The White Lion and the Sunset

Een zacht geritsel liet de zwarte poes verschrikt opkijken. In de verte zag ze een donkere gestalte verschijnen. Haar zilveren ogen staarden even geschrokken om zich heen, maar de schrik ebde al snel weg toen ze besefte dat ze in één van de hoogste bomen zat. De zonsondergang was begonnen, de laatste oranje stralen verdwenen over de horizon, en lieten de ogen van de zwarte poes oplichten als vuur. De blik van de bloodclanpoes schoot de andere kant op toen de maan daar fel scheen, haar ogen werden groot, en weerkaatsten het zilveren licht. De schemering kleurde de wolken paars, roze en oranje en met open ogen keek ze om zich heen. Langzaam liet ze haar kop zakken, die ze op haar poten legde. Haar ogen sloten langzaam. Een dof geritsel weerklonk, Sunset opende haar ogen en zag ergens verder weg een grote, spierwitte kater aanlopen. Haar achterpoten zetten zich af, en met een boog landde ze op een hoge steen in het midden van de vier hoge bomen. Ze draaide haar rug naar het geluid, en likte haar mooie zwarte vacht. Haar staart hing emotieloos langs de rots, en haar oortjes emotieloos op haar kop. Een rilling trok over haar rug toen ze merkte dat de kat wel héél, héél dichtbij was.
[Only Whitelion]

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes als hij de donkere gedaante op de hogesteen zag. Ietwat geïrriteerd stapte dichterbij. De poes rook naar Bloodclan, en ze had haar rug naar hem toe gedraaid. Expres, of omdat ze hem niet opgemerkt had? Hij liep nog dichter naar haar toe en irriteerde zich eraan dat hij op moest kijken naar haar. "Jongedame?", begon hij beleefd, al hoorde je in zijn stem dat je niet met hem hoefde te sollen. Ze leek nog niet eens oud genoeg om een warrior te zijn, dus eigenlijk vroeg hij zich wel af wat ze heir deed, zo dicht bij clangebied. "Heb je nooit geleerd dat de hogesteen alleen voor belangrijke katten is, en niet voor een jong poesje dat niet eens een warrior kan zijn?", vroeg hij. Zijn stem klonk nog warm, maar zijn witte, pluizige staart zwaaide waarschuwend heen en weer.

Met een ruk draaide de zwarte poes zich om, en staarde met haar zilveren ogen recht in de ogen van een grote, witte kater die tegen haar begon te spreken. "Warrior?" Siste ze, nu draaide haar hele lichaam om, haar zilveren blik nog steeds op de kater gevestigd. "Laten wij het member noemen, en; ik ben gewoon klein! Is daar soms iets mis mee?" Voegde ze eraan toe, sprekend of het haar allemaal niets kon schelen wat de clankater aan het zeggen was. Ze staarde naar de waarschuwende houding van de kater, en grinnikte. Ze was sowieso veel sneller dan zo'n grote kat. "Hm, was dit niet de plaats voor Peace?" Haar staart zwaaide doelloos heen en weer, en haar blik keek hem emotieloos aan. Katers.

"Warrior?", siste de poes, waarna ze zich helemaal omdraaide. Nu keek hij vol in haar mooie, zilveren ogen, en even was hij van zijn stuk gebracht. Het waren poelen van vloeibaar zilver.. "Laten wij het member noemen, en; ik ben gewoon klein! Is daar soms iets mis mee?" Hij schudde langzaam zijn hoofd, niet instaat om zijn blik af te wenden. Wat was er mis met hem? waarom moest hij opeens in een softie veranderen bij deze Bloodclan poes? "Hm, was dit niet de plaats voor Peace?" hij liep langzaam dichterbij, nadenkend over zijn antwoord. En hoe hij het zou geven. "Wel voor clankatten..", zei hij zacht, maar helder. Zonder dat hij het wilde kreeg zijn stem de warme, charmerende ondertoon die hij gebruikte als hij poezen wou misleiden. Hij schudde zachtjes zijn hoofd, proberend het van zich af te schudden. Ze was een Bloodclan mormel, Starclanverdomme!

The white lion and the Sunset

"Wel voor clankatten.." Meteen merkte de zwarte poes zijn toon, en ze siste even. Was hij haar nou aan het charmeren? Met een enorme sprong belandde ze vlak voor zijn neus, en staarde hem recht aan. "Nou het is toch de BloodClan." Fluisterde ze met een nadruk op Clan, aangezien ze zo ontzettend dichtbij de grote kater stond, zette ze een aantal stapjes achteruit zodat ze niet meer recht omhoog hoefde te kijken. "Mag ik vragen hoe deze kater hier voor mijn neus heet?" Haar ogen hield ze nog steeds op zijn blauwe en oranje ogen gericht, die zag je zelden. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, en zwiepte met haar staart. "Nou als je niet blij bent dat ik hier ben, moet ik maar weggaan." Ze stapte in de richting van het territorium waar hij vandaan was gekomen, en ging nét over de grens staan. "O, dan moet ik wel even door je territorium, als je het niet erg vind?"

Words: 161 ||Tag: Whitelion || Note: Badass Sunny xD

from Kíli @ Kickstart

Onderwerp: Re: The White Lion and the Sunset