Auch, my paw hurts

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts za 19 maa 2011 - 19:34

Emberstorm haalde goedmoedig haar schouders op, 'Achja, elke clan heeft zijn muizenbreinen, elke clan heeft zijn helden, elke clan heeft zijn rare persoontjes, dat maakt ons een clan, dat maakt ons een eenheid,' De woorden kwamen zo maar bij haar op, en ze dacht eventjes na over wat ze gezegd had. Het klonk in ieder geval wel mooi in haar oren. Een soort spreuk? Deze was niet van haar moeder, deze had ze helemaal zelf verzonnen en daar was ze flink trots op. Ze was alleen een beetje op haar hoede van zijn woorden en keek hem met een onzekere blik in haar ogen aan. 'Ik mag toch hopen dat je het bij geen enkele kat verkeerd wil doen?..' Miauwde ze zachtjes, haar oren iets achteruit gelegd. Haar staart krulde ze om zich heen en ze krulde zich nog wat dieper op in het mos, ze was eventjes bang geworden voor een boze reactie. Toen de medicijnkat nog een warrior was, had hij altijd een kort lontje gehad, en dat was Emberstorm niet vergeten. Haar schulp was nog altijd niet gebroken en ze was er nog steeds in teruggetrokken. Ze wist ook niet wat ze met de complimentjes van Leopardstrike aan moest. 'Dank je.. Denk ik..' Miauwde ze aarzelend, hulpeloosheid en verwardheid in haar ogen, die ze al heel snel afwende naar het mos. Met haar goede poot begon ze wat aan het mos te plukken, om zichzelf toch een beetje een houding te geven. Al wist ze niet heel erg goed hoe. Haar groene ogen stonden nog altijd onzeker. Nee, Emberstorm had zo lang in haar schulp gezeten, als een schaduw geleefd, dat het een tweede natuur was geworden. En dat leer je niet zo snel af. Dus, ze krulde zich nog wat meer op en keek naar haar poten, alsof ze een uitgebreide studie maakte van de medicijnen die om haar poot zaten gewikkeld.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 13:41

Inderdaad, de Clan had alle soorten katten nodig. Dapperen, muizenbreinen, verraders.. Lafaards, zoals hij. Wanhopig en laf, bang om zijn droom voor altijd kwijt te raken. Dat was ook gebeurd, als Littlecreek en daarmee Starclan zijn zin gekregen had. Werd er niet gezegd dat Starclan altijd zijn zin kreeg? Leopardstrike was onder de indruk van de woorden. Zou Emberstorm ze zelf verzonnen hebben? Waarschijnlijk wel, ze claimde nooit dingen die niet van zichzelf waren en ze had niet gezegd dat dit van iemand anders was. Leopardstrike was blij dat hij zichzelf iets meer onder controle had dan eerst. Nu alle spanning eruit was had hij eindelijk een soort van rust gevonden; schuldige rust, maar rust in ieder geval. Er sprak verwarring uit haar blik, waarschijnlijk werden dit soort dingen niet vaak tegen haar gezegd. Was dat maar vaker gebeurd.. Hopelijk kon ze zijn complimentjes waarderen, omdat hij ze meende. Op de één of andere manier wilde hij ze geven, hoe ze er ook op zou reageren. Toch was haar blik zo onzeker.. Leopardstrike probeerde er niet teveel aan te denken. Hij kon een beetje tot haar doordringen, maar iets wat manen zo was geweest liet zich lastig veranderen. Ze begon naar de medicijnen rond haar poot te staren. Leopardstrike wenste een moment lang dat hij wist hoe hij tot haar door kon dringen, haar al die dingen die hij meende in kon laten zien.. maar Starclan zou nooit meer naar hem luisteren, alsof Littlecreek hem zelfs na het leven nog wilde stangen. Hij verachtte die kater, werkelijk. 'Ik meen het,' miauwde hij, wat zachter. Ze geloofde hem toch wel? Nee, dat deed ze niet, dat zag hij toch als hij haar recht in de ogen keek..

