O- Oh no... (Stormysoul's deathtopic) (Open)

Met glimmende ogen staarde de lilac point naar de tabby bij de oever. Die lelijke warrior... Bleh.... Ze snoof even minachtend, maar trippelde toen terug verder. De oudere krijger had namelijk veel belangrijkere dingen te doen, dingen die met wraak te maken hadden. Dus die Stormysoul zei dat een das haar zusje had vermoord? Dat mocht misschien wel waar zijn, maar Maze wilde dat katten har beschuldigden van de dood, want zij had dingen door. Ze moest gewantrouwd worden of verwijderd worden... Het makkelijkste was het tweede... En dat was de kattin ook van plan... In het zwakke licht dat door het jonge bladerdak viel, zag haar pels er gevlekt uit. De geuren die langs haar neusvleugels vlogen waren bekend, op een na. Een geur van een dier, een dier die haar zus had vermoord. En tja, Maze geloofde Stormy's verhaal wel, ze was erbij geweest en wist alles.... Maar daarom moest de rest nog niet de waarheid weten. De Riverclanner zakte door haar poten zodat haar buik bijna de grond raakte. Langzaam sloop de grijze poes naar voren, tot ze door de takken van een struik kon kijken. De grijze pels van het dier glom mooi, het was een prachtig exemplaar, een perfect exemplaar. De kattin grijnsde scheef en schuifelde wat naar voren. Zachtjes streek ze haar flank tegen de takken zodat haar geur bleef plakken, hier en daar op de weg terug had ze ook bomen gemarkeerd zodat niet alleen zij, maar ook haar mooie vriendje de weg terug zou vinden naar die kreng. Toen de das even diep inademende en besloot haar rug naar de kat te draaien, greep ze haar kans en sprong Maze op. Snel haalde de warrior haar nagels langs de randen van de zwarte streep op de rug van het dier voordat ze zich omdraaide en wegsprintte. Met oren die plat tegen haar nek lagen liep ze zo snel ze maar kon, het harde geroffel achter haar bevestigde alleen maar dat de das haar volgde... Goed. Na enige tijd schoot de kattin naar rechts om vervolgens naar links te gaan en opeens een boom in te schieten. Verward stopte de das even, deze had niet verwacht dat de kat opeens heen en weer zou springen. Maze hing doodstil een staartletter boven haar kop... Het grijze beest tilde haar kop, snoof even diep en trippelde toen met luide passen in de richting van Stormy. Op de lippen van de grijze warrior krulde zich langzaam een grijns, dat was een probleem minder op de wereld.

Na enige tijd klauterde de warrior uit de boom, met een plofte kwam ze neer en trippelde ze zonder om te kijken in de richting van waar de das was verdwenen. De geur van bloed prikte meteen in haar neus en ze richtte haar oren tevreden naar voren. Ze verkorte haar pas en liep rustig de struiken uit. Een voldane glans glom in haar ogen toen ze het bebloede lijf van die warrior zag. Even bleef Maze staan, haar blauwe ogen ijzig gericht op dat stomme dier. Toen liet ze haar blik over de plek gaan. Bloedsporen krulde zich naast het lichaam op en verdwenen in het woud, de das was weg. De warrior zwiepte met haar staart, liet haar blik nog kouder worden en stapte toen met lange, elegante passen op de tabby af. Het lichaam had niet langer nut meer. Iedere pas duurde lang, maar ze genoot zo van jet zien van het afgematte lijf, dat ze jet niet erg vond. Toen ze uiteindelijk naast het lichaam stond, bleef ze opnieuw staan. Met duistere ogen staarde ze neer op de kattin. "Oh Stormy toch," zei ze op een neutrale toon waarna ze haar kop neeg en deze bijna tegen de oor van de dode bracht. "Wat ben je toch een domme kat geweest," toen liet ze haar kop nog wat zakken en klemde ze haar tanden ronde het nekvel, tijd om de dood bekend te gaan maken. En tja, het was ook maar een das geweest.

Ze loste de pels toen ze opeens iets hoorde, pootstappen. De grijze kattin keek op en ontmoette de ogen van een medeclankat. "Hé,toon respect" zei de stem. Ze neeg haar kop en knikte even. "Dat weet ik," zei ze op sterke toon. "Maar het punt is dat Stormy en ik elkaar niet zo echt mochten," vervolgde ze. "Het was gewoon... de das die me waarschijnlijk liet terugdenken aan... haar..." Ze liet haar oogleden wat over haar ogen zakken en liet tranen haar ooghoeken uitlopen. Met haar bedoelde ze Rainpaw, haar zusje die vermoord was door een das. Ze slikte even moeizaam. De kater had zich al bij de katten gevoegd om haar te gaan likken. "May Starclan light your path,Stormysoul" zei hij nog. Maze keek met bedroefd gezicht naar de grond... ha, vooral niet voor die grijze rotkat. Maar goed, ze was uit de weg geruimd, een beschuldiging was niet langer nodig.