You fill my mind

Met een goed humeur, zoals meestal, volgde hij de bekende geur. Hij was benieuwt wat Running allemaal had gedaan. Misschien had ze wat te vertellen, wat leuks, iets nieuws. En om eerlijk te zijn, Ace was al blij genoeg om haar überhoud te zien. Het leek zo lang geleden, hij was zo druk geweest met de trainingen. Niet alleen die van zijn mentor maar ook de oefeningen die hij zichzelf oplegde. Het was niet zo dat hij haar was vergeten, dat kon niet. Maar aangezien Tall hem de regel had opgelegd om te wachten tot hij warrior werd vond hij het alleen maar een rede om beter te trainen. Dankzij de afleiding die zijn gedachten waren week hij wat af van het spoor. Dus inplaats van meteen bij Running te komen zag hij de kattin op hem af lopen. In het begin lachte hij naar haar, maar toen ze in gedachten verzonken leek te zijn viel een van zijn oren uit positie. Niet in staat wat anders te verzinnen keek hij toe hoe de ander tegen hem aan liep. Maar bij het aanzien van de felle blik viel ook zijn andere oor richting de grond. Was ze boos op hem? Nee, anders zei ze geen sorry. Hij moest toezien hoe ze naar beneden keek, iets wat hij nooit leuk had gevonden, terwijl ze zichzelf vervolgde; "Ik heb m'n humeur niet." De grote kater gaf haar een kopje onder haar kin waardoor ze op moest kijken. Een van de vele manieren die hij had om te proberen haar op te laten kijken. ‘Wat is er?’ vroeg hij bezorgt, beiden oren nog steeds naar beneden. En nog voor ze kon protesteren plofte hij neer op de grond en keek haar afwachtend aan met zijn felgroene ogen.

Ace vond dit niet leuk, steeds weer keek ze weg. Was hij nou het probleem? Stonk hij? Hij wist niet, waarom wist hij het nou niet. Zijn groene ogen stonden bezorgt op de kattin gericht en beiden oren hingen om dezelfde rede nog naar beneden. "Niets waar je je zorgen over hoeft te maken." Had ze geantwoord. Maar ondanks dat de kater dom was kende ook dat zijn grenzen. Hij keek in haar blauwe ogen en zag nogsteeds ongerust aan hoe ze lachte. ‘Running, ik maak me altijd zorgen als er iets is wat je dwarszit.’ Zijn blik probeerde de hare vast te houden en de naïve eigenschap dat de kater niet loog drong weer door. Toch sloeg hij zijn pluizige staart naast hem op de grond en schudde zich even uit, zorgend dat zijn pels weer in model kwam en de meeste takjes ook verdwenen. "Maar hoe gaat het.. er.. met jou?" Maar toch, Ace wist dat er iets mis was maar kon zich niet vinden waarom iemand een gesprek om ging schakelen. Hij zag het enkel en alleen als wederzijds interesse of een normale vraag. ‘Met mij gaat het goed, ik oefen veel met jagen en krijg oefeningetjes om naar mijn prooi te kijken voor ik hem aanval.’ gaf hij normaal antwoord.

{Een post die duidelijk laat zien dat Ace cute is maar niet zo slim :')

Hij vond hier dus niks aan. Running zei niks tegen hem, maar waarom niet? Was hij dan niet te vertrouwen? Was hij niks meer dan een gewone clangenoot? Met zijn staart veegde hij wat zand weg en richtte een tijdje al zijn aandacht op het bergje dat hij had gemaakt. Zijn linker oor, die nog steeds langs zijn gezicht hing, gleed nu wat naar achter. Eenmaal weer rustig hij weer op, zijn blik proberend de hare vast te houden. Vanbinnen was hij gekwetst maar hij probeerde het de bedekken. Zijn humeur was enorm gedaald en hij gaf het op. Als ze het dan niet wou zeggen kon hij haar misschien wel opvrolijken? Zichtbaar werd hij wat vrolijker en duwde het onderwerp van zich af. Maar zodra hij antwoord had gegeven kreeg hij een nieuwe vraag, nu pas realiseerde hij dat ze hem gewoon af wou leiden. Voor een enkele seconden was er in zijn ogen te zien dat hij wantrouwde. ‘Nee, ik kan nog niet vechten en ik weet niks van de clan zelf.’ Ondanks dat hij zich beledigt voelde slikte hij het weg, schudde zijn kop en keek terug naar Running. ‘Als je het niet wil vertellen wil dan wel wat leuks gaan doen om het te vergeten?’ vroeg hij toen, een vonkje hoop in zijn blik te zien.

