Little.. Well.. You

Het was goed dat hij dit deed, bonden met de vijand, know thy enemy right? Nu was dit poesje niet echt zijn vijand, maar je wist het maar nooit, sommige van die kittens waren evil, en hij vergat en vergaf dat niet zo snel. Zolang geen van allen zijn apprentice ooit zou worden, was het allemaal nog oke, anders zou het echt echt echt heel vreselijk zijn. Nu kon hij het nog aan, en had de kater besloten maar eens de relaties met katten in de clan wat te versterken, te beginnen met de Medicine den, en dan niet de bewoonster, maar de zieke. Hopelijk zou de ontmoeting met deze poes beter gaan dan die met haar sis. Hij kreeg nog de rillingen als hij daaraan dacht.

- Roughkit

Het was een echt hartelijk welkom, helemaal blij om de zin was hij. Niet dus. Het deed de kater wel grinniken though, het was een logische vraag als je zijn verleden met het zusje van de ander bedacht, maar nee, nu niet nee. "Nee, niet meer na de vogel nee," Antwoordde hij dus naar waarheid, en ging, nog altijd glimlachend, naast haar zitten. "En hoe gaat het met jou? Ik hoorde dat je flink ziek bent geweest," Ja, ook al hadden hij en Slate een kleine haat going on, hij wilde ze niet kwijt, deze kleine koters. Ze werden alweer bijna apprentice, wow, wat ging de tijd snel!

De kleine was helemaal vrolijk, wat hem erg aanstak. Het was leuk om te zien hoe blij ze was dat ze weer bijna de den uit mocht, en de glimlach wist zich te verspreiden naar zijn ogen. "Oh! Het gaat goed hoor! Ik mag straks zeker wel weer de medicine cat uit! Zeker dat mijn neus tien keer zo sterk is geworden door al die sterke kruiden, ze maskeren voor mij nu echt niet meer de geuren van wie binnen komen," Hij knikte, en had al gemerkt dat dat waar was, ze had hem geroken voor hij bij haar was geweest. "Het zal goed van pas komen," Mauwde hij, "Het zal je ook een goede warrior maken, daar ben ik van overtuigd," Zonder erbij na te denken wrinkelde hij even met zijn eigen neus, en verbaasde zich over het feit dat hij serieus blij was dat die er nog aan zat. Zijn gedachten waren soms best vreemd.

De kater glimlachte even om haar reactie, maar viel stil toen de poes hem 'de' vraag stelde. Pijnlijk. Even liet hij de stilte voort duren, en haalde toen zijn schouders op. Daarna hingen ze naar beneden en was de apprentice voor even, oprecht droevig. "Ik weet het niet," Antwoordde hij uiteindelijk, "Ik ben niet bepaald braaf geweest," Met een waterige glimlach keek hij weer naar het poesje, met haar zou het vast beter gaan dan bij hem. Dat moest wel.

Waarom waren alle kittens, of in ieder geval alle kittens uit het nestje van Ash en Fawn, zo enorm sadistisch en hadden ze zoveel lol in leedvermaak? Was hij zo toen hij kitten was? Vast niet. Hij was toen nog wel braaf, behalve dan die keer dat ze in de boom waren geklommen en er niet uit wilden komen. Goede tijden. "Nou, ik ben een sociale kater," Begon hij uiteindelijk toch maar aan zijn verhaal, en glimlachte wat oprechter. "Dat betekend zeg maar dat ik veel van praten houd, en dat ik ook vaak plezier heb in het omgaan met andere katten, nu is dat niet echt zo in de ochtend, maar over het algemeen ben ik dus redelijk sociaal," Vervolgde hij. "En dat is niet altijd handig."

Ze snapte het niet, en ergens snapte de kater wel dat de kitten het niet snapte want hij snapte zijn eigen uitleg ook niet echt. Eerlijk gezegd snapte hij deze zin in zijn hoofd niet eens helemaal. "Op zich is er met sociaal zijn niets mis," Mauwde hij in antwoord, waarna hij het zich wat gemakkelijker maakte en ging liggen. "Maar ik was sociaal op een verkeerde manier, ik praatte niet alleen met clangenoten, maar met katten van de andere clans, en raakte met sommigen zelfs bevriend. Dat is tegen de code," Hij keek haar serieus aan, maar zo serieus als je hem zou krijgen. Tall was nooit volkomen serieus, hij kon altijd in de lach schieten of in een klap weer vrolijk zijn. Behalve in de ochtend, zijn ochtendhumeur was heeel serieus.