At the end of the hurt All the pain ain't the same [&Claw]

Lichtelijk slepend met zijn linkerachterpoot bewoog de massieve kater zich voort, het gevecht dat hij net had doorstaan had hem verzwakt aar niet genoeg om zijn geest in te dimmen. hij was diep van binnen gewoon woedend om het disrespect dat de rogues hadden voor zijn clan. Alle rogue's dachten dat ze beter waren dan elk ander terwijl als je eens beter keek was het in elke clan beter. In de clan hoefde je er niet alleen voor te staan en had je katten die je met je leven kon vertrouwen. Hij zou ook geen ander leven willen, ookal ging de clan nu door een zware tijd.
Even bleef de tabby kater stilstaan en liet zijn kop licht vermoeid hangen. Hij wist dat hij terug moest naar het kamp maar met zo weinig prooi kon hij eigenlijk niet terugkomen met niks. Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij zijn poten goed neerzette en hij kop hief, maar nog voor hij een stap kon zetten vlamde een intense haat in hem op. De geur die zijn neus binnenkwam was er een die hij nooit meer uit zijn hoofd kon zetten, Bloodclan! Zijn groene ogen gleden even rond op zoek naar een klein spoor van de indringer terwijl hij zich stevig op zijn plek plantte. ''Waar ben je...'' Siste hij zacht in zichzelf en sloeg zijn klauwen in de grond.

Ah, prooi stelen op onbekend, gevaarlijk en dan vooral vijandelijk gebied. Hij hield ervan. Dan ook nog het feit meegeteld dat niks voor hem te gevaarlijk was en hij was tevreden. Een donkere schaduw tekende zich af tegen de bomen die in ThunderClan-gebied stonden. Claw haatte deze Clan en daarom was het ook zijn bedoeling om zo veel mogelijk prooi te stelen. Bang om betrapt te worden? Nah, niet echt. Hij kon die katjes wel aan. Hij had al eens gevochten met een ThunderClan-cat en zou het zo opnieuw kunnen doen. Vechten was een deel van zijn leven geworden, maar hij begon te vermoeden dat vechten niet het enige was dat hem op de been hield. Of de poot, zoals je dat bij katten beter kon zeggen. Er was nog iets, een vreemd gevoel, een gevoel dat op vriendschap begon te lijken en... Hij draaide zijn kop toen hij een geur rook. Een ThunderClan-cat, aardig dichtbij. Nee, hij zou niet wegrennen. Hij had wel zin in wat plezier. 'Ach ach, wat hebben we hier,' zei hij, waarna hij vals grijnsde en de kater bewust tegemoetkwam. 'Hoe gaat-ie, ouwe?' Hij zag dat de kater minstens 24 maanden ouder was dan hij. 'Probeer je je Clan te verdedigen? Zielig zeg.' Hij grijnsde vals en ging kalm zitten waarna hij zichzelf begon te wassen. Hij had geen vrees van die ouwe die voor hem stond. Hij zou hem wel een toontje lager doen zingen als dat echt nodig was.

Zijn vacht kroop langzaam omhoog en al zijn spieren spanden op, gewond of niet hij zou zijn kop niet buigen voor een kat van de BloodClan. Sinds Phantom had hij geen enkele clan meer gehaat dan de BloodClan. De kater die tegenover hem stond was vele manen jonger dan dat hij was maar dat zou hem niet tegenhouden. Hij mocht dan wel ouder zijn maar hij had alle manen ervaring die de kater tegenover hem niet had. Zijn oren zakte naar achteren bij de woorden van de jongere zwarte kater. Zo oud was hij nou ook nog niet, hij zou nog lang geen elder worden. ''Jonkie,'' Siste hij vol haat maar zette een stap naar voren. ''Wat zielig is hier is het hoopje vel dat jij bent.'' Snauwde hij zonder weg te stappen of zijn ogen af te wenden. ''Maak dat je wegkomt van dit gebied, een mormel zoals jij hoort hier niet thuis!'' Siste hij en trok onbewust met zijn klauwen groeven in de ondergrond.