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 14:03

Emberstorm bleef aan het mos plukken, haar oren wat nerveus naar achter gelegd. Ze wist echt niet hoe ze moest reageren! In starclan's naam! Ze had nooit complimentjes gehad! Zelfs niet van haar mentor, hij was streng geweest, en hard. Teleurgesteld in haar dat ze geen talent had voor jagen, teleurgesteldheid die veranderde in brandende schaamte. Hij had het nooit hardop gezegd, maar ze had het kunnen zien, kunnen zien in zijn ogen. Ogen konden soms zo veel meer uitdrukken dan woorden.. Zo veel meer pijn, en iets wat Emberstorm wel kon, was emoties aflezen in ogen. Iets wat ze tot op de dag van vandaag nogsteeds haatte. Haar mentor was nooit trots op haar geweest. Dat was ook iets wat stak. Nee, haar leven was niet zo'n groot feest geweest. De enige complimentjes die ze ooit had gehad, waren van haar moeder geweest. En nu van Leopardstrike, maar zoveel manen waren er langs gekomen voordat dat echt gebeurde. Ze wreef wat met haar poot langs haar kop. 'Bedankt Leopardstrike..' Murmelde ze zachtjes, maar ook een beetje mat. Ze wist echt niet hoe te reageren, en of ze het moest geloven. Ze keek dus weer naar het mos. Eventjes bleef haar blik fragiel, bang, verdrietig, eenzaam. Maar daarna verharde deze weer, alsof er een gordijn dicht ging. 'Bedankt Leopardstrike, maar jij weet net zo goed als ik, dat dat niet waar is.' Murmelde ze en ze legde haar kop op haar poten neer. Wantrouwen had weer de overhand gekregen, waarschijnlijk zat Leopardstrike haar gewoon te stangen. Als ze het zou gaan geloven, zou het waarschijnlijk toch wel weer bergafwaarts gaan.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 15:04

Ze trok zich weer verder terug, hij voelde het nog voor hij het zag. Wat had hij dan gedacht? Dat ze van blijdschap zou stralen, blij dat iemand haar een compliment gegeven had? Met tranen in haar ogen? Nee, dat was gewoon onzin. Hij had weer eens niet nagedacht voordat hij iets zei, gewoon omdat hij het zo graag wilde zeggen. Hij was geen haar veranderd en hij kon anderen ook niet het kleinste beetje veranderen. Leopardstrike zag de emoties in haar ogen verschijnen, elkaar volgen, om daarna te verdwijnen achter het schild en masker waarmee ze zichzelf beschermde. Was er dan geen manier waarop hij haar haar verdediging kon laten zakken? 'Niet waar? Als het niet zo was zou het niet gezegd worden. Misschien heb je in de ogen van anderen niet voldaan aan de eisen voor jagen en dergelijke, in al die andere dingen kan je wel laten zien wie je bent..' Wat kon hij nog meer zeggen dan dit, dan de waarheid die hij zag, hoe kon hij die op een andere manier uitdrukken dan met deze woorden? Onbewust zocht hij naar een manier om het haar duidelijk te maken, maar wist niet hoe. Manenlang had ze in de veronderstelling geleefd dat ze niemand was, iemand die niet uit de schaduwen moest komen omdat ze anders veracht zou worden. Waarom was het voor hem zo onmogelijk haar dat in te laten zien? Dat ze echt meer waard was dan ze zelf dacht? 'Denk nu niet dat ik je voorlieg, dat ik je iets probeer te laten geloven,' zei hij, zachter, hopend dat ze het wilde aannemen. Dwingen zou niet helpen, nooit. Als woorden het maar konden..

