeurde was dat beter dan wanneer hij een fout zou maken, eentje die fataal zou blijken. Hij moest uitkijken bij iedere stap die hij zette, iedere beweging die hij maakte. Iedere ademhaling, hoe fluisterend ook, klonk hem verdacht in de oren. Hij kneep zijn ogen even dicht en schudde zijn kop. Dit was een geheim dat hij met niemand kon delen; niet met Risingpaw, niet met Starclan. Zeker niet met Starclan! De stemmen in zijn dromen waren de enige die hij vertrouwde, maar bij hen kon hij zijn hart niet luchten. Hij sloot zijn ogen even en probeerde de wereld te vergeten.
'Leopardstrike? Ben je daar?' Een zachte stem klonk, met een lichte aarzeling. Dat moest Emberstorm zijn. Om de één of andere reden kende hij haar stem nog. Beter geheugen dan hij gedacht had. Wat zou er zijn? Leopardstrike keek naar de ingang van de Den. 'Kom maar binnen, Emberstorm,' antwoordde hij rustig. Wat zou ze gedaan hebben? Kon hij eindelijk gaan doen waarvoor hij gestreden had? Ach, anders kon hij haar weer heel snel afpoeieren.

Emberstorm wiebelde wat nerveus met haar oren. Het was erg stil, zou hij druk zijn? Medicine cat zijn was tenslotte een moeilijk en druk beroep of niet dan? Je moest altijd kruiden vers houden en je moest rondes maken door het territorium om nieuwe te halen. Je moest onnozele katten, zoals zij dus, beter maken omdat ze weer het een of andere hadden. Om maar te zwijgen over de gatherings op de half moon, speciaal voor medicijnkatten. Ze had bewondering voor de kater, dat zeker. Maar was het niet erg ingewikkeld om medicijnkat te zijn? Nou ja, Leopardstrike had het altijd al gewild. Dat wist ze al helemaal zeker. De kater had altijd medicijnkat willen worden, maar het was hem verboden. Vreselijk, leek haar dat. Maar misschien was ze hem aan het storen.. Misschien moest ze maar weer weg gaan. Ze zette een paar passen achteruit, totdat ze een stem hoorde. Een stem die ze maar al te goed herkende. Het moest Leopardstrike wel zijn. "Kom binnen Emberstorm," Miauwde hij, zijn stem rustig. Op de een of andere manier, kalmeerde zijn stem haar. Ze wist zelf ook niet goed waarom, maar het hielp wel. Misschien was dat één van de kwaliteiten die je nodig had als je een medicijnkat wou worden? Nou, die had hij dan in ieder geval wel.

Voorzichtig hinkte de pluizige calico poes de medicijnkat in, de donkere tunnel door naar de open plek die de medicijnkat den werd genoemd. Eventjes probeerde ze haar poot op de grond te zetten, maar met een zacht gekreun tilde ze hem weer op. Met een bezorgde blik keek ze naar haar poot, deze was dik geworden, hij klopte. Ze slikte eventjes, niet goed, helemaal niet goed. Ze zocht naar het witte gestalte van Leopardstrike, en vond deze uiteindelijk. Voorzichtig, maar toch een beetje fier, hinkte ze naar hem toe. Al kon je de verlegenheid en angst in haar ogen nog zien. Dat was één ding die je niet kon veranderen. Iemands ogen konden meer waarheid spreken dan de mond dat kon. En bij Emberstorm, spraken ze boekdelen. Voorzichtig keek ze hem aan met haar groene ogen. "Ik heb mijn poot verstuikt denk ik.." Miauwde ze, en ze keek hem nu recht in zijn ogen aan, proberend haar oude masker weer op te zetten. Weer probeerde ze haar poot neer te zetten, "Ik zei tegen de rest dat het wel ging maar.. ze stuurden me alsnog hier naar toe. Het gaat toch wel? Ik vind niet dat ik je hiervoor moet storen," Miauwde ze, nu raakte haar poot de grond weer. Ze probeerde hem niet weg te trekken, maar de manier waarop ze verstijfde en hem alsnog optilde zei genoeg. Een beetje gegeneerd keek ze weg.

