Auch, my paw hurts

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts wo 16 maa 2011 - 20:19

Waarom keek Leopardstrike zo verbaasd om haar woorden? Vond hij zelf niet dat hij het verdiende? Ze vond het een beetje raar.. Hij had het altijd zo graag gewild, dan verdiende hij het ook. Iedereen verdiende het zijn dromen waar te laten worden, ze besloot hem dit ook te zeggen. Ze sloot haar ogen eventjes terwijl ze sprak, 'Iedereen verdiend het om zijn dromen uit te laten komen, iedereen verdiend het om te krijgen wat ze willen,' Miauwde ze en ze opende haar groene ogen weer, 'Dat zei mijn moeder altijd,' Miauwde ze erachteraan. Ze wou niet credits nemen voor iets wat ze niet zelf bedacht had. Dat vond ze stelen, ondanks dat haar moeder al dood was. Ze was bezweken aan groenhoest in bladkaal. Niks aan te doen, maar wel zeer vervelend. Niemand had ze meer over om haar te verdedigen tegen pestkoppen, geen broers of zussen, haar vader was haar nooit komen bezoeken. Niemand wist eigenlijk wie haar vader was. Zijzelf ook niet. '..Bedankt. Je bent tot nu toe de eerste die.. zoiets heeft gezegd,' Miauwde Leopardstrike, als reactie glimlachte Emberstorm alleen maar warm naar hem. Iedereen verdiende gewoon. 'Wat zijn de dromen die jij na wil jagen? Want jij verdiend ze, meer dan ik,' Vroeg hij haar toen. Emberstorm haalde haar schouders op, 'Ik weet het niet, als kit wou ik altijd net zoals mijn moeder worden, een goede jaagster en vechtster, en uiteindelijk de perfecte kat vinden om daarmee mijn leven te spenderen, al weet ik het nu niet meer goed..' Miauwde ze zachtjes, eventjes naar de lucht kijkend. 'Ik zou het ook aan jou kunnen vragen, maar jou dromen zijn algemeen bekend denk ik,' Miauwde ze, met een beetje een ondeugende glimlach en twinkeling in haar ogen.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts wo 16 maa 2011 - 20:34

Haar woorden leken een waarheid te bevatten die hij graag wilde geloven. Echt, dat wilde hij werkelijk. Nu moest hij alleen zichzelf nog overtuigen.. wat misschien wel het lastigste was van alles. Iedereen kon voorgelogen worden, maar de bedenker van de leugens kon nogal moeilijk overgehaald worden zijn eigen woorden te geloven. 'Je had een wijze moeder,' glimlachte hij, voor een zeldzame keer echt gemeend. Hij had in de afgelopen minuten al vaker geglimlacht dan in.. een hele lange tijd, of zo voelde het tenminste. De eerste en de laatste weigering, de tijd daartussen had er geen lachje vanaf gekund, helemaal niets. Miste Emberstorm Littlecreek niet? Of raakte ze eraan gewend dat hij er nu was? Dat betekende dat Windclan langzaamaan aan hem ging wennen. Nu alleen nog de andere Medicine cats overtuigen. Dan kon hij serieus aan zijn droom beginnen te bouwen, een eigen wending geven aan de enige droom die geen nachtmerrie was. Emberstorm keek wat onverschillig. Zoals haar moeder, een mooi ideaal. Leopardstrike had haar nog wel gekend, hij was tenslotte ook ouder dan Emberstorm, al had hij haar niet goed gekend. Eigenlijk, als hij het zo bekeek, kende hij niemand werkelijk. Hij glimlachte terug. 'ik geloof van wel, al zijn de dromen die jij genoemd had ook aan me voorbij gegaan. Het vinden van iemand die voor altijd bij je kan zijn, simpelweg geluk vinden.. Soms lijkt dat nog moeilijker dan deze droom, maar nu ik die heb bereikt voelt het alsof er veel meer kan gebeuren,' miauwe Leopardstrike. 'Ach, dromen zijn er om nagejaagd te worden. Soms wilde ik dat ik anderen met hun dromen kon helpen.. Ik hoop dat Breezepaw haar opleiding zo gaat zien,' zei Leopardstrike. Het voelde alsof hij een scheurtje in haar masker gevonden had. 'De Starclan die ons dromen zendt.. zouden zij ons ook onze wensen geven?'

