God of thunder. [OPEN]

"Is het lekker?" Vroeg een bijna witte poes."Mmm, ja hoor." Met een grijns op het gezicht keek een zwarte poes hem aan."Bedankt dat je die vogels de lucht in hebt gejaagd!" Even was hij verbaasd dat er gewoon twee poezen uit het niets op hem afgekomen waren. De zwarte poes had dezelfde soort vogel als hij had en begon gulzig te eten. Thor zelf nam ook een hap. Met een strakke blik keek hij beide poezen in de ogen. Meestal was deze kater aardig tegenover anderen, vooral poezen. Maar deze drang had hij op het moment niet. Hij wende zijn af en keek weer naar zijn opengescheurde vogel."Ja beter dan ooit."gaf hij als laat antwoord op de witte poes."En alstublieft."tegen de zwarte. Nogmaals nam hij een hap. Met smakkende geluiden keek hij weer op naar de twee poezen. Een clankat en een Bloodclanner. Hun geur was niet echt verborgen voor hem. Eerst keek hij naar de bruin met witte poes. De poes leek niet al te blij was ongeveer zijn leeftijd aan de grootte te zien. De ander was pikzwart, en zag er helemaal niet zo slecht uit."Waarom deze aandacht als ik vragen mag." Zolang de poezen van hem af zouden blijven vond hij de aandacht geen probleem.

"O ik was een beetje aan het ronddwalen toen ik vogels hoorde, en toen ben ik er heen gegaan. Dus, zo ben ik hier gekomen." De poes had haar mond vol. En ze ging door met eten terwijl ze hem in de gaten hield. Hij wende zijn blik af en nam een grote hap van het vlees."En wie zijn jullie eigenlijk?" Vroeg de poes. Ongeïnteresseerd nam hij nog een hap. En met luid gesmak kreeg hij het door zijn keel."Geef me een rede waarom ik zou moeten zeggen wie ik ben." Erna kwam er een zwak glimlachje kwam op zijn gezicht. Kort keek hij naar de poes met de zilveren ogen. Die op hetzelfde moment naar hem keek. De doordringende blik zorgde ervoor dat hij zijn blik niet afwende. Toch besloot hij weg te kijken. Wat hij had gezien in haar grijze ogen wist hij niet zeker. Of het slechtheid was of gewoon nieuwsgierigheid was onduidelijk voor hem. De vogel was verlost van al zijn goede vlees inmiddels. De rest was vies of puur vet. Nog 1 keer scheurde hij een stuk vet af en slikte het door. Daarna sleurde hij het mee en duwde het in het kleine meertje. Waar het naar de bodem zonk. Daarna draaide hij zich om en keek beide poezen nog een keertje recht aan. Om te laten zien dat zijn kracht terug gekeerd was.  

"Waarom niet?" zie de witte poes. Thor draaide nonchalant draaide hij zijn hoofd in hun richting. Hij glimlachte naar beide poezen, en draaide zich daarna weer om."Dat is geen reden."besloot hij te zeggen. Een klein stukje verwijderd van de poezen ging hij zitten. Met zijn snuit wijzend tussen de twee poezen in. De zwarte leek hem aan te kijken. Kort kruiste zijn helder blauwe ogen met haar grijze ogen. Kort bleef ze hangen daar, maar keek daarna al snel weer weg."Ja" Grauwde ze "Waarom niet?" De poes had een grijns op haar gezicht zoals elke Bloodclan zou moeten hebben. Al vaker was hij poezen tegengekomen die die grijns hadden geprobeerd op hem."Nog iets interessants gedaan de laatste tijd?" De zwart-witte kater besloot op te staan en naar het water te gaan. Hij dacht na over de soepele ontmoeting van net en over de vraag van de zwarte poes met de heldere grijze ogen."Behalve sterven van de honger."zei hij op een kalme toon."Niet veel" Kort raakte hij met zijn poot het water aan. Het was helder water. Gevallen van de hemel. En schoon als bergwater. Hij bracht zijn hoofd boven het water. En nam korte likjes van het water. Al snel had hij genoeg en ging zitten. Hij keek naar het water. In zijn ooghoek hield hij de poezen goed in de gaten. Zijn hoofd draaide naar de poezen."Oja, en heb twee poezen ontmoet."Hij draaide zijn hoofd weer terug."Maar ik denk dat jullie dat al weten"