Even nog bleef het stil, voordat de calico-poes binnen stapte.. of eerder hinkte. Het was duidelijk dat ze probeerde zich groot te houden, aangezien ze haar poot neer bleef zetten. Toch was het even duidelijk dat haar poot pijn moest doen. Even voelde hij zich bezorgd. Wat had ze gedaan? Wacht.. bezorgd? Hoorde vast bij het vak. Hij keek de poes recht aan, zag de verlegenheid en de trots in haar ogen. Nee, als hij wilde dat ze verstandig met die poot omging moest hij haar niet minachtend gaan behandelen. Hij kende Emberstorm niet goed en wist niet hoe haar reacties waren, maar die trots moest niet gekwetst worden, wilde hij nog dat ze kon lopen. En ja, vreemd genoeg wilde hij dat. Dit vak was met hem aan het spelen.. en eigenlijk vond hij het nog niet eens zo erg. Concentreren. Ze keek hem recht aan, vertelde iets over haar poot. Verstuikt. Leopardstrike keek met enige moeite weg van haar ogen, die hem zoveel meer leken te willen vertellen dan uit haar mond kwam. Hij knikte. 'Inderdaad, verstuikt. Het is maar goed dat je me hiervoor gestoord hebt, het heeft zeker verzorging nodig. Als je even wil gaan liggen, dan kan ik je poot even onderzoeken,' droeg hij haar op. Vanaf hier kon hij al zien dat haar poot dik was en zeker verzorging nodig had. Misschien moest ze hier wel even blijven, want als ze er nu op ging lopen werd het alleen maar erger. Eerst maar onderzoeken en dan het nieuws rustig brengen. Hij was wel gewend aan protest, maar liet zich er niet door doen. Waarom zou hij ook? Emberstorm probeerde haar poot neer te zetten, maar haar reactie vertelde hem meer dan genoeg. Om haar ondertussen wat te laten vertellen zodat ze wat afgeleid werd vroeg hij;'Hoe is het gebeurd?' Niet dat het echt nodig was, maar af en toe kon dat helpen te bepalen hoe erg de poot van binnen verwond kon zijn.

Emberstorm trok haar poot weer naar haar toe, wou hem tegen haar lichaam aan vouwen. Ze begon eigenlijk bang te worden dat hij gebroken was. Nee! Dat mocht niet! Ze mocht niet zwak lijken! Als ze zwakte zou tonen dan.. dan... Ze schudde haar kop even, verdring de gedachten, duw ze weg, laat ze verdwijnen. Ze wou er niet meer aan denken. Het moest weg. Alles moest weg. Ze wou niet meer gepest worden, ze wou goed zijn voor haar clan! Niet keer op keer prooi te laten ontsnappen. Zelfs Riverclan kon nog beter jagen dan zij dat kon! En dat waren vette vissenkoppen. Ze voelde zich als een waste of space, maar dat zou ze nooit toegeven. Maar misschien had ze moeten luisteren naar de pestkoppen van vroeger? Misschien hadden ze wel gelijk gehad over wat ze was. De gedachten moesten weg, allemaal. Ineens drong Leopardstrikes stem weer door tot haar gedachten, ze zette eventjes een pasje achteruit. Ze werd ongemakkelijk van het feit als iemand steeds in haar ogen keek, het werd soms als dominantie aangezien. Maar een medicijnkat moest toch niet dominant zijn? 'Inderdaad, verstuikt. Het is maar goed dat je me hiervoor gestoord hebt, het heeft zeker verzorging nodig. Als je even wil gaan liggen, dan kan ik je poot even onderzoeken,' Droeg hij haar op. Emberstorm twijfelde duidelijk,'Maar.. zo veel pijn doet het niet eens..' Sputterde ze lichtjes tegen, angst in haar ogen. Maar toch ging ze liggen, haar poot vouwde ze tegen zich aan. 'Hoe is het gebeurd?' Vroeg hij haar. Emberstorm legde haar oren ongemakkelijk achteruit, "Mijn poot bleef hangen in een konijnenhol terwijl ik aan het rennen was," ze ging niet op details in, waarom zou ze ook? Ze wou niet op details in gaan. Haar staart zwiepte iets heen en weer en ze keek naar de vloer van de den.

Gezwollen en waarschijnlijk pijnlijk. Leopardstrike wachtte tot ze ging liggen, sloeg met zijn staart bijna onzichtbaar heen en weer. Katten die dapper probeerden te doen kregen slechts meer wonden, meer pijn. De witte kater negeerde haar tegensputteren en wachtte tot ze lag. Hij richtte zijn blik op de poot, de blik die deskundiger zou moeten zijn dan die van Littlecreek om hem een waardige opvolger te maken. Vergeten. Niet denken aan dat.. mormel, die hem bleef verwerpen, weigerde, enkel vanwege enkele vage boodschappen van Starclan. Dat moest hij geloven? Als Starclan al niet eens tegen hem praatte, waarom zouden ze dan tegen die prutser spreken? Nee, hij was ervan overtuigd dat slechts weinigen echt de stemmen van de sterren in hun dromen te horen kregen. Hangen in een konijnenhol, een nogal onwaardige manier om de jacht af te breken. Niet dat hij dat haar zou vertellen. In die groene ogen kon meer pijn doorschemeren dan hij wilde zien. Na nog even zorgvuldig gekeken te hebben kwam Leopardstrike weer omhoog en draaide zich om naar zijn kruiden. Hij wilde een blad om haar poot heen binden dat zou voorkomen dat ze er teveel aan ging zitten en om een samengestampt papje van nog wat andere bladeren op zijn plaats te houden. Het werkte niet genezend maar verkoelend en zou een deel van de pijn wegnemen. Hij begon het papje te bereiden uit het sap van enkele bladeren, was blij dat hij zijn voorraad altijd op pijl hield. Hij nam ook de andere bladeren mee om daarna terug te lopen naar Emberstorm. 'Ik breng dit mengsel aan op je poot, om de pijn te verlichten. Dan zorgen deze bladeren ervoor dat het op zijn plaats blijft,' legde hij uit. Wanneer iemand wist wat er ging gebeuren waren ze soms minder zenuwachtig. Dit was ook geen heftige ingreep. Hij zweeg weer en ging aan zijn werk. Voorzichtig, proberend haar zo min mogelijk pijn te doen, begon hij het smeersel aan te brengen. 'Kun je je poot iets omhoog doen?' verzocht hij haar, om daarna de bladeren aan te brengen en die er losjes rond te wikkelen. Zo moest het blijven zitten. Leopardstrike richtte zich weer op. 'Je zult hier moeten blijven. Je poot moet nu zoveel mogelijk rusten, de genezing zal dan veel sneller inzetten. Je kunt het je hier gemakkelijk maken en mij roepen als er iets gebeurd,' meldde hij. Als ze iets nodig had kon ze het altijd zeggen. Hij zou niet willen dat ze teveel van haar poot ging vragen, dan kon hij zijn werk niet fatsoenlijk doen en zou ze veel langer over het genezen doen. Nu moest deze trotse poes dat slechts nog inzien.