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 15:22

Verwarde gedachtes spookten door haar kop terwijl een zachte bries door haar vacht waaide. Kon deze bries nou ook maar het verleden weg waaien.. Het verleden als zand van de grond wegwaaien en laten verdwijnen. Eventjes keek ze omhoog, de wind, waarnaar haar clan vernoemd was. Onaangetast door de tand des tijds. Ook om nooit aangetast te worden. Een zachte zucht rolde over haar lippen heen. Ze wou hem geloven, ze wou hem zo graag geloven. Maar.. Ze kon het niet. Ze had te lang in ongeloof en wantrouwen geleefd. Wanhoop was in haar ogen te zien. Waarom hield hij niet gewoon op? 'Denk nu niet dat ik je voorlieg, dat ik je iets probeer te laten geloven,' Miauwde hij, zachtjes. Emberstorm legde haar oren plat en ze keek weg. 'Oke..' Murmelde ze, niet dat ze het echt geloofde, maar ze wou het niet meer aan horen. Lies.. All lies.. Het was zijn woord tegen bijna die van de hele clan, hij had haar dan meerdere malen gered, maar hoe kon ze het geloven? Ze keek in zijn ogen, ze zag zichzelf er in. Ze waren mooi groen.. Net zoals de hare. Haar mond was ondertussen droog geworden van het vele praten. 'Mag ik even wat gaan drinken..?' Ze stond al half overeind terwijl ze dat vroeg, al verkrampte ze even van de pijn in haar poot.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 15:45

Haar gedachten waren zo duidelijk dat ze niet eens uitgesproken hoefden te worden. Leugens. Alles. Zijn stem was slechts een fluistering, die even gemakkelijk weggevaagd of genegeerd werd als een blad door weer en wind. Ze wilde hem niet geloven. Overtuigingskracht ontbrak hem. Hoe kon hij ook, de leugenachtige moordenaar, ooit winnen van de rest van de Clan? De katten die allemaal zo goed en geweldig waren, die zeker een plaats in Starclan zouden krijgen. Wat maakte het ook uit als je het hart van anderen voor de rest van hun leven tekende? Niets, ze moesten er zelf maar overheen komen. Op de één of andere manier voelde dit alsof het hem aan Emberstorm verbond. Anderen hadden hun hoop weggevaagd met één zwiep van hun klauwen, met één woord dat alles in elkaar liet storten. 'Natuurlijk,' zei hij, nog steeds zacht, met een knik, toen ze opstond en wat wilde drinken. Wie was hij om haar tegen te houden, om haar dingen op te dringen, om wat zij geloofde in twijfel te trekken? Hij kon zichzelf er niet toe bewegen haar te volgen, misschien moest hij dat wel doen, maar nu niet.. Ze had ook even tijd voor zichzelf nodig, hij stalkte haar per slot van rekening niet. Dit bracht hem zo terug bij de alles verstikkende wanhoop die zijn hart overheerst had en zijn gedachten verduisterd. Moest alles echt zo lopen? Of kwam er ooit nog een lichtpuntje, een strohalm waaraan hij zich vast kon klampen.. Misschien had Emberstorm dat nodig. Kon hij haar strohalm maar zijn.

[Sorry, ik luister een dramatische soundtrack ^^]

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 16:06

Emberstorm staarde naar de kleine poel met water. Het lopen ging tergend langzaam, pootstap voor pootstap. Ze moest toch wat? Maar toch schenen er door de barstjes van haar masker fragmenten van haar echte karakter. Koppigheid, de wil om niet op te geven en haar eigen zin door te drukken. Zichtbaar in het feit dat ze toch bleef lopen, al was dat haar sterk afgeraden. Sympathie, te zien in hoe ze om anderen gaf. Maar.. Allemaal verborgen achter een scherpe tong en een masker van hardheid. Haar hele geest en ziel waren gewoon verhard door het feit dat ze niks meer los wou laten, geen zwakte meer wou tonen. Bang dat anderen voordeel zouden putten uit haar zwakte punten. Een angst die ze nu al zo lang had gehad... Maar toch, waarom bleven de groene ogen in haar netvlies gebrand? Waarom was hij zo sympathiek naar haar? Terwijl ze zo in gedachten verzonken was, stapte ze verkeerd, ze had haar slechte poot gestrekt en neergezet. Met een geschrokken piep zakte ze erdoorheen en plofte ze in de grond neer. Eventjes bleef ze doodstil liggen, maar daarna hapte ze naar adem. Dat deed pijn!

