A thousand silhouettes

Het was één van de eerste keren dat ze zo diep het territorium in liep. Normaal gesproken bleef ze vaak hangen tussen het bos en de rivier. Maar deze keer wilde ze meer bangerikken gaan opzoeken langs de grenzen. Ze wist dat er af en toe een kat kwam die misschien wel zou willen gehoorzamen naar haar.
Silver schraapte haar keel en spoog op de grond. Het leven in Riverclan was alles behalve wat zij wilde. Ze was goed doorvoed met de vette vis ja. Ze kon ook gebruik maken van de rivier. Maar het leven was er gewoon zo saai. Ze wilde weten hoe het was in andere clans.

Ze kwam aan aan de rand van het ravijn. Het scheidde hun territorium met die van Windclan. Maar het kostte haar weinig moeite om een smal stukje te vinden en krachtig op haar vier poten op het andere territorium te landen. Wat boeide het ook als ze zou betrapt worden. Dankzij haar bouw en liefde voor vechten zo ze een gevecht met een warrior vast gemakkelijk afkunnen. Daarbij stond Windclan nog bekend als bangerikken die vaak het hazenpad kozen. Sukkels.

Het geritsel in het gras verraadde dat ze in de gaten gehouden werd. Silverpaw snoof minachtend toen de zwart-witte apprentice; zo bleek het aan haar grootte en bouw te zijn; op haar afkwam. Een vals lachje kon ze toch niet onderdrukken. "Heey wow bijt m'n neus er niet af. Ik kwam gewoon kijken hoe het leven was in jullie clan. Niets bijzonders toch? Riverclan is toch maar oersaai." De minachting jegens haar clan was duidelijk hoorbaar in haar stem. Ze was benieuwd of de kater haar gelijk zou geven. Het stoorde haar niet dat hij zo fel deed. En of hij haar zou wegjagen. Dan kon ze nog altijd later weerkeren. Probleem opgelost.

Ze keek hem twijfelend asn en grinnikte toen. "Zo zo. En weet je leider al dat je zo ontrouw bent?" Duidend op het antwoord die de kater zojuist had gegeven.
Ze maakte zich allang geen zorgen meer dat hij haar zou wegjagen. Ofwel had hij het allang eerder gedaan. Silver keek zijn poot na waarbij hij er wat bij bazelde. Zonder aarzelen greep ze hem stevig vast. "Silver is de naam. Leerling van de Riverclan. Maar binnenkort heerser over het woud." Ze keek de kater doordringend aan. Misschien was hij wel de type kat die ze voor haar verovering nodig had.

Ze plaatste haar poot ook netjes naast haar lichaam neer en gromde zwak. Ze vond het opzich wel prettig om iemand van dezelfde soort te ontmoeten. Maar ze ging het niet laten blijken. "Nou. Gamemaster. Hoever ben je dan al. Met de verovering van Windclan?" Ze spoog het woord Windclan haast uit. Maar net niet duidelijk genoeg om haar ergernis te laten blijken. Ze hield niet van haar eigen clan, maar al helemaal niet van een clan vol angsthazen. Haar poot streek achter haar oren en duwde zo weer enkele stijve haren plat. Normaal was ze niet zo van het opgetutte gedoe. Maar er prima uitzien voor het veroveren van een clan was zeker wel een must. Misschien kon deze kater haar daarbij wel helpen. Silver snoof en liet de wind haar rugharen strelen.

Silver tilde argwanend haar poot van de grond terwijl haar klauwen gereed waren voor een aanval. Ze deinsde niet achteruit als de kater haar neus aan tikte maar gaf hem wel een flinke duw tegen zijn borst om ruimte te creëren. "Afstand houden!" Het kwam er nogal zacht uit maar ze wist dat het genoeg was om te horen. Ze snoof de geur om zich heen op en schudde haar kop. "Dus zo." Ze kuchte even. "Ze vertrouwen me daar. Voor nu nog." Ze moest even lachen om haar eigen manier van aanpakken. Ten opzichte van de kat voor haar was zij in haar nadeel binnenkort. Tenzij ze het slim speelde. "Dus wat is je plan? Je gaat toch niet hun vertrouwen winnen en Everstar aanvallen neem ik aan?" Voor zover zij haar plan al uitgedacht had leek dat nou ook niet de beste oplossing te zijn. Neen. Zij zou het sluw aanpakken. Ervoor zorgen dat ze niet betrapt word. Dan pas zou ze Dawnstar van haar troon kunnen stoten. En dan pas kwamen de andere clans aan de beurt.

Ookal moest ze nu grijnzen, was er weinig reden toe waarom ze zich zo gedroeg. Normaal bleef ze kil en afstandig tegenover zo'n situaties. Het sprak haar niets aan hoe ze zich gedroeg en haar uitdrukking sloeg over naar geïrriteerd. Ze bleef koel op de kater zijn reactie. Iets wat weer meer als haar eigen aanvoelde. 'En jij, wat ben jij van plan?' Silver haalde diep adem maar bleef verder koel tegenover hem staan. "Ik zoek eerst een legertje. Riverclan telt vast genoeg rotte zielen zoals ons. Samen staan we sterker om Dawnstar van de troon te stoten. En dan..." Zij grijnsde even. Het favoriete gedeelte van haar plan. "Zonder hun geliefde leider is Riverclan zwak. Als dan de troon van ons is volgt de rest van het woud." Ze tikte met haar poot op de grond. "Maar let op. Want laat boycottors je plan niet verpesten." Ze greens even. Ze wist uit eigen ervaring hoe boycottors soms tewerk gingen. Het was één van die kleine dingetjes die ze zelf zo graag deed. Vooral om het spel van kleine kits of een training van wat apprentices stuk te maken. De kleine misdaadjes die al op haar naam stonden. Maar niemand die haar beschuldigde want steeds wist ze buiten de belangstelling te blijven. Niemand die haar dus verdacht.

Een valse grijns lag om haar lippen. "Ooh nou. Jij wilt Dawnstar toch ook weg. Laat mij gewoon dat klusje klaren." Haar blik was duister. "Haar bloed zal aan mijn poten hangen. Wacht maar." Ze kon niet wachten tot het zover was. Eerlijk was eerlijk, maar haar lust naar haar bloed maakte haar licht waanzinnig. 'Misschien kunnen we het woud delen?' Silver keek op en lachte vals. "Dat... Is het beste wat je vandaag al gezegd hebt." Ze keek even achter zich naar hun territorium. "Wat zullen we doen met Thunder- en Shadowclan?" Ze was zich bewust dat deze twee clans sterke leiders hadden en ze tot nu toe weinig bondgenoten had gevonden in die clans. Ze moest er eens tijd voor maken.

Het begon haar lichtelijk interessant te worden dit gesprek. Ze probeerde het gevoel te negeren maar moest steeds weer om zijn uitspraken giechelen. Ze hield haar poot even voor haar ogen. Dit moest nu ophouden. Ze kon zich niet zwak tonen tegenover een Windclan kater. Tegenover niemand. Silver dacht na bij het idee van de kater. "Dat kan. Dan is het hoog tijd om daar al eens mee te beginnen." Ze dacht na aan wat het best bereikbaar zou zijn. Hier had ze maar over de rand van het ravijn te springen en ze bevond zich op Windclan gebied. Voor Thunder- en Shadowclan zou het al heel wat meer moeite kosten om er te geraken en niet op te vallen. Wat dat betrof lag Thunderclan het best in Riverclan's bereik. "Ik pak Thunderclan. Het is het best bereikbaar vanuit Riverclan, en aan Shadowclan heb ik een hekel." Ze snoof even. Hopelijk zou de kater het accepteren. Bondgenoten zoeken was nu niet zo simpel. Je moest er maar één tegenkomen die je niet van het gebied jaagt en zo al tegen de Warriorcode ingaat.

De stemming leek een andere wending te nemen. Zowel het gedrag van de Windclanner als haar eigen gedrag veranderden. Ze grijnsde duister op de kater zijn woorden. 'Mooi, ik ben al in Thunderclan gebied geweest, echter niet om daar bondgenoten te zoeken.' Dat kwam goed uit. Ze betrapte zich erop te staan trippelen van nieuwsgierigheid. Ze kapte er gauw mee en kreeg weer haar gebruikelijke duistere uitdrukking. Zo gedroeg ze zich ook vaak in het bijzijn van anderen. Alleen bij clangenoten en haar mentor zette ze een masker op.

'The sun will sink, and the cats will think.
Is there something wrong.
Well,they don't have wait long...'
Silver legde haar oren in haar nek waarbij ze waarschuwend blies achter de kater. Ze keek rondom hen, alsof ze elk moment een Windclanner tegen het lijf kon lopen.
Maar het bleef stil.

"The sound of Ever's dying gasp
And Dawnstar squealing in my grasp
Their stupid members mournfull cry
That's our lullaby,"
Silver lachte duister terwijl het maanlicht enkel haar gezicht accentueerde.

"Oh the battle may be bloody, but that's kind of work to me
The melody of angry growls
A counterpoint of painful howls
A symphony of death, oh my!
That's our lullaby!"

Haar blik ging terug naar de kater. Benieuwd wat hij nu zou zeggen.

Zoals ze had gepland had ze één stuk meegezongen maar zweeg daarna weer. De kans dat ze met zingen de aandacht zou trekken van menig Windclanner was groot. Ze luisterde naar de laatste klanken van Silhouette's lied waarin hij het over de andere drie leiders leek te hebben. Ze wilde er een laatste refrein aan toe voegen maar bleef in stilte luisteren. "Wat zullen ze kijken als wij over het woud zouden regeren. De dode lichamen van menig leiders en deputy's aan onze poten. Ik wil graag hun gezichten zien." Ze gniffelde gemeen. Ze was zeker niet bang om haar poten in hun bloed te plaatsen. Maar het werk zou ze natuurlijk aan anderen overlaten. Aan haar onderdanen.