Emberstorm voelde zich kleintjes, zeer ongemakkelijk op z'n zachtst uitgedrukt. Ze keek omhoog naar Leopardstrike, haar oren iets achteruit gelegd. "I-ik kan toch nog wel jagen he?.." Miauwde ze, wanhoop in haar groene ogen zichtbaar. "Ik moet wel jagen! Anders.." Ze kapte haar zin in het midden ervan af, "Laat maar, niet belangrijk," Miauwde ze er iets stugger achteraan. Het masker was aan het afvallen, het brak in stukjes, zoals het altijd deed als iemand een masker probeerde op te zetten. Vroeg of laat.. zou het breken of afvallen. Dan zou je de echte pijn van een persoon zien, al zou hij of zij het nog zo goed proberen te verbergen. Ze likte zwijgend iets aan haar poot, het voelde warm en gezwollen aan. Deed pijn.. Dus ze hield er maar snel mee op. Ze geloofde er nog altijd heilig in dat ze straks gewoon weer de medicine cat den uit kon lopen zonder ook nog maar iets te hebben. Dan kon ze gewoon weer jagen. Ze kon gewoon niet goed jagen, ze had er geen talent voor. Of niet het zelfvertrouwen voor. Vechten kon ze wel, dat ging prima. Maar als ze moest jagen.. Verdwenen alle jachtposes ineens uit haar brein. Meegeblazen met de wind. En dan ging het weer mis. Dan kwam de schaamte weer. 'Ik breng dit mengsel aan op je poot, om de pijn te verlichten. Dan zorgen deze bladeren ervoor dat het op zijn plaats blijft, kun je je poot iets omhoog doen?' Miauwde Leopardstrike. Zwijgend tilde Emberstorm haar poot iets op, proberend niet te verstijven van de pijn die er doorheen schoot. 'Hier..' Murmelde ze, door op elkaar geklemde tanden. Ze kneep haar groene ogen dicht terwijl Leopardstrike haar poot behandelde, dat deed echt pijn... Ze begroef haar klauwen in de grond, maar weigerde er ook maar een geluid over te maken. Ze leek een soort stille vastberadenheid te hebben. Maar toen zei Leopardstrike iets wat dat helemaal de grond in stampte. 'Je zult hier moeten blijven. Je poot moet nu zoveel mogelijk rusten, de genezing zal dan veel sneller inzetten. Je kunt het je hier gemakkelijk maken en mij roepen als er iets gebeurd,' Leopardstrike's woorden kwamen hard aan. Emberstorm legde haar oren plat en keek hem ongelovig aan. 'Nee..' Murmelde ze zachtjes en wanhopig maar daarna knikte ze zachtjes en legde ze haar kop een beetje verslagen op haar poten.

De schrik, de vastbeslotenheid om te jagen. Het was bijna aandoenlijk. Even wilde hij dat hij een andere diagnose kon geven, dat hij haar kon vertellen dat ze weer weg mocht.. Dat zou het alleen maar erger maken. Haar groene ogen staarden hem vol ongeloof aan, ze leek de pijn voor een moment totaal te zijn vergeten. Het was slechts vervangen door een andere pijn, die misschien wel dieper sneed dan een mes ooit zou kunnen. Ze leek zo vastbesloten om te jagen, zo determined om iets te doen.. Het kon niet. Hij kon haar nu even niet aankijken. Iemand die zo graag voor iets wilde gaan.. Het deed hem denken aan zichzelf. Hoe had hij verlangd naar deze positie, hoeveel had hij ervoor over gehad? Zijn klauwen vol bloed en een onopgemerkt schandaal. Maar hij had wat hij wilde, was niet van plan het op te geven. Hopelijk ging de plant snel werken, dan stelde hij haar niet weer teleur, niet opnieuw. De verslagen ondertoon in haar woorden, de pilaren van iets wat zo zeker geleken had weggeslagen onder de totale constructie. Hoe ze zich erbij neerlegde was nog wanhopiger dan de manier waarop ze geprotesteerd had. Leopardstrike vond de stilte ongemakkelijk, het liet hem denken aan wat hij haar nu aandeed. Het was beter.. 'Heb je honger? Dan zal ik even wat halen,' stelde hij voor. Hij had zelf ook honger en dan was hij tenminste even weg. Even weg van die blik en de ogen die hem ergens raakten.. Hij wachtte op een antwoord, schikte de dingen opnieuw, al wist hij dat rechter niet mogelijk was. Maar haar aankijken was nu even teveel, zou ervoor zorgen dat hij haar zou laten gaan.