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 19:53

Uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar omhoog te komen, zichzelf te vermannen en niet meer te denken aan zijn stomme gevoelens, die toch niets betekenden, voor niemand niet. Leopardstrike rekte zich voorzichtig even uit; hij had een flinke tijd gelegen en dat was nu wel te voelen in zijn spieren en pezen. Waarom had hij Emberstorm laten lopen? Hij had haar zelf nog gewaarschuwd voor de pijn die het kon veroorzaken, hij had er nog op gestaan dat hij alles zou doen.. Maar één piepkleine afwijzing, één woord teveel en hij gaf het op. Was dat de manier om dromen na te jagen? Om grootse dingen waar te maken? Dan moest je doorzetten, niet omvallen en anders doorgaan. Hij was zwak. Leopardstrike drukte zijn tanden op elkaar en schudde zijn kop even. Er mocht haar niets overkomen, anders was het zijn schuld. Het ging niet alleen om zijn reputatie, het ging om meer.. meer dan hij wilde toegeven. Ze raakte hem. Dat kon hij haar alleen niet vertellen; ze zou hem nooit geloven en, hoe vreemd zou het overkomen? Hij mocht toch geen partner. Wacht, was hij? Nee, niet verliefd, dat kon hij nooit worden. Hij was gewoon overbezorgd. Leopardstrike slikte en liep naar buiten, waar hij zag Emberstorm net ineenzakken. Gewicht op de verkeerde poot. Zijn pas versnelde, zodat hij vlug bij haar was. Voorzichtig liet hij zijn blik over haar poot glijden en keek toen in haar groene ogen. 'Gaat het? Anders doe ik er zo nog wat op.. Laat me je helpen,' miauwde hij bezorgd, bezorgder dan hij wilde zijn, terwijl hij haar probeerde te helpen met overeind komen en te drinken.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts zo 20 maa 2011 - 20:13

Explosies van pijn leken te komen vanaf haar poot, als monsters die voorbij raasden op het overvolle tweebeen donderpad. Gejaagd haalde ze adem, proberend de pijn te verdrijven, haar ogen had ze wijd open gesperd. Wat kon ze anders? Ze peinsde er niet over om haar poot überhaupt te bewegen. Ze kneep haar ogen eventjes dicht, ze werd er gewoon duizelig van. Zelfs een jammerklacht kreeg ze nog maar met horten en stoten door haar keel heen. Ook al was Leopardstrike snel bij der, het leek voor der een eeuwigheid. De pijn maakte haar vreselijk duizelig, en liet zwarte vlekken voor haar ogen dansen. Misschien moest ze toch niet zo eigenwijs zijn.. Maar ze kon er echt niks aan doen. Ze wou gewoon bewijzen dat ze niet betutteld hoefde te worden.. Ze opende haar ogen eventjes weer, het leek net alsof ze twee Leopardstrike's zag, hij vroeg wat. Hij klonk bezorgd. Maar de zin die hij uitsprak kwam bij haar binnen als losse woorden. Woorden waar ze na een paar seconde eindelijk een zin had gemaakt. Hij.. was bezorgd, als ze het goed had. Maar toch, haar eigenwijze natuur liet geen hulp toe, 'Nee.. Het gaat wel..' Murmelde ze, terwijl ze zichzelf weer omhoog probeerde te hijsen, al zakte ze al heel snel weer door haar poten heen en belandde ze weer in het stof. De koppigheid verscheen weer in haar ogen, als een vlam. Ze verbeet zichzelf, 'Ik.. Kan het wel.' Murmelde ze, en ze begon zichzelf weer omhoog te hijsen, met een ijzeren wil. Ze kon het heus wel! Ze had geen hulp nodig! Van niemand niet! Dat leek ze van binnen te schreeuwen, hoe dom dan ook. Haar trots en zelfstandigheid was het enige wat ze nog een beetje over had, haar laatste strohalm, en daar klampte ze zich angstvallig aan vast.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts ma 21 maa 2011 - 19:29

