At the end of the hurt All the pain ain't the same [&Claw]

Rustig liep Jaytail over zijn dagelijkse route. Dit was een soort van zijn patrol en het was zeer ontspannend. Jay ging even zitten en genoot van het heerlijke weer. Oh en wat was het heerlijk. Jay zuchtte even, de laatste tijd had hij Thunderstrike niet meer gesproken tot zijn grootste spijt. Hij was de vader die hij nooit heeft gehad. Zo diep lag Thunderstrike bij hem. Hij steunde hem toen hij hem het meest nodig had. Jay stond weer op en liep rustig verder, het moest zo toch weer terug in het kamp zijn. Echter, op zijn weg terug rook hij bloed. Jaytail stopte met lopen en rook nog een keer in de lucht. Bloed... en Thunderstrike? Toen hij nog een keer rook sperde zijn ogen open. Thunderstrike, Bloed én een Bloodclanner! Jaytail spurtte meteen richting de geur, wat als hij in gevaar was? Dat kon hij niet accepteren, na alles wat hij voor hem had gedaan moest hij koste wat kost Thunderstrike beschermen. Jaytail kwam ook precies op het goede moment, want op het moment dat hij een stem hoorde, wat niet Thunderstrike was; 'Jammer dat dit het laatste uitstapje van je leven geworden is,' Jaytail rende naar voren, zonder ook maar na te denken. Met zijn grote lichaam -groter dan de gemiddelde kat*- beukte hij de kat die met een klauw een einde wou maken aan het leven van zijn mentor. Jaytail kwam glijdend tot stilstand. "Blijf bij hem vandaan." gromde hij naar de zwarte kat. Jaytail's haren stonden overeind, zijn nagels uit zijn hulzen en zijn tanden ontbloot. "Ga terug naar waar je thuis hoort." gromde Jaytail naar de kater.

OOC: Voila :3

*Jaytail is een Maine Coon :3

In een wereld die nu helemaal zwart voor hem was, raakte hij al snel de weg kwijt. het antwoord van de kwater die hij niet meer kon zien maakte hem woedend, hoe durfde dat mormel! Zodra hij lichaam dat van de kater raakte grauwde hij zacht. ''Het interesseert me niet, dit is mijn Clan en jij zal verdwijnen al kost het mij mijn leven.'' Snauwde hij, het gevecht toch nog niet opgevend. Hij voelde hoe de poot zijn kop raakte en siste van pijn. Hij moest zijn beide ogen al dichtknijpen gezien de pijn er nog wel was en het hem alleen maar verwarder maakte. Hij probeerde de kater te volgen met zijn oren maar een volgende klap deed hem struikelend door zijn poten zakken. ''Dat zeg jij,'' bracht hij nog kwaad uit maar besefte dat de kater wellicht gelijk kon hebben. Tot een bekende geur zijn neusgaten binnendrong, was dat? De stem van zijn voormalige apprentice schalde in zijn oren wat hem zijn kop toch even deed optillen. ''Jaytail, pas op.'' Fluisterde hij zacht en probeerde zich toch weer op zijn poten te hijsen voor hij vermoeid neerzakte. Hij kon Jaytail dit niet alleen laten doen, hoewel de zwarte kater niet meer zo fit en ongeschonden was als zijn voormalige apprentice. Met het laatste beetje kracht dat hij kon verzamelen hees hij zichzelf overeind en strompelde naar de plek waarvan hij vermoedde dat hij naast Jaytail zou staan. Bloed droop uit zijn wonden, maar hij kon Jaytail er niet alleen voor laten staan.

Wat was er gebeurd? Wat had hem afgeleid? De twijfeling. Hij had eerder al twee moorden gepleegd, waarom kon hij er geen derde van maken? De twijfeling duurde echter te lang, want het volgende moment drong een geur zich in zijn neusgaten en voelde hij een enorme klap tegen zijn flank. Claw schoot achteruit en viel op de grond. De klap perste de lucht even uit zijn longen, maar de woorden van de net aangekomen ThunderClan-cat maakte hem woedend. Claw hees zichzelf overeind. Zijn wonden begonnen protesterend te prikken en hij begon buiten adem te raken. Hij wierp een blik op de voor het leven verwonde kater. Deze kwam dapper naast zijn maatje staan. Claw twijfelde. Hij kon de tocht van ThunderClan naar BloodClan nu nog maken, nu was hij nog niet te verzwakt. Aan de andere kant wilde hij niet opgeven, maar hij was echt buiten adem. 'Wel wel,' bracht hij zowel spottend als nijdig uit. 'Het ziet ernaar uit dat je toch niet zo dapper bent als dat je zelf beweert, mormel.' Hij wendde zijn blik naar de blinde kater. 'Zelfs dit kun je niet alleen af.' Hij draaide zijn kop naar de Maine Coon-kater. 'En wat voor jou geldt,' gromde hij, 'niemand vertelt mij wat ik moet doen!' Claw stoof naar voren en haalde uit met zijn klauw naar de wang van de kater. Zijn haat jegens ThunderClan liet hem voort vechten, maar zijn verstand probeerde hem te dwingen om het voor nu gewoon op te geven en later terug te komen als hij op krachten was. Maar hij moest nog één ding doen. Hij moest nog maar één kater verwonden en dan zou hij pas weggaan.