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 13:23

'Je had een wijze moeder,' Miauwde Leopardstrike met een glimlach, Emberstorm wiebelde iets met haar oren, nerveus? Ja. Ze had de kater niet vaak zien glimlachen, dat in ieder geval. Maar, hij had haar moeder gecomplimenteerd, daar moest ze toch wel op reageren? Alleen, ze was eventjes zo in de war gebracht dat er een kleine stilte viel. 'Bedankt,' Miauwde ze uiteindelijk toch wel. 'Ik geloof van wel, al zijn de dromen die jij genoemd had ook aan me voorbij gegaan. Het vinden van iemand die voor altijd bij je kan zijn, simpelweg geluk vinden.. Soms lijkt dat nog moeilijker dan deze droom, maar nu ik die heb bereikt voelt het alsof er veel meer kan gebeuren,' Miauwde Leopardstrike, opnieuw met een glimlach. Emberstorm keek op naar hem, haar wenkbrauw iets opgetrokken. 'Maar jij moet daar toch geen problemen mee hebben? Een partner zoeken? Een medicijnkat mag tenslotte geen partner hebben..' Miauwde ze voorzichtig als reactie, niet willend hem boos te maken. Ze wou hem niet beledigen, hij wist dit vast allang. 'Ach, dromen zijn er om nagejaagd te worden. Soms wilde ik dat ik anderen met hun dromen kon helpen.. Ik hoop dat Breezepaw haar opleiding zo gaat zien,' Miauwde Leopardstrike. Emberstorm boog haar multi gekleurde hoofd eventjes respectvol, 'Ik weet zeker dat je een goed en wijs mentor zal zijn Leopardstrike, en dat Breezepaw geluk heeft.' Miauwde ze eerlijk, wat was er met haar aan de hand? Waarom kwam Leopardstrike zo goed door haar masker heen? Waarom was hij zo geïnteresseerd? Ze schudde eventjes geërgerd met haar kop, moest waarschijnlijk een deel van het medicijnkat zijn.'Ik denk dat we tot op een zekere hoogte vat hebben op ons eigen leven, en daar horen onze dromen en wensen ook bij,' Miauwde Emberstorm voorzichtig.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 15:46

Emberstorm herinnerde hem eraan dat hij als Medicine Cat geen partner moest hebben. Normaal zou hij haar afgesnauwd hebben; hij was niet dom. Nu deed hij dat echter niet, al vervaagde de glimlach op zijn gezicht lichtjes. 'Ja, het is een droom die ik nu op kan geven. Vroeger dacht ik er wel vaker over na, aangezien het er eerst niet op leek dat ik deze droom waar zou kunnen maken,' antwoordde hij. Een partner zou hij nooit vinden, al had hij vroeger nog wel een klein beetje hoop gehad. Tot nu toe had niemand zijn hart sneller laten slaan en hij kon zich niet voorstellen dat iemands hart voor hem geklopt had. Haar toon was toch voorzichtig genoeg geweest om hem niet boos te krijgen. Nu moest hij ook voor Emberstorm zorgen; hij zou haar sowieso niet in de stress willen krijgen, heel slecht voor het genezingsproces. Ze maakte de eerdere opmerking ook direct weer goed door hem te complimenteren als mentor en Breezepaw als gelukkig te prijzen. 'Ik weet zeker dat jou leerlingen veel van je geleerd hebben,' zei hij. Wie waren haar leerlingen ook alweer geweest? Kittypaw wist hij nog wel, en dan nog Pantherpaw? Of hij zat er compleet naast. Nou ja, jammer dan, zijn geheugen was geen boekwerk waar naar behoeven in gebladerd kon worden; er misten soms hele stukken. Hij luisterde geïnteresseerd naar haar woorden en dacht erover na. 'Je hebt een punt. Er is altijd een keuze om te maken, al voelt dat soms niet zo,' was hij het met haar eens. 'Er zijn zoveel kruispunten die rechtdoor lijken te gaan,' mompelde hij er nog achteraan. Daar had hij er al veel van gehad, sommige afslagen waren gewoonweg verborgen geweest voor zijn door wanhoop verblinde blik. Soms vroeg hij zich af of hij niet beter had moeten weten.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 16:02

Emberstorm legde haar oren plat toen ze zijn glimlach zag verdwijnen, had ze hem nou toch beledigd terwijl ze dat juist niet had willen doen?.. 'I-ik wou je niet beledigen! Het spijt me!..' Miauwde ze geschrokken maar toch met dezelfde zachte toon. Haar stem was redelijk zacht, maar dat was haar stem altijd al geweest. Ze kon hem wel hard maken, maar dat was alleen als ze haar masker opzette. Emberstorm zelf had nooit gehoopt op een partner, mede door haar donkere gedachtes, ze was het gewoon niet waard. Ze was niemands liefde en affectie waard. Tenminste, dat vond ze zelf. Ze kon nooit het goede van zichzelf zien, het werd altijd vertroebeld door alles wat niet goed ging. Ze keek dus weer naar haar poten, een schuldige blik in haar groene ogen. Waarom leek ze altijd katten teleur te stellen? Ze bestudeerde haar klauwen dus maar gewoon. Onder de laag van onzekerheid, was ze eigenlijk erg lief, meelevend en trouw. Deze laag was alleen begraven, gebarsten door alle klappen die ze had ontvangen in haar leven. 'Ik weet zeker dat jou leerlingen veel van je geleerd hebben,' Miauwde Leopardstrike, als reactie haalde Emberstorm alleen maar haar schouders op. Ze zou nu met Pantherpaw moeten trainen, maar, dat ging nu nogal moeilijk nu ze hier zat. Emberstorm keek eventjes op, 'Als het kruispunten zijn, heb je altijd de keuze om alsnog af te slaan.' Miauwde ze zachtjes, ze staarde voor zich uit. 'Leopardstrike..' Begon ze aarzelend, 'Ga jij naar de gathering?..' Het voelde nog steeds verschrikkelijk dat ze niet mee kon.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 16:58

