All the colors of the wind

"Wat is dit?", vroeg de kater, terwijl hij iets naar zich toe sleepte. Windkit fronste. "Euhm..", mompelde ze zachtjes. Maar daarna, iets zelfverzekerder, zei ze: "Nest?"

Tall glimlachte toen ze een heel logisch antwoord gaf. Ja oké dat was maar al te waar, het was een nest. Daarom knikte hij bemoedigend, maar maakte wel duidelijk dat het niet alles was. "Bijna," Mauwde hij, duidelijk wel trots dat ze al een gedeelte wist, "Nest wordt ervan gemaakt, maar het heet anders,"

"Bijna", antwoordde de kater. Hij klonk al trots, dus dat betekende dat het toch al een béétje goed was. Windkit grijnsde en keek vrolijk naar hem op. "Nest wordt ervan gemaakt, maar het heet anders" Nu fronste ze. Wat kon het dan zijn? Windkit pijnigde haar hersens. Ze had ooit een queen horen zegen dat ze.. Nos ofzoiets ging halen. "Euhm.. Nos? Kos?... Nee... Mos?", vroeg ze daarom, zachtjes fluisterend omdat ze niet zeker was van haar antwoord.

Het antwoord galmde door de nursery al zei ze het nog zo zacht, aangezien de kater het hardop herhaalde. "Mos," Mauwde hij goedkeurend, en grinnikte om haar onzekere houding. "Goed hoor, hoe weet je dat?" Vroeg hij het kleine poesje toen, aangezien dat misschien haar zelfvertrouwen een kleine boost zou geven.

"Mos", herhaalde de kater. Hij grinnikte en meteen besefte Windkit dat ze er wel erg slap en week uitzag. De tabby probeerde haar rug te strekken en zelfverzekerder te kijken, zodat Tallpaw wist dat ze geen slappe poes was. En het lukte nog aardig ook. "Goed hoor, hoe weet je dat?" Haar groene oogjes keken recht in de zijne toen ze antwoord gaf; "Gehoord" Dit keer klonk haar stem véél zelfverzekerder en luider, zo luid dat ze het bijna riep. Ook hakkelde ze niet en treuzelde geen momentje. Toch was het wel degelijk zo dat ze veel aandacht besteed had aan haar uitspraak, zodat het toch geen fail zou zijn. Als ze zelfverzekerd was, moest ze het goed doen. Punt.

Het plan werkte, en de poes ging rechter zitten. Het antwoord werd zo zeker uitgesproken dat hij even moest grinniken om de drastische verandering in de houding van de kleine poes. "Goed gehoord hoor," Mauwde hij, met een knikje naar de poes. Respect, kittens hoorde dus echt werkelijk alles, daarom was het ook niet veilig om een ruzie te hebben waar een kitten bij was want die kleine bengels onthielden werkelijk alles.

"Goed gehoord hoor", antwoordde de kater. Windkit glimlachte naar hem. Haar groene oogjes keken onschuldig op, maar zonder ook maar een waarschuwing te geven sprong ze recht en rende ze recht op een poot van de kater af. "Aanvalleuh!", piepte ze nogal luid, waarna haar onscherpe tandjes pogingen deden om zich in de poot vast te zetten.

Het was even stil, en toen ineens rende ze op hem af onder het geluid van een luide aanvalskreet. De kater sprong onhandig naar achter, en verloor daarbij zijn evenwicht waardoor hij omviel op een mosnest. Als dood bleef hij liggen, eens zien wat Wind zou doen als ze dacht dat ze haar oom vermoord had.

De kater viel om op een mosnest, en Windkit stond er naar te staren. Eerst wist ze niet hoe te reageren. Uiteindelijk drong het tot haar door dat ze hem verslagen had, en triomfantelijk liep ze naar hem toe. Haar tabby voorpootje zette ze op zijn buik, als teken van de overwinnig. Maar toen hij geen reactie leek te geven werd ze bang.. Windkit deinsde achteruit en kromp wat in elkaar, toen ze zich weer Lurking herinnerde. Hij zei dat je de emoties niet door mocht laten.. Dus herstelde ze zich weer. Windkit deed haar best om haar rug te rechten en haar blik hard te maken. Ze merkte dat het beter lukte dan vroeger. Oefening baart kunst.

Voorzichtig opende hij zijn oog een klein beetje, maar zag tot zij grote verbazing dat ze hard naar hem, ofwel zijn lichaam, keek. Een beetje verward door deze plotse verandering sloot de kater zijn ogen weer en bleef liggen. Normale kittens waren bang geworden, en dan had hij gevraagd wat er was. Maar zij niet, en dat was vreemd.

De kater bleef wel erg stil liggen, en langzaamaan won de angst toch weer. Voorzichtig kroop ze een beetje dichterbij. Met haar pootje duwde ze in zijn zij, in de hoop dat hij daarvan weer wakker zou worden, alsof er niets aan de hand was. "Oom Tallpaw?" Har stemmetje ging de hoogte in van angst. Ze was nog nooit zo bang geweest, en ze vond er maar niets aan. Misschien had Lurkingkit wel gelijk en waren emoties nutteloos, zorgden ze er gewoon voor dat je roekeloze dingen deed.

De kater had gelijk gehad, de kitten klonk angstig. Toen haar stemmetje weer opnieuw klonk kreunde hij, en glimlachte vaagjes. "Jij gaat later wel een heel goede warrior zijn," Mauwde hij, "Je had me bijna verslagen," Hij mocht dan wel lief zijn en spelen, maar zijn ego was te groot om verlies toe te kennen. Zo zat hij niet in elkaar, zo zou hij nooit in elkaar zitten. De wereld kon er vast wel mee leven.

"Jij gaat later wel een heel goede warrior zijn," mauwde de kater. Opgelucht zuchtte ze. Hij leefde toch nog! "Je had me bijna verslagen," Windkit sprong op de buik van de kater. Haar groene oogjes keken vrolijk, en vanuit deze positie kon ze hem recht in de ogen kijken. Haar blik was onschuldig en kits, niet echt de soort blik waar iemand tegen kon liggen. Een puppyblik, alleen dan bij een kat. "Denk je dat echt?", piepte ze, haar oogjes wijd open gesperd.

Zoals altijd werd hem de vraag opnieuw gesteld, de kittens in deze clan waren geboren complimentenvangers, dat was wel duidelijk. "Ja," Antwoordde hij met een hoofdknik, en glimlachte naar de kleine poes. Ze had nu al een prima bouw, en ja dat dacht hij echt. "Niet iedereen verslaat mij zomaar hoor," Vervolgde hij toen, met een twinkeling in zijn ogen, het was altijd leuk om kittens enthousiast te maken.

"Ja", antwoordde de kater. Een grote grijns spleet haar lieve gezichtje door midden, en haar groene oogjes blonken. "Niet iedereen verslaat mij zomaar hoor," ging hij verder. Ze verwijdde haar oogjes en keek Tallpaw recht in zijn gele ogen aan. "Wauw!", fluisterde ze zachtjes. "Ik word later een goede warrior!" Haar piepstemmetje was vele luider dit keer, ze riep het bijna door de nursery. Opgewonden sprong ze heen weer.

Hij grinnikte om haar reactie, maar verstopte haar snel in zijn staart toen ze zo hard begon te schreeuwen. Al lachend shushste de kater haar, als anderen wakker zouden worden waren de rapen gaar, en dan hadden ze dus een probleem. Daarom glimlachte hij wel toen de staart weer van haar af werd gehaald, maar maakte hij ook duidelijk dat ze wat stiller moest zijn. Niemand moest last van ze hebben.

De kater duwde zijn staart over haar, zodat haar vrolijke geroep gesmoord werd door het pluis van zijn tabby vacht. Toen die weer wegging, keek ze hem niet-begrijpend aan. "Euh?", vroeg ze dommig, haar groene oogjes verward.

Oke, dat begreep ze dus niet, hij glimlachte naar haar, en boog wat dichterbij zodat ze konden fluisteren. "We moeten wat stiller zijn, we willen natuurlijk niemand storen," Meldde hij met een knipoog en grinnikte even. Ja, zo nu en dan was het nog lastig om de katten hier in de clan te behagen, maar hij deed het tot nu toe oke.

Onderwerp: Re: All the colors of the wind