How do we know when we reach our farthest?

Kille woede stroomde door zijn lichaam heen terwijl hij zich zo ver mogelijk verwijderde van die rotpoes. Als Nightspark er niet tussen was gekomen was het misschien heel erg vervelend afgelopen. Grommend stampte hij onder de bomen door en woedend trapte hij een takje in een struik. Een vogel vloog geschrokken op, maar de Warrior wierp het beest alleen maar een kwade blik toe, waarna hij verder liep. Wat dacht ze wel niet? Dat ze te perfect was voor moswater? Dat ze de kittens achter kon laten? Nou, zo'n moeder wilde hij niet voor die kittens en als zij geen afstand van ze wilde nemen als ouder, deed hij dat wel. Nu mocht die Fawnstep alles wel zelf uitzoeken en het maakte hem geen reet uit of ze d'r o zo perfecte moeder op hem afstuurde hierdoor. Een verkeerde actie en de Clan zou een Warrior kwijt zijn in deze barre tijden.

Licht hijgend kwam hij tot stilstand, zijn klauwen in de aarde borend en blies woedend zijn adem uit. Rotkatten waren het, allemaal. Iedereen liet hem maar stikken, of ze het nou meenden of niet, hij zou toch maar alleen achter blijven om te rotten. Woest sloeg hij zijn klauwen in de dichtstbijzijnde boomstam en liet een flinke kras achter.

OOC; Eerste post voor Nightspark.

De meest vreemde dingen gleden door zijn kop heen, terwijl hij de geur van Ashdrizzle volgde. Wat had die kater toch fout gedaan? Het was niet zijn schuilt dat er kittens waren gekomen en dat Fawnstep zo slecht voor ze zorgde, maar hij kon zich wel voorstellen hoe Ash zich moest voelen nu. Hij gromde zachtjes onder het rennen en versnelde, voor zover zijn poten het volhielden en ging verder met zijn zoektocht naar Ash.

Niet veel later vond hij de grijze kater, met zijn klauwen in een boom. Nightspark remde af en wandelde naar de kater toe, terwijl hij zachtjes hijgde van het vele rennen. "Ash?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij in zijn buurt kwam, hopend dat de kater hem zou herkennen. Hij kwam langzaam dichterbij en ging naast de kater zitten. "Ash, wat gebeurde er?" vroeg hij daarna, zacht.

Grommend trok hij zijn klauw terug uit de boomstam en schudde zijn poot vrij van houtsnippers. Een flinke ruis in zijn kop weerhield hem ervan om nog ook maar iets te horen en hij drukte zijn oren tegen zijn grijze kop. Plots voelde hij een vacht naast zich neerstrijken en keek hij kwaad opzij. Een flits van zwarte vacht en blauwe ogen kwam in zijn beeld. Sissend gaf hij een wilde duw en zette zijn poot met een klap op de borst. Fawnstep.. Zeiden zijn gedachten. "Ben je me ook al gevolgd, rotbeest..?!" Riep hij woedend uit en trok kwaad met zijn bovenlip. Maar plots zagen zijn kijkers dat dit niet.. Zijn vacht daalde wat en zijn ogen werden groot. "N-Nightspark..?" Mompelde hij en haalde zijn poot weg en schuifelde naar achteren, zijn staart tussen zijn achterpoten stoppend en schuldig naar de grond kijkend.

Voordat Nightspark het daadwerkelijk kon meekrijgen wat er gebeurde, lag hij al op de grond en stond de poot van Ashdrizzle op zijn borst en keek hij hem met grote ogen aan. "A-Ashdrizzle?" vroeg hij, duidelijk uit het veld geslagen. Zo snel als dat Ash hem aanviel, schuifelde hij ook weer naar achter toe. Nightspark kwam overeind, schudde het vuil van zijn vacht en liep langzaam naar de grijze kater toe. "Ash?" vroeg hij, voor de vierde keer in enkele minuten. Hij ging voor de snuit van de kater zitten en keek hem aan, blauwe ogen ontmoette blauwe ogen. "Wat is er toch met je, dimwit?" vroeg hij daarna, met een glimlach op zijn gezicht. "Zo ben je niet, Ash, echt niet," probeerde hij de kater gerust te stellen. Hij zou Ashdrizzle niets aan doen, nu niet, nooit niet. Daarvoor mocht hij de kater te veel, veel te veel ...