Hij wist uit eigen ervaring dat het pijn moest doen, en niet zo'n beetje ook. Hij zag in haar ogen - die ogen - dat het pijn moest doen, al wilde ze het niet toegeven en weigerde ze hulp. Strohalmen kon je blijven vastklampen, maar wat als ze al doorgebroken waren en alleen de illusie nog over was? Ze mompelde dat het haar zelf wel zou lukken. Emberstorm begon zichzelf omhoog te hijsen. Leopardstrike's blik verhardde even; ze kon het duidelijk nog niet aan. Moest hij als Medicine Cat spreken? 'Je poot kan dit nog niet aan. Ik help je,' miauwde hij resoluut, terwijl hij Emberstorm een beetje ondersteunde, om haar niet het gevoel te geven dat ze een hulpeloze kitten was. Zometeen zou hij er nog wel wat nieuw medicijn op doen, om haar poot weer wat te koelen. 'Natuurlijk kan je het, maar het is niet goed voor je,' miauwde hij erachteraan. Hij had weer eens impulsief gehandeld, niet gedacht aan wat zijn woorden bij anderen teweeg brachten. Wat als ze hem nu haatte? Wat als alles voor niets was geweest en ze hem weer buiten sloot? Nee.. Dat mocht niet.. Was er een manier om het goed te maken? Leopardstrike verminderde zijn hulp wat, hopend dat alles weer goed zou komen, al wist hij niet precies waarom. Die koppigheid.. het zou haar niet verder helpen, maar kon hij daar wat aan veranderen? Hij wilde door dat masker heen breken, om een onduidelijke reden, maar hoe..

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts ma 21 maa 2011 - 19:47

Emberstorm murmelde wat zachtjes, ze had er een hekel aan als iemand zich bezorgd ging maken over haar, heel erg zelfs. Ze kon het prima alleen af en dat wou ze ook bewijzen. Ze hield sowieso niet van lichamelijk contact. Dat vertrouwen was ook allang gebroken en de grond ingestampt. Maar dat hoefde Leopardstrike niet te weten, dat hoefde niemand te weten. Daarom schuwde ze ook weg van zijn ondersteuning en ze gromde wat binnensmonds. 'Ik red me prima alleen, ik heb geen hulp nodig.' Miauwde ze resoluut maar ook met een grommende ondertoon dankzij de pijn. Ze kneep haar ogen half dicht van de pijn die door haar lichaam en vooral poot gierde en de inspanning die het kostte om te lopen, maar ze zou het echt nooit opgeven, ze zou nooit toegeven dat ze zwak was of hulp nodig had. Ze strompelde voorwaarts naar een kleine poel en zakte daar wat in elkaar om wat te drinken. Haar roze tong raakte het water en verzond rimpeltjes door het oppervlak, eigenlijk een best wel mooi gezicht. Ondertussen bleef haar aandacht wel bij Leopardstrike, hij hoefde niet te proberen om opnieuw te gaan helpen, want ze kon dat gewoon zelf. Wankel kwam ze weer overeind bij het water. Ze had het altijd alleen gekund, haar gehele leven lang, en dat kon ze nu ook. Dat had ze net toch bewezen? Ze keek Leopardstrike aan, tussen de pijn door zat er uitdaging in haar blik, alsof ze hem uitdaagde wat te zeggen over dat ze het zonder zijn hulp kon.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts ma 21 maa 2011 - 19:55

