Clouds {Keegan}

Zijn poten droegen hem naar de prooigeur die hij voor het laatst geroken had. Een muisje of zo, maar alles was beter dan niets. De kater dook in zijn jachthouding en snoof de lucht om hem heen op. Hij was dichtbij, maar in dit struikengewas kon je nooit zeker zijn. De kater zakte door zijn achterpoten en duwde zich met volle kracht naar voren, zijn scherpe nagels schoten met een grote snelheid hun hulsels uit. De kater duwde zijn nagels richting de bruine vacht, die zich bij het zien van de schaduw van de zwarte kater. De kater had dit al verwacht, waardoor hij prima landde en zijn nagels in de rug van de muis zette. Simpel was dat. De kater snoof eventjes en pakte het muisje op, om deze vervolgens naast een boom op te eten. Hij was nog jong, dus lekker, niet te taai. De kater scheurde snel het laatste stukje vlees nog van de muis af. Algauw hoorde hij een geluid. De kater keek gauw op, een grijze vacht werd zichtbaar. Deze geur was hem al bekend. RiverClan, toch? Hij hees zichzelf overeind en keek naar de poes. "Hallo," zei hij op een kalme toon, zijn blauwe ogen keken de poes eventjes kil aan, zoals altijd. Heel oud was ze vast niet. "RiverClanner, right?" vroeg hij haar, om er zeker van te zijn. Zoja, wat deed ze zo ver van haar territorium?

Hij had gelijk. Het was een RiverClanner. Even keek hij haar onderzoekend aan. Wat zou ze zo ver van huis doen? "Rogue, is het niet?" vroeg de poes. De kater knikte, waarna hij ging zitten en zijn staart om zijn poten sloeg. Heel oud zag ze er niet uit, sowieso veel jonger dan hem. Hoe durfde ze het dan in haar kop te halen zo ver van haar territorium weg te gaan, er waren hier genoeg psychopaten, hij soms ook wel, als hij zijn dag niet had. "Silver is de naam by the way." stelde ze zichzelf voor. Hij knikte en sloeg haar in zijn hersenen op. "Keegan," sprak hij kortaf, maar niet geheel onvriendelijk. Hij was bijzonder nieuwsgierig naar wat ze hier deed, maar liep dat niet duidelijk blijken. "Dus, wat doe je zo ver van je territorium, als ik vragen mag?" vroeg hij toen op een kalme toon, zijn blik stond gebruikelijk kil. Er kon ineens een BloodClanner opduiken of een gevaarlijke rogue en dan was het 'dag Silver.'

De poes begon gelijk met haar verhaal. De kater keek haar eventjes met zijn ogen in spleetjes aan, zijn staart bewoog heen en weer. "Nou, Keegan. Als eerste ga en sta ik nog steeds waar ik zelf wil. Ten tweede, heb ik een opdracht om handlangers te zoeken, en tot slot moet niemand me commanderen!" sprak de, vol zelf vertrouwen. De kater knikte langzaam, ietwat onbegrijpend. "Handlangers? Voor wat?" vroeg hij met een frons. "En zo te ruiken zit je in een clan, dus je wordt wel gecommandeerd door je leader, trek je dat wel dan," sprak de kater, niet eens echt vragend, maar eerder ietwat droogjes. Hij vroeg zich echt af wat ze bedoelde met handlangers, aangezien een handlanger meestal voor een groot plan was, niet voor een of ander spelletje wat katten van haar leeftijd speelden.

