Crawling? Not for me!

De kitten verveelde zich en slapen lukte haar ook al niet vandaag. Ze werd telkens wakker gemaakt door de andere kittens die aan het spelen waren, met waarschijnlijk dat soort dingen die haar toen geraakt had, net voordat ze ene Shadowkit ontmoette. Ze had de kitten nog nooit gezien, want zoals vele kittens op haar leeftijd waren haar ogen nog dicht en er kwam nog amper licht doorheen. Het was saai als je niks kon zien, want dan kon je best weinig, maar het weerhield haar er niet van om dingen te gaan doen zodra ze genoeg energie had om te kruipen. Kruipen vergde veel energie voor de kitten en met kleine pufjes van vermoeidheid kwam ze vooruit, terwijl ze verder naar de buitenkant van het nest kroop. Ze was er al eens uitgevallen en nee, het was haar niet zo goed bevallen, niet tot haar vader haar kwam helpen natuurlijk. Dit keer wilde ze toch echt verder gaan en met een zacht plofje viel ze weer uit het nest. Het deed even pijn, dat vallen, maar de pijn gleed al snel weer weg en hijgend bleef ze zitten. Ze was nu weer te moe om verder te gaan, wat nu? De kitten bedacht zich iets, wat als ze ging rollen? Kruipen was niet meer nodig en het zou vast sneller gaan! De kitten draaide half om en ging liggen, waarna ze met al haar kracht afzette en begon met rollen. Eerst ging het een beetje bergafwaarts in de nursery, maar daarna ging het moeilijk om verder te rollen. Ver weg van haar nest was ze ook niet, zoveel nut had dat rollen dus niet. Maar dat wist Stormkit natuurlijk niet, want ze ging vrolijk door. Wie wist waar ze terug zou komen!

Open

Stormkit werd er een beetje misselijk van, van al dat rollen, maar toch ging ze er door mee. Het voelde fantastisch om zo'n manier gevonden te hebben en zelfs al ging het niet snel; niemand was er al eerder op gekomen en dat betekende dat ze héél slim was, niet waar? De poes stopte met rollen toen ze plotseling een stem hoorde. Het klonk niet boos, eerder zacht en teder, maar het had haar wel even laten schrikken. Ze bleef op haar buikje liggen, met haar vier pootjes ingetrokken om weer verder te rollen en zo bleef ze zeker twintig seconden liggen. Zonder antwoord te geven, alsof ze dacht dat ze zo onzichtbaar zou zijn. "Uuuh" Kwam er uit, spreken kon ze nog niet echt. Ze kon haar eigen naam nog niet eens goed uitspreken. "Ai" Zei ze, waarna ze zich naar het geluid toe begon te rollen - wat waarschijnlijk niet eens naar de kater toe was, omdat ze een beetje de draad kwijt was aangezien haar hele wereld aan het draaien was.

Een harig, maar toch redelijk hard, voorwerp stopte haar met rollen en duizelig bleef ze liggen. Het was dat ze nog niets kon zien, anders was haar maaginhoud al vast naar buiten gekomen. De grond onder haar pootjes bewoog op een rare manier en ze piepte verontwaardigd, waarna ze haar oortjes spitste toen ze die ene stem weer hoorde. Had die kat haar tegengehouden die net ook tegen haar had gepraat? Waar ze heen ging? "Jou" Piepte ze, nog een beetje moeite hebbend met het uitspreken van de woorden. Ze was per slot van rekening nog te jong om echt te kunnen praten zoals een kitten van drie maanden dat bijvoorbeeld kan.

Het was inderdaad duidelijk dat ze de kat die ze eerst gezocht had gevonden had, want ze zat nu letterlijk naast hem. Ze kon hem ruiken, eindelijk. Eerst ging dat nog niet, hij was te ver weg voor haar. Het was jammer dat haar reukorgaan zo slecht was, maar ze wist ook niet dat het abnormaal was. Misschien was het wel normaal voor een kat dat die zo slecht kon ruiken, in ieder geval kon ze wel heel goed horen. Hoe goed ze kon zien wist ze echter niet, haar oogjes hadden haar nog niet de kans gegeven om iets te zien. De oogleden zaten nog sterk aan elkaar vastgeplakt. Het was stom, eigenlijk, maar ze kon er op het moment wel mee leven. Een zachte piep verliet haar mond toen hij haar optilde, ze was het er niet bepaald mee eens maar wat kon je eraan doen? De kater deed het vast voor het beste. Ze werd al snel weer neergezet en voordat ze het wist kreeg ze een vraag die ze niet kon beantwoorden. "Uh" Piepte ze dan ook, hoe moest ze dat zeggen?

Was hij weg? Ze hoorde niks meer en hij had ook niks meer gezegd, haar hersenen draaiden op volle toeren. Wat moest ze zeggen? Wachtte hij nog steeds op haar antwoord, of wist hij dat ze nog te jong was om een fatsoenlijke zin eruit te krijgen? Zachtjes slikte de kleine kitten - dit vond ze duidelijk niet leuk. Plotseling kreeg het poesje weliswaar zin in een verhaaltje en haar oortjes hief ze omhoog. Weet je wat, misschien kon ze het wel aan de kat, die haar zojuist had meegesleurd naar een andere plek en haar oriëntatie van waar haar nest was had afgepakt, vragen. Wie weet wist hij wel een leuk verhaaltje voor haar! "Vrhaaltje?" Ze kreeg het koud en dus kroop ze naar zijn warmte toe, om zich daar tegen zijn poten te nestelen. Misschien was hij toch wel aardig.,

Ik wil hem toch weer ophalen, if you don't mind?

Ze wachtte op een antwoord van haar en eigenlijk duurde het de poes veel te lang voordat hij ook maar iets terug zei - terwijl het misschien nog niet eens een minuutje geduurd had voordat hij had gereageerd. De kater zei dat hij er nog even over moest nadenken en ze legde haar hoofdje op de grond neer, veel energie ging ze hier niet aan verspillen. Als de kater te lang na zou denken zou ze gewoon in slaap vallen, maar gelukkig begon hij al snel weer met praten. Zijn verhaal ging over iemand genaamd Unicornpaw en haar oortjes gingen wat nieuwsgierig omhoog bij het horen van de vroegere regels. Interessant, dus katten konden vroeger hun eigen namen bedenken? Heel interessant. Ze luisterde vervolgens aandachtig verder, maar uiteindelijk stopte hij. Waarom stopte hij? Verwachtte hij dat ze iets ging zeggen? "Veder?" Maakte ze hem duidelijk na een paar seconden te hebben gewacht op zijn woorden.