Emberstorm zette door, verbrak hun contact en zijn hulp. Leopardstrike was even verbaasd, aan de ene kant, maar aan de andere kant ook weer niet. Dit was.. typisch Emberstorm, zoals hij haar had leren kennen in die laatste uren en minuten. Zo kort, al leek het al zo lang.. Alsof hij haar al eerder had moeten kennen, moeten weten dat.. Ze strompelde naar het water, hij keek haar na. Normaal was hij pissig geworden, boos, nors als altijd. Maar nu.. Emberstorm maakte een andere reactie in hem los. Meer bezorgdheid, maar ook respect. Ze kon het alleen af, ze had niemand nodig.. Ze had dan niemand nodig, dat hoefde nog niet te zeggen dat je geen hulp hoefde te accepteren. Hij merkte dat zijn blik op de calico poes gericht bleef, hoe hij toekeek dat ze van het water dronk, opstond en hem uitdagend aankeek. Hij kon zijn blik niet van haar loshalen. Uitdaging scheen door in haar blik. De uitdaging? Om naar haar toe te gaan en haar terecht te wijzen, of zich erbij neer te leggen? Één ding wist hij zeker; hij moest haar niet dwingen. Even keek hij recht in haar groene ogen, een hartslag versnelde.. tot hij weer wat wegkeek en naar haar toe begon te lopen, rustig, proberend zichzelf te begrijpen. Zij was.. zo sterk. De kater bereikte Emberstorm en ging voor haar zitten. Hij zou niet recht in haar gezicht toegeven dat ze het kon, dat ze geen hulp nodig had en dat ze indruk op hem maakte.. vooral het laatste niet. Dat mocht niet, hij was Medicine Cat.. 'Wil je er een nieuw medicijn omheen?' vroeg hij, al impliceerden deze woorden al haar totale overwinning en zijn overdondering. Hij had nu respect voor haar, respect en misschien nog wel meer..

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts ma 21 maa 2011 - 20:08

Een wrange glimlach kon er wel van af toen ze Leopardstrike's geschokte en verbaasde blik zag, nou ja, zo wrang was de glimlach niet meer, eerder breed. Hàh, die slag had ze gewonnen. Ergens moest ze daar gewoon binnenwaarts van lachen. Leopardstrike leek echt te denken dat ze niks zelf kon he? Hap and snap, ze zou hem wel laten zien dat ze prima voor zichzelf kon zorgen zoals ieder ander dat kon. Maar zou hij dat ook zien? Zou hij het wel kunnen waarderen? Achja, als hij dat niet deed. Dan had hij maar pech gehad. Ze kon nou eenmaal gewoon voor zichzelf zorgen, zoals elke andere kat dat kon. Ze wist dat het deel van het vak medicijnkat zijn was om voor anderen te zorgen, maar dit ging haar een beetje te ver. Ze was hier heen gelopen, en nu ze hier lag, leek het ineens zo erg te zijn dat ze geen beweging meer mocht maken. Puh. Ze begon zich steeds meer op haar gemak te voelen bij haar kater, en daardoor durfde ze hem ook uit te dagen, hem te plagen. Ach ja, als hij het niet leuk vond dan zou ze het wel merken. Hij kwam op haar af, hij leek wat beduusd. En toen hij haar wat vroeg, leek hij helemaal overdonderd. Emberstorm keek hem ietwat vragend aan maar haalde inwaarts haar schouders op. 'Niet nodig, zit nog prima,' Miauwde ze kalmpjes, ze kwam weer overeind en liep moeizaam naar haar nest, moeizaam, maar ze deed het wel zelf, precies zoals ze dat wilde. Ze keek hem aan met een blik die leek te zeggen: Zie je wel dat ik het prima zelf kan, met een klein glimlachje erbij die impliceerde dat ze er best wel geamuseerd door was.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts ma 21 maa 2011 - 20:16

Hij moest zich niet meer zo laten overdonderen; had hij niet kunnen verwachten van Emberstorm dat dit eraan te komen zat? Had hij niet juist gezegd dat ze meer van zichzelf moest laten zien? En dat deed ze. Een kleine glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Ja, dit was de echte Emberstorm, of in ieder geval een deel van haar. Een groter deel van eerst. Zijn missie begon toch een beetje te slagen, al had hij een slag verloren. Niet dat hij deze slag had willen winnen; voor geen goud. Eindelijk liet ze zich wat meer gaan, al was dat niet precies zijn plan geweest. Vrijheid, dat moest hij dus geven. Even kreeg hij het wat warmer, aangenaam, maar schudde dat gevoel van zich af. Nee, dat was er niet, dat kon niet, hij kon zoiets niet voelen.. Hij knikte, dan zouden ze het medicijn laten zitten. Ze liep weer terug - zelf - al was het wat moeizaam. Nu liet hij haar haar gang gaan, wetend dat dat het beste was. Ze wilde het zo graag zelf kunnen.. al liet hij haar niet alles zelf doen. Waar was een Medicine Cat dan nog voor nodig? Hij liep rustig achter haar aan, niet sneller maar ook niet langzamer. Hij zag haar geamuseerde lachje, wat hem ook een lach bezorgde. 'Je geneest snel,' grijnsde hij. 'Ik zou het ook niet anders willen,' mompelde hij er wat zachter achteraan. Het was ook haar wens, snel genezen, kon het beter? Hij ging weer bij haar in de buurt liggen, om hun gesprek voort te zetten. Hij ging het niet zeggen, nee, nog niets. Ze had wel door dat ze gewonnen had; Emberstorm was niet stom. Hij moest niet teveel in die groene ogen kijken, dan was hij verkocht.. 'Weet jij nog iets interessants om over te praten?' Hij merkte het nu pas; zij had ook wat bij hem veranderd, alsof dat noodzakelijk was als hij iets bij haar wilde veranderen.