Hij vertikte het om op te kijken toen hij het schuifelen van pootjes hoorde, hij schaamde zich kapot. Hoe kon hij Nightspark nou verwarren met die.. die feeks..? Schuldig begroef hij zijn grijze pootjes in de grond. "Ash?" Heel voorzichtig keek hij op en voelde de drang om weer omlaag te kijken, maar wist het oogcontact vol te houden. "Wat is er toch met je, dimwit?" Hij probeerde te lachen, maar zijn mondhoeken zakten weer naar beneden na een zielige poging. "Zo ben je niet, Ash, echt niet," Nu dwaalde zijn blik weer af en zuchtte hij zachtjes. "Dat doet.. zij." Zuchtte hij bitter. "Die kitten eindigen nog dood als zij ze zo blijft behandelen. Nu is ze van me af en kan ze die kittens weer als haar kittens zien, maar dat heeft ze toch altijd al gedaan. Het is nu volledig haar schuld als er eentje dood eindigt, ha!" Lachte hij bitter.

Nightspark zuchtte en gaf de kater een zachte duw met zijn poot. Hij keek hem bitter aan en ging zitten. "Ash, de kittens hebben een vader nodig. Misschien is Fawnstep geen goede moeder, maar zorg er dan voor dat jij een goede vader bent," miauwde hij, iets wat streng, tegen de grijze kater. Nee, Nightspark zou er niet stilzwijgend bij gaan zitten om toe te kijken hoe de kittens van een kater die hij toch wel zijn beste vriend mocht noemen, te zien sterven. Nee, dat zou hij niet laten gebeuren. "Kom op, wees een beetje redelijk. Wil je zo graag dat je kittens dood gaan?" Hij probeerde Ashdrizzle aan te kijken en zuchtte zachtjes. "Wil je dat echt op je geweten hebben? Toe nou, Ash, denk na."

"Ash, de kittens hebben een vader nodig. Misschien is Fawnstep geen goede moeder, maar zorg er dan voor dat jij een goede vader bent," Ashdrizzle drukte zijn oortjes met een lichte grom tegen zijn kop aan. Was hij dan ook tegen hem? Had Fawnstep hem gesmeekt dit te zeggen? "Kom op, wees een beetje redelijk. Wil je zo graag dat je kittens dood gaan?" Nee dat wilde hij niet. "Wil je dat echt op je geweten hebben? Toe nou, Ash, denk na." Voorzichtig wierp hij een blik op Nightspark, verdriet en twijfelde als een mist in zijn ogen. "Nee, maar ik wil haar nooit meer zien. Dus dit is niet meer mogelijk. Als ze een beetje hersenen heeft blijft ze nu bij de kittens en wat gebeurt er met de kittens als hun ouders steeds ruzie hebben? Ik ken het, Night, mijn ouders zijn al vroeg uit elkaar gegaan door ruzies en kijk waar ik nu ben! Ik heb niet eens iets te zeggen over mijn eigen kittens en ik heb werkelijk waar niets meer!" Hopeloosheid zorgde ervoor dat zijn stem hoger werd en hulpeloos keek hij de zwarte kater aan.

"Ik heb mijn ouders niet eens gekend! Snowy en ik waren alleen op het moment dat we geboren werden," gromde Nightspark, grover tegen de kater dan dat zijn bedoeling zou zijn geweest. Hij kon er niet tegen als iemand over ouders begon, omdat hij altijd al voor zijn zusje had moeten zorgen omdat hun ouders bij hun geboorte al waren overleden. "Je hoeft Fawnstep ook niet te zien, laat ze nu bij haar tot dat ze Apprentice zijn. Daarna kan je ze uitleggen wat er is gebeurd en kunnen ze zelf de keuze maken wat ze ermee willen doen," hij zweeg eventjes en keek de kater aan. "Hou wel contact met de kittens, anders krijg je kans dat Fawnstep ze volstopt met leugens over je," mompelde hij daarna zachtjes. Hij had dat vaker zien gebeuren, dat de moeder geen contact meer had met de vader en dus leugens ging verspreiden. Hij zuchtte zachtjes en gaf Ashdrizzle spontaan een kopje. "Niet meer zo kwaad wezen, oké?" miauwde hij daarna zachtjes.