Claw keek niet onder de indruk zijnd naar de woeste kater. Het leek er een beetje op alsof de kater al een ervaring had gehad met een vijandelijke kater, want hij keek alsof Claw het meest verafschuwde mormel was op aarde. Misschien had iemand voor hem, ook iemand van de BloodClan, deze kater een lesje geleerd? Nou ja, hij had zijn naam niet voor niets en dat kon hij ook duidelijk maken aan de kater als hij wilde. 'Ben je klaar?' vroeg hij, waarna hij quasi gaapte. 'En laat me eens heel even nadenken over mijn antwoord op je laatste woorden.' Hij deed net alsof hij heel diep nadacht, waarna hij een dramatische zucht slaakte. 'Nee,' zei hij daarna doodleuk, waarna hij naar de kater keek. 'Denk maar niet dat ik bang voor je ben, ouwe. En ik ga ook nergens naartoe. Ik ga denk ik eens kijken of jullie nog genoeg prooi hebben. See ya.' Hij grinnikte vals, draaide zich om en trippelde op zijn gemak om de kater heen. Natuurlijk ging hij niet echt weg, hij wilde alleen weten of de kater het écht in zijn mars zou hebben om hem aan te vallen. Want als dat zo was, dan had hij een vreselijk groot probleem (de kater).

OOC: Ben het even vergeten, maar het was toch de bedoeling dat Claw 'm blind maakt eh? xD

Thunderstrike irriteerde zich meer met elke seconde die passeerde. De woorden van de jongere kater lieten zijn oren wegzakken tegen zijn kop. ''Ik ben nog niet eens begonnen,'' Was zijn koude antwoord op de vraag van de kater. Het was een act om hem uit te dagen en zelfs Thunderstrike was niet op zijn kop gevallen om dat niet te weten. Maar het brutale antwoord wast hij als volgend kreeg was de druppel die zijn gehele houding omdraaide. Hij zou hem nog weg laten lopen als hij daarvoor had gekozen maar nu moest hij het maar voelen. ''Je zou bang moeten zijn voor mij, want ik ben nooit alleen.'' Siste hij zacht en zakte iets door zijn voorpoten terwijl hij de zwarte kater aan hoorde. Als er een ding was dat duidelijk zou worden was het wel dat de jonge kater niet verder dit territorium in zou gaan zonder door hem heen te gaan. ''Dacht ik dus niet.'' Siste de kater meer tegen zichzelf dan tegen zijn nu tegenstander. Hij schoof zijn achterpoten iets opzij en lanceerde zich laag naar de poten van de jongere kater zonder een seconde te twijfelen.

OOC: uhuuu (:

Claw's oortje ging opzij toen hij de woorden van de kater hoorde. Hij wilde net weer iets zeggen toen hij iets voelde tegen zijn achterpoten. De kater verloor zijn evenwicht en viel met zijn neus op de grond. Gelukkig waren het bladeren en was het geen grind, anders had hij nu zeker een bloedneus gehad. De kater spuwde wat van de bladeren uit en draaide zich om. Zijn haren stonden overeind en een manische blik was verschenen in zijn groene ogen. Hij zag Moonwhite weer voor zich, zijn tegenstander waarvan hij niet gewonnen had, maar ook niet verloren. Even hield hij zijn nagels verbaasd in toen hij dat visioen van haar kreeg en al helemaal het gevoel kreeg dat hij haar niet wilde aanvallen, maar toen besefte hij zich dat het niet Moonwhite was die voor hem stond en dat hij de aanval best wel kon plegen. Zijn klauwen vlogen naar voren, recht naar de wang van de kater toe. 'Wie denk je wel niet dat je bent om mij zomaar aan te vallen, lelijk schepsel?' snauwde hij de kater toe. Zijn kalmte en amuse van daarnet was verdwenen. Het had plaats gemaakt voor een kille, manische blik. Zijn houding was veranderd naar kalm en ontspannen naar stijf en woest. Zijn lichtgroene ogen lieten weten dat hij geen genade zou hebben met de ThunderClan-cat, hoe erg deze dan ook gewond zou raken. Hij spuugde nog één blaadje uit die vast was blijven zitten tussen zijn hoektanden en dook ineen, afwachtend op wat de kater zou gaan doen.

