Hiding betrayal, Driving the nail, Hoping to find a savior [&Raza]

Haar groene ogen staarden verwilderd om zich heen, ze had niet geweten wie er achter haar aan had gezeten bij Fourtrees maar ze mocht van geluk spreken dat ze ontsnapt was aan hen. Ging alles voor haar allemaal weer opnieuw beginnen, zou ze eindigen als gemakkelijke prooi voor een ander? Ze wilde het niet meer zo laten gaan maar ze wist ook niet meer hoe ze er verandering in kon brengen. Ze had willen teruggaan om te kijken wie het waren geweest maar ze was niet alleen te vermoeid ze was te bang om terug te keren. Ze wist nu wel waar ze was, ze bevond zich rond de Twolegplace waar de meest afschuwelijke katten zich bevonden maar op een vreemde manier deed het haar niet eccht bang worden ervan. Ze voelde zich er zelfs nog iets prettiger dan dat ze zich had gevoeld in de den van de RiverClan waar ze nu definitief van weggerend was. Ze wilde niet terug naar de Clans waar haar angsten haar verstikte waar ze ook keek en ook het gemompel binnen de Clan over een grote zwartwitte kater joeg haar de stuipen op het lijf. Ze had dan wel altijd naast Whisperwind geslapen, de poes die haar had verzorgd en altijd met medelijden naar haar keek, maar het was niet genoeg om haar angsten te onderdrukken.
Stilletjes drukte de kleine poes zich onder een paar overhangende varens en zakte in elkaar om even rustig adem te halen. Zo zou geen kat har gemakkelijk zien, en hopelijk werd ze met rust gelaten zodat ze kon bedenken hoe ze dit ging aanpakken.

Met een sliding-stop kwam ze tot stilstand, Chikita was uit het zicht verdwenen maar dat zal wel. Ze ging even zitten om op adem te komen, ze heeft de geur van de Riverclanner goed opgepikt, als ze nu namelijk door zou rennen had ze bijna geen energie meer om de kat nog wat aan te doen.

Met een sluwe glimlach kroop ze langzaam vooruit, de geur van de poes was zo sterk dat ze niet ver kon zijn. Rustig keek ze om zich heen en zag heel slecht maar toch wel een zwart witte poes in het gras liggen. Zachtjes liep ze ernaartoe en glimlachte vriendelijk. "Ik wil even mijn excuses aanbieden voor het laten schrikken." Begon ze, de poes had haar nog niet kunnen zien maar dat vond ze juist wel een beetje grappig. "Ik wil niet gemeen doen hoor!"

Ze rook hen, hen allemaal. Dit was nooit een veilige plek maar ze had geen keus gehad, ze had toch moeten vluchten. Terwijl de tijd verder kroop kwam ze langzaam iets op adem voor een stem haar bijna deed opspringen. Hadden ze haar nu al gevonden, waarom moest haar dit overkomen. Alles wat ze had gewild was weg van alles, niet om weer in de klauwen van andere terecht te komen. De stem van iemand deed haar opschrikken en ze dook nog iets verder in elkaar voor ze op durfde te kijken. ''Wat wil je van me?'' Snauwde ze, de angst niet kunnen onderdrukken. De laatste keer dat ze in deze situatie zat was ze geworden wie ze nu was. Ze herkende de bruine poes als dezelfde die haar bij Fourtrees achter haar aan had gezeten. Haar groene ogen schoten in het rond, op zoek naar de ander maar ze zag niks. ''Ga weg, laat me met rust!'' Haar stem sloeg iets over en ze probeerde toch langzaam verder achteruit te kruipen, weg bij de Bloodclanner die voor haar stond.

"Nee wacht niet bang zijn! Jeetje wat heb jij? Niet elke Bloodclanmer wil gelijk haar of zijn klauwen in iemands pels zetten. Wat gemeen dat je dat denkt zeg!" Ze begon te huilen, hopend dat de kat erin zou trappen. Eigenlijk kon ze niet wachten tot haar tanden in haar nek stonden en haar klauwen in haar pels, maar ze zou geduld moeten hebben.