Thunderstrike kwam naast hem staan, maar op dit moment was hij alleen gefocust op de zwarte kater. De kater sloeg hem op zijn wang, waardoor een grote haal op zijn gezicht stond. Jaytail zou de kater nu nog meer laten boeten, een harde grom ontstond in zijn keel. Hij ging niet eens meer waarschuwen, hij ging recht langs de kater om over zijn flank een flinke haal probeerde te halen. Als hij ook maar één stap richting Thunderstrike deed, ging die kater gewoon dood. Niemand deed dat tegen Thunderstrike.

Ooc: sorry voor laatheid ;u;

Diep van binnen was hij voor een moment geraakt geweest dat het Jaytail was die nu aan zijn zijde stond maar de jongere kater moest echt oppassen. Als zelfs een warrior zoals hij zelf in de problemen was gekomen moest Jaytail helemaal oppassen. Hij richtte zijn kop richting de BloodClankater, het bloed over zijn wangen voelen kruipen. ''Dat heb ik niet gezegd of wel.'' Antwoordde hij, zijn stem niet meer zo sterk als eerst. ''Ik denk dat er een aantal voorouders over mij kijken en mij nog niet weg willen hebben.'' Siste hij maar voelde zich toch machteloos. Hij kon nu helemaal niks doen zonder het risico te lopen om zijn voormalige apprentice te raken. Zijn energie begon langzaam helemaal op te raken door de wonden die bleven bloeden maar zijn zorg hield hem op zijn poten. ''Jaytail, let op zijn passen.'' Mompelde hij zacht zonder zijn klauwen in te trekken. ''Hij heeft dan wel commentaar maar ik hoef het niet te zien om te weten dat ook hij niet te lang meer doorkan.'' Zei hij en richtte zijn kop ongeveer naar de zwarte kater. ''Of zit ik daar fout?'' Siste hij maar zette langzaam een stap naar voren voor zijn oren plat op zijn kop zakte. Hij luisterde naar de bewegingen van zijn Clangenoot en slikte. Hoe had hij nu gewoon zo stom kunnen zijn, als hij nu nog een oog had, had hij nog kunnen helpen.

OOC: Ik had m niet gezien xD

De kater keek een tikkeltje verveeld naar de twee ThunderClan-cats. Ook al zwoegden zijn flanken en was hij vrij moe, hij had nog steeds zin om door te vechten, om af te maken wat hij begonnen was. Hij wist zelf echter ook wel dat er een tijd zou komen dat hij op moest houden met vechten en uiteindelijk weg zou moeten gaan. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voor die pluizige ThunderClan-cat hem neer zou kunnen halen, gezien deze net niet een heel gevecht met een ervaren Warrior achter de rug had. Hij wist dan ook niet snel genoeg te reageren toen zijn flank een flinke jaap ontving omdat de kater waarmee hij momenteel vocht op hem afvloog. Met zwoegende flanken zakte de zwarte BloodClan-cat een beetje ineen en hij keek geïrriteerd naar de pluizige kater. 'Dat gaat je niks aan,' snauwde hij de cyperse kater toe, waarna hij zijn klauwen uitstak en op de pluizige kater afrende. Zijn spieren waren nu volop gespannen, maar Claw moest met tegenzin de andere kater gelijk geven. Hij kon niet meer lang doorgaan en vroeg of laat moest hij toch maar eens gaan. Bovendien was zijn schade al toegebracht. De kans dat de Warrior ooit nog echt een Warrior kon zijn was miniem. Toch deed de zwarte kater een uitval naar de pluizige staart van het sowieso al pluizige beest.