Hoeveel toegang hij onder het masker gevonden had zou hij nooit weten; slechts door zijn vervagende glimlach klapte Emberstorm weer dicht. Ze moest de dingen die haar overkomen waren nog niet helemaal verwerkt hebben.. Ze verontschuldigde zich ook direct. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen, je hebt gelijk en je hebt me niet beledigd,' probeerde hij haar voorzichtig gerust te stellen. Zelfs als ze het gedaan had kon hij het nu niet opbrengen haar dat te zeggen. Die ogen.. Ze raakten iets in hem, weerspiegelden het gevoel dat hij heel lang slechts in zijn spiegelbeeld in het water had kunnen zien. Ergens onder dat masker moest toch de echte Emberstorm zitten, degene die wel van zichzelf kon houden? Een stilte viel, hij wist niet precies wat te zeggen. Met één woord kon hij haar beledigen of oude wonden openrijten; geen van beide dingen wilde hij doen. Niet meer pijn in die blik.. Haar vraag was aarzelend. 'Ja, in ieder geval naar de Medicine Cat's vergadering,' knikte hij. Als Medicine Cat was hij verplicht om te komen en hij had er eigenlijk totaal geen problemen mee. Bijna wilde hij vragen of zij meeging, maar dat leek nogal een harde vraag; ze wilde vast wel mee, maar haar poot belette haar dat. Leopardstrike zocht snel een ander gespreksonderwerp. 'Tallstar zal veel te bespreken hebben deze Gathering. Ik heb gehoord dat er bij iedere Clan ongewoon veel Rogue's op onze Territoria geweest zijn,' zei hij. De andere leiders hadden vast ook een heel verhaal om te doen; er was per slot van rekening veel veranderd. Ook kon hij aangekondigd worden als de nieuwe Medicine Cat. Dat zou bijna het ultieme moment van trots zijn; de erkenning. Leopardstrike richtte zijn blik weer op Emberstorm en zweeg even.

- Ik moet naar tennis D: -

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 18:42

-Geeft niet!-

Emberstorm zat daar als een kleine verloren kitten, haar oren platgelegd en zichzelf zo ver mogelijk opgekruld. Dit was gewoon haar den niet en ze voelde zich hier niet zo erg op haar gemak. Dat was toch ook niet zo vreemd? Haar eerste nachten in de warriors den waren ook ongemakkelijk voor haar geweest. Evenals de nachten in de apprentice den. Maar in de apprentice den waren alle nachten ongemakkelijk geweest. Altijd bang wakker worden dat ze weer een streek hadden uitgehaald.. Nee, dat was geen pretje geweest, dat was een leven met angst. Dit had grove littekens op haar geest gelaten, en ook een keer eentje over haar gezicht, al begon haar vacht hier al redelijk over heen te groeien. Maar toch, bij Leopardstrikes woorden gingen haar oren voorzichtig weer iets omhoog, 'Zeker Leopardstrike?' Miauwde ze voorzichtig, ze zag er eventjes kinderlijk uit, maar dat was maar een glimp. Emberstorm knikte bij zijn woorden over de gathering, 'Natuurlijk,' Miauwde ze alleen, maar na een korte stilte sprak ze verder, met een zachte glimlach, 'Tallstar zal je wel aankondigen als nieuwe Medicine cat,' Miauwde ze respectvol, een toon die ook in haar ogen te zien was, 'Leopardstrike.. Zou je willen vertellen wat er allemaal op de gathering gebeurd is als je weer terug bent?' Vroeg ze voorzichtig, haar staart om zich heen krullend. Haar vacht glansde nog altijd in het zonlicht. Een stofje dwarrelde naar beneden, vlak voor haar ogen. Ineens fixerend, volgden haar ogen het stofje totdat het bijna aan de grond was. Toen haalde ze uit, om vervolgens ineen te krimpen van de pijn. Ze was in haar gefocustheid helemaal vergeten dat die poot gewond was. Ze krulde hem weer tegen zich aan. 'Niks aan de hand,' murmelde ze, tussen een pijnlijk gekreun door.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 19:28

Het zonlicht scheen de Den binnen en werkte bijna even betoverend als de ogen van Emberstorm. Hij volgde de zonnestralen met zijn ogen, tot ze bij haar vacht kwamen en die een prachtige glans gaven. Hij zag de stofjes in de lucht zweven en volgde ze onbewust met zijn ogen, als de morse-code van het lot. Emberstorms onzekere stem drong tot hem door. Hij schudde zijn kop. 'Nee, echt niet,' zei hij rustig. Hij wilde niet druk doen, Emberstorm kon zomaar opeens dichtklappen en dit gesprek begon net een beetje fijn te worden, gezellig. Leopardstrike verplaatste zijn poten wat en krulde zijn staart om zich heen. Het respect in haar ogen was fijn om te zien, het gaf hem het gevoel van erkenning dat hij nooit gevoeld had vanaf het moment dat hij Medicine Cat geworden was. Zij gaf hem dat.. iets speciaals. Hij knikte op haar vraag. 'Natuurlijk, je krijgt alle details te horen! Ik zal het desnoods woord voor woord herhalen,' beloofde hij, al was het helemaal onthouden onmogelijk om na te komen. Hij kon in ieder geval onthouden wat iedereen zei, dan kon hij een volledig verslag doen. Dat had ze wel verdiend. Leopardstrike merkte dat hij wat afgedwaald was toen Emberstorm opeens naar een stofje sloeg en daardoor op haar tanden moest bijten. Hoe lang lagen ze hier nu al? Leopardstrike keek weer even naar haar poot. 'Ik denk dat we alles even moeten vervangen,' meende hij. Dan kon er weer een nieuw, koel smeersel op. De koelte ervan werkte heel goed tegen de pijn, die ze nu duidelijk had. De witte kater stond soepel op en begon het hele proces opnieuw. Hij nam ook wat nieuw 'verband' mee en begon dat aan te leggen na het smeersel erop gedaan te hebben. 'Hoe voelt je poot nu?' vroeg hij. Dat zou hij nog wel vaker vragen, kijken of het genezingsproces vlot genoeg verliep. 'Over een maan is er weer een gathering, dan neemt Tallstar je zeker mee,' merkte hij op toen hij klaar was met de laatste poot leggen aan het verband.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 19:41