Ze geloofde geen woord van wat de poes zei, ze vertrouwde haar niet, niemand! ''Ga weg!'' Ze krijste het nu bijna en zette haar vacht op voor ze haar lip op trok en grauwde. Ze wilde helemaal geen contact met anderen en zeker niet met iemand die haar achterna had gezeten. ''Laat me met rust.'' Siste ze en sloeg onbewust haar klauwen al uit. Wat had zij? Dat zou ze nooit kunnen uitleggen aan een simpele ziel, niemand wist wat er met haar was. De woorden die de poes sprak waren zo langs haar heen gegleden, ze was heus niet helemaal gestoord geworden. En ookal was alles zoveel manen geleden gebeurd elke nacht zag ze zijn klauwen nog op haar af komen en fluisterde zijn stem elk woord weer opnieuw in haar oor.

Ze keek door haar waterige ogen naar de nog steeds bange poes, het voordeel was dat ze niet weer wegrende. Raza hield d'r kopje schuin een keek haar onschuldig aan, god ze was niet de makkelijkste maar dat was nou juist het leuke. Ze had allang haar klauwen in haar kunnen zetten maar ze wil dat er ook verraad bij gevoeld word, fysieke pijn is niet genoeg. "Alsjeblieft! Weet je hoe erg het is om een Elite kat te zijn? Je hebt geen vrienden, iedereen haat je en denkt dat je een monster bent. Ik heb nog nooit liefde gevoeld... Wat moet ik doen?" Ze begon nog zieliger te huilen en keek naar de grond, maar haar ooghoeken bleven gefocust op de poes.

Bijna woest schudde ze haar op, waarom luisterde niemand eens naar haar? Het interesseerde haar totaal niet hoe anderen zich voelde ze had al genoeg aan haar hoofd. ''Daar heb je zelf voor gekozen.'' Gilde ze en kroop nog verder naar achteren. ''Ga weg bij me, wat wil je van me!'' Haar stem kon ze niet meer verlagen terwijl paniek over haar heen stroomde als een vloedgolf. Waarom ging de poes niet weg? Had Dangerdance haar op haar afgestuurd om het klusje af te maken? Haar groene ogen schoten heen en weer, op zoek naar de snelste vluchtweg, dan zou ze maar teruggaan naar de Clan die haar verzorgd had. Ze wilde toch ook echt niet eens dood, ze wilde leven zonder angst maar niemand gaf haar daar de kans ooit voor. ''Laat me met rust,'' Haar stem was nu bijna smekend en ze staarde de poes kort aan voor haar ogen verder zochten.

Oh oh, blijkbaar was deze poes dus al gekwetst. Mooi, minder werk voor haar. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, ze keek nu vol lust naar de clankat. "Zozo, jij hebt wel een hartje van steen hoor." Haar glimlach werd wat breder, waarom was het eigenlijk zo'n mietje? Als je niet om andere geeft, dan dood je ze toch gewoon? "Ik ben trots op je," Ze knikte hevig, en sloeg toen haar klauwen uit. "Maar sorry, aan een zwakkeling heb ik niets..." Ze likte dreigend haar klauwen, wachtend tot ze zou proberen te vluchten zodat ze haar snelheid in kon zetten, het moest toch wel een beetje plezierig blijven.

De verandering op het gezicht van de poes deed haar slikken. Haar gevoel was dus toch echt juist geweest, deze poes stond tegen haar te liegen. Haar woorden deden haar bijna schrikken, een hart van steen? Misschien was dat waar maar wat kon ze anders doen, ze kon haar eigen pijn al niet eens meer aan. Ze kwam langzaam iets omhoog voor haar ogen plat op haar kop vielen bij de volgende woorden. ''Ga weg bij me.'' Zei ze en voelde hoe haar vacht omhoog kwam. ''Wat wil je nu van me!'' Schreeuwde ze nu en zette een stap opzij waardoor de varens langs haar vacht gleden. Zwakkeling of niet, ze moest hier weg voor ze zich toch echt bij StarClan mocht voegen. Ze spande haar karakteristiek krachtige achterhand op en probeerde met alle kracht die ze nog had over de poes heen te springen. Het was haar erfenis van haar oude Clan, en ze weigerde dat achter te laten. Er waren niet veel uitwegen maar wel genoeg plekken om te kunnen klimmen. Zonder te wachten trok ze een sprint naar de dichtstbijzijnde boom en spande haar achterhand voor de sprong omhoog. Ze zou haar de lucht toch niet in volgen?