Zijn aanval was goed gegaan en een lichte grijns kroop op de snuit van de gestreepte kater. Nee gewond of niet hij was niet iemand om terug te deinsen om zijn territorium te verdedigen. De manier waarop de zwarte kater viel was bijna lachwekkend voor Thunderstrike. Vanuit zijn oogopzicht leek het wel een stunteling. Zonder een woord te zeggen keek hij toe hoe de kater bladeren uitspuwde en tiltte zijn kop iets uitdagend. ''En jij zei ookalweer?'' Vroeg hij rustig en zwiepte met zijn staart. Maar zag de plotse klauw van de kater niet aankomen en deinsde half achteruit zodra de klauw hem raakte. ''Wie ik denk dat ik ben?'' Snauwde hij terug en trok zijn lip op. ''Die ene warrior die zijn kop niet buigt voor een miswaardig mormel zoals jij!'' Siste hij maar wist dat het nu menens was. ''Ben ik op een paar gevoelige teentjes getrapt?'' Vroeg hij maar liep in een halve cirkel om de kater heen, alert op een uithaal van de jongere kater. hij zakte iets door zijn poten maar hield al zijn spieren gespannen, normaal zou hij niet als eerste actie ondernemen maar nu had hij niet veel keus. Hij moest de overhand krijgen in dit gevecht of zijn eerdere verwondingen zouden hem de das om doen. Zonder waarschuwing zette hij zich af naar de rug van de zwarte kater, zonder angst of twijfels.

Claw grijnsde. 'Je weet je wel weer goed te herinneren wat ik ook alweer zei na zo'n goed geplaatste aanval, hè?' vroeg hij uitdagend. De twee katten waren momenteel dreigend om elkaar heen aan het cirkelen. Claw weigerde om zich te laten intimideren door dit misbaksel. Hij had al gevechten genoeg meegemaakt die veel erger waren dan deze, zoals dat gevecht met Moonwhite. Jeetje, toen was hij bijna kreupel geworden. Als hij dankzij de goede zorgen van... hij kon niet langer nadenken. In een flits zag hij de ThunderClan-cat naar hem toe springen. Hij deed wat zijn instinct hem zei te doen en liet zich op zijn rug vallen, zodat hij met zijn poten tegen de buik van de kater kon trappen. Zijn voeten wisten de grootste schade van de aanval te beperken, maar toch voelde hij de kracht wel van de ThunderClan-cat en even moest hij pauze nemen om naar adem te happen. Hij spande zich echter direct weer aan toen hij wist dat de kater gebruik zou kunnen maken van de gelegenheid en stak zijn achterpoten toen zo hard mogelijk naar voren, in de hoop dat hij de kater van zich af zou kunnen duwen. Blinde woede raasde door hem heen. Als het al niet lukte om deze kater te vermoorden, zou hij er voor zorgen dat hij hem voor het leven lang zou verwonden! En met wat kon hij dat beter doen dan met zijn eigen klauwen? Hij grijnsde vals naar de kater. Nee, dit gevecht was nog niet over, nog lang niet!

Hij keek de kater met walging in zijn ogen aan en snoof. ''Tja dat gebeurt wel eens als je op leeftijd raakt.'' antwoordde hij alleen en grinnikte zacht zonder ook maar een stap verkeerd te zetten. Gewond of niet hij zou zijn poten stevig op de grond houden. zijn aanval had niet veel nut, maar dat was ook nooit de bedoeling geweest. Hij wilde dat zijn tegenstander hem aanviel, het was zoals hij was onderwezen. Zonder te twijfelen liet hij zijn kop naar beneden storten naar een van de poten van de kater voor hij zich liet wegtrappen en zijn achterpoten even breed uit elkaar zette om stevig te blijven staan. Zijn staart zwiepte woest heen en weer en hij grauwde zacht.''Komop dan mormel.'' siste hij. Hij zou nooit echt bekend staan als een vechter maar dat betekende niet dat hij het niet kon. Langzaam zette hij een stap naar voren en liet zijn kop iets zakken zodat deze gelijk hing met zijn schouders. ''Een beetje grijnzen brengt mij niet onder de indruk.'' Vervolgde hij en staarde de zwarte kater aan.