Ember sloot haar ogen eventjes. Ze moesten uitgebannen worden, alle herinneringen moesten weg.. Ze moesten wegblijven, maar dat bleven ze niet. Ze kwamen terug, als geesten van het verleden, ze sneden door haar ziel. Ze moesten haar weer zwart maken, het verdriet kwam weer terug. De pijn.. Ze kneep haar groene ogen dicht, om ze vervolgens te openen in opnieuw een herinnering.
~~~~~~~~~~~~~
'Emberpaw kan niet jagen!' De joelende stemmen klonken door haar kop, galmden na in haar oren. Stoicijns staarde ze voor zich uit. Vastbesloten om niet te reageren. Ze staarde naar de half opgegeten muis bij haar poten. Voorzichtig boog ze voorover om een andere hap te nemen. Net voordat haar tanden het vlees bereikten zorgde een grove duw ervoor dat ze haar evenwicht verloor. Eventjes wankelde ze, en ze keek om. Ze keek om in 2 spottende ogen. 'Is er iets mis Emberpaw? Smaakt de muis die anderen voor je gevangen hebben?' De sneer kwam hard aan, vooral de nadruk op het woord anderen. Ze keek weer terug naar haar muis, deze smaakte nu niet meer. Ze wou opstaan, maar een andere duw kwam. Ze lag in het stof, opnieuw vernederd. Niemand kwam voor haar op.. Ze stond alleen.
~~~~~~~~~~~~~
Emberstorm opende haar ogen weer geschrokken, nog net een gil binnen houdend. De flashback leek net zo helder als een droom. Ze krulde haar staart wat ongemakkelijk om zich heen en keek naar haar poten. Ze plukte wat ongemakkelijk aan een pluk gras voor haar. Leopardstrike's stem deed haar weer opnieuw opschrikken. 'Heb je honger? Dan zal ik even wat halen,' Stelde Leopardstrike voor. Emberstorm knikte zachtjes, "Oke," Miauwde ze aarzelend. Al wist ze dat het haar zou tegen staan om deze op te eten als het eenmaal voor haar lag. Ze keek Leopardstrike aarzelend aan, 'Leopardstrike.. Hoe lang zal ik rust moeten houden?' Miauwde ze zachtjes.

Niet in die ogen kijken. Alsof er een heel verleden aan hem voorgeschoteld werd, een verleden wat hij slechts vaagjes meegemaakt had in de tijd dat hij een Warrior was. Hij lette nauwelijks op de kits en de Apprentices; ze waren opdringerig en irritant. Waarom zou hij aandacht aan ze besteden, wanneer dat toch geen zin had? Hij herinnerde zich nog wel dat de Apprentices elkaar pestten, soms had hij zitten kijken naar hun gemene spelletjes, die ze slechts speelden om hun eigen wanhoop te maskeren. Zo iemand was hij ook geweest, al kon Emberstorm dat niet weten. Leopardstrike schudde onzichtbaar zijn kop. Nee, te vervaagd. Hij wist het niet meer. Het enige wat hij nog wist was dat hij anderen wel eens over Emberpaw had horen roddelen, al had hij er niet op gelet. Misschien had het iets te maken met het masker dat ze nu voorhield, de manier waarop ze gevoelens achterhield en verstopte. Hij draaide zich weer om terwijl hij wachtte op een reactie. Wat was er toch met deze poes? Ze deed zo dapper en trots, maar tegelijkertijd was ze zo.. breekbaar. Wat raakte hem? Haar doordringende blik, die ze nu gelukkig op de grond gericht had? De manier waarop ze deed of waarop ze sprak? Haar stem haalde hem weer uit zijn verwarrende gedachtes, die hij nauwelijks kon volgen. Had ze wel honger of wilde ze hem gewoon weg? 'Wanneer je je poot kunt gebruiken zonder dat het pijn doet, moet je nog één dag rusten. Gemiddeld duurt zo iets een stuk of vijf dagen,' zei hij, het minimale gemiddelde nemend om haar niet ongerust te stellen. 'Dat is wel met ultieme rust,' voegde hij er nog aan toe. Ze moest zich niet in haar kop gaan halen. Hij draaide zich om en liep weg, de Den uit.
Niet veel later kwam Leopardstrike terug met twee muizen in zijn bek. Een ervan legde hij bij Emberstorm neer, probeerde niet te denken aan hoe de woorden die hij net gesproken had aangekomen waren. Waarschijnlijk nog harder dan de eerste. Vijf dagen niet jagen, dat was niet fijn.. De stilte was slopend. Hij wilde iets zeggen, maar wat kon hij zeggen om haar gerust te stellen? Er was niets wat hem te binnen schoot, dus bleef hij zwijgzaam van zijn muis eten, probeerde haar te vergeten en verdrong zijn aangedaanheid, die hij als zwakte begon te beschouwen.