[MY SHIPPER HEART IS DYING OVERHERE *Dying Whalesounds*]

"Ik heb mijn ouders niet eens gekend! Snowy en ik waren alleen op het moment dat we geboren werden," Meteen schuifelde hij wat naar achteren, maar de boomstam waar hij zojuist zijn nagels in had gezet versperde hem de weg, dus verstopte hij zichzelf zo goed mogelijk. "Je hoeft Fawnstep ook niet te zien, laat ze nu bij haar tot dat ze Apprentice zijn. Daarna kan je ze uitleggen wat er is gebeurd en kunnen ze zelf de keuze maken wat ze ermee willen doen," Dat zouden nog drie hele moons zijn. "Hou wel contact met de kittens, anders krijg je kans dat Fawnstep ze volstopt met leugens over je," De grijze kater liet zijn oortjes hangen. Alsof ze dat al niet had gedaan, anders zou ze dat zo snel mogelijk doen. Walgelijke familie. "Niet meer zo kwaad wezen, oké?" Voorzichtig keek hij op, nadat Nightspark hem een verrassend kopje had gegeven. Wat bevend knikte hij. "Oké Night.." Mompelde hij met een gebroken stemmetje en schoof zichzelf weer wat dichterbij waarna hij wat huiverig adem haalde. Hij voelde zich maar zwakjes, totaal uitgeput door de woede die door hem heen had geraasd. "Dankjewel, Night, ik.. waardeer het echt." Hij was doodserieus en toverde ook geen waterig glimlachje op zijn gezicht, maar keek de kater eerlijk aan.

Nightspark stapte wat achteruit, met zijn ogen iets wat verlegen op de grond gericht, dear starclan wat had hij nu weer gedaan? Hij beet eventjes op zijn lip en keek de grijze kater aan, toen hij hem bedankte. "G-geen dank," miauwde hij zachtjes. Starclan, wat deed hij zichzelf aan? Hij was altijd de koude, stoere kater die niemand nodig had omdat niemand het mocht en nu zat hij hier half te beven in het bijzijn van deze grijze kater. Alsof hij nog niet genoeg problemen had veroorzaakt hier. "En het spijt me," begon hij langzaam. "I've been a jerk to you in the past. Ik probeerde gewoon datgene te beschermen dat ik nog had; Snowynight," legde hij zachtjes uit. Zijn blauwe ogen waren nog steeds op de grond gericht, bang dat Ashdrizzle weer kwaad op hem zou worden.

De zwarte kater krabbelde dit keer achteruit en wat angstig wierp hij een blik op de Warrior. Had hij.. iets fouts gedaan..? "En het spijt me," Wat verrast draaide hij met zijn oortjes. "I've been a jerk to you in the past. Ik probeerde gewoon datgene te beschermen dat ik nog had; Snowynight," Ashdrizzle schudde zwijgend zijn kop, nog steeds was het een beetje moeilijk om erover te praten. Zoveel Moons waren er nog niet overheen gegaan. "Ik gedroeg me ook als een zak.. Dus je had er gelijk over." Zachtjes beet hij op zijn lip. Moest hij nu gaan..? Vond Nightspark zijn aanwezigheid nu te..?

"That makes two of us," miauwde de zwarte kater zachtjes. "We hebben beide een moeilijke periode ondergaan en zijn er niet veel beter uitgekomen." Zachtjes grinnikte de zwarte kater, al klonk het zieliger dan normaal. Hij beet zijn lip en keek eventjes op naar de grijze kater zou. Zou hij..? Kon hij..? Nee, hij kon het niet. Zelfs na zo lang, hij kon het niet. De kater keek weg, huiverde eventjes en zuchtte zachtjes. Het gesprek was dood gevallen en hij zocht koortsachtig naar een nieuw onderwerp om over te praten. Zijn vacht schudde zachtjes heen en weer en sommige delen gingen overeind staan, waardoor hij er nog groter uit zag, toen een huivering van kou door zijn lichaam schoot. Het stil blijven zitten hier liet de kou doordringen in zijn vacht en hij kon het niet meer van zich af schudden.