Het leek alsof zijn oren zich hadden afgesloten van de buitenwereld, hij kookte met woede. Het voelde dan ook goed toen hij de kater voor hem een flinke kras had gegeven op zijn flank. Het zou niet lang meer duren, maar hij zou hem laten boeten. Jaytail schrok toen de zwarte kater zijn staart te pakken had, waardoor hij begon te blazen en met zijn nagels naar de kop van de kater probeerde uit te halen. Zijn woede nam hem een soort van over, een kant die hij nog nooit van zichzelf had gezien. Hij wou hem vermoorden. Hij moest zijn ademhaling zien stoppen.

OOC: Sorry voor late reactie ^^"

Zijn oren schoten alleen maar heen en weer om op te kunnen pikken wat er gebeurde maar Jaytail leek niet eens te luisteren naar zijn woorden. Maar de stem van de nog altijd onbekende zwarte kater deed hem grommen voor hij zich weer op zijn poten een stap naar voren duwde. ''Ik ben niet achterlijk, zelfs een kitten kan het horen aan je.'' Sneerde hij terug voor hij toch weer inzakte en siste. De pijn in zijn lijf leek al zijn kracht uit zijn massieve lijf te zuigen. Maar hij maakte zich meer zorgen om de jongere kater die nu voor hem vocht. Zelfs Jaytail zou moeten weten dat de kater al verslagen was, al gaf die dat niet toe. ''Jaytail!'' Siste hij met een iets krachtigere stem voor hij zich weer omhoog duwde. ''Ben je vergeten wat ik je geleerd heb?'' Vervolgde Thunderstrike bijna kwaad, hoewel de bezorgdheid door zijn stem heen klonk. Ze waren dan wel niet in bloed familie maar de jongere kater was als een zoon voor hem en vaak genoeg vond hij het leuk om te zien dat de kater iets van hem had als je naar hun vachten keek. Hij negeerde de Bloodclankater volledig en richtte zijn aandacht op zijn clangenoot. Maar zelfs hij hoorde aan de bewegingen van de kater dat hij niet eens dacht aan wat hem geleerd was. Hij ging straks nog te ver en dat kon Thunder toch niet over zijn hart krijgen. Zodra hij stevig stond zette hij zich een laatste maal af om zijn voormalige apprentice tegen de grond proberen te duwen. ''Genoeg.'' Zijn stem was niet sterk maar hij moest toch echt tot hem doordringen. ''Verdwijn van dit territorium, je maakt geen schijn van kans meer hier. '' Grauwde hij om vervolgens een oor richting de zwarte kater te richten.

Hij werd afgeleid toen de oude Thunderclan kat opeens boven op de andere sprong. Verrast liet hij de staart van de jonge kat los. Wat was dit nou ineens? Een sadistische grijns vormde zich rond zijn lippen. Ze maakte het zo wel heel makkelijk voor hem, maar toen merkte hij zijn zware en zwoegende ademhaling weer op. Zijn flanken die razendsnel bewogen om genoeg zuurstof binnen te krijgen en de wonden die hij opgelopen had waren pijnlijk. Hij was aan het eind van zijn krachten, maar hij genoot van het gevecht. Ooh, wat wilde hij graag verder gaan. Toen verscheen opeens het beeld van Moonwhite op zijn netvlies en geschokt knipperde hij met zijn ogen. Waarom dacht hij toch steeds aan haar? En opeens wilde hij voor haar stoppen, geïrriteerd schudde hij zijn kop. Werd hij nou gek? ''Verdwijn van dit territorium, je maakt geen schijn van kans meer hier. '' Meteen werd hij weer geprikkeld en deed een stap vooruit. “Ooh, maar ik maak wel degelijk een kans. Zeker als jij het zo makkelijk voor mij maakt.” Grinnikte hij. Opnieuw verscheen het beeld van Moonwhite voor zijn ogen en hij deed de stap die hij net naar voren gezet had weer achteruit. “Oké dan.” Hij gaf toe aan zijn geweten en haalde zijn schouders op. “Ik heb toch al gewonnen.” De grijns kwam terug om zijn lippen. “Jij bent de rest van je leven blind.” Een geamuseerde fonkeling vulde zijn ogen. “En jij.” Hij knikte naar de jonge kat. “Jij bent getuigen, dus vergeet dit niet zwakkelingetje. Dit gebeurt er wanneer je mij aanvalt.” Hij schoot in de lach en begon achteruit te lopen. Ze blik nog steeds strak op de andere katten gericht, voor het geval ze hem toch nog aan gingen vallen.