'Wanneer je je poot kunt gebruiken zonder dat het pijn doet, moet je nog één dag rusten. Gemiddeld duurt zo iets een stuk of vijf dagen,' Vertelde Leopardstrike haar. Haar tortoiseshell oren gingen omhoog. Hoop laaide op in haar ogen. Dat viel nog wel mee! Tenminste, het leek mee te vallen. Het zou wel lastig worden, ze was soms nogal springerig al zei ze het zelf. Ze hield van rennen. En ze baalde verschrikkelijk van de fout die ze had gemaakt. 'Hoe kan ik zo stom geweest zijn..' Murmelde ze bijna onverstaanbaar terwijl ze weer aan het gras plukte, 'Ik had beter moeten opletten en dan zou ik niet jouw medicijnen aan het verspillen zijn..' De laatste woorden waren echt tegen het onverstaanbare aan. Dat was ook goed. Ze wou eigenlijk niet dat hij het gehoord had. Niemand hoefde te weten hoe ze zich voelde. Dat zou zwakte zijn. Ze legde haar kop weer even op haar goede poot neer, maar hield haar ogen op Leopardstrike gericht. 'Dat is wel met ultieme rust,' Miauwde hij en daarna draaide hij zich om en liep de den uit. Besef kwam ineens bij haar binnen, helder als een donderslag, pijnlijk als de inslag ervan. Ze voelde zich misselijk worden. Nee! De Gathering! Ze kneep haar ogen eventjes dicht en verdrong even een zachte snik, ze had daar zo'n zin in gehad. Maar de gathering was over 4 of 5 dagen, dan kon ze nog niet mee. Tallstar zou haar nooit mee laten gaan nu! Ze voelde wanhoop nabij komen. Alles waar ze naar uitgekeken had viel in stukken. Ze was zo bezig met in de war zijn, dat ze Leopardstrike niet had horen binnen komen. Pas toen er een muis voor haar poten landde, keek ze op. 'Dank je,' Murmelde ze zachtjes, ze plukte iets aan haar muis. Nam een klein hapje. Maar haar eetlust was weg. Uiteindelijk bleef ze ervan af. 'Ik verdien hem niet, ik heb niks terug gebracht naar het kamp,' Murmelde ze zachtjes, en ze legde haar kop op haar poten. Ze legde haar oren iets achteruit toen ze besefte dat Leopardstrike dat gehoord moest hebben.

Ze was zichzelf aan het afstraffen met haar woorden, met haar gedachten, haar idee over hoe ze aan haar eigen verwachtingen moest voldoen. Hij had het idee dat ze haar eigen verwachtingen op de haar onbekende verwachtingen van de Clan geprojecteerd had en zo de lat heel hoog gelegd had. Hij hoorde haar mompelen, over haar fout en wat ze nu deed.. Hij was er toch om gewonde katten te helpen? 'De medicijnen kunnen beter gebruikt worden, anders moeten ze toch weggegooid worden,' zei hij, een totaal onzinnige weerlegging van een beeld waar hij niets aan kon veranderen. Waarom niet? Het was onrechtvaardig, hoe ze over zichzelf dacht; niemand was perfect. Emberstorm deed al haar best, ze was te onzeker.. Leopardstrike merkte dat ze niet van de muis at, die hij alweer half op had. Hij schudde zachtjes zijn kop. 'Je hebt voedsel nodig voor een snel herstel. Trouwens, er zijn zoveel katten die even niet kunnen jagen om wat voor reden dan ook. Jij bent zeker niet minder dan hen, je hebt veel meer verdiend dan deze muis,' zei hij, al wist hij niet waarom hij het zei. Ze bleef hem maar aankijken en het voelde alsof het echt iets met hem deed. Waarom? De enige om wie hij gaf was Risingpaw, de enige familie die hij nog overhad. Dit had geen zin, hij was gewoon bezorgd om haar als een patiënt, een gewonde die na een paar dagen rust weer weg moest. Als hij haar zover kon krijgen al die tijd te blijven liggen.. Leopardstrike wist dat hij nu bijna continu in zijn Den moest zijn om te voorkomen dat Emberstorm ging lopen, maar morgen zou hij echt erop uit moeten voor nieuwe kruiden. Misschien zou de eerste avond hier haar gedachten veranderen, maar hij betwijfelde het. Iets zeggen.. hij besloot verder te gaan op haar laatste opmerking. 'Waarom zou je het niet verdienen, immers?'