De aanval had niet het effect die Claw gewenst had. Sterker nog, de kater stond nog stevig overeind. Claw wierp een geïrriteerde blik op de kater. Nu werd het menens. Hij zou de kater een verwonding toebrengen waar hij de rest van zijn leven mee zou blijven rondlopen. Maar welke verwonding? Claw kon een poging doen om het plekje bij zijn kuit kapot te bijten zodat de kater hinkelend door het leven zou moeten gaan. Hij kon ook zijn neus kapot krabben, zodat de kater nooit mee fatsoenlijk de geur van prooi zou kunnen opsnuiven. Hij kon ook de oren van de kater kapot bijten, zodat de kater zijn prooi nooit meer aan zou kunnen horen komen. Of... Claw's blik gleed naar de ogen van de kater. Die lichtgroene, arrogante ogen. Ja, daar kon hij wel wat mee. Hij grijnsde vals toen hij zijn beslissing had gemaakt. Eerst moest hij de kater op de juiste plek krijgen. Zijn blik bleef hangen op een groepje bomen waar je niet doorheen kon. Het waren drie bomen die elk aan weerszijden van elkaar stonden, hun takken dreigend over je heen hangend. Daar zou de kater geen kans meer hebben om te ontsnappen aan zijn aanval. Claw verhief zich op zijn achterpoten, maakte zich groter dan hij al was en begon toen met zijn klauwen heen en weer te slaan, steeds er voor zorgend dat het net niet het gezicht raakte van de kater. Zijn bedoeling was om de kater naar achteren te drijven. En als dit niet zou lukken, zou hij nog genoeg manieren vinden om de kater blind te maken, daar kon je van op aan!

Zelfs hij kon merken dat de kater het niet leuk vond dat het hem niet gemakkelijk verging, het amuseerde de grote tabby kater. Nauwlettend hield hij de kater in de gaten terwijl hij even wachtte, de zwarte kater leek ergens over na te denken maar hij mocht niet afgeleid raken. Hij wist dat de kater iets aan het plannen was maar hij kon niet helemaal bedenken wat. Hij zag de ogen van de zwarte kat over verschillende onderdelen van zijn lichaam gaan maar ontmoette zijn blik onbewogen. Als er iets was dat hij niet was dan was het wel bang. Hij vreesde deze kat niet, BloodClan of niet hij zou tot het eind vechten voor zijn Clan. ''Is er iets interessant aan mij?'' Vroeg hij, toch ergens ongeduldig wordend. Langzaam zette hij een stap naar voren maar schoof snel achteruit om de klauwen van de kater te ontwijken. Blazend sprong hij opzij en keek even achter zich voor hij snoof. Hij wist wat de kater van plan was en voor even zou hij het spelletje meespelen. Hij was een ThunderClan Warrior en hij kon klimmen om ergens te komen. Toch vroeg hij zich af of de kater dat eigenlijk wel wist, maar het maakte voor nu niet uit. Langzaam nam hij nog een paar passen achteruit en keek half over zijn schouder voor hij zelf uithaalde met een van zijn klauwen. Hij zag de drie bomen naderen maar keerde zijn achterpoten langzaam naar een boom apart. Nee hem kon je niet gauw voor de gek houden."Wat denk je dat ik ben, ik ben niet achterlijk." Siste hij kwaad. Met een zachte grauw zette hij zijn achterpoten tegen de boomstronk en zette zich met al zijn kracht af om op de flank van de kater af te vliegen, hopend daar wat schade aan te kunnen richten.

Claw's staarpunt bewoog geïrriteerd toen de kater over zijn schouder keek en daarmee ook een zicht had op wat Claw van plan was. Het was al een oudere kater, dus Claw vermoedde dat zijn vechttechniek wel in orde zou zijn. 'Dat denk ik eigenlijk van al die katten van ThunderClan, WindClan, ShadowClan en RiverClan,' antwoordde hij kalm op de kater. De volgende actie van de kater zag hij echter niet aankomen en hij blies woest toen de kater op zijn flank wist te komen. Omwille van de kracht van de kater viel hij niet hard op zijn zij, maar Claw wist dat als hij woest was, er geen stoppen aan zijn vechten zou kunnen zijn. Met een stamp van zijn achterpoten wist hij zich onder zijn tegenstander te bevrijden en gehaast stond hij op. Hij draaide zich om, zijn groengele ogen keken zwaar geërgerd naar de kater. 'Niet slecht, niet slecht,' gaf hij rustig toe, waarna hij breed grijnsde. 'Maar nog altijd niet beter dan mij!' Voordat de kater ook maar iets kon doen stoof hij op hem af, verhief zich vlak voor hem op zijn achterpoten en liet zijn voorpoten, met uitgeklapte klauwen, vol naar het gezicht gaan van de kater. Zijn krijs van woede werd vermengd met de geluiden van het bos, waardoor hij enkele vogels waarschijnlijk weg zou hebben gejaagd.

