Soft kitty, warm kitty, little ball of fur

Ze was nog te jong om echt iets te doen, de nursery uit te gaan of überhaupt al te kunnen lopen en fatsoenlijk te kunnen praten. Haar leven was dan ook nog een beetje saai en het verliep iedere dag weer hetzelfde. Er kwamen katten langs om haar moeder te feliciteren en die katten bleven soms even, maar de meesten gingen vaak alweer weg om aan hun taken verder te gaan. Ze dronk wat melk en viel weer in slaap en dat herhaalde zich iedere keer weer als ze wakker werd. Haar bewustzijn was er nog niet echt, maar naar avontuur en weg van deze saaie plek gaan snakte ze al. Ze kroop graag een eindje weg van het nest, maar was nog nooit zover gekomen - mede omdat ze te moe was daarvoor - dan uit het nest. Dat leek te ver te zijn voor de jonge kitten. Vandaag was echter anders. Vandaag had ze besloten eens echt door te zetten, kijken waar het nest eindigde en wat er ná het nest was! Het kon toch niet het einde zijn van de wereld daar, dat was onmogelijk. Onhandig zoals ze was kroop ze verder weg van de warme wand die haar moeders buik was, de kou gleed over haar nog dunne vacht heen, maar dit keer besloot ze niet te piepen. Haar moeder zou het enkel horen en haar weer terug nemen, dan zou ze te weinig energie over hebben om het weer te proberen en dan zou ze weer in slaap moeten vallen en weer een hele dag moeten wachten tot haar energie weer op pijl was. De vermoeidheid begon alweer tot haar toe te slaan, maar ze viel nog niet in slaap. Voor de kitten was het moeilijk om te zien waar ze was, want haar oogjes waren nog niet open gegaan en het zou waarschijnlijk nog even duren voordat ze licht zou zien. Plots voelde ze het einde van het nest, waar het inzakte en ze op de koude grond terecht kwam. Een verontwaardigde piep verliet nu haar mond, dit was niet wat ze verwacht had! Ze wilde per direct terug! Nu! Maar er gebeurde niets, was haar moeder aan het slapen?

Open

Hij kwam rustig het kamp binnen. Tussen zijn kaken had hij een grote waterrat en hij was van plan om deze aan Aury te geven. Het deed hem denken aan zijn eerste ontmoeting met haar, waar hij haar ook een waterrat had gegeven en ze toen zo een beetje elkaar zijn gaan plagen... Om enkele tellen daarna romantisch in elkaars poten naar de maan te gaan staren. Hij vond dat zo'n mooi moment... En hij mistte het soms, maar gunde haar rust. Nu ze kits had, had ze rust nodig en hij kon haar enkel gezelschap houden met de kits. Samen met zijn familie en zijn kleine, warme gezinnetje. Hij trippelde rustig verder door het kamp. De laatste tijd voelde hij zich ook opgeluchter, alsof alle energie in de geboorte was gegaan -ookal had hij in feite niks anders gedaan dan Aury likken en wat praten tegen haar, of queens rond commanderen. Hij liep rustig de nursery in en kon zien dat een paar ogen op zijn blauwzwarte pels branden. Hij negeerde ze. Hij was immers al redelijk bekend onder de queens. Positief of negatief, het kon hem bar weinig schelen. Hij liep rustig verder en al snel zag hij de gouden pels van zijn Aury. Ze lag rustig te slapen, zo te zien. Hij lachte zachtjes en liep naar haar toe. Hij liet de waterrat vallen en ging rustig naast het nest liggen. Opeens richtte hij zijn kop op toen hij een piep hoorde. Het was Stormkit, hun eerstgeborene. Hij neeg zijn kop naar de jonge kit die een beetje naast hem lag en duwde haar wat naar hem toe. Tussen zijn poten werd ze geduwd en daar begon hij haar rustig te likken. Aury lag nu toch nog te slapen en... Hij miste het... Tijd doorbrengen met zijn familie... Gezin en dochters... Hij had nooit de kans gehad met zijn eerste nest... Dus zou hij veel beter zijn best doen... Bij dit nest... het nest waar zijn hart lag.

Zachtjes porde ze met haar kleine pootjes tegen het zachte mos aan, proberend er weer op te komen. Ze was te klein en te zwak om zichzelf omhoog te duwen, haar lichaampje was nog te zwaar voor haar eigen pootjes. Best raar eigenlijk en ze ergerde zich er dood op dat ze niet terug op het nest kon klimmen. Waarom kon ze er wel uitvallen en niet meer terug erin gaan? Dat was gewoon oneerlijk. Wat een raar nest hadden ze toch, waarom had haar moeder geen lager nest gemaakt zodat ze er gemakkelijker op kon komen? Wie wist hoe lang ze hier nog moest wachten tot haar moeder haar gepiep hoorde en haar weer terug zette. Een klap dichtbij haar zorgde ervoor dat de kitten verstard bleef staan en met haar oortjes omhoog haar hoofd richting het geluid liet draaien. Het was de waterrat die haar vader had laten vallen, maar dat wist Stormkit natuurlijk niet. Ze kon het niet zien, noch kon ze haar vader zien noch ruiken. Haar reukorgaan was redelijk slecht en ze zou goed moeten oefenen om het weer op pijl te krijgen zodat ze er in ieder geval iets aan had tijdens het jagen. Een harig voorwerp, de poot van haar vader, trok haar weg van het nest en voordat ze het wist zat ze weer in een warme plek. Zacht gesnor weerklonk uit haar keel toen ze de geur van haar vader rook. Sinds de geboorte was hij vaak langs gekomen en dus herkende ze zijn geur - al moest ze wel dichtbij hem zijn, anders zou ze hem niet ruiken - en een ruwe tong gleed over haar rug heen. Zachtjes ging ze weer liggen, terwijl ze snorrend genoot van zijn aandacht.