Ze begon hysterisch te lachen toen de poes over haar heen sprong, draaide zich in een soepele beweging om en zette de achtervolging voort. Ze glimlachte toen ze de boom in klom, dacht ze nou echt dat ze haar daar niet in zou volgen? Met een grinnik sprong omhoog, ze zat op haar hielen maar hield haar nog net niet bij. Gelukkig had Raza veel meer energie dan de poes op het moment, en dat was duidelijk te merken.

De lach van de poes deed haar alleen maar verder in paniek raken, dit mocht haar niet overkomen. Op de laagste tak zette ze zich weer af om naar de volgende te springen voor ze zich omdraaide. ''Wat wil je van mij!'' Gilde ze en haalde zonder erbij na te denken uit met haar klauwen. Als ze niet oplette viel ze naar beneden maar, daar kon ze al niet eens meer bij nadenken. Ze was nog moe van haar eerdere ren en had ook niet genoeg kunnen uitrusten. ''Er zijn meer dan genoeg anderen om te treiteren!'' Schreeuwde ze, haar nagels in de tak slaand om te voorkomen dat ze haar evenwicht verloor. ''Zoek een ander slachtoffer!'' Haar stem kon ze niet meer zacht houden door de angst die door haar lijfje heen suisde.

Oh, oh. Was de poes misschien vergeten dat ze zo dicht bij Raza's territorium was? "Wacht eens even! Wie komt er dan ook met jou kracht zo dicht bij het Bloodclan territorium?" Ze grinnikte en sprong lenig vooruit om dichter bij de poes te komen. Haar evenwicht was over het algemeen slecht, maar ze was zo geconcentreerd dat ze hier tijdens een 'moord-poging' geen last van had. Haar klauwen grepen naar haar staart,,,,,,,,

Het maakte haar niks meer uit, zolang ze hier weg kon komen vond ze alles wel best. Hoe kon zij weten waar ze precies was, ze was hier absoluut niet bekend. ''Wat wil je in StarClan's naam nu van me.'' Siste ze maar trok haar straart snel weg om zich af te zetten en over haar heen te springen naar een andere tak. Maar omdat haar poten gewoon te vermoeid waren mistte ze hem bijna en moest zich toch even met moeite omhoog hijsen. Ze was wel gewend zwak genoemd te worden maar dat betekende niet dat ze nu niks moest proberen. Ze schoot naar de stam om zich daar naar beneden te laten zakken, wellicht kon ze ontsnappen als ze nu sneller beneden en weg kwam. Met haar oren plat op haar kop begon ze weer te rennen maar voelde hoe weinig energie er nog in haar lichaam zat. Haar passen werden naar haar gevoel zwaar en haar tempo zakte snel.

Haar lach klonk echt belachelijk, maar ze kon er niets aan doen. Die angst, ze kon hem gewoon ruiken. Dat de poes nog probeerde, ze had zo weinig energie dat zelfs een elder haar bij zou kunnen houden. Met een grinnik ging Raza over naar haar ware snelheid, en toen ze een staartlengte van haar af was zette ze af. Haar nagels boorde in de rug van de Riverclanner, waarna ze handig haar ene poot eruit trok en in de boomschors zette zodat ze niet uit de boom vielen. "Wat ik van je wou, of wil, is je angst zien en je bloed proeven." Siste ze en glimlachte lief.

Ze probeerde het geluid van de lach van de poes uit te sluiten maar kon het niet, het joeg rillingen over haar gehele ruggengraat. Ze was moe en kon zelf geen kant meer op, tenzij ze wellicht op de grond kon komen. Haar groene ogen staarde even kort naar de grond voor een kreet uit haar keel oprees. De nagels van de bruine poes voelde veel te pijnlijk aan maar voor ze iets kon doen schoten alle beelden van die ene avond voor haar ogen langs. Ze liet zich half vallen en voelde hoe al haar spieren slap werden. Ze was vergeten waar ze was en een klein, bijna kittenkreetje rolde over haar lippen. De woorden van de poes drongen niet eens meer tot haar door, maar die van hem wel. De woorden die zoveel manen geleden in haar oor waren gefluisterd. ''Ik zeg niks, ik zweer het.'' Fluisterde ze, haar groene ogen afwezig. Nee de poes op haar rug was van gedaante veranderd naar de kater die haar lang geleden had toegetakeld.