Emberstorm plukte nog steeds iets aan de muis, het gejoel en gejen spookte door haar kop zoals elke dag, daar zou ook niet snel een einde aan komen. Het was altijd zo, altijd bleef het in haar achterhoofd. De pestkoppen waren nu trouwe warriors die bergen prooi binnen brachten, of zelfs queens. 'De medicijnen kunnen beter gebruikt worden, anders moeten ze toch weggegooid worden,' Miauwde Leopardstrike. Emberstorm reageerde niet, ze bleef naar de muis staren en voelde zich misselijk worden, kon bijna de modder weer proeven waar ze zo vaak met haar kop ingeduwd was. Ze keek weer weg, ze kon de aanblik van de muis eventjes niet meer zien. Ze schoof het dus ook iets weg met haar gevlekte poot. Haar verstuikte poot hield ze tegen zich aan gedrukt. Ze keek weer even naar Leopardstrike, terwijl hij weer begon te spreken. 'Je hebt voedsel nodig voor een snel herstel. Trouwens, er zijn zoveel katten die even niet kunnen jagen om wat voor reden dan ook. Jij bent zeker niet minder dan hen, je hebt veel meer verdiend dan deze muis,' Emberstorm knikte zwakjes, 'Ja.. Leopardstrike..' Miauwde ze zachtjes en dof. Ze keek weer naar de muis, maar haar misselijkheid kwam weer terug. Ze keek weer weg, haar gezicht iets vertrokken. 'Waarom zou je het niet verdienen, immers?' De vraag kwam hard aan. Ze wou er niet aan terug denken, ze wou het niet vertellen! Emberstorm kneep haar ogen dus eventjes pijnlijk dicht, het gevoel verdringend van haar maag die zich in de knoop draaide, de pijn die weer naar boven kwam. Nee, ze wou er niet meer aan denken. Ze wou het al helemaal niet aan iemand vertellen, wie weet begon het weer allemaal van voor af aan als iemand eraan herinnerd werd.. 'Gewoon..' Murmelde ze dus ook zachtjes en onwillig, maar de pijn in haar ogen was duidelijk te zien. Ze neusde wat mos bij elkaar en om haar heen om iets comfortabeler te liggen. Ze maakte even aanstalten om op te staan, maar besloot uiteindelijk te blijven liggen. Al ging het mos verzamelen voor der nest nu zeer onhandig.

Emberstorm hield haar blik nu op de muis gericht, leek gevangen te zijn in haar herinneringen, die te pijnlijk waren, aan haar blik te zien, om opgerakeld te worden. Herinneringen raakte je niet zomaar kwijt; ze volgden je, bleven als lijm aan je plakken. Leopardstrike zag aan haar verkrampte houding dat ze alles probeerde te verdrukken, wat ook niet echt goed was voor de gezondheid, al wilde hij daar liever niet over beginnen. Dit deed meer pijn dan haar poot. Zelfs haar protest was uitgedoofd, nu nog een flakkerende vlam in de wind, die het verzet opgaf. Vaag stemde ze met hem in, wilde geen antwoord geven op zijn vraag. Het was misschien wat direct, maar hij bedoelde het goed. Een stilte viel. Emberstorm begon met het verzamelen van mos, stond gelukkig niet op. Leopardstrike zag het even aan en liep toen naar haar toe, met wat extra mos. Altijd een voorraadje hebben was in sommige gevallen wel handig. 'Waar wil je het hebben?' vroeg hij, terwijl hij het mos neerlegde. Hij schoof wat aan het mos, maar liet haar het ook zelf doen. Niet te opdringerig of wat dan ook. Toch werd hij langzaamaan nieuwsgierig. Wat was het voor een herinnering, die zoveel pijn deed, die nog steeds voelbaar maar toch verouderd was? Leopardstrike wachtte nog even en besloot toen door te vragen. 'Waarom beantwoordt je de vraag zo onvolledig?' vroeg hij, proberend een zachte, niet dwingende ondertoon in zijn stem te leggen. Hij nam wat afstand, om niet te dicht op haar te zitten, en ging ook liggen, zodat hij op gelijke hoogte was met die prachtige groene ogen.

Emberstorm keek eventjes naar hem op, maar ging daarna verder met het verzamelen van mos met haar goede poot, alsof het het belangrijkste van de wereld was. Het enige wat op dit moment telde. Maar als ze eerlijk was, was dit alleen maar zodat ze niet meer aan haar herinneringen hoefde te denken. Die misselijke pestkoppen.. Ze haatte ze, misschine was ze zelfs een beetje jaloers. Ze keek eventjes op, 'Waar wil je het hebben?' Vroeg Leopardstrike. Hij had blijkbaar mos voor haar verzameld. Hier moest ze even over nadenken, ze lag hier nog wel een tijdje, dus dat moest ze wel. Haar blik ging van gepijnigd naar peinzend, nu was ze echt daadwerkelijk afgeleid. Ja.. Waar wou ze eigenlijk slapen? Niet op de tocht in ieder geval. Dat kon koud worden 's nachts. Dat betekende dus weg uit de ingang. Ze wou ook niet bij de drukte gaan, dus ook niet midden in de medicine cat den. 'Ik denk gewoon ergens in een hoek, niet op de tocht, niet in de weg liggend,' Miauwde ze aarzelend, ze had nog steeds de neiging om zichzelf als een waste of space te zien. Dat zeker. Ze schepte voorzichtig wat mos op en kwam toen toch overeind, 'Ik moet mezelf wel verplaatsen,' verontschuldigde ze zich. Ze raakte de grond niet aan met haar poot en nam een stuk mos mee in haar bek. Daar probeerde ze zo goed en kwaad als het ging een nest uit te bouwen. Dit ging alleen niet goed, uiteindelijk lag ze in een zooitje wat een nest moest voorstellen. Maar goed, het was warm genoeg... Ze sloot haar ogen eventjes, maar schrok op van Leopardstrike's stem. 'Waarom beantwoord je de vraag zo onvolledig?' Zijn toon was anders, maar ze schrok van de vraag. Als ze helemaal eerlijk was, ze verstijfde gewoon. 'Ik.. ik..' Stamelde ze, en ze keek weg, haar oren plat gelegd, 'Ik.. Ik ben niet goed in jagen.. De andere apprentices pesten me altijd.. Ze vonden me een nutteloos schepsel, ik mocht nooit mee doen, ze roddelden over me.. Nu zijn het allemaal goede warriors, en nu heb ik voor de zoveelste keer in mijn leven gefaalt.' De woorden spoelden uit haar mond als een waterval, maar daarna legde ze haar kop weer op haar poten, bang voor de reactie van Leopardstrike.