Ze keek hem dankbaar aan voor de belofte, 'Dank je Leopardstrike..' Murmelde ze zachtjes, 'Maar.. als het teveel moeite is dan hoeft het echt niet... Ik zou je niet tot last willen zijn..' Natuurlijk was ze weer bescheiden. Dat was ze altijd, ze nam nooit credits voor iets wat ze gedaan had. Bang om gezien te worden? Misschien wel. Emberstorm bleef het liefste ver weg uit het spotlight, ver weg van alle priemende blikken. Weg van eventuele rotopmerkingen. Hierdoor was ze ook redelijk onbekend in de clan en wist niemand wat van haar. Ze leefde als een schaduw. Hier zorgde ze ook wel zorgvuldig voor. Dingen weggeven? Dat kon zwakte veroorzaken, het kon dat ene barstje veroorzaken dat de dam weer kon laten breken. Het zou haar dan overspoelen en haar misschien laten verdrinken. Nee, Emberstorm leefde erg voorzichtig. Ze ging iets verliggen en likte haar poot, proberend de pijn te verminderen, maar het werd alleen maar erger. Het brandde... Ze wou net een nieuwe pijnlijke jammerklacht maken, toen Leopardstrike er iets nieuws over deed. Het voelde verkoelend. De pijn trok weg, verkoeling nam plaats. Nou ja, de pijn was niet compleet weg, maar het was nu nog maar een dof geklop op de achtergrond. Ze boog haar kop naar hem, 'Bedankt, het voelt een stuk beter,' Miauwde ze, gemeend. 'Sorry dat je er een nieuw smeersel op moest doen zo snel.. Ik weet hoe schaars medicijnen soms kunnen zijn,' verontschuldigde ze zich. 'Ik weet niet of hij me meeneemt, en een maan is zo ver weg..' Murmelde ze zachtjes. Ze keek naar de lucht, het zonlicht weerkaatste in haar ogen. Maar daarna keek ze Leopardstrike weer aan, 'En hoe bevalt het medicijnkat zijn?' Toen pauzeerde ze eventjes, terwijl ze zich iets bedacht, 'Dit is eigenlijk al de tweede keer dat je me geholpen hebt..' Murmelde zachtjes. Ze dacht terug aan de keer dat ze in het meer was gevallen.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 19:49

'Natuurlijk wil ik het voor je onthouden, Emberstorm. Je hebt het volste recht te weten wat er aan de hand is en ik vertel het je graag,' antwoordde hij, gemeend. Hij wilde haar echt mededelen wat er gebeurde, misschien was het omdat hij dan weer met haar kon spreken.. Nu ze hier was had hij alle tijd om met haar te praten, al wist hij lang niet altijd wat te zeggen. Normaal sloot hij zich af al leefde hij niet weggedoken van iedereen. Soms kreeg hij het idee dat Emberstorm dat deed, dat ze onzichtbaar leefde en zich nooit blootgaf. Zonde wat die pestkoppen haar aangedaan hadden; ze had een prachtige persoonlijkheid, daar was hij zeker van. Lief, bescheiden, geduldig. 'Medicijnen zijn er om gebruikt te worden,' miauwde hij simpelweg. Wanneer het haar pijn verminderde gebruikte hij het graag. 'Het mengsel hoort regelmatig vervangen te worden, zeker in het begin. Een verstuiking heeft constante koeling nodig tot het bijna over is,' vertelde hij haar, om haar niet als een blok aan iemands been te laten voelen. Dat vond ze zichzelf nogal snel; aan hem om het te voorkomen. Tallstar zou haar vast wel meenemen, al had ze gelijk dat een maan ver weg was. Hij besloot er voorlopig nog niet op in te gaan; ze zou de dingen slechts verwerpen met een 'zal wel'. 'Het is.. beter dan ik had durven dromen,' miauwde hij simpelweg. Dit was alles wat hij gewild had en hij deed het graag, al moest hij zich nog specialiseren. Zijn kennis moest nog wat uitgebreid worden, maar tot nu toe ging het goed. Hij knikte daarna. 'Je hebt zelf toen ook een slag geleverd. Zonder jou hulp had ik je niet op de kant kunnen krijgen,' gaf hij toe. Zo sterk was hij helemaal niet. 'Dat is goedgekomen, dus dit komt ook goed. Ik vraag me af waar ze het op de Gathering allemaal over gaan hebben,' dacht hij hardop, niet om haar te pesten maar ook om uit te vissen wat zij interessant vond.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 20:06