De kit begon te snorren en hij begon instinctief ook te snorren, blij dat zij het leuk vond. Met zachte, gelijke halen likte hij haar vachtje. Het was hem al opgevallen dat de meerderheid van zijn kits... She-cats waren... Dat vond hij wel jammer, maar niet erg. Het zouden allemaal super kits worden, één voor één en ja zelfs ook de kits van Lone. Want hoe hard ze ook haar best zou doen om hun vader te verbergen, ze droegen zijn genen en zouden dus even goed moeten worden als hem. Hij maakte zich wel zorgen over Heatherkit, zij was kleurenblind. Hij vroeg zich af of dat een probleem voor haar zou zijn in het verdere leven als warrior en apprentice. Hij begon rustig haar rugje te likken en sloot ook even zijn ogen. Zijn zwarte pels verborg de calico kit bijna helemaal. Ze was zo in bescherming van de grote zwarte poten, dat ze bijna niet te zien was. Niemand zou ooit aan zijn kleine meisjes mogen komen. Maar ook niet aan zijn zoon. Niemand mocht aan zijn familie komen. Het was verboden.

Aandacht was iets waar de kitten wel degelijk van kon genieten. Het betekende dat ze even in het middelpunt van iemands leven mocht staan en het liefst bleef ze in dat middelpunt voor zo lang als ze kon. Snorrend bleef ze daar dus liggen, terwijl haar vader met regelmatige halen haar likte. Waar ze nu zat voelde net zo warm aan als naast de buik van haar moeder, dus ze moest vast heel dichtbij haar vader zitten. Het was dan ook zijn geur die ze enkel rook, de andere geuren werden gemaskeerd door de zijne. Het was jammer dat ze haar oogjes nog niet kon openen, want als dat kon dan wist ze hoe haar vader eruit zag en hoe haar moeder eruit zag, dan wist ze hoe iedereen om haar heen eruit zag en dat vond ze eigenlijk wel het belangrijkst. Want van het uiterlijk van een kat zou ze waarschijnlijk afhankelijk zijn, haar reukorgaan was te slecht om een kat van ver te ruiken, maar zodra ze redelijk dichtbij was wist ze wie het was. Dat zou natuurlijk dom overkomen later als ze wat ouder was, want dan zou ze katten niet herkennen gewoon omdat ze hun geur nog niet had geroken. De kitten voelde weer wat energie door haar lijfje heen glijden en kroop wat meer naar voren, waardoor ze tegen een van de grote poten van de kater aankwam. Terwijl ze weer zacht begon te snorren, gaf ze die poot een kopstoot om te laten zien hoeveel ze wel niet van haar vader hield.

De kit bleef snorren en hij snorde ook teder terug. Hij likte haar zachtjes en haalde regelmatig zijn tong langs haar rugje. Zo bleef ze warm. Hij staakte even zijn doen en keek even naar de kleine Stormkit. Blind en nog helemaal niet in staat om iets te doen, maar later zou ze groot worden en dan zou ze echt wel iets worden. Hij snorde zachtjes toen hij daar aan dacht. Hij zou nooit denken dat ze niks ging worden, niet zoals zijn ouders over hem dachten. Hij keek even verterend toe hoe het jong naar voren kroop en per ongeluk tegen zijn grote poot aanbotste. Hij snorde even zachtjes naar haar, maar liet haar haar gang gaan. De kit begon ook de snorren en gaf opeens een kopstootachtig kopje tegen zijn poot. Hij lachte even al snorrend en neeg toen zijn kop om haar opnieuw te gaan likken. Hij was zo blij met zijn gezin. Zijn gesnor werd steeds luider en luider toen hij aan hen dacht. Hij kon niet meer zonder hen, dat wist hij zeker.

De warmte van haar vader liet haar nog harder spinnen, want de kitten voelde zich veilig op de plek waar ze nu lag. Ze was blij dat ze zover had weten te kruipen naar hier, want voor een kitten van haar leeftijd was dat heel ver. Door de warmte begon ze haar bewustzijn een beetje te verliezen en doezelde ze langzaam aan in. Tegenstribbelend tegen de slaperigheid probeerde ze enkele keren tevergeefs haar hoofdje nog op te heffen, dat iedere keer weer naar beneden zakte en uiteindelijk daar ook bleef liggen. Het snorren ging nog een paar minuten door, voordat ze echt in slaap viel en haar buikje in een rustig tempo op en neer bewoog. Heerlijk.