Ze keek verward toen de poes iets het over niks te zeggen had, maar negeerde het volledig. Ze liets haar los zodat ze op de grond terecht zou komen en sprong er snel achteraan om haar nagels weer op een andere plek in haar rug te zetten. De kreten van haar waren zo geweldig, lachwekkend. "Zeg, hoe heet je eigenlijk?" Glimlachte ze en trok nog een keer haar nagels uit haar rug om ze er weer in te boren.

Ze wilde weg, ver weg van haar vorige leven maar niemand gaf haar de kans. Ze probeerde met haar klauwen zich nog vast te klampen maar voelde hoe haar lijfje met een plof neerkwam. Ze moest zich inhouden niet te krijsen zodra ze opnieuw de klauwen van de poes in haar rug voelde. Met de poes bovenop haar kon ze niet stoppen met trillen, nergens kon ze de moed vinden om terug te vechten. De vraag verbaasde haar, maar niet genoeg om haar houding te veranderen. Toen ze opnieuw de klauwen van de poes in haar rug voelde gilde ze het bijna uit voor ze haar kop tegen de grond drukte. ''Dovesong.'' Fluisterde ze nauwelijks hoorbaar, het langzaam over zich heen laten komen. Zo zou haar eind er dus uit zien, zonder dat ze terug durfde te vechten zou ze vallen door de klauwen van een Bloodclanner.

Dovesong? Gadver. Clannamen waren al niet om aan te horen, maar Dovesong, pfha! Ze schoot in de lach waardoor haar nagels ietwat opkrulde in de kat haar rug. "Ik kan je toch niet laten sterfen met de naam Dovesong?" De naam Dovesong sprak ze lachend uit. Ze haalde haar nagels uit haar rug om haar vervolgens om te draaien en ze langs haar buik te krabben. "hmmm, wat dacht je van Lucretia?"

De reden waarom de poes in de lach schoot begreep ze niet maar de klauwen die zich nu in haar rug krulde deden haar gillen van pijn. Een sprankje van hoop kwam in haar op bij het horen van de woorden van de poes en het feit dat voor even de nagels uit haar rug verdwenen. Maar zodra de nagels van de poes door de tere huid op haar buik schoten kromp ze nog verder in elkaar, bijna piepend van de pijn. ''Wat maakt mijn naam uit als ik toch dood moet?'' Fluisterde ze, de hoop die ze net had voelen wegsijpelen zoals het bloed uit de wonden op haar rug en buik sijpelde. ''Het maakt niet uit wie ik ben, hoe ik heet of wat ik doe. Het enige wat iedereen altijd maar heeft gewild is dat ik dood ben.'' Fluisterde ze, eigenlijk meer tegen zichzelf. Het besef trof haar harder dan ooit, maar het deed haar geen pijn meer. Ze had dat lot nu geaccepteerd, gezien ze nooit sterker kon worden dan dat ze was. Ze zou nooit anders zijn dan dat zielige hoopje vel gevuld met botten dat doodsbang was voor alles en iedereen.

Ze giechelde op de poes haar woorden, ach ze had gelijk, wat bezielde Raza? ,aar de gillen, de gillen die van haar af kwamen, waarom klonken ze niet als prachtige muziek maar als een valse viool? Ze gromde waardoor haar tanden zich intblootte en zette deze in haar nek om vervolgens baar bloed eruit te zuigen. Het proefde afschuwelijk, waardoor ze een beetje angst voelde. Wat was dit? Het leek wel alsof ze deze poes niet kón vermoorden? Ze scheurde haar nagels nogmaals langs d'r rug maar stopte daarna. Een hevige grom kwam uit d'r mond. "Wat is dit verdomme?!" Schreeuwde ze eigenlijk naar niemand. Eerst bedacht ze een naam en daarna kon ze de pijn van een miezerig clankatje niet aan? Ze boorde haar nagels in Dovesongs staart uit woede. "Luister, geen idee waarom maar ik ga je meenemen. Geen gedag naar niemand, jij gaat met mij mee en word een Elite kat." Haar eigen woorden verbaasde zich en ze trok haar klauwen uit haar staart. "Waag het niet om weg te rennen, ik ken je geur." Waar was ze mee bezig?! Ze wist niet eens of dit überhaupt mocht van Lítill?