Emberstorm begon zichzelf te verplaatsen. Ja, daar had ze gelijk in, dat kon hij niet doen. Een kit oppakken bij zijn nekvel was een probleem, maar een volwassen poes was toch iets heel anders. Ze ging verliggen, ergens achterin de Den, uit het pad van anderen.. die toch niet kwamen. Heel af en toe kwam er iemand binnen die keelpijn of hoofdpijn had, maar zelden iemand met een ernstige verwonding. Op zich was dat natuurlijk goed; wie wilde er nu dat er een hele Clan met gewonden was? Geen positieve bevinding, hoe je het ook bekeek. Leopardstrike liep met haar mee en hielp wat aan het mos te schuiven. Hij kon toch niet maken dat ze dagen achtereen op een rommelig bed zou liggen! Haar reactie was even bang en gesloten als ze eruit zag. Ze legde haar oren plat en verstijfde helemaal. De angst straalde duidelijk van haar af. De angst.. angst was iets wat iedereen kende, al had hij er de laatste tijd niet zoveel last van gehad. Eerder van wanhoop.. De woorden die volgden verlieten in één stroom haar mond, waarna ze wegkeek. 'Dus omdat zij je minachtten, ging je jezelf minachtten,' concludeerde Leopardstrike zachtjes. 'Zij zijn geen goede Warriors alleen omdat ze veel vangen. Het is zwak om iemands leven een hel te maken. Degene die het doorstaan heeft is de enige die niet gefaald heeft,' zei hij zacht, al wist hij niet of het ook maar enig effect zou hebben. Zelfvertrouwen hoorde langzaam opgekrikt te worden en daar zou hij voor kunnen zorgen. Emberstorm was meer waard dan ze dacht, maar om dat meteen te zeggen maakte zijn woorden ongeloofwaardig.

Emberstorm begon voorzichtig haar poot te wassen, om de bladeren heen dan. Ze had wel eens gehoord dat die medicijnen verschrikkelijk smerig konden smaken! Maar ze ging het dus ook niet proberen te proeven. Maar toch, ze wou haar lange vacht wel schoon en netjes houden, zoals ze altijd deed. Meestal glansde haar vacht dus ook. Alleen, nu niet, en dat kwam omdat ze gewoon niet de tijd had gehad tussen haar jacht in en hier komen. Ze schaamde zich eventjes voor de zooi waarin haar vacht zich verkeerde dus ze begon zich rustig te wachten, eerst haar rug, en daarna haar staart, gewoon zo veel mogelijk als kon. Uiteindelijk glansde haar oranje met zwart en wit gevlekte pels weer, zoals het hoorde. Ze hield zichzelf graag netjes en dat was te zien. Ze keek even verrast op toen Leopardstrike haar begon te helpen met het mosnest. 'Dank je,' Murmelde ze zachtjes en ze maakte het zich ietwat gemakkelijk, ondanks het oncomfortabele gevoel dat ze niks kon doen nu. Ze had vanaf haar apprentice tijd zich constant geprobeerd te bewijzen. Maar, dat lukte nooit zo goed. Talent voor jagen had ze nou eenmaal niet. 'Dus omdat zij je minachtten, ging je jezelf minachtten,' concludeerde Leopardstrike zachtjes, Emberstorm legde haar oren weer plat. Hij sloeg de spijker iets teveel op z'n kop naar haar smaak. Haar nekharen rezen ook eventjes, van angst? Misschien, ze wist het niet. Het was gewoon ongemakkelijk, ze had Leopardstrike altijd als een mede warrior gezien en het was raar om Littlecreek hier niet meer te zien rondlopen. 'Zij zijn geen goede Warriors alleen omdat ze veel vangen. Het is zwak om iemands leven een hel te maken. Degene die het doorstaan heeft is de enige die niet gefaald heeft,' Miauwde hij zachtjes. Emberstorm haalde haar schouders weer op en hield nog net een 'zal wel' binnen. Dat zou onbeleefd klinken. Dus ze knikte alleen maar zachtjes, ze ging dus maar verder met haar wasbeurt. Perongeluk, omdat ze totaal in gedachten verzonken was, likte ze wat van het sap van de bladeren op. Ze vertrok haar gezicht en spuwde, 'Gatver!' Ze kneep haar ogen eventjes dicht en likte de smaak weg langs haar poot.