Ace was dan wel beledigt, hij kon zich er nog wel van zetten. Daarbij zat het niet in de kater zijn hart om ontzettend lang boos te zijn of zelfs iets terug te doen. Het viel hem nu gewoon tegen, en hoewel een deel van hem naar de grond wou blijven kijken had de andere nog steeds hoop om dit alles in contact te houden. "Ik denk dat je dat wel snel leert." Ace lachte lichtjes, ‘Ik kan natuurlijk ook altijd op mijn vijanden gaan zitten’ De naïve opgewektheid die hij soms in zijn stem droeg drong een beetje door. Daarbij was hij nu op positieve dingen gericht, iets wat vaak gepaard ging bij een klein stel hersenen. "Uh.. ja, lijkt me goed." Ace knikte nu, ook bij hem viel wat spanning weg. ‘Wat wil je doen? We kunnen gaan jagen, langs de grenzen lopen of anders gewoon een rondje lopen?’ somde hij snel op, alsof hij vreesde dat Running ineens van gedachte zou veranderen.

Ace had zich ondanks alles snel herstelt. Het zat gewoon in zijn nature. En zodra hij het vragenvuur opende viel het pasje naar achter hem niet eens op. Hij zat al een route uit te plannen waar ze heen konden gaan, wat ze ook zouden doen. "Uhm.. gewoon wandelen? Ik heb wel een beetje genoeg van al die Clanzaken.." Wat fronsend zag hij aan hoe ze weer naar beneden keek. Toch gaf hij het nog niet op. Hij had een idee, de plek die Nimble ook met hem had bekeken. En er was nog tijd genoeg om naar de Twolegplace te lopen… Ze zouden het best halen. ‘Wat als ik je iets moois laat zien? We moeten dat wel naar de Twolegplace, maar we zijn er zo.’ probeerde hij. In het diepst van de kater hoopte hij dat ze meeging, die plek was prachtig met alle sterren gevangen in de tweebeennesten. Vooral als de sterren ook in de hemel kwamen te liggen. Was er een betere plaats om iets te vergeten als je daar gezellig op een dak zat naar de mooie lichtjes kijkend? Hij wou de plek graag met haar delen en Ace vreesde dat de geslotenheid van de kattin aan zou houden…

Ace wou Running graag haar probleem laten vergeten, hij wou haar blij zien. En hoewel dat tweede misschien niet kon zou hij het graag zien dat het eerste wel lukte. Al was het maar zodat ze niet boos was op hem en hem niet wou zien. "Uh.." Was ze begonnen. De meeste waren nu al begonnen met twijfelen, Ace niet, hij zag het niet eens als een teken dat ze niet wilde. "G-goed, maar wel veilig, oké?" De kater knikte nu, zijn groene blik haar blauwe vast proberend te houden. Zijn stem klonk nu serieus en de eerlijkheid drong door. Het was niet dat de kater niet kon liegen, hij vond het gewoon moeilijk en onnodig. Hij was een kat naar de waarheid en voor even wou hij ook dat Running dat zag. ‘Ik ben er nu al een paar keer geweest, ik ben nog nooit iets gevaarlijks tegengekomen. Er zijn geen Twolegs, honden of Monsters. De weg is te smal voor ze om er tussen te passen. Daarna gaan we ergens veilig zitten en kunnen we rustig kijken. Wij hoeven eigenlijk niks te doen.’ Zo ging hij naast Running staan en liep richting de beloofde plek.

{Korte timeskip omdat wandelen misschien niet zo interessant is}

Na een tijdje gelopen te hebben tussen de tweebeennesten kwamen ze bij het punt. Ace leidde Running rustig langs het steegje dat er, op wat makke duiven na, verlaten was. Nu maar hopen dat ze het wel mooi zou vinden, al was het zicht werkelijk adembenemend. Zo klom hij onhandig langs de kratten omhoog tot hij op het bekende dak zat. Het was nog lichtjes voorverwarmt door de zon die nu aan het zakken was. Hij keek om naar Running en lachte vrolijk. ‘We zijn net op tijd, zodra de zon onder is komen ze, zoals de sterren doen.’ Ace vergeleek de lichtjes vaak met sterren, al wist hij zelf wel in een diep achterhoekje dat het geen sterren waren. Daardoor waren ze niet minder mooi.

