Do i know you...? Silverthorn

Silverthorn genoot van de kalmte van de nacht. Een rustgevende sfeer hing overal om haar heen en dat gevoel werd versterkt door een zacht briesje, dat alle kwade gedachten weg leek te voeren. Niet geheel geruisloos liep Silverthorn naar een klein beekje toe, om haar dagelijkse hoeveelheid vocht binnen te krijgen. Ze likte het koele water genietend op, maar schrok op toen ze plots een stem hoorde. ‘Silverthorn!’ Verrast draaide ze zich om en zag een pikzwarte kat uit de boom springen. Geschrokken deed Silverthorn een paar stappen achteruit. Ergens voelde ze wel dat ze deze kat ergens van moest kennen – hoe zou de kat anders haar naam weten? – maar waarvan ook alweer...? De zwarte kat zei, nu een tikkeltje timide: ‘Herken je me nog?’ Silverthorn liet beschaamd haar hoofd zakken en wilde al nee schudden, toen het antwoord al kwam: ‘Ik ben het, Sunset!’ Sunset... Sunset! Het duurde een kleine seconde voordat Silverthorn wist wie ze hier tegenover zich had. Sunset, de poes die ze had leren jagen! ‘Sunset!’ riep ze verrast uit. ‘Wat een verrassing! Hoe is het met je? Je ziet er goed uit!’

Sunset vertelde dat ze tegenwoordig bij de Bloodclan zat. Daar schrok Silverthorn van, want ze had de link tussen de Sunset’s geur en de Bloodclan nog niet gelegd. Haar angst moest Sunset opgevallen zijn, want die voegde snel toe dat ze niet vijandig was tegenover Silverthorn. ‘Ik ben niet zó evil als de andere Bloodclanners,’ zei ze met een glimlach en Silverthorn beantwoordde die glimlach, hoewel ze haar zorgen niet helemaal kon onderdrukken. Waarom was Sunset naar de Bloodclan gegaan? Was ze daar wel op haar plek? De moederlijke gevoelens die Silverthorn een tijd geleden voor Sunset had gevoeld, borrelden weer op.

‘Met mij gaat het prima,’ beantwoordde Silverthorn, Sunsets vraag. Ik leef nog, wilde ze toevoegen, maar dat liet ze maar achterwege. Nu Sunset bij de Bloodclan zat, zou een dergelijke opmerking misschien worden opgevat als “Ik ben niet zo sterk meer, dus je kunt me makkelijk doden”, hoewel Sunset er niet vijandig uit zag. Maar ja... ze zat wel in de Bloodclan. Silverthorn besloot het gewoon op de kat af te vragen: ‘Hoe komt het dat je bij de Bloodclan terecht bent gekomen? Met alle respect, maar dat is toch helemaal geen plek voor jou?’

Sunset bleef vriendelijk en vertelde geduldig hoe het kwam dat ze bij de Bloodclan terecht was gekomen. ‘Ik zal je nooit iets doen!’ zei ze. ‘Je bent als een moeder voor me!’ Silverthorn slikte toen Sunset haar kop in haar vacht duwde. Had ze de zwarte poes gekwetst? Dat wilde ze niet! ‘Sorry Sunset, het overvalt me gewoon een beetje... Ik hoor zo weinig goede verhalen over Bloodclanners, dat ik niet had verwacht dat jij je bij hen aan zou sluiten. Maar als jij je daar op je plek voelt, dan gun ik je het van harte.’ Ze glimlachte naar Sunset en duwde haar eigen kop even tegen de vacht van de zwarte poes aan. ‘Ik hoop gewoon dat je je niet laat intimideren door je clangenoten en dat het echt je eigen keuze was. Ik weet dat ik niet aan je hoor en hoef te twijfelen, maar... de Bloodclan... Ik kan het gewoon moeilijk bevatten, Sunset... Ik hoop dat je me dat wilt vergeven.’

Silverthorn had er vreselijk veel spijt van dat ze zo eerlijk was geweest tegen Sunset, over hoe ze over Bloodclan dacht. Ze kon duidelijk zien dat Sunset het niet leuk vond om haar woorden te horen en toen ze de zwarte poes hoorde zeggen dat ze soms zelf ook twijfelde, voelde ze haar hart al helemaal inkrimpen. Stom, stom, stom! Ze moest Sunset ondersteunen, niet tegenwerken. Hoe moeilijk was het om te zeggen dat de Bloodclan een goede plek was? Zijzelf had altijd in een clan gewild, was de Bloodclan zo anders dan de clans waar zíj van gedroomd had? Maar ze mocht ook niet liegen tegen Sunset, sterker nog, ze kon het niet. Ze wilde het beste voor de zwarte poes en in alle eerlijkheid had ze gewoon niet het gevoel dat de Bloodclan...

