Some days I feel broke inside but I won't admit

https://www.youtube.com/watch?v=___l8Y21yNM&list=PLkV5qvJtzoaVXEKy5KH4ABGvjZo8UneBs&index=5

Some days I feel broke inside but I won't admit
Sometimes I just wanna hide 'cause it's you I miss
And it's so hard to say goodbye when it comes to this, ooh

Would you tell me I was wrong? Would you help me understand?
Are you looking down upon me? Are you proud of who I am?
There's nothing I wouldn't do to have just one more chance
To look into your eyes and see you looking back

Ineengedoken zat de grote witte kater op de rots. Het was rond maanhoog, maar hij voelde zich niet moe. Het was fris en het miezerde zacht, maar dat maakte niet uit. Het kwam overeen met zijn stemming. Een klein traantje gleed over zijn wang. Zijn blauw en zijn groen oog keken omhoog, naar de lucht. Naar Starclan. "Are you looking down upon me?", fluisterde hij zachtjes naar de lucht. De wind begon harder te waaien, als om antwoord te geven. Zijn witte vacht was doorweekt, wat hem magerder deed lijken dan hij was. Zijn spieren vielen niet zo op door de haren die eraan geplakt zaten. Whitelion keek terug omlaag, naar de rots onder zijn poten. Hij was gebroken. Hoeveel moons was het nu al geleden dat ze haar van hem afgepakt hadden? De tijd was een waas sinds ze weg was. Het had geen betekenis meer, maar toch zat hij hier. Sacredpaw was het enige bewijs dat ze hier ooit geweest was, dat ze hier ooit samen gezeten hadden. Er klonken pootstappen achter hem, maar Whitelion hoorde het niet. Hij legde zijn kop op zijn poten en sloot zijn ogen. Er kwam een lichte snik uit zijn borstkas en zijn lijf schokte. Hij huilde meestal zo goed als geluidloos, maar je kunt het nooit helemaal tegenhouden. En soms wou je dat ook gewoon niet.

~Open C= Het is wss de enige keer dat je Whitelion zwak tegenkomt, dus maak er gebruik van x'D

De nachten waren het beste. Dan leek de aarde stil te staan. Snowbird maakte er gretig gebruik van. Er waren allemaal dingen aan haar voorbij gegaan. De werkelijkheid dat ze voor altijd blind zou zijn en dat het nooit en te nimmer zou veranderen zonk met elke maan die er voorbij ging dieper in bij de witte poes. Haar blinde ogen keken niets ziend voor zich uit, zoals ze altijd deden. Haar blik stond emotieloos voor een keer. Niet honend, afstotend. Zodat iedereen weg bleef van haar. Icecloud had kits gekregen. Zo dat ze Snowbird kon vervangen. Ze koesterde een haat jegens haar moeder die niemand kon evenaren. Zelfs haar broer niet. Al kwam hij wel érg in de buurt. Broertjelief doe zó perfect was. Het maakte haar ziek! En toen voelde ze de trillingen terug kaatsen. Ze herkende die geur. Geluidloos sloop ze dichterbij. Ja, het was echt zo? Hoorde ze hem nu..? Whitelion. Haar broer door vlees en bloed. Toen ze dichtbij genoeg stond deed ze haar mond open. "Waar loop jij om te huilen?" Spuugde ze vol afkeer. "Neem jezelf bij elkaar en wees niet zo'n slappe ThunderClan poes" Wat had híj nou te huilen? Die vuile vlooienzak had álles en zij had niets. Het was níet eerlijk! Haar ogen fonkelde vol afkeer maar hielden ook dat koele randje die ze van nature had. Als hij eens wist wat ze nu dacht en voelde .. há het was bijna hilarisch geweest.

Haar geur bereikte zijn neus nog voor ze iets gezegd had, maar het drong niet tot hem door. "Waar loop jij om te huilen?", spuugde ze. Hij draaide zich om, zijn ogen nog betraand. Daar stond ze, het witte kreng dat zijn zus was. "Neem jezelf bij elkaar en wees niet zo'n slappe ThunderClan poes" Eigenlijk had ze gelijk, maar hij had niet meer de kracht om alles in te houden. onder antwoord te geven keek hij weer naar de hemel, om zich zuchtend om te draaien. "Je begrijpt het niet", murmelde hij. Andere pootstappen kwamen dichterbij, en ook deze geur was van een poes die hij verachtte. Had Starclan dan echt helemaal niets goeds met hem voor? Waarschijnlijk niet, dacht hij bitter. Waarschijnlijk had hij zijn plekje daar allang weggescholden, letterlijk dan. Het verdriet om haar -het was zelfs pijnlijk om haar naam te denken- had hem gebroken, en stukje voor stukje had hij zichzelf weer in elkaar moeten zetten. Alleen dan verkeerd. Hij had de enige zekerheid die hij had in het leven weggenomen; een plek in Starclan, naast haar. "Van waar zo'n toon Snowbird? Waarom bekommer je je niet gewoon even om je eigen broer?", zei de elder die Cinderfell heette. Een instinctieve woede vlamde in hem op. Snowbird mocht dan wel nog zo'n kreng zijn, ze bleef zijn zus. "Jij hoeft me niet te beschermen!", spuugde hij grauwend naar de poes, maar hij draaide zich niet om. "Jullie snappen er niets van, niéts!"