Bijna lachtte de brede kater bij het zien van de geïrriteerde blik in de ogen van de BloodClan kater, maar hij wist wel beter en hield zich stil. Hij had de kater al boos gekregen en mocht zichzelf niet afleiden. Het antwoord wat hij kreeg stond hem totaal niet aan en hij snoof. ''Dan zit er een fout in jouw oordelingsvermogen. Je mag dan wel jonger zijn maar je verraad jezelf constant.'' Merkte hij op, maar zodra hij de flank van de kater vast had probeerde hij zowel met zijn klauwen als met zijn tanden schade aan te richten voor de kater zich loskreeg uit zijn grip. Geen enkele emotie vertoonde zich nog op zijn gezicht bij het horen van de stem van de kater. ''Wat had je zelf verwacht, dat ik zou vechten als een Kittypet?'' Vroeg de oudere kater koud maar snoof. Hoe kon dat mormel denken dat hij beter was dan een volwaardige Clan warrior. Hij schrok toen de kater op hem af vloog maar wendde zijn kop half af, maar dat weerhield de klauwen van de zwarte kater niet om een van zijn ogen te raken. Hij kon een kreet van pijn niet onderdrukken en probeerde zijn kop te draaien om naar de poten van de zwarte kater te bijten. ''Vies stuk ongedierte!'' Siste hij en zette zich af met zijn achterpoten om zich tegen de kater aan te duwen, hopend hem uit balans te werken. Zijn linkeroog kneep hij strak dicht en probeerde de pijn te negeren die zich bijna door zijn hele lijf verspreidde. Zonder lang na te denken sloeg hij met zijn klauwen naar de schouder van de kater om een poging te wagen zijn tanden in de keel van de kater te zetten. Pijn of niet, hij was nu meer dan woedend. De kille haat die hij had voor de BloodClan nam hem langzaam over.

Voldoening. Dat was het eerste gevoel wat Claw in zich op voelde komen. Daarna was het volgende gevoel dat zich aankondigde euforie. Hij was trots op zichzelf omdat hij een oudere kater, die bovendien ook nog eens zogenaamd meer ervaring zou hebben, met zijn klauw in diens oog had geraakt. De duw die hij daarna tegen zich kreeg had hij niet verwacht en de kater viel dan ook om op zijn zij. Claw was echter nog vol voldoening naar het dichtgeknepen ook van de oudere Warrior aan het kijken en had dan ook niet in de gaten wat de oudere kater van plan was. Hij schrok toen een klauw neerkwam op zijn schouder, precies op de plaats waar Moon hem niet veel manen geleden flink had verwond. De zwarte kater gromde van ergernis toen hij scherpe tanden zag naderen en rukte zijn hoofd weg. De tanden misten hem gelukkig op één haar na en Claw wist zichzelf te bevrijden uit de greep van de oudere Warrior. 'Idioot,' siste hij. 'Denk je nu echt dat die oude botten van je je nog kunnen helpen in een gevecht tegen zo'n gespecialiseerde BloodClan-cat als mij? Ik dacht dat je slimmer was.' Hij grijnsde uitdagend en keek hem toen met een scheef kopje aan. 'Eigenlijk staat dat dichte oog je wel goed. Ik ben benieuwd naar wat je Clangenoten gaan zeggen. Misschien noemt je Clanleider je vanaf nu wel One-eye.' Hij grijnsde breed, liet daarna zijn valse, manische lach kakelend klinken doorheen het woud, zich niks aantrekkend van het feit dat er nog ThunderClan-cats rond konden lopen in het woud. Claw moest toegeven dat de klauw van de oudere Warrior in zijn schouder behoorlijk pijn had gedaan en dat er nu vast een gapende wond moest zitten. Gelukkig was de wond die Moon hem had toegebracht volledig genezen, anders had hij nu zeker veel kans gehad op ontstekingen. Als hij het snel zou verzorgen, zou hij een helse ontsteking kunnen voorkomen. Maar om dat te doen moest hij eerst afrekenen met deze kat. Voor eens en voor altijd. Claw stoof naar voren, strekte zijn klauw die het grootste was uit en mikte op het andere oog van de kater.