Emberstorm luisterde naar zijn woorden. Ze klonken gemeend, maar waren ze dat ook? Wou iemand wel zo veel moeite voor haar doen? Ze was er zeer sceptisch over, maar goed. Ze zou het vanzelf wel zien, of niet dan? Als Leopardstrike's woorden waar waren, dan was ze bereid hem te geloven. En als het niet waar was? Dan zou ze het vanzelf wel merken.. Of niet dan? 'Als je dat echt wil..' Begon ze dus aarzelend, 'Bedankt, ik was echt benieuwd.. Vooral nu Sparrowpelt is verbannen.. Zou ze zich bij een andere clan hebben gevoegd? En wat nu de shadowclan geur op het territorium is verschenen? En de riverclan geur?' Eventjes verscheen er een angstige glans in haar ogen, 'Wat als we aangevallen worden.. Dan moet ik toch kunnen helpen?' Miauwde ze, een hulpeloze toon in haar stem. Ja, weer een goede, maar ook slechte eigenschap van Emberstorm. Ze had een gigantisch grote fantasie, en die trad nu in werking. Ze zwiepte eventjes onrustig met haar staart. Ze had wel vaker last van nachtmerries, ze had ook wel eens op haar donder gekregen dat ze stiller moest slapen. Hetgeen wat ze nu het meeste hoopte was dat ze dit niet nu had. Ze wou de medicine cat niet wakker maken, en boven alles, ze zou dan moeten uitleggen waarover ze droomde. Nee, desnoods zou ze wakker blijven, niet dat ze dat zou volhouden. 'Oke.. Als jij het zegt, maar alsnog wil ik niet teveel medicijnen verspillen,' Miauwde ze zachtjes. Ze legde haar kop eventjes neer en volgde Leopardstrike met haar ogen. 'Ik weet het niet.. Ik had graag katten van andere clans willen ontmoeten, en ik was echt benieuwd naar wat de andere leaders met de rogues doen. Om maar te zwijgen dat ik wil weten of er nog katten warriors zijn geworden.' Ja, ondanks haar geslotenheid was Emberstorm altijd erg 'in tune' met hoe het ging met andere katten. Ze kon erg sympathiek zijn. En ze leefde ook altijd mee met als er iets mis ging. Ze wou daarom ook niet dat de pestkoppen op hun donder kregen, dan zouden zij pijn hebben, en dat wou zij nou net weer niet.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 20:16

Ze stond sceptisch tegenover zijn antwoord, maar hij kon het haar ook niet helemaal kwalijk nemen. Als je meenam wat er in haar verleden voorgevallen was, dan kon je dit ook gemakkelijk verklaren. Niet te goedgelovig zijn, dat werd snel afgestraft in deze wereld. Als je niet uitkeek had je zo een stel klauwen in je keel. Leopardstrike luisterde naar Emberstorm. Ja, hij was er ook bij geweest en had zich stom gedragen door naar Silverpool en Sparrowpelt te luisteren. Maar Sparrowpelt was buiten haar boekje gegaan; ze had Tallstar belachelijk gemaakt met haar opmerkingen die op geen enkele goede reden rustten. Ze had niet anders verdiend dan uit de clan geschopt te worden. Emberstorm daarentegen toonde wel respect, zelfs naar hem, hij die het eigenlijk totaal niet verdiende. Hij zou alleen aan niemand vertellen wat hij gedaan had.. het achtervolgde hem, liet hem niet meer los. Die blik in Littlecreek's ogen.. Leopardstrike knipperde de gedachtes weg en luisterde weer naar Emberstorm, die zich iets zorgelijks bedacht. Leopardstrike dacht er ook even over na. 'De Rogues zullen nu nog wel niet aanvallen of iets dergelijks. Tegen de tijd dat ze zoiets doen ben jij allang weer genezen van je verstuiking. Ik denk dat de Rogues niet sterk genoeg zijn; ze hebben onder elkaar zoveel ruzie dat ze alleen staan tegen ons als ze ook maar één poot op ons territorium zetten,' miauwde hij, een strijdvaardigere blik in zijn ogen, die snel ook weer verdween. Nu dreigde er geen gevaar en was er geen probleem. Emberstorm sprak weer verder, nu over de Gathering. 'Ik zal het je allemaal vertellen,' glimlachte hij. Ze wist veel van wat er zich rond hen afspeelde. 'Ja, ik vraag me ook af wat de andere Leaders tegen de Rogues gaan doen. Misschien moet het nog komen van een samenwerking..' mijmerde Leopardstrike. 'Je bent in ieder geval goed op de hoogte, dus ik hoef alleen maar de actuele dingen te vertellen,' miauwde hij daarna. 'Gelukkig is het nu nog redelijk rustig, na die ene Rogue zijn er niet zoveel meer op ons territorium geweest.'