‘Ken je Vulture?’ klonk het plots. Hoewel de vraag Silverthorn verrastte, en Sunset zelf blijkbaar ook verrast werd door de vraag, was de zilveren kat opgelucht dat ze haar gedachten even op iets anders kon richten dan op de Bloodclan. Sunset merkte beschaamd op dat ze dat eigenlijk niet had willen zeggen, maar Silverthorn schudde haar hoofd. ‘Dat geeft niet, Sunset,’ zei ze. ‘Blijkbaar wilde je het wel degelijk vragen...’ Ze dacht even na. Kende ze Vulture? Het kon maar zo zijn dat ze die kat wel eens tegengekomen, maar ze herkende de naam niet, dus schudde ze wederom haar hoofd. ‘Nee, ik geloof niet dat ik die ken,’ zei ze. ‘Niet van naam, in ieder geval. Is Vulture een clankat of een Rogue? Of... Of wil je het daar niet over hebben?’

Voordat ze antwoordde op Sunsets vraag, deed Silverthorn een troostende stap naar Sunset toe en drukte haar hoofd tegen de verdrietige poes aan. Ze rook de Bloodclan nu heel sterk in Sunsets vacht, maar probeerde de geur te negeren. Ze dacht aan haar eigen prille genegenheid voor een kittypet en voelde een warme tinteling door haar lichaam trekken. ‘Houdt die Rogue... Vulture... Houdt hij ook van jou?’ vroeg ze, toen ze haar hoofd weer terugtrok. ‘Misschien is hij bereid zich ook aan te sluiten bij Bloodclan...’ Ze glimlachte moeizaam. Liefde was niet bepaald haar specialisatie, noch wist ze veel van het clanleven. Het was ook niets voor Silverthorn om iemand aan te raden bij de Bloodclan te gaan, maar het leek haar voor nu de beste optie, want ze wist dat Sunset haar liefde, als deze oprecht was, nooit op zou geven. En ze dacht niet dat Sunset nog weg kon gaan bij de Bloodclan... Als ze dat zou proberen, zou het vast haar dood worden.

Silverthorn keek medelevend naar Sunset, die worstelde met haar gevoelens. Ze gaf duidelijk zo veel om Vulture, maar er was ook zoveel twijfel te horen. Silverthorn vroeg zich af of Vulture wist dat Sunset hem leuk vond, maar toen Sunset eigenhandig het onderwerp veranderde, besloot ook zij het onderwerp te laten rusten. Misschien kwamen ze er zo nog op terug. ‘Alles gaat zijn gangetje,’ antwoordde ze dus op Sunsets vraag. ‘Ik maak zo te horen niet zo veel mee als jij, maar ik geloof niet dat ik dat erg vind, zo op mijn oude dag.’ Ze knipoogde naar de zwarte poes. ‘Heb je al gegeten vandaag? We kunnen samen gaan jagen... net als toen je nog klein was...’ stelde Silverthorn voor.

Silverthorn keek geamuseerd toe hoe Sunset direct in de jachthouding zakte die ze van de oude poes geleerd had. De grijze poes bleef zelf stokstijf zitten terwijl ze toekeek, want ze wilde Sunset’s jacht niet verstoren. Pas toen de zwarte poes op een muis afsprong en haar prooi gedood had, liet ze haar adem weer op de vrije loop. Ze voelde zich trots omdat zij Sunset had leren jagen en zag dat Sunset zelf ook trots was. Silverthorn grijnsde bemoedigend naar haar. Sunset leek echter een tweede prooi te hebben ontdekt en gebaarde dat de prooi voor Silverthorn was. Silverthorn knikte ten teken dat ze het begreep en zakte ook in de jachthouding, iets wat haar al lang niet meer zo makkelijk afging als Sunset. Gelukkig hoefde ze niet echt te jagen. Ze hoefde alleen maar te wachten tot het konijn in haar poten sprong.

En dat gebeurde al snel. Met één haal met haar poot wist Silverthorn het konijn van het leven te beroven. Ze liet het dier even liggen, totdat Sunset bij haar was. ‘Je bent een natuurtalent, Sunset,’ zei Silverthorn. ‘En nog veel beter dan de laatste keer dat ik je gezien heb.’ Ze gaf Sunset een kopje en richtte zich toen op het konijn. ‘Deze prooi kan ik niet in mijn eentje op, dus als je ook zin hebt in een hapje, eet dan gerust mee. Per slot van rekening is het ook deels jouw prooi.’ En met die woorden zette ze haar tanden in het malse vlees van het konijn.