Met het enige oog dat hij kon gebruiken staarde de grote tabby de bloodclankater aan. Nee dit was nog lang niet over, hij zou alle laatste beetjes leven uit hem moeten schrapen wilde dit over zijn. Hoewel hij mooi op weg was geweest met zijn aanval siste hij zodra de kater loskwam uit zijn grip. De grootste fout die de kater had kunnen maken, hij werd te arrogant en lette niet op. Een apprentice fout eigenlijk, iets wat hij al zijn apprentices wel had geleerd tijdens hun eerste trainingen. ''Je kan mij noemen zoals je wilt maar ik ben niet zomaar neer te halen.'' Antwoordde hij koud en zwiepte met zijn staart. ''En deze 'oude botten', zoals je ze noemt, hebben mij al vele manen trouw gediend net zoals ik altijd mijn Clan trouw heb gediend. En zolang ze heel zijn keer ik niet weg, of het slim is of niet kan me niet zoveel schelen meer.'' Snauwde hij maar voelde weer woede in hem opkomen bij het horen van de volgende woorden. ''Mijn Clan zal het begrijpen en Firestar zal niet zonder reden mijn naam veranderen. Bovendien zijn er heus wel eerder warriors geweest die maar met een oog konden zien. Maar ik blijf mijn eigen naam prefereren als je het niet erg vind. Past wat meer bij me.'' Siste hij zacht maar keek niet naar de mogelijke verwondingen die hij zelf had aangericht bij de kater, hij moest zich concentreren op wat de kater ging doen. Zacht schoof hij iets met zijn achterpoten en hield met zijn oog de klauwen van de zwarte kat in de gaten, die waren erop uit om hem verder te verminken. Hij snoof zacht en kon zijn kop nog net op tijd terugtrekken voor de klauw zijn andere oog ook nam. Toch voelde hij hoe die ene klauw het vel onder zijn oog wel te pakken had, maar dat was beter dan zijn oog. Zonder waarschuwing tilde hij zijn poot op en sloeg zo hard hij kon richting de kop van de zwarte kater, hem weg willen drijven van zichzelf. Nu wist hij zeker waar de BloodClan kat op uit was en hij ging hem niet zijn volledige zicht laten wegnemen. ''Denk jij dat een warrior niet kan zien zonder zijn ogen?'' Vroeg hij zacht en nam een paar passen achteruit, op zijn hoede voor alles nu.

Claw snoof lichtelijk. 'Wat een nobele woorden,' hoonde hij, maar hij had zijn voldoende aandacht nodig om te voorzien wat de kater ging doen. Zijn aanval miste zijn gewenste effect, maar haalde toch nog - als kleine troost - een klein deeltje onder het oog open. Dat moest al behoorlijk pikken, bedacht Claw zich tevreden. De grote poot die op hem af kwam ontdekte hij net te laat en een raar geluid borrelde op in zijn keel toen hij geraakt werd. Dankzij de klap werd zijn hoofd een beetje zwaar en viel hij met gemak op zijn zij. Hij voelde zijn hoofd pijnlijk bonken en even wist hij niet meer waar hij was. De schaduwen van de bomen leken zich te verdubbelen en de hoofdpijn leek steeds erger te worden. Claw schudde hevig heen en weer met zijn kop en zag daarna alweer wat beter. De zwarte kater stond op, zijn groengele ogen gevuld met haat voor de ThunderClan-cat. Even drong een flashback zich door zijn hoofd. Zijn bebloede klauwen, de bonkende pijn in zijn hoofd en de haat vlammend in zijn groengele ogen. Hij had dit eerder meegemaakt, om precies te zijn zeven moons geleden. En dat had toen gezorgd voor de dood van zijn vader, welke vreemdging met andere poezen nog voor zijn moeder vermoord werd door een Clancat. Hij wist niet van welke Clan de kat afkomstig was geweest, maar hij durfde te zweren dat het dezelfde geur was als die van de ThunderClan. Nee. Deze ThunderClan-cat ging hier niet mee wegkomen. 'Dwaas,' snauwde hij de oudere Warrior nijdig toe. 'Denk je nu echt dat je een kans maakt? Zelfs al zou je blind zijn en zou je nog gebruik kunnen maken van je andere zintuigen, je bent niks anders dan een vervelend misbaksel. Ik breek al je botten als je probeert om mij dwars te zitten.' Woede vlamde opnieuw op in zijn ogen. Hij wist dat het menens was, hij had gezien hoe krachtig deze kater kon terugvechten. Hij had de haat opgemerkt waarmee de kater hem bekeek, waarschijnlijk dezelfde haat hebbend als hij nu tegenover de ThunderClan-cat. Claw stoof naar voren en sprong, waarna hij vervolgens met al zijn kracht probeerde om de kater om te krijgen terwijl zijn klauw naar de neus van de kater schoot.