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 20:25

Één ding wat Emberstorm niet wist was, dat Leopardstrike ook bij dat gedoe met Sparrowpelt was. Maar zelfs als ze dat wist, had het haar niet zo veel uitgemaakt. Het was Sparrowpelt die te ver was gegaan. Emberstorm herinnerde zich de warrior EN apprentice ceremony van haar nog goed. Ze snapte niet waarom Sparrowpelt zo gedaan had. Ze was altijd een goede warrior geweest. Maar goed, niet haar probleem. Wat wel een probleem was, was dat ze moeite zou hebben om Sparrowpelt aan te vallen als ze zich hier weer vertoonde. Tallstar had het iedereen opgedragen, maar zou ze dat kunnen? 'Ik weet het niet.. Ze komen zo vaak achter elkaar dat het haast geen toeval meer lijkt,' verzuchtte ze zachtjes, 'Ik had nog op patrol gemoeten, maar dat had nu geen zin meer gehad. Ik kan veel beter vechten dan jagen, maar ik haat het gevoel van bloed op mijn klauwen,' bekende ze. Ze had er wel eens over nagedacht of ze een medicine cat wou worden, maar dat had ze altijd uitgesloten. Medicine cat zijn was echt niets voor haar. Maar wat was dan wel iets voor haar? Ze roeide wel door. Ze had lichtpuntjes in haar leven, zoals Kittyheart, de poes die ze heel vaak bezocht had toen ze nog maar eenzame Kittykit was in de nursery. Daarna was de kleine poes haar apprentice geworden, en nu was ze al een warrior met een partner. Emberstorm had zich erover verwonderd, maar was erom vertederd. Kittyheart verdiende het. 'Ik zie de leaders niet snel samenwerken, zeker niet nu de patrouilles ook riverclan geur en shadowclan geur melden.' Miauwde Emberstorm, 'Ik ben echt benieuwd hoe het gaat lopen.. Ik had me er eigenlijk erg op verheugd. De vorige gathering had ik ook al gemist namelijk..' Murmelde ze zachtjes, toen was ze achter gebleven om het kamp te bewaren. Ze had niet eens mee kunnen gaan met Kittyheart, toen Kittypaw.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 20:36

Het was een ernstige kwestie, dat met de Rogues en andere geuren op hun territorium. Het zaaide wantrouwen. Wat als de andere Clans echt op elkaars territorium kwamen? Wat was de Warrior Code dan nog waard? Leopardstrike was blij dat hij Tallstar niet was; een lastige beslissing waar hij onmogelijk aan zou kunnen beginnen. Hij had respect voor zijn leider, die zijn taken serieus nam en de Clan met heel zijn hart en ziel leidde. Tallstar deed het goed, daar mocht geen twijfel over zijn. 'Het is waar dat ze steeds vaker komen, maar ook de andere Clans schijnen op ons territorium te komen. Heeft het dan te maken met afnemend respect van iedereen, of plannen de Rogues wat? Ik geloof niet dat ze samen kunnen werken; iedereen ligt met elkaar overhoop daar. Ik ben net als jou wel nieuwsgierig. Wat gaat het worden? We kunnen ons alleen maar voorbereiden op het ergste,' verzuchtte hij. Had ze de vorige Gathering gemist? Daar stond hem niets meer van bij, maar zijn leven was toen ook nogal.. vaag verlopen. Zijn droom die steeds geweigerd werd, alles ging voorbij in een mist waardoor zijn geheugen alles een beetje kwijt was. 'De patrols verrichtten goed werk, al vraag ik me wel af waarom iedereen steeds vaker op elkaars territorium komt. Ja, ik heb ooit gehoord dat je goed kan vechten, net zoals je moeder,' veranderde hij ineens van onderwerp, zelf niet echt wetend waarom. Ze had meer kwaliteiten dan ze in wilde zien, maar hij wilde er wel voor zorgen dat ze dat kon.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts do 17 maa 2011 - 20:42

Emberstorm haalde haar schouders iets op. 'Ja, iedereen bereid zich nu voor op het ergste, maar hebben we daar niet het recht op? Gevaar kan uit elke hoek komen op dit moment. Ik bedoel... Alles verloopt de laatste tijd zo vaag, na al die tijd van vrede weet ik het niet meer. Ik wil niet vechten, ik wil natuurlijk wel mijn clan dienen maar... Het is zo raar,' Ze kwam eventjes niet uit haar woorden en probeerde deze dus te sorteren in haar kop, 'Ik denk niet dat alles over hoop ligt tussen de rogues, had je niet gezien dat er een andere rogue kwam die Darkness kwam halen..' Ze haalde eventjes diep adem en keek even naar de grond, 'Ik.. Ik heb een keer een rogue laten gaan.. Die had een hele familie, het groeit daar..Het.. worden er steeds meer.' Ze ging niet in op de details op dat ze die rogue had laten gaan, dat zeker niet. Niemand hoefde te weten over Sandstorm en het verraad dat ze gepleegd had. Wie weet zou Leopardstrike dan verschrikkelijk op haar afknappen, of het meteen aan Tallstar vertellen. Ja, daar was dat wantrouwen weer. Het compliment over haar moeder kwam onverwacht. 'M-mijn moeder?' Stamelde ze, haar ogen eventjes opengesperd, 'Kende je haar?..' Fluisterde ze zachtjes, ze had nooit de kans gehad om haar moeder te leren kennen. Ze wist alleen dat ze erg op haar leek, zowel innerlijk als uiterlijk. Haar vader? Daar wist ze eigenlijk niks van. 'Ik wist niet dat mijn moeder zo goed kon vechten..' Murmelde ze zachtjes, 'Maar ik houd niet van vechten, zeker niet als er bloed vloeit dat niet gevloeid had moeten worden... Het is allemaal zo ingewikkeld!' Een gefrustreerde blik kwam in haar ogen, en maakte plaats voor hulpeloosheid.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts vr 18 maa 2011 - 18:39