"Ach ach, probleempoesje!" Met een grote grijns tikte Sunset met haar staart op het hoofd van de poes. Thor keek naar wat er gebeurde."Ik heb een hele goede reden om je naam te zeggen." Met haar staart wees ze naar de poes. "Dan kunnen we jouw naam op haar grafrede zetten als: 'Enige vriend'!" Thor keek de poes aan. Diep in haar grijze ogen in de hoop haar rustiger te maken. Maar tevergeefs. "Wie wilt de grafrede gaan schrijven?" Ze draaide zich om.”Jammer”zei hij hardop."Weer een ziel verrot, gebroken door de Bloodclan." Zijn achterste bracht hij omhoog, en op weg naar de overkant liep hij vlak langs Sunset. Net zo dat hij haar niet aanraakte."Een mooie poes zoals jij weet toch wel beter"zei hij tegen haar. Hij liep door en ging 1 staarlengte van Leopardpaw zitten.

"Wist ik maar beter toen ik een voormijnvaderdeseriemoordenaar gevluchtte kitten was" Blies ze."En het ergste is nog, dat ik eerst nog happy en aardig was tegen andere katten. En je weet het antwoord daarop al." Thor stond op liep naar Sunset toe. Vlak voor haar ging hij staan, keek haar diep in de ogen. Even bleef hij stil. En op een rustige toon begon hij te praten."Maar is nu toch geen reden om een moordenaar te zijn." Hij zuchtte."Wij zijn echt niet diegene die dat aan je hele clan gaan vertellen."Hij ademde diep in. Sunset heeft gelijk."Thor draaide zijn hoofd, waarbij het zachtjes met zijn wang tegen Sunset haar neus kwam."Mijn ouders hebben me vast niet voor niks achtergelaten." vervolgde ze."Schrijf m'n grafrede maar, dan kan ik voor een monster springen." zei Leopardpaw. Thor had geen antwoord. Twee poezen die terug dachten aan hun verleden. Dat had hij al lang achter zich gelaten. Verleden is al gebeurd en kan je niet veranderen. Hij bracht zijn staart naar beneden en ging weer op zijn oude plek zitten."Weet je." Thor bleef stil en keek beide even diep in de ogen aan."Alleen leven is fijn. Niet de druk van vrienden en familie. En je leeft samen met wie je wil leven. En anders ga je weg." De enige kater in het groepje keek omhoog de sterren stonden te kijken naar hen. En de aanwezigheid van de maan maakte hem zenuwachtig."In andere zin. Voel ik me alleen en verlaten. Je moet jezelf alles leren. Maar alles heeft zijn nadelen en voordelen toch?" Zijn hoofd bracht hij weer recht.

Een heel gesprek gleed bij."Luister, ik heb dat ook heel lang zo gedacht, mijn vader heeft gezegd dat dankzij mij mijn familie dood is, en ik ben gewoon verder gegaan." Wat? Net schold ze die kat nog uit en nu helpt ze haar? "Gewoon doorzetten, ik was als kitten van 4 maanden mijn familie verloren, en dacht steeds dat het mijn schuld was, geen wonder hoe vaak ik voor een monster ben gesprongen." Raar genoeg glimlachde ze aardig naar Leopardpaw."Ik weet dat het raar is dat ik je net nog zat uit te schelden, maar die rogue... ehm... ja die rogue heeft gelijk, Bloodclan verziekt zielen." Zonder zijn hoofd te draaien gingen zijn oren omhoog bij het woord dat bij hem paste. Van ene peptalk tot lachende poezen. Zo snel ging het gesprek."Iets te.... katerlijk voor hem, laten we voor..." Ze grijnsde naar hem. "Mrs. Lilly" Hij glimlachte aardig terug."Perfect! Nou Mrs. Lilly vertel eens wat over jezelf." zei Leopardpaw."Sunset, mag ik wat vragen?" een korte stilte viel. "Hoe doe je dat met je ogen? Hoe kan je een kat zo doordringend aankijken?" vroeg Leopardpaw. Thor glimlachte breed, alleen maar door het zien van de twee poezen die elkaar ineens gelijk gaven."Ho Ho meiden!"zei hij nog met zijn glimlach."Mijn naam is Thor." Thor boog door zijn voorste poten en knikte met hoofd."Aangenaam" Zijn lijf bracht hij weer omhoog. Waarbij hij naar Sunset keek."Gaat u voor mevrouw." Het voelde raar op hier te staan. Twee poezen die hij ongeveer 20 minuten gelden had ontmoet en nu lachte hij naar ze alsof het hij ze al langer kenden. Hij wist dat hij hier niet kon blijven, maar hij liet zich toch