After those Dark Days

Onderwerp: After those Dark Days za 18 okt 2014 - 9:54

De kleine Stormkit begon alweer wat ouder te worden en haar daagjes werden steeds anders. Ze was minder moe dan normaal en ze voelde aan hoe haar energie groter werd en hoe ze zelf ook wel wat groter en sterker aan het worden was. Haar lichaam was nog vol in de ontwikkeling en dat kon ze merken, want de afgelopen dagen begon ze steeds helderder te horen en steeds meer te ruiken - al was het nog steeds moeilijk om geuren zodanig uit elkaar te halen dat ze zich op ééntje kon focussen. Maar er was één verandering waar ze haar pootje niet op kon leggen. Licht, er kwam steeds meer licht in haar leven en iets was er aan het veranderen, maar wat begreep de kitten niet. Het was namelijk haar ogen die aan het ontwikkelen waren en een van deze dagen open zouden gaan.

De kitten rolde zich op haar rugje en dichter tegen haar moeder aan. Het seizoen was alweer drastisch aan het veranderen en spoedig zou de wereld nog kouder zijn. Opeens voelde ze beweging bij haar oog en ze hief haar wenkbrauwen even op of ze dat verder kon bewegen, nieuwsgierig wat het betekende. Toen haar ogen echter helemaal open schoten, en twee helderblauwe oogjes tevoorschijn kwamen, kreeg ze een overdosis aan licht binnen en meteen sloot ze ze weer. Even herstellend van de verassing die haar overkomen was. Uiteindelijk probeerde ze haar ogen voorzichtig weer open te maken en na enkele keren te hebben geknipperd, zag ze het beeld voor haar duidelijker. Ze zag andere katten, spelende kittens en.. haar moeder. Ze had haar moeder nog nooit gezien. Een prachtige, roodgekleurde kattin. Naast haar moeder lagen haar siblings, maar daar schonk ze niet zoveel aandacht aan. Haar blik ging eerst naar haar eigen pels en het eerste wat ze dacht was: Prachtig!

Open

Onderwerp: Re: After those Dark Days zo 26 okt 2014 - 10:24

Binnenkort zal ik hier niet meer slapen. Niet meer wonen, niet meer leven. De Nursery zou niet meer mijn thuis zijn. Ik wist wel dat ik enkel naar een paar meter verderop zal verhuizen, maar toch. Ik vond het helemaal niet leuk om hier weg te gaan. Bij de gedachte eraan trok ik een pruillipje. Het was niet leuk... Ik wilde gewoon nog even kitten blijven. Een paar extra moons. Ik was er gewoon nog niet klaar voor. Ik zou mijn taken niet kunnen volbrengen, mijn plichten niet vervullen. Ik zou een nietsnut zijn. Daar was ik bang voor. Ik was zo verschrikkelijk bang dat ik mensen teleur zou stellen. Dat ik niet goed genoeg zou zijn. Ik hoestte een paar schorre hoestjes. Natuurlijk, dat ook nog. Die stomme hoest van me hielp ook lekker mee. Bedroefd liet ik mijn kopje op de rand van het nest liggen. Dit gepieker was niet goed voor mijn humeur, dus besloot ik dat ik wat afleiding nodig had. Een korte tijd geleden waren er een paar nieuwe kittens geboren, misschien kon ik daar even gaan kijken? Ik keek even rond, en mijn blik viel op een gevlekt poesje, dat... wat deed ze nou? Nieuwsgierig trippelde ik naar haar toe. Toen ik besefte wat ze deed verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ze deed haar oogjes open! Wat leuk. Nog steeds glimlachend keek ik hoe ze om zich heen keek. Vervolgens trok ik mijn mond open om wat te zeggen. 'Je hebt je ogen geopend!' Begon ik, enthousiast maar zachtjes. 'Wat knap van je.' Ging ik complimenterend veder. En dan te bedenken dat ik ook ooit zo klein was geweest. Was ik maar nog steeds... nee, niet meer aan denken. 'Ik ben Emberkit. Wie ben jij?' Ging ik snel veder. Niet meer aan denken. Ik had nu een leuke afleiding, en dat was nog een bijzondere ervaring ook. Niet meer aan denken.