Zijn oren schoten alleen even heen en weer terwijl hij nog even stil bleef. ''Nobel of niet, het is de waarheid.'' Antwoordde hij tenslotte maar kneep kort zijn goede oog dicht voor hij snoof. Nee dit was niet zoals hij het in gedachtes had gehad maar hij kon de tijd niet terugdraaien en een patrouille erbij halen. Hij kon even opgelucht ademhalen zodra zijn poot de kop van de kater raakte en bijna ontstond een lachje op zijn snuit. Bijna, hij wist dat hij nu niet moest denken dat hij had gewonnen van de kater. De haat in de ogen van de nog altijd onbekende BloodClan kat deed hem niet schrikken maar hetzelfde gevoel lag in zijn geest. Hij snoof even zacht bij de woorden van de kater ''Je kan het dwaas noemen maar dat raakt me nu niet zo heel erg.'' Siste de oudere warrior en snoof. ''Jij mijn botten breken, dat zou ik dan nog wel eens willen zien.'' Snauwde hij weer en gaf een ferme zwiep met zijn staart. Deze Clan had hem zijn moeder gekost en hij weigerde terug te deinzen voor hen. Hij bleef stevig staan maar met de kracht tegen zijn schouder en de pijn in zijn oog die hem afleidde moest hij half verstappen om iets van balans te houden voor hij zijn kop woest naar achteren trok. De klauw van de kater had hem flink geraakt maar hij draaide zo snel hij kon zijn kop om opnieuw naar de poten van de kater te bijten. Ergens wenste hij dat hij zou oud leerling bij zich had, die had hij alles geleerd wat hij kende en zou hem altijd wel kunnen helpen en ook willen helpen. Maar hij zou overleven voor hem, voor Jaytail kon hij niet sterven. Hij verloor de hoop niet maar hij wist dat als het te lang doorging en hij nog meer verwondingen opliep dat hij ook verzwakt zou raken. Hij blies woest en probeerde meteen ook nog met zijn klauwen uit te halen, misschien had hij geluk en werd de andere kater ook wat sneller moe.

Oké. De kater had hem de toestemming gegeven die hij nodig had, de toestemming waar hij op zat te wachten. Hij kon nu later niet gaan klagen dat hij het zo niet bedoeld had, want Claw had zelf gehoord hoe de uitdaging was overgekomen. De kater dacht daadwerkelijk dat een jonge kat van de BloodClan geen botten kon breken. Claw dacht aan de dode kittypet, wiens tanden hij er zonder moeite uit had getrokken en aan een halsband gevestigd had. Hij droeg zijn halsband alleen als hij zich bij BloodClan-cats in de buurt bevond, bij Moon droeg hij het nooit omdat ze niet wist hoe het zat met hem. En ook al had hij een hekel aan de poes, ergens wist ze hem op een soort manier te raken die hij niet voor mogelijk had gehou... Claw siste toen hij tanden om zijn poten voelde. 'Smerige rotkat,' brulde hij, waarna hij met ingetrokken klauwen een pets probeerde te geven op de kop van de ThunderClan-cat. Hij sprong achteruit, maar zijn voorpoot had het moeten ontgelden dankzij de beet. Claw kon moeilijk steunen op zijn voorpoot en zakte er bijna half door toen hij er op probeerde te steunen. Claw hield de poot naar zijn borst gedrukt en ontblootte zijn tanden. 'Dankzij jouw stomme Clan ben ik mijn moeder kwijtgeraakt,' siste hij nijdig. 'En daar ga jij nu voor boeten.' Zonder op de pijn in zijn voorpoot te letten stoof Claw op de ThunderClan-cat af. Zijn nagels werden ontbloot, maar zijn doel was om met zijn grootste klauw uit te halen. Hij deed eerst een schijnbeweging door zogenaamd te bijten naar de kater zijn voorpoten, maar sloeg daarna direct met zijn grote uitgestrekte klauw naar de kater, opnieuw richtend op het oog van hem. Maar deze keer op het goede oog, het oog die hij nog moest vernietigen.