Hij knikte terwijl Emberstorm haar zorgen vertelde en uitlegde. Ze had op een bepaald punt wel gelijk, maar hij wilde niet toegeven aan dat soort gedachten. Als het gebeurde moesten ze wel sterk staan, maar teveel twijfelen aan hun eigen positie had totaal geen zin. 'De vrede houdt op een gegeven moment altijd op, dat is nooit anders geweest. Maar of dit het moment is..' Leopardstrike dacht er even over na. Emberstorm wist waar ze het over had en maakte zich ook oprecht zorgen over de Clan, iets wat een goede eigenschap voor een Warrior was. Misschien zag ze het zelf niet zo, maar ze was wel degelijk een goede Warrior. Moest de vrede dan echt voorbijgaan? Waarschijnlijk wel; de relatie tussen de Rogues en de Clans stond al een tijdje op springen, er zat gewoon een gebeurtenis aan te komen die ervoor zorgde dat alles over zou koken. Leopardstrike wilde er liever niet teveel over nadenken; het was een situatie waar hij geen grip op had. 'De laatste tijd zijn er wel meer Rogues gesignaleerd. De relatie tussen de Clans en de Rogue's is al een tijd instabiel.. misschien heb je gelijk en gaat er iets gebeuren, al hoop ik van niet,' miauwde Leopardstrike. Emberstorm leek op het punt te staan iets te vertellen over een Rogue, een verhaal waar hij niet verder op in besloot te gaan. Hij knikte, zag Emberstorm's verbazing. Ja, de ziektes die soms door het kamp trokken hadden ook haar het leven gekost. 'Ja, toen ik een kit was heb ik wel wat met haar gepraat en dergelijke. Ik kende haar niet heel goed, maar ze was aardig en was net zo vast besloten iets voor de Clan te betekenen als jij bent,' vertelde hij. 'Er hoeft niet altijd bloed te vloeien,' vond hij, 'er kan ook gevochten worden zonder zelfs maar je klauwen uit te slaan. Dat is een waardevolle eigenschap,' meende Leopardstrike, terwijl hij weer even in haar groene ogen keek. 'Waarschijnlijk moet het allemaal een keer overkoken,' verzuchtte hij, terugkomend op het gedoe met de Rogues.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts vr 18 maa 2011 - 19:25

'Ik heb liever dat de vrede zo lang mogelijk blijft,' Miauwde Emberstorm, schouder ophalend. 'Ik bedoel, jij zal het ook wel druk krijgen als de vrede breekt.. Dan zullen veel katten gaan vechten. Er zijn genoeg katten hier die bereid zijn of zelfs wachten op bloed vergieten..' Eindigde haar zin, zorgen in haar ogen. Emberstorm was het soort kat dat altijd eerst aan iemand anders dacht, voordat ze dat aan haar zelf deed. Dat werkte soms FLINK in haar nadeel, zoals nu. Ze had aangeboden om een jachtpatrouille te doen op een gebied dat gevaarlijk kon zijn en nu zat ze hier. Maar toegeven? Dat zou ze nooit doen. Bang om op der kop te krijgen, maar ook bang dat anderen in de problemen komen. 'Ik hoop ook niet dat er iets gaat gebeuren.. Maar goed, rogues hebben toch moeite om konijnen te vangen. Je moet daar voor snel kunnen rennen en de meeste rogues zijn te fel over been of dom om ze te vangen,' Miauwde ze met een ondeugende grijns op haar lippen. Emberstorm likte wat langs haar gevlekte poot, de ondeugende twinkeling in haar ogen ging al weer snel achter het masker verborgen, eventjes had de oude Emberstorm zich laten zien tussen de barstjes door, maar deze werden al snel weer gelijmd tot één solide geheel. Ze spitste haar oren toen Leopardstrike over haar moeder vertelde en legde daarna haar oren iets naar achter, ze had haar moeder leren kennen door de verhalen van anderen. Maar ze wist zelf heel goed dat ze nooit aan haar kon tippen. Dit zei ze niet luidop, want ze wist dat ze dan discussie kreeg. Ze geloofde dit dus ook liever in stilte. 'Ik weet niet of het moet overkoken.. Laat het maar lekker afkoelen..' Murmelde Emberstorm zachtjes.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts vr 18 maa 2011 - 19:38

