It's a new world [ OPEN ]

Eigenlijk was haar slaapje rusteloos. Ze had gewild dat ze nooit aan deze droom begonnen was. Het beeld wiebelde in haar kopje, terwijl ze niet eens wist wat het was. Zo jong en onervaren was ze. De wereld lag nog aan haar brandschone pootjes. Gewassen als nieuwe gympies, die nog nergens geweest waren. Er zat iets aan te komen. Zelfs deze jonge kit kon dat ontdekken. Ze voelde het, zoals ze de afgelopen tijd met alles had gedaan. Haar tast, hoor- en reukvermogen. De enige zintuigen waar ze voor nu op kon vertrouwen. Maar dat zou niet lang meer duren. O nee, zeker niet. Het zou snel zijn dat haar kleine groene kijkertjes de pracht van de wereld zouden kunnen opnemen.
Ondertussen werkte het brein van de she-kit op volle toeren. Was ze hier echt klaar voor? Klaar voor de wereld? Zou het haar nieuwsgierig maken? Teleurstellen? Veel tijd hadden ze nu niet meer. Een windvlaag nam koers op de warme nursery, waar de besproken kit zich in bevond. De wind suisde om haar heen. Haar vachtje werd zachtjes doorgewoeld door de speelse en onzichtbare substantie. Voor altijd onzichtbaar. Voor haar op het moment, maar ook voor haar als ze eenmaal zou ontwaken uit deze korte soezel. En dat was snel. Zeer snel. Op het moment dat de wind de toppen van de haren in haar vacht raakte werd ze in beweging gebracht. Deze beweging bestond uit kleine schokjes, waarna een kreunend en piepend geluidje haar bek verliet. Deze schoof daarna open in een lange geeuw, opdat een rij kleine, helderwitte tandjes zichtbaar waren in de kleine roze ruimte. De she-kit was wakker. Langzaam hief ze haar kop op. Er was iets veranderd, dat merkte ze. Op het moment dat haar kopje zich ook maar een centimeter boven de rand van het nest verhief, slaakte ze een luide piep. Bang dook ze weer onder. Wat was dat? Er was licht, een raar licht. Niet het lichtrode of donkergrijze licht, nee. Wit. Helder, wit licht. En hoewel het zo nieuw was, toch had het ook wel iets aantrekkelijks. Ze was bang voor de vreemde, nieuwe gebeurtenis. Toch besloot ze zich er voorzichtig opnieuw aan te wagen. Daar had ze over nagedacht. Zou ze het wel doen? Zou het gevaarlijk zijn, dat witte licht? Flash nam het risico. Ze moest maar wennen aan nieuwe dingen. Toen ze voor het eerst nieste accepteerde ze dat ook als iets nieuws. Haar kop schoof weer een stukje omhoog, en ze keek nu tussen spleetjes in haar oogleden door. Langzaam gleden deze verder open, en haar groene oogjes wenden langzaam aan het licht. Ze kon zien. Eindelijk waren haar plakkerige oogleden erin geslaagd om zich te openen, te bevrijden van het eeuwige dichtzitten. De grijze tabby kon nu zien waar ze was. Ze keek om zich heen. De ruimte was groot, en vol van mooie kleuren. Ze zag mosgroen als eerst na het witte licht, en toen volgde bladgroen, en aardbruin. En toen bruin en grijs, van haar moeder en zusje. En zwart, wit, want Mallowkit lag er ook bij. Toen waagde ze zich verder naar de uitgang. Grasgroen trof haar beeld, en buiten waren nog veel meer kleuren. Boven zag ze eerst hemelsblauw. Dat was een mooie kleur, bevond ze voor zichzelf. Aan de rand van het bos zagen haar oogjes de prachtige kleurige bloemen staan. Blauwpaars, donkerroze, scharlakenrood, okergeel... Het stond er allemaal. De she-kit keek haar groene ogen uit. Er was niks teleurstellend. Dat zou het ook nooit worden, dacht ze. Dat zou ze absoluut verkeerd hebben, maar als jonge kit die voor het eerst een vredige wereld ziet denk je daar niet vlug aan. Rustig ging ze zitten aan de rand van de uitgang. Nou, rustig... Dat kon je nou niet bepaald van haar zeggen. Haar staartje zwiepte heen en weer, sleepte meerdere malen over de grond. Ze was enthousiast. Het was allemaal zo mooi! Maar de nursery uit gaan? Dat durfde ze toch nog niet. Mama was nu dichtbij, en eropuit gaan vond ze eng. Want haar lichtgrijze mama sliep nog, en wat zou er gebeuren als Flash de weg niet wist? Of als iemand haar meenam? Nee, buiten was het eng, binnen was het veilig. Dus bleef de kit zitten waar ze zat en liet enkel haar gifgroene kijkertjes langzaam over het kamp glijden. Het was nog vroeg in de ochtend, maar hier en daar slenterden er warriors en apprentices door het kamp. Tevergeefs probeerde Flash haar papa te spotten door de dawn patrol te scannen dje net terug was, maar, ondanks het feit dat ze nu kon zien, wist ze nog steeds niet hoe hij eruit zag. Ze hoopte hem te zien. En eigenlijk hoopte ze ook dat mama wakker zou worden. Wat zou ze trots zijn, als ze zou zien dat haar oogjes geopend waren! Een glimlachje spreidde zich op rap tempo uit over haar hele snoetje. Het was fascinerend om te zien hoe de katten om haar heen renden, liepen, speelden... Ze keek geïnteresseerd naar een stel apprentices, die een schijngevecht hielden voor de apprentices den. De één was zwart, en de andere had verscheidene vlekken. Dat was het moment waarop Flash voor het eerst vuurrood zag. En beige, en chocoladebruin. Ze keek naar haar pootjes, maar die waren gewoon grijs met donkergrijs. Jammer! De grijze she-kit had best zulke mooie vlekken als die apprentice, die zo'n vier meter van haar vandaan over de grond rolde, willen hebben. Nieuwsgierig keek ze toe hoe een lichtgrijze tabby taken verdeelde over verschillende katten. Daar had ze wel van gehoord. Dat moest een deputy zijn. Dat was iets waar Fluffy over had gesproken. De-pu-ty. Het was een lastig woord, bevond Flash. "Depoetie." verduidelijkte ze het woord voor zichzelf. Ze zocht naar zijn naam. Diep in haar hoofd zat die nog wel ergens verstopt, maar ze was hem vergeten. Het was een mooie naam. Ze bleef peinzend zitten kijken, tot iemand: "Silverfang!" naar de kater riep. De tabby kater keek op. Silverfang! Dat was het. De tabby kit grijnsde. Ze had hetzelfde vachtpatroon als de deputy, en zelfs dezelfde kleuren. Het deed haar gloeien van trots. Dat was toch supercool?