Oh god die kat praatte veel en snel achter elkaar, maar hij snapte het nog wel. Ja, hij was niet dom en ook niet traag van begrip, dus dit kreeg die mee. "Hoe is het mogelijk dat altijd die vraag eerst komt. Maar laat me eerlijk zijn. Je lijkt me een slimme kater, dus zal ik je geen foefjes wijs maken. Ik ben namelijk op zoek naar handlangers voor een groot plan. Meer kan ik er niet over zeggen." sprak ze. Wauw, spelletjes spelen. Hij keek haar met een kleine grijns aan. "Aha, meisje gaat dus spelletjes spelen? Zo krijg je geen handlangers," sprak hij met een kleine frons, maar de ijzigkille blik was niet te missen. "Ooh jongen, waar denk je toch aan. Die griet hoeft mij echt niet te commanderen hoor. Ik neem geen orders van haar aan. Al was het maar dat ik clankat ben, maar da's het enige verbond die we met elkaar hebben." sprak ze. De kater keek haar eventjes met een lichte frons aan. "Poes, zelfs ik kende loyaliteit, ik was loyaal aan degene die mij zou helpen, al leef ik liever als een loner," snoof hij, met een kille blik in zijn ogen. "Met het tonen van loyaliteit en vriendschap kom je verder dan het afzeiken van je onderdanen en handlangers, probeer het eens. Als je ze gebruikt en afzeikt is er een kans dat jij gepakt wordt," grijnsde hij. "Maar jij rept hier natuurlijk geen woord over. Hé schat?" Ineens kwam de poes bijzonder dichtbij. De kater siste eventjes waarschuwend. Niemand mocht dichtbij komen. Dat haatte hij. De kater drukte zijn nagels tegen haar nek, keek haar eventjes met een kleine grijns aan, maar siste waarschuwend. "Ik zal niets vertellen als jij jou plan vertelt, misschien kan ik je helpen, als jij mij helpt," siste hij met een kleine grijns, maar eerst wilde hij weten of ze al andere handlangers had, die volwassener waren. De kater duwde eventjes met zijn nagels tegen haar nek, maar duwde ze algauw hun hoesjes in en ging afwachtend op een afstand zitten. Als ze BloodClanners als handlanger had, dan kon ze echt nu meteen opdonderen. "Maar je hoeft niet te beginnen met je verhaal als je bondgenoten wordt met BloodClanners, die mogen voor mij stuk voor stuk het graf in."

"Ik behandel mijn handlangers... Met respect." sprak ze traagjes. Ergens klonk het te vertrouwen, ergens ook niet. Een poes die handlangers zocht? Misschien was die wel net zo vals als zijn moeder. De kater liet echter niets zien en knikte enkel. "Laten we eerlijk zijn. Maakt het voor ons beide gemakkellijk." sprak ze toen. Eindelijk, ze begon haar verhaal. De kater keek haar eventjes met zijn kille, blauwe ogen aan. "Mijn handlangers en ik zijn er op uit om elke leider, en elke deputy, van hun plaats te stoten. We bestaan voornamelijk uit Wind-en Riverclanners. Maar binnenkort zal ons leger veel groter worden. Daar was ik nu naar op weg." legde ze uit. De kater knikte eventjes. "En waarom zou je zoiets doen?" vroeg hij toen, zijn ogen werden tot spleetjes gemaakt. "Wij hebben niets met Bloodclan. Het zijn maar achterbakse verraders die je niet kunt vertrouwen." Deze woorden maakte de kater tevreden. Hij knikte langzaam. "Ik ben dan bereid om je te helpen, je kunt er vanuit gaan dat ik ervaring heb, ik ben niet bang om te doden," sprak hij simpeltjes, met een kille blik in zijn ogen. Ja, hij had vast genoeg ervaring. "Alleen, als jij mij helpt enkele BloodClanners te vermoorden, nou zeg liever allemaal, al weet ik dat dit een onmogelijke opgaven is, voor nu," stelde hij toen voor. Als ze nee zei, dan ging hij weg, of zij. Zo simpel was het.

"Wat iedereen zou willen. Macht mijn schat." Macht. De kater grijnsde eventjes. "Hm. Interessant," zei hij enkel, op een ietwat ruwe en droge toon. "Ooh dat hoopte ik al. Alleen poedels durven niet te doden." sprak de poes toen, toen hij vertelde dat hij al ervaring had met moorden. Hij keek haar eventjes aan, zijn blik stond kil. "Heb jij al eens gemoord dan, poes?" vroeg hij toen, zijn kille ogen leken bijna door haar heen te kijken. "Dan, je hebt mijn steun. Dus we hebben een compromis? Ik help je met die bastaards, en jij helpt in het klein krijgen van die leiders?" vroeg ze toen. De kater knikte enkel, simpel, waarna hij zijn poot over zijn oor haalde. "Helemaal," zei hij enkel. "Maar, als ik er ooit achter kom, dat je mij niet helpt, zal je nooit meer als leider voor je clan optreden," zei hij simpeltjes, koel. "Kom maar tevoorschijn met je legertje, zodra je me nodig hebt," sprak hij, waarna hij opstond. Hm. Interessant gesprek. Hij knikte eventjes en draaide zich om, zonder afscheid, al leek zijn laatste zin wel een beetje op een afscheid.