Ace was er eigenlijk al op gaan rekenen dat Running het leuk zou vinden. Zover hij had gemerkt hielt ze van veilige dingen die niet al te wild waren. Dit was dan toch ideaal? Hij keek er zelf dus ook naar uit, het was al een tijdje geleden dat hij er was geweest en zelf vond hij het ook mooi om te zien. Vooral als er ook veel sterren in de lucht hingen. De wandeling was stil en hoewel Ace in een vrolijk tredje liep merkte hij wel dat Running nerveus was. Toch kon hij weinig doen om haar gerust te stellen, alleen maar hopen dat ze het leuk vond op het eind. Eenmaal op het dak was hij gaan zitten en richtte zijn blik op de kattin toen ze naast hem ging zitten. "W-wat eigenlijk?" vroeg ze toen. Ace grijnsde en wachtte tot de zon helemaal onder was. Het donker omringde hun al snel en de sterren stonden op hun plaats. ‘Lichtjes, heel veel lichtjes.’ legde hij uit, nou, zo goed mogelijk. En hij had gelijk. Voor hun lagen vrijwel alle tweebeennesten. En van ieder nest kwam nu licht. Alle ramen lichtte op, sommige gelig, andere weer enorm wit. Er waren zelf lichtjes met een bijzondere kleur zoals blauw en roze. Al kwam die minder voor. Alle lichtjes streken zich voor hun uit en Ace straalde van trots. ‘Ik weet niet wat jij vind maar ik vind het mooi’ Lantarenpalen voegde rondjes toe in het schouwspel van lichtgevende vormen. Ace vond het echt mooi, al die lichtjes in kleuren en vormen waren voor hem net iets zoals sterren. Ze kwamen ook alleen maar in het donker. Afwachtend keek hij naar Running, benieuwt naar haar reactie.

Ace had zijn blik steeds om de nesten gericht. Het was nog donker maar hij wist dat de lichtjes kwamen. Hij kon ze zelfs al voor zich zien. Voor hem was dit iets moois en simpels, gewoon, iets waar je naar kon kijken en je je er blij om voelde. Zodra de lichtjes aangingen keek hij naast zich. Daar zat Running, dit was de eerste keer dat ze hier was. De eerste keer dat ze de lichtjes zag en dat was zeker iets bijzonders. Bij hem was het een ongeluk geweest. Hij was een duif aan het achterna jagen en hij bleek niet goed te kunnen vliegen, toen de vogel hierop was geklommen en niet meer wegkon werd Ace afgeleid. Daar had hij alle lichtjes gezien en niet geweten wat hij zag. Hij was benieuwd of Running dat nu ook vond. "Het.. is ook mooi. Het is heel lief van je.. om me dit te laten zien." De kater lachte nu vrolijk, ietwat trots. Hij was blij dat ze het mooi had gevonden. Grijnzend keek hij nog eens naar de lichtjes. ‘Als je wilt kunnen we nu teruggaan, ik heb je eigenlijk een beetje meegesleurd hiernaar toe.’ stelde hij wat schuldig voor. Het was zeker niet vrijwillig gekomen.

"Je.. je hebt toch geen spijt dat je me hier hebt gebracht toch." Ace zijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Had hij weer iets verkeerds gezegd? Wat dan? Oo, waarom kon hij nooit wat goeds doen? Verwoed schudde hij zijn kop. ‘Tuurlijk niet, ik heb je altijd al hiernaar toe willen brengen. Ik dacht alleen dat jij misschien niet wou…’ Ace richtte snel zijn blik weer naar de lichtjes. Hoe kon hij dit nou niet leuk vinden? Voor hem prachtige lichtjes en naast hem een prachtige kattin. Niks te klagen… Snel keek hij weer terug. ‘Jij mag kiezen, wil je hier nog even blijven of terug gaan?’ vroeg hij maar. Het was soms moeilijk om uit zijn woorden te komen, laat staan om ze goed aan te laten komen.