Oh? [ Roughkit ]

De kitten lag vermoeid op haar rugje, ze voelde zich belabberd. Langzaam begon ze toch wel in te zien dat haar acties niet zo slim waren geweest. Het weglopen voor het opgewonden gevoel van spanning... Nee slim was dat niet geweest. Maar toch, elke keer wanneer die 'verstandige' gedachtes haar kop binnen drongen, voelde ze zich een door braafheid gemanipuleerd kittentje, en dat wou ze niet. Shadowclan was een machtige clan, en brave kittentjes hoorde daar niet in thuis. Zo lag ze na te denken, last hebbend van haar kop en keel, voortdurend aan het kuchend, hopend dat het slijm in haar keel spoedig zou verdwijnen. "Hi," klonk ineens de stem van een kater. Roughkit draaide haar kopje om naar de bezoeker. Ze kende hem, natuurlijk, elke kitten leerde warriors kennen en andere clangenoten in hun eerste drie maanden. Maar nu wist ze het niet, alsof de snot haar hersenen hadden bereikt. "Ha...hallo," klonk haar hese stemmetje, nog steeds die altijd nieuwsgierige, licht uitdagende blik in haar doffe zieke oogjes.

Bijna verdronken, ja, je zou wel denken; hoe krijgt een kitten dat voor elkaar? Een kitten mocht toch het kamp niet uit, dat klopt, ze had het kamp ook niet uit gemogen. Toch was ze gegaan, en dat was bijna haar dood geweest. Bezoek dat was nu het enige dat ze ontvangen mocht, zelf de medicine cat den uit gaan mocht ze niet, met haar white cough kon ze het hele kamp ook infecteren, en dat moest niet gebeuren. Bezoek krijgen mocht wel, maar dan wel van een afstandje, enkel naaste verwanten mochten echt bij haar komen; omdat het familie was. "Ik ben Forestrain," stelde de kater zich voor. Oh ja, Forestrain, nu wist ze het weer. Ze hoestte. "En jij bent?" Vroeg hij. "Dat weet je toch wel? Jij bent een warrior, elke warrior weet van kittens af in het kamp, dat heb ik geleerd," reageerde ze beiderhande op zijn vraag. Zo kon je zien, hoe ziek ze ook was, haar karakter bleef altijd aanwezig. "maar als je echt zo dom bent..." reageerde ze brutaal, maar de twinkeling in haar doffe ogen zeiden dat ze het niet gemeen bedoelde. "Ik ben Roughkit," zei ze, verstikkend in een hoestte. Ze haalde diep, gorgelend adem en kneep haar oogjes fijn. Great Starclan, dat deed pijn aan haar koop. Tevens was haar zich nog net zo belabberd als toen ze ze open deed toen ze net in de medicine cat den lag. Haar ogen waren al niet perfect, dat ze nu ziek was maakte het goed kijken nog moeilijker. Haar ogen waren ook voortdurend versmald. Het zorgde voor koppijn.

Roughkit kon best arrogant zijn, maar dat was meer brutaliteit gecombineerd met arrogantie. Echt gemeen bedoelde ze het niet, ze was gewoon scheld gebekt. "Gelijk heb je. Je bent duidelijk niet dom. Maar ja, je zal nu ook wel dichtbij het apprenticeschap zijn, nietwaar? Zes moons oud?" Vroeg Forestrain. Haar zicht bleef wazig worden en ze werd er helemaal gek van. Maar haar papa zei dat ze rustig in de medicine den moest blijven, enkel dan kon ze met haar zusjes apprentice worden. "Dat klopt ja! Ik ben bijna zes moons, ongeveer vijf moons en een quarter moon denk ik! Klonk haar stem vastberaden en enthousiast. Wanneer werd ze nou beter? Ze zat nu al een laar dagen braaf in haar nest, en nog steeds vertelde Littlestream haar niet dat ze terug kon gaan naar de nursery en binnen kort gewoon apprentice ging worden. "Je mag ze ook best dicht houden, hoor," vertelde Forestrain haar. Roughkit schudde met haar kopje. "Ik ben niet moe, hoor," zei ze scherp. Waarom dacht iedereen telkens dat ze moe was als ze met haar ogen kneep?

"Dat bedoel ik ook helemaal niet," zei Forestrain. Roughkit hield een opstandig gezichtje vast. Ze wou haar ogen niet dicht doen, al deed het pijn wanneer zij ze open hield. "Maar ik kan me zomaar voorstellen dat het licht pijn doet aan je kop. Dat is wel vaker als je ziek bent." Roughkit schudde haar kopje. "Nou, dat is het niet hoor. Ik kan ze gewoon open houden," klonk haar eigenwijze stem. Ze ging gewoon volhouden dat het goed ging, dat haar ogen het prima deden, en dat ze gewoon beter aan het worden was. Ze wou niet langer zwak overkomen. "Voor je het weet ben ik een betere warrior dan jij bent," grijnsde ze.

"Oh, dat zul je vast wel." Roughkit lachte, ja inderdaad, zij zou beter worden! "Maar, bedenk wel dat dit niet het enige is wat ik doe. Ik hang niet de hele dag rond in de medicine cat den, hoor," vertelde Forestrain. "Dat zal, anders had ik je elke dag wel gezien," reageerde ze bijdehand. Ze maakte er een spelletje van. Misschien zou Forestrain het wel vervelend gaan vinden, dan kon het nog wat spannender worden ook. Gewoon wat gewaagder. Want ja, Roughkitt kikte op spanning. "Met zo'n toffe oma en mama als jij hebt zul jij zeker één van de beste warriors worden van ShadowClan." Haar lippen krulde zich op. "Dé beste," corrigeerde ze hem, met uitdagende, twinkelende oogjes.