Did someone say food? {+Scarletbrair

Ace was rustig opgestaan, hij had er vandaag zijn gemak mee genomen. Gisteren had hij zwaar staan trainen op vechten, hij was moe. Het liefst was hij een eeuwigheid in zijn nestje blijven liggen maar dat kon hij niet maken… Hij moest jagen. En niet alleen voor de clan, hij had honger. Eten was dus ook de beste rede om iedere ochtend weer op te staan. Weer vrolijk door het vooruitzicht van een ontbijt liep hij verder. Andere waren al bezig met zich klaarmaken, zover Ace zag gingen er net twee patrouilles weg. Een om te jagen en waarschijnlijk een voor de grenzen. Er was vast al een andere weg voor de andere kant. Hij vond patrouilles altijd gezellig en vond het dus lichtjes jammer dat hij niet mee kon. De mededeling had hij vast misgelopen. Dan maar een andere keer met zn alle jagen en eten. Zo liep hij de groep voorbij en kwam in het open gebied. Met een simpel tredje begon hij aan zijn vaste ronde. Hij zou opzoek gaan naar merel, hij moest ooit eens in zijn -groot in lengte en breedte- leven eens een vogel te pakken krijgen.

De kater was rustig verder aan het lopen, de zon klom langzaam omhoog waardoor er al snel een bekent spel van licht en schaduw ontstond. Ace grijnsde, hij hielt van dat spel. De mengeling van lichte plekken en donkere was iets waardoor het dauw glinsterde en de stralen zichtbaar waren als ze tussen de bladeren door schenen. Het hulde het bied in een warme tint en het hielp Ace bijvoorbeeld ook. Zijn grauwige tinten en gestipte vacht viel zo minder op. En met zo’n grootte, en breedte, als hij heeft heb je ieder voordeel nodig wat je kan krijgen. Ineens zag hij van een afstandje een mus opvliegen, de kat, die hem niet opgevallen was, sprong omhoog en maakte een kunstje waardoor Ace verstelt stond. De landing was beter dan al de zijne bij elkaar en binnen een seconde keek hij ineens in de ogen van de kattin. Groen in groen bleef hij even kijken, de situatie drong pas binnen. Zodra alles verwerkt was grijnsde hij zijn typische Ace grijns, iets lichtjes spottend maar zeker niet slecht bedoelt. ‘Yo,’ begroette hij eerst maar. Op de manier hoe zijn blik naar de schuine boomstam gleed kon je hem bijna zien denken. Na een tijdje schudde hij zijn kop. Nee, zijn kont zou nooit zo snel
kunnen wenden, laat staan dat zijn lichaam dat wou doen.

Ace keek gewoon rustig naar de ander. Hij vond het natuurlijk best geweldig hoe de ander het deed maar hij geloofde niet zo in lof en complimenten. De kattin wist vast wel dat ze dit goed kon, haar vangst was het bewijs. "Genoten van de show?" Acepaw grijnsde zijn lachje terug waardoor het leek dat hij haar blik beantwoorden. Eigenlijk merkte hij de spot niet zo sterk op. Of eerder, het interesseerde hem niet goed genoeg om zijn aandacht erop te richten. ‘Prachtig, ik miste alleen een snack.’ Zijn groene blik stond een plagend jongensachtig. "Denk je dat je het aan kan?" De grote kater richtte zijn oren naar voren. "Je ziet eruit als een pienter ventje, altijd bereid iets nieuws te leren, of zit ik nu fout?" Hmmhmm. Hij en pienter? Nou ja, leuk om te weten dat hij er niet zo uit ziet. Dus keek hij even toe hoe de ander, naam was vergeten, haar prooi begroef. ‘Tuurlijk wil ik wat leren,’ hij keek weer naar de stam. ‘Maar verwacht niet dat mijn kont die beweging kan maken.’ Waarnaar hij even verduidelijkend naar zijn achterwerk keek.