Sunset merkte lachend op dat ze geoefend had en at duidelijk met genot van haar prooi. Silverthorn vroeg zich af of ze net zo ontspannen van haar prooi at in de Bloodclan, als nu bij haar, maar ze besloot het niet te vragen. Het ging haar niets aan. Sunset was geen kitten meer, ze moest haar eigen keuzes maken en haar eigen leven leiden en zij – Silverthorn – moest er vertrouwen in hebben dat de zwarte poes dat kon.

Het emotioneerde haar toen Sunset haar tot twee keer toe bedankte en haar kop even tegen haar aanduwde. Ze slikte en keek de zwarte poes met glanzende ogen aan. ‘Ik zal het ook nooit vergeten, Sunset... Het was een mooie tijd en als je weer als een kitten voor me zou staan...’ Ze slikte weer even, in een poging haar emoties weer de baas te worden en de herinneringen naar de achtergrond te dringen en zei met een onstabiele stem: ‘Ik zal er altijd voor je zijn om te proberen je te helpen, Sunset, als je daar behoefte aan hebt...’ Ze slikte nog eens, maar de tranen wilden niet uit haar ogen verdwijnen. ‘Dus... Je zult zo zeker terug moeten naar de clan, of niet?’ zei ze aarzelend. Ze keek Sunset niet meer aan, maar staarde naar de takken van een struik. Ze hoopte dat Sunset nog even zou blijven, want het zou maar zo de laatste keer kunnen zijn dat ze elkaar zagen, maar ze begreep dat Sunset nu waarschijnlijk verplichtingen zou hebben tegenover haar clan.

Silverthorn voelde opluchting van zich meester worden toen Sunset aangaf dat ze best een tijdje weg kon blijven bij de clan. Ze wist niet heel veel van de Bloodclan en bleef er het liefst uit de buurt, maar het was fijn om te weten dat de katten niet onder een heel strenge leiding stonden. Bovendien was het een heel prettig idee dat Sunset nog even in de buurt zou blijven!

‘...Dan kon jij gewoon dag en nacht in een hol liggen terwijl ik de prooi jaag en jij langzaam te dik wordt,’ zei Sunset en Silverthorn lachte. ‘Je zou er gauw genoeg van hebben,’ zei ze met een knipoog. ‘Steeds voor zo’n oud wrak te moeten zorgen. Ik denk dat je dan minder vrijheid zou hebben dan dat je nu hebt.’ Ze bleef Sunset lachend aankijken, terwijl die een beest naar Silverthorn toe sloeg. Silverthorn hapte er naar, maar was natuurlijk niet snel genoeg en het verdoofde beest viel voor haar op de grond. Ze zette snel haar poot erop, voordat het weer bij zinnen zou komen en weg zou vliegen. Ze ging dromerig verder bij waar ze eerder gebleven was: ‘Toch zou ik er niets op tegen hebben: een lieve kat die voor me zou zorgen.’ En even gleden haar gedachten naar het warme tweebenennest van Meneer Tips...

‘Ach... ergeren... Natuurlijk, maar dat schrijf ik toe aan jaloezie, dat mag je best weten, Sunset.’ Silverthorn keek enigszins beschaamd naar de zwarte poes. ‘Ik heb mijn hele leven lang in zo’n clan willen wonen, maar net wat je zegt, ik mag er niet in. Als mijn moeder nou in een clan was geboren...’ Ze mijmerde even weg, herinnerde zich waar ze was en keek Sunset verontschuldigend aan, maar die leek haar niets kwalijk te nemen. Ze vroeg wat Silverthorn bezig hield. ‘Ik ontmoet elke maan wel weer nieuwe katten,’ antwoordde Silverthorn met een glimlach. ‘Grappig is dat... Ik had gedacht dat er ooit wel eens een moment zou komen dat ik elke kat in de omgeving zou kennen, maar dat is helemaal niet zo...’ Ze keek even in de verte en biechtte toen op: ‘En ik ben weer terug geweest naar het Tweebenengebied. Weet je nog, dat ik je vertelde over Meneer Tips... Ik heb hem weer opgezocht, afgelopen Bladkaal.’ Als katten konden blozen, dan had Silverthorn nu gebloosd.