My last resort {OPEN}

Haar ijsblauwe ogen gleden de omgeving rond, en elk zintuig stond op scherp. Ze had geen mentor nodig, ze was prima af alleen, zonder training. Een paar staartlengtes verderop zat een kleine muis te genieten van een stukje voedsel. Nietsvermoedend knaagde het diertje aan iets waar de jonge leerling de naam nog niet van wist. Ze dook in de sluiphouding, één die ze zichzelf had aangeleerd na het lange bestuderen van de warriors. Geconcentreerd sloop ze op het diertje af. Bij de gedachten van terugkomen met haar eerst gevangen prooi voelde ze de trots al opkomen. Haar mede leerlingen zouden haar accepteren in plaats van buitensluiten. Haar ogen waren nogsteeds gericht op haar prooi, en langzaam begon ze zich voort te bewegen. Een plotselinge windvlaag die van achter haar opkwam deed het diertje schrikken en vluchten. Ugh, ze was vergeten te checken van welke kant de wind kwam. Ze schudde haar kop en deed een poging tot een achtervolging. Eentje die er in gedachten beter uit zo hebben gezien dan in werkelijkheid. Dragonpaw belandde op haar snufferd. Mokkend kwam de leerling overeind. Ze was het zak altijd maar de zwakste te zijn, puur omdat ze nog geen mentor had. In zichzelf mompelend droegen haar poten haar naar de grote rots in het midden van het veld. Met een sierlijke boog sprong ze op de rots, en klauterde naar boven. Ze liet zich neerploffen en zuchtte geïrriteerd. Weer een nutteloze jacht.

{Open ~}

In haar ooghoek verscheen een andere kat, een stuk groter en ouder dan zij was. Dragonpaw vermoedde dat deze kater hier ook gekomen was voor de jacht. Vanaf de rots kon ze zijn jacht mooi volgen. De kater had het duidelijk gemunt op een konijnen familie. De kleine leerling volgde elke stap die hij zette, en probeerde vooral te letten op de details zoals houding, snelheid en concentratie. Voor zover hij nu was deed zij alles wat deze kater ook deed, maar waarom lukte het haar dan niet? Het konijn merkte hem op, nu moest ze opletten. De kater nam een sprint en zette een achtervolging in. Al snel had hij het diertje tussen zijn kaken en begroef het vervolgens. Het zat hem dus in de snelheid, maar Dragonpaw was niet zo snel. Ze schrok toen haar Clangenoot naast haar verscheen op de rots. "Dragonpaw, is het niet?" Dragonpaw keek hem aan, haar ogen stonden iet wat kil. ''Ja,'''Antwoordde ze kortaf. Het kwam er onaardiger uit dan ze bedoelde, maar eigenlijk was ze gewoon jaloers dat deze kater wel succesvol kon jagen, en zij na honderden pogingen niet.