- In my face xD -

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts ma 21 maa 2011 - 20:28

De eerste neiging om haar tong naar hem uit te steken, onderdrukte ze toch maar wat. Haar brein zei haar dat dat iets te ver ging, en haar brein had daar gelijk in ook. Te ver gaan was ook een vak, en ze wou de fundamenten voor deze vriendschap niet weer in elkaar timmeren. Tenminste, het was toch een vriendschap? De kater leek haar vriendelijk genoeg. Ze kon hem vast wel een vriend noemen. Ze rekte zich eventjes wat uit en plofte neer in haar nest, met nieuwsgierige groene ogen volgde ze elke beweging van Leopardstrike. Nog altijd was de geamuseerdheid niet uit haar blik weg te slaan, het twinkelde als kleine vonkjes in haar ogen, als kleine.. gloeiende sintels, embers. Hij maakte een opmerking over dat ze snel genas en daarna iets wat ze niet kon verstaan. Ze draaide haar oren om het alsnog op te vangen, maar dat lukte haar niet. 'Het draait allemaal om wilskracht,' Miauwde ze rustig terug terwijl ze zich wat ontspande in haar nest, ze strekte haar zich luxueus uit en gaapte eventjes diep. Daarna krulde ze zich weer wat op. 'Hm.. Ik heb gehoord dat Mintwhisker en Eagleheart met elkaar overhoop liggen,' Miauwde ze, 'Ik vind het echt spijtig.. Het is zonde, ze pasten zo goed bij elkaar.' En of ze dat vond, Mintwhisker was haar vriendin, ze was zelfs nog bij haar kitting geweest. Natuurlijk, als het niet ging, dan ging het niet. Maar Emberstorm bleef het zonde vinden..

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts di 22 maa 2011 - 16:14

Leopardstrike besloot zich bij zijn 'nederlaag' neer te leggen en er niet verder over na te denken. Ze had nu eenmaal gelijk gehad; hij moest zich niet zo aanstellen. Toch wist hij dat hij dat sowieso gedaan had. Waarom deed hij dat voor haar? Dit vak begon hem waarschijnlijk parten te spelen.. of er was meer.. Hij negeerde die gedachte volledig en keek in plaats daarvan naar Emberstorm, omdat ze begon te spreken. Wat achteraf ook niet zo'n geweldig idee bleek te zijn. Ze rekte zich uit, leek tevreden met zichzelf. Tot nu toe was dit het meest positieve dat ze van zichzelf had laten zien. En het was.. fijn. Hij zou haar bijna een vriendin willen noemen, als vriendschap in een uur of wat kon ontstaan. Kon dat? Daar was hij dan nu achter gekomen. De kater probeerde zijn gedachtes bijeen te houden, en Emberstorms ogen te vermijden, hoewel dat lastig ging. Telkens als ze iets zei keek hij weer recht in haar groene ogen, voelde een lichte temperatuurstijging.. Maar dat was vast niets, hij was gewoon zenuwachtig, dat moest het zijn.. O, ze sprak weer! Snel concentreerde hij zich op haar woorden. 'Echt? Dat wist ik niet! Nee, inderdaad, ze pasten leuk bij elkaar! Weet je waarom ze ruzie hebben?' vroeg hij, wel geïnteresseerd. Over het algemeen waren zij juist een heel stabiel koppel geweest, katten waar hij wel jaloers op was geweest. Zij hadden elkaar, liefde, een hart om weg te geven. Dat had hij nu ook niet meer, als Medicine Cat, maar toch.. Het was af en toe zo confronterend dat hij niemand kon vinden, dat hij zijn hart voor zichzelf moest houden.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts di 22 maa 2011 - 16:23

Emberstorm keek hem aan, recht in zijn groene(?) ogen. Ze zag daar iets in, wat ze nog nooit eerder had gezien. Hij had altijd zo chagrijnig geleken, maar het medicijnkat zijn wekte duidelijk blijdschap bij de kater op. Maar goed, dat was toch juist goed voor hem? Ze zou blij voor hem moeten zijn, maar ze werd ongemakkelijk van zijn blik. Het was zo intens.. maar.. Het gaf haar ook weer een licht warmpjes gevoel. Dus.. Wat was er mis met haar? Werd ze ziek? Kreeg ze koorts? Misschien moest ze het maar vragen. 'Leopardstrike..' Murmelde ze zachtjes en ze schudde iets met haar kopje, 'Ik werd net duizelig en voelde plots warm, word ik soms ziek of zo?' Angst was even in haar stem hoorbaar, vooral omdat ze het niet goed wist, ze wist niet wat ze ermee aan moest. Ze beantwoordde zijn vraag toch nog met een kundigheid en doordachtheid, zoiets als ze altijd had. 'Ik weet het niet.. Maar ze zeggen dat ze ruzie hebben omdat Mintwhisker vond dat Eagleheart niet genoeg tijd aan haar besteedde, of andersom, ik weet het niet meer goed.' Bekende ze, ze keek eventjes beschaamd naar haar poten en kneedde het mos bijna fijn. Waarom voelde ze zich zo raar? Ze dwaalde af met haar gedachten, voorzichtig keek ze Leopardstrike aan, bang voor dezelfde reactie als die ze net kreeg.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts di 22 maa 2011 - 16:32

- Hm.. ik denk dat m'n ogen groen zijn :3 -

Waarom bleef ze hem zo recht aankijken? Het was nogal duidelijk voor hem dat het iets met hem deed. Wat? Hoe moest je zoiets noemen? In ieder geval, Emberstorm leek het niet te merken. Wegkijken was onbeleefd, en wat haar blik teweegbracht was niet vervelend, het was alleen.. vreemd, heel vreemd. Hij wist niet wat hij ermee aan moest. Vergeten of onderzoeken? Vooralsnog was vergeten het beste, als dat lukte. Wanneer Emberstorm hem niet meer aankeek zou dat wel lukken, maar.. dat was erg onwaarschijnlijk. Nou ja, het was geen echt probleem; hij was vrolijker dan normaal en kreeg het niet meer voor elkaar om echt chagrijnig te worden. In dat opzicht was het goed. Leopardstrike haalde zichzelf ruw uit zijn gedachten toen Emberstorm begon te praten. Ze beschreef iets wat er gebeurde.. zo voelde het bij hem ook! Geen besmettelijke ziekte? Leopardstrike dacht even na, probeerde professioneel te kijken in plaats van zoals hij zich voelde; verbaasd, verdwaasd. Uiteindelijk concludeerde hij dat het iets met haar poot moest zijn. 'Heb je het plotseling of speelt het al de hele tijd een beetje? Dan is het waarschijnlijk je poot, een goed teken, dan gaat je lichaam zich tegen dingen als ontsteking verzetten,' miauwde hij. Het kon niet dat het wat anders was. Wat moest het dan zijn? Hij keek haar per ongeluk weer aan. Geen duizeling, wel een versnelling van het hartritme, tijdelijk. Zijn gedachten waren iets te medisch, constateerden wat er gebeurde maar konden - of durfden - er geen conclusie aan te linken. Toch was het vreemd, nog steeds, en misschien ook wel een beetje prettig.

Onderwerp: Re: Auch, my paw hurts