OOC: Mooi nieuw setje heb je daar voor Thunderstrike! (:

Wellicht was het uidagen van een vijand geen goed idee, maar deze kater had hem tot het uiterste gedreven. De stem van de kater deed tevredenheid opwellen in zijn borstkas, zelfs hij wist dat je niet afgeleid moest zijn als je vocht. Hij had de poot van de kater los moeten laten om diens vrije poot te kunnen ontwijken. Een lichte grijns sierde zijn bloederige snuit terwijl hij met zijn kop schudde om een beetje bloed van zijn kop te krijgen. De volgende uitspraak deed hem even verbaasd opkijken voor hij zijn lip optrok en gromde. ''Dan hebben we iets gemeen,'' Siste hij zacht maar zette zich schrap om de klappen op te vangen. Initiatief dook zijn kop omlaag om de kop van de kater te stoppen voor hij zijn poten raakte. Een flits van schok schoot nog door zijn oog voor hij besefte waar de kater mee bezig was, maar het was voor hem te laat om het tegen te houden. Hij voelde de scherpe pijn in zijn goede oog nog voor alles in een klap zwart werd, hoe had hij zo stom kunnen zijn? Geschrokken schudde hij zijn kop heen en weer en sprong bijna onhandig naar achteren. ''Dit is niet over,'' Siste hij pijnlijk maar wist zelf ook wel het tegendeel van zijn woorden. Zonder zijn zicht maakte hij geen schijn van kans meer om te kunnen winnen, maar dat betekende niet dat hij het niet zou proberen. Even haalde hij diep adem, de pijn proberend te negeren, en stoof naar voren naar waar de kater net stond. Hij stopte geen moment voor hij de kater bijna op zijn tong proefde en een poging waagde zijn schouder tegen het lichaam van de kater te laten komen. Hij zou zich niet gewonnen geven, hij stierf nog liever dan dat!

OOC: Merci (: Heeft Soof voor me gemaakt
& ik hoop dat je het niet erg vind maar ik heb zijn redder een bericht gestuurd dat die kan komen. Maar als je wil mag Claw het nog wel erger voor hem maken (A)

Een kreet van triomf bleef met veel moeite hangen in zijn keel toen hij zag dat zijn klauw juist was neergekomen. Hij veegde zijn vieze klauw af aan het gras, maar zijn voorpoot was al bespat met het bloed van de kater. Het plekje waar de kater zijn oog net nog vol haat naar Claw had gekeken, zat zo te zien dicht. 'Ik denk het wel,' antwoordde Claw doodleuk op de woorden van de kater. De kater was blind, verwond voor het leven. De kans dat de kater nog voor enige waarde zou zijn voor zijn Clan was erg klein. En hij voelde niks. Zijn triomf van daarnet was verdwenen, maar hij voelde ook geen spijt. Het was de kater zijn eigen schuld. Hij wilde het opnemen tegen een BloodClan-cat, hij wilde vechten tegen Claw en wilde daarbij zijn o zo dierbare Clan dienen. Wel, dit was wat het betekende om je Clan te dienen. Dat had hij nu wel duidelijk gemaakt. Claw zuchtte geërgerd toen de kater alsnog een poging deed om hem te rammen. Voor de lol bleef hij staan zodat de kater niet al te zacht tegen hem aan kwam, maar Claw wist nog een reden te bedenken waarom hij was blijven staan. 'Idioot,' sprak hij minachtend, waarna hij vervolgens met zijn poot - met ingetrokken klauwen deze keer - een poging deed om niet al te zacht tegen de zijkant van de kop van de kater te slaan. Hij ging zitten en likte zijn bebloede klauwen droog. Daarna ging hij naar de kater toe en hief zijn poot op, opnieuw om een harde klap toe te dienen. 'Jammer dat dit het laatste uitstapje van je leven geworden is,' zei hij kil, waarna hij zijn poot nog hoger ophief, klaar om toe te slaan.

OOC: We zullen nu wachten op je redder (: