{Moosepaw & Squirrelpaw} Daybreak comes

De zon kwam vroeg op. De zonnestralen vielen over zijn snuit heen door de warriorsden. Wat dat betrof had hij het slechtste plekje in de den. Maar vaak stoorde het hem niet. Deze ene keer dat hij 's ochtends vroeg nog in de den vertoefde stoorde het hem niet zo. Hij moest opstaan om zijn apprentices te wekken. Loom gaapte hij en knipperde enkele keren met zijn ogen. Vervolgens rekte hij zich uit waarbij hij zo stil mogelijk de den verliet. Er waren vast en zeker katten die niet zo'n vroege vogels als hem waren en daarom had hij een nest uitgezocht het dichtst bij de ingang. Aan de apprentice den bleef hij wachten. "Moosepaw, Squirrelpaw, meldt jullie in het kamp." Hij nam plaats ergens op een zichtbare plaats in het kamp en bleef wachten.

Moosepaw lag in de apprentice's den en zijn buikje ging op en neer. Enkele zonnestralen verlichten de apprentice's den maar Moosepaw trok er zich niks van aan en bleef gewoon liggen. Tot hij plots een stem hoorde. "Moosepaw, Squirrelpaw, meldt jullie in het kamp." zei de stem. Toen Moosepaw zijn naam hoorde wist hij dat het Lavenderfeather was. Hij zou voor de eerste keer trainen samen met Squirrelpaw trainen. Moosepaw kende hem niet maar had hem wel al eens gezien in de apprentice's den. De bruine tabby stond recht en trippelde naar buiten. Daar zag hij Lavenderfeather al snel. Moosepaw liep naar hem toe en ging zitten. "Ik ben klaar voor de training." miauwde hij vrolijk.

Zoals hij verwacht had kwam Moosepaw het eerst naar buiten. Hij tikte de neus van zijn leerling ter begroeting aan. "Goeie morgen Moosepaw. Heb je Squirrelpaw al gezien?" Zijn groene ogen glinsterden van de pret. Hij keek er naar uit om zijn twee apprentices hun eerste training te geven. "Deze keer gaan we het anders aanpakken. Ik zal jullie jullie eten leren vangen, en dan mogen jullie het tegen elkaar opnemen. Klinkt dat goed?" Hij vertrouwde erop dat de apprentices het wel fijn zouden vinden om het tegen elkaar op te nemen. Hij ging overeind staan en wachtte nog even totdat Squirrelpaw naar buiten zou komen. Deze keer zou hij zijn leerlingen wel een jachtlesje geven. Als Squirrelpaw niets van zich liet horen zou hij Moosepaw dan maar alleen opleiden.

Hij keek even op toen hij wat hoorde maar legde zijn kopje terug op zijn poten,paar minuten later schrok hij wakker. Training! Hij waste snel zijn vacht en rende toen naar buiten. Voor zijn mentor kwam hij slippend tot stilstand. 'S-sorry dat ik zo laat ben! I-ik had me verlsapen', zei hij verontschuldigd,hij had niks gehoord van wat ze zouden doen maar dat maakte nu even niet uit. Zijn halflange rode vacht lag netjes in model en zijn blauwen ogen keken even rond. Opgewonden hupte hij van de ene poot op de ander. Onzeker keek hij naar de apprentice naast hem,dat was vast Moosepaw. De kater haalde zijn schouders even op en keek toen weer rond.

"Goeie morgen Moosepaw. Heb je Squirrelpaw al gezien?" vroeg Lavenderfeather. "Nee, nog niet." antwoorde Moosepaw. Hij kende Squirrelpaw nog niet en hij was best wel nieuwsgierig over wie het was. "Deze keer gaan we het anders aanpakken. Ik zal jullie jullie eten leren vangen, en dan mogen jullie het tegen elkaar opnemen. Klinkt dat goed?" miauwde zijn mentor. Een glimlach verscheen op Moosepaws gezicht. "Dat klink leuk." miauwde hij vrolijk. Toen zag hij een kat op hen afkomen. Dat moest vast Squirrelpaw zijn. 'S-sorry dat ik zo laat ben! I-ik had me verslapen', miauwde de kater. Moosepaw ging recht staan. Hij was al helemaal klaar om te leren jagen.

Hij keek wat bezorgd op het antwoord van Moosepaw. Maar dat veranderde gauw toen hij een gedaante op hen af zag komen. Dat was waarschijnlijk Squirrelpaw. Lavender lachte duidelijk goed gehumeurd naar zijn twee apprentices. "Dat geeft niet. Ik was juist aan het uitleggen dat we eerst zouden jagen en dan mag je het tegen elkaar opnemen." Hij keek naar het territorium en daarna naar de lucht. Het was nog vroeg. Hier en daar zouden al wat prooien te vinden zijn. "Kom mee."

Hij leidde hen tot aan de heuvelrug waar hij wist dat er op dit moment wel konijnen zouden rondhuppelen. Alleen kon hij ze nu niet zien. "Het is heel belangrijk dat je stil en onopvallend tewerk gaat. Bij elke prooi is het van belang dat ze je niet zien, horen, voelen of ruiken. We gaan dus beginnen met het zien. Veel prooien maken gebruik van hun zicht, dus zorg ervoor dat je niet opvalt. In een sluiphouding..." Hij toonde deze precies voor. "Maak je minder kans dat je gezien word dan dat je overeind zou lopen. Probeer nu maar eens zelf." Hij ging wachten totdat zijn beide leerlingen de juiste houding hadden aangenomen.

"Dat geeft niet. Ik was juist aan het uitleggen dat we eerst zouden jagen en dan mag je het tegen elkaar opnemen." zei Lavenderfeather tegen Squirrelpaw. Hij zag er goed gezind uit. Het zou vast een leuke training worden en Moosepaw kon al niet wachten. Hij wou zo graag leren jagen en andere dingen leren. "Kom mee." Moosepaw volgde zijn mentor. "Het is heel belangrijk dat je stil en onopvallend tewerk gaat. Bij elke prooi is het van belang dat ze je niet zien, horen, voelen of ruiken. We gaan dus beginnen met het zien. Veel prooien maken gebruik van hun zicht, dus zorg ervoor dat je niet opvalt. In een sluiphouding..." miauwde Lavenderfeather en hij deed het voor. Moosepaw keek goed naar zijn mentor. Hij zou het zelf ook moeten kunnen. "Maak je minder kans dat je gezien word dan dat je overeind zou lopen. Probeer nu maar eens zelf." zei Lavenderfeather uiteindelijk. Vrolijk probeerde Moosepaw de sluiphouding na te doen. Hij vond dat het nog wel goed lukte maar hij kon zelf natuurlijk niet zien of het eigenlijk wel helemaal juist was. "Is het zo goed?" vroeg hij aan zijn mentor.