All the colors of the wind

Met een vrolijke glimlach op haar snoet keek de jonge kitten naar de kat die net binnenkwam. Ze gaapte eventjes kort en zei toen: "Hoi!" Als ze zich niet vergiste was dit Tallpaw, die haar al wat had leren praten. Misschien wou hij haar wel meer leren! Nu ze kon kijken zag ze dat de kater eigenlijk wel wat op haar leek.. Bruine tabby vacht, beetje een mannelijkere bouw... Ze stond op en rekte al haar pootjes uit, waarna ze een paar voorzichtige stapjes voorruit zette en hoopvol naar de kater keek. "Leren?", glimlachte Windkit.

~Eerste post voor Tall c:

Tall keek door de nursery, en grijnsde, Shadowclan zou al snel sterker zijn dan ooit met werkelijk de meeste kittens van het gehele gebied. Ja, en dan zouden de andere clans eens durven ze met een poot aan te raken, want dan was Tall er, en zouden ze de poot kwijtraken. "Hey," Mauwde hij, in antwoord op de begroeting van zijn nichtje, "Ja hoor, natuurlijk," Knikte hij vrolijk, en ging naast het kleintje liggen, er was iets anders, maar wat?

"Hey", antwoordde de kater. Vrolijk glimlachte Windkit naar hem. "Ja hoor, natuurlijk," Opgewonden sprong ze op en neer. Haar oogjes, die langzaamaan meer groen dan blauw waren, keken hem onschuldig aan. "Jij... Mooi!", piepte ze vrolijk, blij dat ze hem eindelijk kon zien. "Jij... Zelfde... Mij!"

De kater bloosde en grinnikte toen het compliment doel bereikte. "Dankje," Mauwde hij, en zette zijn poten zo voor hem neer dat ze er op zou kunnen klimmen. "We zijn inderdaad alletwee tabby," Beaamde de kater, en glimlachte warm naar de kitten, nu kon ze het tenminste ook zien als hij dat deed.

"Dankje!", antwoordde de kater. De kleine kitten keek naar hem op en snapte de stille hint toen hij zijn pootjes wat verder uiteenzette. Ze haakte haar kleine, onscherpe nageltjes in zijn vacht en klom naar boven. Spartelend raakte ze boven, en trots stond ze op zijn rug. Windkit fronste toen hij verder praatte. "Ta..bby?", herhaalde ze vragend terwijl de kitten op zijn rug ging liggen.

Hij grinnikte toen de kleine poes bovenop zijn rug klom, en knikte toen heel langzaam. "Ja," Antwoordde de kater, "Tabby," Hij legde wat mosballetjes neer, "Kijk, deze mosballetjes zijn Groen," Hij sprak de kleur duidelijk uit, "Wij," Zijn staart wees naar hemzelf en naar de kitten, "Zijn tabby,"

"Ja", antwoordde de kater. Windkit hield haar kopje wat scheef. Ze zag hoe hij wat mosballetjes neerlegde en kroop van zijn rug af, voorzichtig zodat ze niet viel. Speels haalde ze uit naar één van de mosballetjes, die wegrolde. De tabby kitten wou er al achteraan gaan, maar toen begon Tallpaw te praten: "Kijk, deze mosballetjes zijn Groen," ze voelde aan dat "groen" een belangrijk woordje was en probeerde het te herhalen; "Gjoen?" Ze wist dat het niet juist was, maar de kater ging alweer verder: "Wij, zijn tabby" Windkit keek hem aan. Haar pootjes zette ze eventjes vooruit. "Jij, tabby?", zei ze vragend. "Ik tabby?" Daarna stapte ze een eindje verder, naar een stukje grond waar nagels krapjes ingezet hadden. Dit leek wel wat op hun vacht. "Dit tabby?", vroeg ze terwijl ze met haar pootje op het plekje wees.

De kater volgde alle bewegingen heel rustig, maar schudde spinnend zijn hoofd toen de kleine poes op de grond wees en vroeg of dat dan ook tabby was. "Nee," Mauwde hij, resoluut maar aardig, "Dat is Bruin," Weer werd de kleur duidelijk uitgesproken, daarna wees hij op haar bruine met bruine strepen vachtje, "Dat is Tabby,"

"Nee", antwoordde de kater. Windkit liet haar oortjes zakken en keek weer naar de plek. "Dat is Bruin," De tabby kitten richtte haar blik weer naar Tallpaw. Hij wees naar haar vachtje "Dat is tabby" De jonge kitten snapte het verschil niet, en dat was ook duidelijk te zien in haar frons. "Tabby..", zei ze, terwijl ze met haar pootje op haar vacht wees. "Bruin?" Nu wees ze naar de plek, terwijl ze er goed naar keek. "Verchil?"