Het was logisch dat Emberstorm liever wilde dat de vrede bewaard bleef; dat was wat alle Clankatten wilden, niet? Behalve degenen die naar meer macht aasden. Zo'n kat was hij ook geweest, maar nu hij had wat hij wilde.. Leopardstrike had nooit de ambities gehad leider of Deputy te worden. Het zijn van Medicine Cat was zijn ultieme droom geweest.. en die was nu waarheid. Hij kon het nog steeds nauwelijks geloven. Soms dacht hij dat dit simpelweg een droom was, eentje waaruit hij spoedig wakker zou worden. Dat alles zou verdwijnen, alsof het er nooit geweest was. Maar op dit moment wist hij zeker dat het echt was; Emberstorm was per slot van rekening echt. 'Ik zou het liever niet druk krijgen, dat betekent meestal dat het goed gaat met de Clan,' beaamde Leopardstrike. Wie zaten er nu te wachten op bloedvergieten? 'De vrede is me meer waard dan slachtoffers om voor te zorgen,' miauwde hij. Hij grijnsde door Emberstorm's opmerking. 'Ja, zelfs als ze op ons territorium probeerden er één te vangen, dan nog zouden ze eerder elkaar vangen dan een konijn.' Het was het beeld dat Clankatten van Rogues hadden, hij minachtte ze. Samen met een Apprentice was hij destijds een Rogue tegengekomen. Het was net niet op een gevecht uitgelopen [ook met Sandstorm xD] vooral omdat het niet op Windclanterritorium geweest was en hij geen zin had gehad om te vechten. Even had hij het idee dat de echte Emberstorm doorschemerde, langs het masker, even haar echte gezicht tonend. Deed ze dat maar vaker.. Haar volgende opmerking was er ook een waarmee hij haar gelijk moest geven. Beter gebeurde er niets. 'Je zou vaker vanachter je voorzichtige persoonlijkheid moeten komen,' miauwe Leopardstrike, niet wetend hoe ze daarop ging reageren. Maar het was nu eenmaal de waarheid. Die wilde hij haar graag vertellen; dat ze een prachtige poes was en dat ze dat in moest zien. Die blik in haar groene ogen raakte hem, hij wist niet waarom, maar dat deed ze. Ze raakte hem, of hij nu wilde of niet.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts vr 18 maa 2011 - 20:18

Emberstorm begon scheel te kijken toen een plukje vacht op der gezicht viel, een plukje van der eigen vacht wel te verstaan. Ze blies omhoog en zag dat het plukje de lucht in vloog. Ze glimlachte wat scheefjes en volgde het met haar groene ogen. Het zweefde voor een deel, maar begon al wel weer met zijn baan naar de grond. Het dwarrelde voorzichtig en kwam uiteindelijk neer vlak voor Leopardstrike's poten. Emberstorm glimlachte wat verontschuldigends. Ze had een erg lange vacht en dan liet er zo nu en dan nog wel eens een pluk los... Daar kon ze echt helemaal niks aan doen, maar als ze eenmaal verhaarde dan kon je zo een spoor volgen naar waar ze heen gegaan was. Erg vervelend soms. 'Ach ja.. Je moet ook niet het gevoel hebben dat je niks te doen hebt, en dan moet er maar weer eens een of ander muizenbrein langs komen die gestruikeld is,' grapte ze, al meende ze het half. Ze zou alleen nooit zo snel zeggen. 'In ieder geval, ik vind dat je het goed doet, ik heb het aan de lijve ondervonden,' een aarzelende glimlach speelde op haar lippen terwijl ze dat zei. Zou het complimentje in goede aarde vallen? Emberstorm was het wel opgevallen, dat sommige katten Leopardstrike niet accepteerden als Medicine cat. Ze wou hem opbeuren, hem laten zien dat er ook katten waren die hem wel accepteerden. Ze vond het niet leuk als iemand anders zich rottig voelde. Ze verzonk weer eventjes in gedachten, maar toen begon Leopardstrike ineens te spreken. Ze legde haar oren iets achteruit en begon te hakkelen, ineens zich zo ingesloten voelende als een muis in de greep van een jager. 'H-hoe bedoel je?' Miauwde ze, stamelend.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts za 19 maa 2011 - 15:49

Een plukje van Emberstorms vacht dwarrelde naar beneden. Begon ze te verharen? Met zo'n lange vacht was dat natuurlijk lastiger dan met een korte vacht, zoals hij had. Het maakte niet uit; overal lagen haren, stukjes mos, bladeren, rommeltjes.. De Den zou eigenlijk nog eens goed schoongemaakt moeten worden, maar dat kon hij altijd nog aan een paar Apprentices vragen, of het zelf gaan doen als hij het toppunt van verveling bereikt had. Hij grinnikte om haar grap, de glimlach om zijn lippen was iets vaster geworden. 'Zulke muizenbreinen heb ik graag hier,' antwoordde hij. Muizenbreinen als Emberstorm, tenminste, zoals ze zichzelf wilde noemen, waren meer dan welkom. Vooral als het Emberstorm zelf was.. Ze complimenteerde hem met zijn werk. 'Bedankt. Ik zou niet willen dat ik het bij jou verkeerd deed,' miauwde hij terug. Iemand die hem accepteerde, waardeerde wat hij deed.. Kijk, het was zijn schuld dat Littlecreek er niet meer was, maar als hij het niet gedaan had en niet geaccepteerd was door de Clan, was hij dan niet bitterder geworden? Nu had hij eindelijk een klein beetje rust gevonden, in zijn droom, ondanks het schuldgevoel wat eraan bleef kleven. Het voelde fijn dat iemand hem accepteerde; en uit al die katten was dat Emberstorm nog ook. Hij zag haar verbazing, haar stemmingsverandering bij zijn opmerking. Ze begreep hem niet helemaal, blijkbaar. 'Ik bedoel dat je niet altijd zo voorzichtig en bescheiden hoeft te zijn; je bent..' Leopardstrike slikte even. Waarom zei hij zoiets? Toch zette hij door. '..een geweldige poes en je glimlach mag best vaker gezien worden,' maakte hij zijn zin af, terwijl hij zijn blik toch even wat naar zijn poten richtte. Straks ging ze er nog iets achter zoeken.. of moest hij dat zelf doen?

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts