You fill my mind

"Uh.. hier blijven? Ik heb nog niet zo'n zin om weer naar het kamp te gaan." Ace knikte en de spanning gleed uit zijn lijf. Hij lachte oprecht en zijn groene ogen stonden rustig. Na een tijdje ging hij zelfs wat beter zitten en liet zijn staart futloos als altijd ergens neer ploffen. De stilte nam het over van de woorden en de grijs gestipte kater luisterde wat naar de geluiden van de opkomende nacht. Maar het zicht bleef het bijzonderst. Want hoe donker het in het kamp nu zou zijn, des te lichter was het hier. Het werd hier nooit helemaal donker begon de kater zelfs te geloven. Sommige lichtjes doofde, niet langzaam zoals sterren maar plots, andere gingen op dezelfde manier weer aan. "Ace..?" Klonk de stem van Running ineens. Nieuwsgierig keek hij op, zijn oor gleed met dezelfde uitdrukking wat opzij. "Weet jij waarom Tall me steeds vraagt of ik je heb gesproken? Of hoe het tussen ons gaat?" Ondanks dat je bij Ace normaal altijd zag hoe hij zich voelde, op dit moment verbaast, wist hij zich nu nog goed te houden. Wat moest hij doen? Iets verzinnen? Dat duurde toch veel te lang en hij haatte het om iets te verzwijgen. Helemaal tegen Running… Maar wat als de waarheid niet goed viel? Na enkele seconde kwam het antwoord al zonder dat hij echt had besloten. ‘Ik denk dat ik de rede wel weet’ bracht hij nuchter uit.

{Daar gaat het plan, Ace is weer te eerlijk xD

Waarom moest hij nu weer nobel zijn? Waarom was hij eerlijk opgevoed? Het was toch niet eerlijk. Hij kon zeker liegen en het was niet eens zo slecht, maar het zat gewoon niet in hem. Nu wou hij de waarheid zeggen, Ace wou niet liegen tegen Running… "J-ja ..? Waarom dan?" Ace haalde even diep adem en keek Running toen aan. In zijn helder groene blik was een lichtte hoop te zien al duwde hij die weg. Zijn linkeroor stond afwachtend schuin, deze tik zorgde ervoor dat hij er nu vaag uitzag. ‘Nou…’ begon hij eerst met moeite. Maar na een seconde rust gaf hij even nuchter en recht door zee antwoord zoals andere van hem gewent waren. ‘Ik vind je al een tijdje leuk,’ Ineens kwam de vraag hem weer te binnen. Want Running wou weten wat Tall ermee te maken had. ‘Tall zei dat ik het pas moest zeggen als we Warrior waren maar ik wil niet tegen je liegen.’ Gaf hij toen maar toe, Tall kon zijn kant zelf maar oplossen.

Ace had er toch wel weinig van verwacht. Een laag IQ maakte je zeer realistisch op sommige punten. Zo had hij altijd wel geweten dat Running hem niet leuk zou kunnen vinden, dat kon gewoon niet zo zijn. Maar ondanks al zijn tegenstribbelde gedachte bleef er nog een heel klein beetje hoop over. Gewoon een vieze vlek hoop die je niet weg kreeg, nee, geen vlek, eerder een klit in je lange pels. "H-het is lief van je, maar.. ik.. ik ben daar niet m-mee bezig." Kwam er uiteindelijk uit. Zijn oor gleed naar achter maar hij wendde zijn blik niet af. De lichtte hoop die erin zat was gedoofd en was nu gevuld met een teken dat hij de waarheid accepteerde. Niet met liefde natuurlijk. Hij zou zich later wel bezig houden met zijn ingedeukte hart. Die kwam later wel. Ace wou nu gewoon de kattin helpen, ze keek alsof ze een spook had gezien. Maar nog voor hij wat kon zeggen gleed ze weg. De kater zijn reactievermogen was niet snel maar hij spartelde overeind, liep met grote passen naar Running toe en boog zich voorover. Zo pakte hij haar nekvel en zorgde ervoor dat hij haar geen pijn deed. Ja, de kater was niet slim maar hij was zeker sterk. Daardoor kon hij met een lichte moeilijk naar achter lopen, langzaam genoeg zodat de kattin op het dak zou liggen en zelf ook nog wat kon doen. Eenmaal los haalde hij diep adem om zijn hartslag gelijk te krijgen. ‘Running, het is helemaal niet erg dat je er nog niet mee bezig bent maar wil je asjeblieft onthouden dat ik nog steeds Ace ben’ Hij keek op en zorgt Runnings blauwe ogen. ‘En deze Ace is de tres dus niet waard en al helemaal niet een val naar beneden.’ deelde hij mee.

Hij was blij om de ander weer op vast land te zien. Voor hem bestond er niks erger dan water en alles wat ermee te maken had, maar hij moest toegeven dat vallen ook geen mooi einde was. Hij geloofde in een strijders dood, niet in pats boem vallen en een ritje naar Starclan. "Nu heb ik deze vriendschap zeker verpest." Mompelde ze nu. Ace keek lichtjes geschokt. What? Daar maakte hij zich nu juist druk om. Zij moet zich er niet om deren. Kom aan, het was simpele logica die kwam bij zulke liefdes drama. Running zou nu boos moeten zijn, hem negeren en een nieuwe lover op doen die acht keer zo sexy was als hijzelf. Zo ging het altijd. Niet dat het nu ineens zijn schuld zou zijn. Het duurde zeker een paar minuten voor Ace zijn gedachte weer op orde had, of in ieder geval aan de kant gegooid voor later. ‘Als het iemands schuld is is dat die van mij. En ik zou graag gewoon vrienden willen zijn, als jij dat ook wilt?’ zei hij duidelijk. Er was nu geen twijfel meer over te bestaan, hij wou best zijn gevoelens aan de kant gooien om een vriendschap te behouden. "Waarom moet ik nou zo stom zijn?" Ace hief zijn kop schuin waarnaar hij deze schudde. Zij was van de twee niet de domme..

Ace keek terug in de blauwe ogen van de kattin. Hij zou zijn gevoelens best aan de kant kunnen zetten. Al was het maar tot ze zich bedacht. Jah, hij bleef positief, misschien vond ze hem later nog wel leuk. Ze had in ieder geval geen nee gezegd of wel dan? En als ze ooit een ander leuk vond kon hij er toch voor zorgen dat die wel lief tegen haar was? "Natuurlijk wil ik dat." Ace beantwoorde haar lachje met zijn eigen glimlach. "Maar.. is dat dan niet moeilijk voor je?" De spijt in haar ogen betekende veel voor Ace, ze wou vrienden blijven en ze was ook nog bezorgt om haar. ‘Ik overleef het wel, en het was veel moeilijker geweest als je me niet meer wou zien.’ Hij knikte nogmaals besluitvol. Met vrienden zou hij best kunnen leven.