Tall grinnikte toen de kleine om het verschil vroeg, en hij moest ook wel toegeven dat het als kleine kit waarschijnlijk heel lastig was. "Tabby," Hij wees weer naar de poes, en prikte toen op een plek in haar vachtje, "Strepen," Nu ging zijn poot weer naar de grond, "Bruin," Mauwde hij, en prikte ook op de grond met zijn poot, "Niet,"

"Tabby", zei Tallpaw terwijl hij naar haar vacht wees. "Strepen" Windkit knikte dat ze dat snapte. De kater wees weer naar de grond: "Bruin, niet" Windkit fronste en stapte naar het plekje naar waar Tallpaw gewezen had. Ze trok met haar pootje een aantal streepjes in de grond en keek op naar de tabby kater. "Tabby?"

Hij moest lachen toen het kleintje strepen trok op de grond, en schudde weer geamuseerd zijn hoofd. "Tabby," Mauwde hij weer, "Donkerdere strepen," Yep, zo zat het, "Grond," Daar ging hij weer, "Zelfde kleur," Ja ja, nu moest het duidelijker zijn. "Alleen katten kunnen Tabby zijn,"

"Tabby," antwoordde de kater weer, "Donkerdere strepen" Windkit fronste. Als je de strepen donkerder maakt was het dan toch ook tabby? Maar ze luisterde verder en liet hem uitspreken. "Grond," ging Tallpaw verder, "Zelfde kleur" Windkit wou weer iets vragen, maar de kater ging gewoon verder: "Alleen katten kunnen Tabby zijn," Ooh, zat het zo! Windkit knikte. "Kat.. Tabby!", zei ze enthousiast met haar hoge piepstemmetje.

Eindelijk! Ze snapte het! Vrolijk knikte Tallpaw, en spinde even, trots op zijn kleine nichtje. Nu ze dat snapte zouden andere dingen ook wel snel geleerd kunnen worden. Dus relaxte de kater, rolde om, en bleef op zijn rug liggen. Buik naar boven, hier zou niemand hem aanvallen, het mocht hier.

De kater ging op zijn rug leggen en zei niets meer. Nee! Windkit wou nog leren! Ze klom op zijn buik en vastberaden staarde ze hem aan. "Leren!", piepte de bruine tabby waarna ze op en neer begon te springen op zijn buik.

Oke, veel rust werd hem dus niet gegund, oke, hij zou het overleven, oke, dit ging niet helemaal volgens plan. Oke, ze sprong nu rond op zijn buik, oke, dat was niet helemaal optimaal, oka, hij zou het nog steeds overleven. "Oke, wat wil je leren dan?" Klonk het een beetje gesmoord uit zijn mond, de poes sprong alle adem uit zijn lichaam.

"Oke, wat wil je leren dan?", vroeg de kater. Windkit bleef opgewonden op en neer springen op zijn buik. "Alles!", antwoordde ze. De tabby kitten knikte krachtig en haar groene oogjes keken hem vrolijk aan. "Allés!", herhaalde ze.

Alles, nou zeg, dat was niet de gemakelijkste opdracht die de kater ooit gekregen had. Hij schudde dan ook lachend zijn hoofd en grinnikte. "Sorry, je moet echt iets kiezen," Mauwde hij, aardig maar toch ook weer duidelijk, anders zou hij hier echt te lang zitten en zou Ash weer boos worden en dan zou alles nog lastiger worden in het leven.

"Sorry, je moet echt iets kiezen," antwoordde de kater lachend. Windkit fronste en keek hem aan. Uiteindelijk sprong ze van zijn buik en ging zitten op de grond. Haar ogen stonden bedenkzaam. "Leren..", zei ze aarzelend. "Praten!"

Ze gingen al vooruit, want de kitten wist eindelijk wat ze wilde leren, al was dat nog steeds een enorm groot gegeven. Tall knikte echter, en trok wat mos van het nest naar zich toe. "Wat is dit?" Vroeg hij aan de kitten, en liet haar het mos zien, eerst eens kijken hoeveel ze wist.

Onderwerp: Re: All the colors of the wind