Hij hield een oog op haar poot gericht, om op te letten dat ze er niets vanaf likte. Niet dat hij er veel aan kon veranderen, maar anders moest er misschien iets bij gesmeerd worden. Het smaakte niet echt lekker, dat wist hij maar al te goed. De smaak van kruiden bleef gemakkelijk in je bek hangen als je ze gehaald had en sommige combinaties waren iets te goor om uit te proberen. Een opoffering voor het vak, noemde je dat dan maar. Hij bleef haar niet de hele tijd aanstaren, omdat het nogal onbeleefd was.. en haar blik. Steeds weer werd zijn aandacht naar haar blik getrokken, al probeerde hij het tegen te houden. Misschien werd hij net zo weekhartig als Littlecreek, de zwarte kater. Wit betekende niet noodzakelijk het goede en zwart niet het kwade, dat kon duidelijk zijn. Wanhoop had hem gedreven, waarom was wanhoop zoveel sterker dan goede gevoelens? Gevoelens die hij simpelweg niet meer kon vinden bij zichzelf, die nu zo vreemd waren omdat ze terugkwamen.. Het was in haar ogen te zien dat ze het niet met hem eens was, maar wat had hij anders ook verwacht? Leopardstrike ging weer liggen. 'Weet je, Emberstorm? Ik weet hoe het voelt om achtergesteld te worden, vergeten of misschien juist expres benadrukt..' Hij zweeg weer. Het was anders dan bij haar; hij werd maar niet als Apprentice uitgekozen. Leopardpaw had zo vaak gedachtes zwart van haat gehad, zo vaak Starclan verwenst omdat ze hem niet gewoon toestemming gaven voor waar zijn hart lag.. Hij besloot zijn zielige verhaal nog niet op te gaan hangen. Dat zou Emberstorm alleen maar vervelen.

Emberstorm voelde zich een beetje ongemakkelijk worden, ze voelde zijn blik in haar vacht prikken. Hoorde dat bij het medicine cat zijn? Je patienten zo goed in de gaten houden? Het zou wel zo zijn, ze had nooit in de medicine cat den gelegen. Dit was haar eerste keer, ze was altijd redelijk gezond geweest. Oke, ze had één keer in de medicine cat den gelegen, omdat ze bijna gestikt was in een stuk muis, maar toen was ze nog maar een hele kleine (te) nieuwsgierige kitten. Nou, die nieuwsgierigheid was er wel uitgeslagen in ieder geval. Over de manen heen.. De wanhoop, de pijn, het verdriet. Zelfs de gedachtes om te vertrekken en nooit meer terug te komen. Ze waren allemaal aan Emberstorms deur geweest, en het was een lange weg naar het warriors schap. Toen ging ze een masker dragen, toen was ze niet meer Emberstorm de deurmat, toen was ze een Emberstorm geworden waarbij de meeste katten liever bij uit de buurt bleven, omdat ze zo'n scherpe tong had verkregen. Dit was alleen puur uit zelfverdediging, de angst dat het gepest terug zou komen. 'Weet je, Emberstorm? Ik weet hoe het voelt om achtergesteld te worden, vergeten of misschien juist expres benadrukt..' Miauwde Leopardstrike, maar hij zweeg weer. Emberstorm knikte, 'Ik weet het.. Maar ik vind dat je deze positie altijd al verdiende, iedereen verdiend het zijn of haar dromen na te jagen,' Miauwde ze zachtjes, en ze keek hem nu recht aan met haar groene ogen, sympathie twinkelde er in. De angst was eventjes weggevaagd.

Hoe de tijd verliep kon hij nu niet zeggen, hij was de seconden evenzeer uit het oog verloren als de stand van de zon. In de Den was het wel te merken aan de langere of juist kortere schaduwen, maar daar had hij nu geen oog voor. De poes die voor hem lag met haar nette vacht en gebroken blik had nu zijn aandacht nodig, volgens hem. Misschien had ze er geen behoefte aan, maar op de één of andere manier voelde hij de behoefte het te geven. Er was werkelijk niets mis met Emberstorm; ze was best good-looking, ze deed ontzettend haar best voor de Clan, wist vaak wat te antwoorden maar werd daardoor geen bitchy persoon.. Het was slechts het verleden dat aan haar bleef knagen.. en het verleden wordt niet gemakkelijk uitgewist. Hij keek op bij haar zachte antwoord, per ongeluk recht in haar groene ogen kijkend, die hij nu net had proberen te vermijden. Te laat. Ze vond dat hij het verdiende? Het gevoel dat hij er altijd alleen voorgestaan had wankelde eventjes, slechts door die woorden. Leopardstrike keek even naar zijn poten, maar keek daarna ook weer op. '..Bedankt. Je bent tot nu toe de eerste die.. zoiets heeft gezegd,' miauwde hij, kon niet goed met complimentjes omgaan. 'Wat zijn de dromen die jij na wil jagen? Want jij verdiend ze, meer dan ik,' sprak hij, even denkend aan wat hij voor zijn dromen gedaan had. Nee, zoiets zou zij nooit doen.