Waarom ze zijn geur achtervolgd was ze zelf ook niet echt, maar momenteel wilde ze gewoon graag weten hoe het met hem ging en of ze even samen konden zijn. Alles om die verrader dwars te zitten, en Icyrose moest toegeven dat het gezelschap van Whitelion haar best wel aanstond. Hij snapte haar beter dan menig andere kat in Windclan. Zelfs beter dan Lionroar. Ze snoof eventjes, nog steeds kon ze niet geloven dat ze ooit wat in die kater had gezien, maar ze kon er niet onder uit dat het gemis van hem naast haar groot was en pijn deed. Ze zuchtte zachtjes en spitste haar oren toen ze bekende stemmen hoorde. Een daarvan was Whitelion, die alles behalve blij klonk, de andere twee herkende ze vaag als de twee elders Cinderfell en Snowbird. Langzaam kwam ze dichterbij en haar lange vacht streek langs de steen, terwijl ze aan de voet bleef staan. "Wat is hier de bedoeling?" miauwde ze op een strenge toon. Haar blauwe ogen gleden over de twee elders en daarna naar de witte kater, die ze bijna ongezien toeknikte. "Ik denk dat Whitelion wel goed genoeg duidelijk heeft gemaakt dat hij jullie hier niet bij wilt hebben," miauwde ze er koud achteraan. Haar houding was streng en fier, ze was misschien klein, maar ze liet zeker niet over zich heen lopen.

"Wat is hier aan de hand?", klonk een bekende stem van een afstandje. Zijn hart leek even stil te staan, om daarna dubbel zo hard verder te kloppen. Het was vreemd wat één poes met je kon doen. Hij draaide zich snel om en zag de lapjespoes onder de rots staan. Ze knikte hem amper zichtbaar toe. Een flauwe glimlach gleed over zijn lippen, maar zijn ogen waren nog duidelijk betraand. "Ik denk dat Whitelion wel goed genoeg duidelijk heeft gemaakt dat hij jullie hier niet bij wilt hebben," klonk het er koud achteraan. De poes stond stoer en fier, al was ze klein. De grote kater had zin om naar beneden te rennen om zijn kop in haar vacht te begraven, maar hij wist niet vanwaar dat gevoel kwam. Het leek zo onwerkelijk. Hij wist niet wat er met hem aan de hand was, maar het leek niet echt slecht. De laatste keer dat hij dit gevoel had gehad.. Opnieuw borrelde er een snik op in zijn borstkas. Hij draaide zich terug om, met zijn kop in zijn nek gelegd om naar de hemel te kijken. Maar hij keek niet echt, want zijn ogen waren gesloten. Opnieuw legde hij zijn kop op zijn poten, niet kijkend naar de drie poezen die nu bij hem stonden. Op dit moment wou hij maar één poes, maar de kans dat die naar hier zou komen was nihil.

Snowbird was nog steeds verbaasd dat Whitelion haar niet meteen afsnauwde of ging bewerken met zijn klauwen. Dat bewees maar weer dat zelfs haar broer de leeghoofd gevoel had. Hij was alleen erg zwak als hij het zo toonde. Ze voelde trillingen haar kant op komen. Cinderfell was hen gevolgd. "Bemoei je met je eigen zaken" Blies ze naar haar en ze richtte haar aandacht weer op haar broer. "Dat heb je heel goed, Witje, ik begrijp het inderdaad niet" Zei ze op zoete toon en ze glimlachte boosaardig. 'Wat is hier de bedoeling?" Snowbird knarste met haar tanden. StarClan nog aan toe! Kon ze dan niet gewoon één minuutje alleen hebben met haar broer. Hem lekker de grond in boren? "Ik denk dat Whitelion wel goed genoeg duidelijk heeft gemaakt dat hij jullie hier niet bij wilt hebben' "Waar bemoei jij je mee!?" Siste ze uit de hoogte naar de stem die bij Icyrose hoorde. "Rot samen met Cinderfell op zo dat ik mijn zwakke broertje kan troosten" Zei ze met gespeelde bezorgdheid. Ze richtte zich tot Whitelion en liep enkele passen op hem af."Nou.. vertel je kleine zusje eens wat er aan het pootje is" Zong ze lijzig en haar glimlach verbreedde enkel. "Waarom is de grote, boze leeuw verdrietig?" Sarde ze hem zonder enig greintje van begrip nog berouw door haar houding.