"That makes two of us," Nogmaals keek hij Nightspark wat verrast aan. "We hebben beide een moeilijke periode ondergaan en zijn er niet veel beter uitgekomen." De tabby knikte wat stijfjes en schuifelde wat met zijn pootjes over de aarde, ongemakkelijk voelend. Aarzelend wierp hij een blik op de weg terug. Moest hij teruggaan? Het voelde zo.. vreemd. De sfeer was veranderd en ergens vond hij dat het zijn schuld was. "Eh.. zullen we maar teruggaan of..?" Aarzelend wierp hij een blik op de andere kater, zich niet helemaal oké voelende.

Zijn oortjes zakte in zijn nek toen Ash begon over terug gaan. Nee, nee, nee, hij wilde niet weg hier, niet nu, nooit niet. "Nee," mompelde hij zachtjes, zonder zeker te weten of Ash hem zou hebben gehoord. Hij schudde zijn kop en keek de grijze kater aan. "Nee," miauwde hij, harder en vastberadener. "Blijf hier, bij mij," kwam er daarna achteraan, terwijl Nightspark, al bijtend op zijn lip, naar de grond keek. Nog nooit, bij geen enkele ontmoeting, had hij zich zo ongemakkelijk en vooral ... verlegen? gevoeld dan nu. Hij keek Ashdrizzle eventjes aan, haalde diep adem en besloot dat het beter was om gewoon het te veel aan gedachten uit te spreken, dan ze voor zich te houden. "Alsjeblieft, blijf hier. Ash, ik wil niet dat je weg gaat. Ik wil je hier houden, bij mij ... Alsjeblieft?" Zijn voorpoten trilde zachtjes en hij kon het niet langer volhouden om zijn blik vast te houden en al snel keek hij weer weg. "Ik mag je, te veel," miauwde hij er zachtjes achteraan.

Hij hoorde de kater wat zeggen, maar het was niet duidelijk genoeg om te horen. Ashdrizzle wilde zijn mond net weer open doen om iets te zeggen, toen Nightspark weer sprak. "Nee," Wat geschokt door de verhoging in volume bleef hij zwijgen. "Blijf hier, bij mij," De grijze kater hield zijn kopje scheef. Was er iets met Nightspark..? Wilde hij hem iets vertellen? Of.. was hij bang dat hij weer iets in zijn kop zou halen? "Alsjeblieft, blijf hier. Ash, ik wil niet dat je weg gaat. Ik wil je hier houden, bij mij ... Alsjeblieft?" Wat bezorgd keek hij de kater aan en deed een klein stapje dichterbij. "Ik mag je, te veel," Hij werd niet langer aangekeken en drukte zijn snuit kort tegen de kaak van Nightspark. "Is.. er iets wat je me wilt vertellen, Night..?" Vroeg Ashdrizzle voorzichtig en zacht.

Nu had ie het helemaal verpest. Nightspark zat daar maar, naar de grond te staren, versteend na de woorden die hij had uitgekraamd. Was het te laat? Was het te laat om alles terug te nemen, 'just kidding' te roepen en weg te lopen? Ja, ja, waarschijnlijk wel. De zwarte kater keek op toen Ash weer sprak en hij schrok zachtjes toen hij de snuit van de grijze kater tegen zijn kaak voelde. Nightspark keek de kater met gebroken ogen aan en zuchtte zachtjes, maar knikte voorzichtig. "Enough," miauwde hij zachtjes. "Ondanks dat ik altijd dacht dat Littlestream de poes was waarmee ik ooit mijn leven zou kunnen delen, weet ik dat ik nooit zou kunnen wachten totdat ze haar rang zou afstaan of moest leven met de kans dat ze zou sterven voordat we samen konden komen," legde hij voorzichtig uit. "Toen kwam jij in beeld," kwam er zachtjes achteraan. "Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe, ik weet niet of ik het wil, maar ik viel voor je. Hoelang ik mezelf wel niet heb voorgenomen dat het niet kon omdat je, omdat wij, omdat Snowy," De zwarte kater viel stil en keek weg, hij kon dit niet aan. Dit was hem te veel gevraagd.