Hij hoorde enkel de laatste woorden die de jonge poes zei. De hele tijd bleven zijn ogen gesloten. Hij zuchtte diep en keek haar in de ogen. Natuurlijk keek ze niet terug, ze was blind. Zijn stem klonk gebroken toen hij begon te spreken. "Jij zult nooit de pijn ervaren die het verliezen van iemand van wie je oprecht hield teweeg brengt. Weet je waarom? Omdat jij geen gevoel kunt tonen. Omdat je iedereen op de wereld haat. Je hart is bevroren, en niemand zal daar verandering in kunnen brengen, want jij bent niet in staat tot liefde. Anders had je me nu begrepen." Hij staarde wezenloos voor zich uit, maar zag niets. Door de tranen leek de wereld uitgelopen, als inkt op een nat oppervlak. Hij negeerde de twee poezen die het dichtste bij hem stonden en keek achter hen, naar de kleine lapjespoes. Zijn verschillend gekleurde ogen boorden zich in de hare. Het verdriet stond duidelijk in de zijne af te lezen.

Met haar groene ogen staarde ze voor zich uit. Haar staart zwiepte even heen en weer waarna ze rustig en elegant naar voren stapte, haar tred timide maar prachtig. ZE had een neutrale uitdrukking op de snuit, iets wat ze niet vaak had. Met rustige passen stapte ze door. Snel, maar niet gehaast. De jonge poes vertikte het om te gaan zweten, dan zou ze stinken en bah, dat wilde ze gewoon niet. Toen er opeens een paar vlekken in haar gezichtsveld kwamen, stopte ze en keek ze op. Ze herkende wel meteen de witte pels van haar familie, maar vooral de brede schouders van haar pappie. Ze liet een klein lachje zien en stapte daarna sneller door in de richting van haar papsie. Naarmate ze dichter kwam zag ze iets aan zijn gezicht dat ze nog nooit had gezien. Bezorgd fronste en stopte ze even. Ze stond een paar vossenlengtes achter de poezen. Snowbird, haar tante, was één van hen. Er was ook een lapjespoes die ze niet kende en een lelijke grijze poes, die er raar uitzag naar haar weten. "...Je hart is bevroren, en niemand zal daar verandering in kunnen brengen, want jij bent niet in staat tot liefde. Anders had je me nu begrepen." Toen ze keek naar haar vader, vlogen haar oren in haar nek. Met grote passen liep ze op hem af en duwde ze haar kopje in zijn pels. Hun pelzen versmolten in elkaar toen ze elkaar raakten en ze haar neus in zijn warmte verborg. Chainpaw keek op en probeerde de gekleurde ogen te vinden. Daarna keek ze om en keek ze met een boze uitdrukking naar de poezen. "Laat hem met rust," siste ze met een ijzige stem die totaal niet bij haar elegantie paste.

Hij rukte zijn blik los van de poes toen een zachte vacht tegen de zijne kwam. Zijn dochter, Chainpaw, begroef haar kopje in zijn vacht. Hij keek haar even in de ogen, waarna ze naar de rest siste; "Laat hem met rust" Whitelion zuchtte en legde zijn grote kop op de hare. De tranen stroomden nog steeds, al werd het minder. Hij gaf haar zachtjes een likje en zocht met zijn blik Icyrose weer. Hij probeerde haar te roepen met zijn ogen, al was dat niet zo simpel gedaan. Waarschijnlijk was de blik in zijn ogen eerder verdrietig en smekend, maar misschien ook niet. De grote witte kater sloot zijn verschillend gekleurde ogen.

~Prut maar ik had geen zin om te wachten :')

Snowbird luisterde geamuseerd toe hoe Whitelion een poging deed haar te raken. Ze ging geduldig zitten. Ze hoorde aan hem dat hij echt oprecht verdrietig was. Die kleinere details vielen je op als je blind was. Waarom huilde haar onbenullige broer toch? "Jij zult nooit de pijn ervaren die het verliezen van iemand van wie je oprecht hield teweeg brengt. Weet je waarom? Omdat jij geen gevoel kunt tonen. Omdat je iedereen op de wereld haat. Je hart is bevroren, en niemand zal daar verandering in kunnen brengen, want jij bent niet in staat tot liefde. Anders had je me nu begrepen." Snowbird draaide met haar oren. Twee kleine kits kwamen aan rennen. Ongetwijfeld zijn kuit geschoten gebroed. "Laat hem met rust" en "Pappie" zeiden genoeg. Ditmaal was het Snowbird's beurt. "Ach laat die arme jonge met rust" Ze immiteerde hun vreselijke toon en trok een pruillipje. Ze begon toen te giechelen. "Je hebt daar vast gelijk in, broertje" Vervolgde ze schouderophalend. "En daar ben ik blij om" Glimlachte ze oprecht. "Ik denk wel twee keer na voor ik mijn-" ze kuchte even "'grootste reputatie' naar beneden haal door te staan janken als die pest kinderen van je" Ze draaide zich om. "Voed je zielige kroost op, ze maken erg veel kabaal" Ze draaide zich om en draafde ze terug naar het kamp. "Veel plezier met de zwakkeling uithangen, leeuwtje van me, het staat je!" Riep ze honend en ze stoof snel terug naar het kamp. Ze liet de rest van het stelletje het wel oplossen. Het begon saai te worden.

- Topic uit