"Enough," Schok flitste door zijn blauwe ogen en wat nerveus legde hij zijn oren wat naar achteren. Had de kater.. genoeg van hem? De twijfel om nu gewoon weg te vluchten, bleef in zijn kop hangen. "Ondanks dat ik altijd dacht dat Littlestream de poes was waarmee ik ooit mijn leven zou kunnen delen, weet ik dat ik nooit zou kunnen wachten totdat ze haar rang zou afstaan of moest leven met de kans dat ze zou sterven voordat we samen konden komen," Het voelde raar om erover te spreken, maar nog vreemder om te horen hoe een ander dacht over die toekomst. "Toen kwam jij in beeld," Een frons verscheen op zijn gelaat en hij keek Nightspark oprecht verbaasd aan. "Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe, ik weet niet of ik het wil, maar ik viel voor je. Hoelang ik mezelf wel niet heb voorgenomen dat het niet kon omdat je, omdat wij, omdat Snowy," Sprakeloos keek hij de zwarte kater aan. Had hij.. had hij dit echt ..? Zelfs zijn gedachten brokkelden bij elke zin af en een waas bemistte alles. "Night.. dat.." Murmelde hij, maar wist zich voor te houden om de kater aan te kijken. "ik.." Kwaad op zichzelf liet hij zijn kop hangen en kneep zijn ogen dicht. "Het spijt me, ik ben zo vreselijk dom dat ik niet eens een antwoord kan geven hierop." Ook al zou hij zijn spraak hierbij helemaal op orde krijgen, twijfels sprongen als jonge plantjes in zijn kop. Ja, Nightspark was gerekend tot zijn beste vrienden, een uitstervend lijstje, maar.. Zijn gevoelens stonden al een hele tijd op zijn kop. Dan weer was hij blij en dan weer kon hij ontzettend boos worden. "Ik.. ik weet het niet zeker oké..? Ik weet niets meer zeker. Maar.. ik wil je niet zo laten staan, hier en nu."

Hij had het kunnen verwachten, natuurlijk had hij dit verwacht. Hoe anders had de grijze kater kunnen reageren dan zo? Alles leek uitgestippeld te zijn, Starclan leek alles te doen om hem te teisteren tot in den eeuwigheid. Nightspark zuchtte en schudde voorzichtig zijn kop. "Het geeft niet," miauwde hij zachtjes, terwijl hij opstond en twijfelde om zich om te draaien. "Ik had niet veel anders verwacht, ik zou zelf niets anders hebben gezegd." Nightspark keek op, glimlachte flauwtjes naar de kater en zetten een stap achteruit. De neiging om weg te rennen was groot, maar hij hielt zichzelf tegen omdat hij wilde weten wat Ash nog meer te zeggen zou hebben.

"Het geeft niet," Toen Nightspark opstond drukte Ashdrizzle als een hulpeloze kitten zijn oortjes tegen zijn kop. "Ik had niet veel anders verwacht, ik zou zelf niets anders hebben gezegd." Koppig schudde hij zijn kopje en was blij dat de kater nog niet weg was gevlucht. Wat moeizaam kwam hij overeind en deed twee stappen in de richting van Nightspark, waarna hij hem nogmaals met zijn snuit aanraakte op zijn wang. "Please, ga niet." Jammerde hij fluisterend en trok zijn snuitje terug. Om het een beetje dwingender te maken zette hij zij grijze voorpootje op een van Nightspark's voorpootjes.

Nightspark keek de kater iets wat geschrokken aan toen hij nog een neusje tegen zijn wang kreeg en zijn blauwe ogen werden iets wat glazig. "Please, ga niet," hoorde hij een jammerend miauwtje bij de grijze kater vandaan komen en hij keek de kater wat zielig aan. Zijn oortjes gingen overeind staan toen hij een grijze poot op zijn eigen voorpoot voelde en keek de kater aan. "Ik ... oké," miauwde hij, verslagen. "Ik zal blijven, als je het niet erg vind. Het is zo al ongemakkelijk genoeg," miauwde hij daarna, iets meer vastberadener. Ondertussen begon de zon langzaam te zakken achter de bomen en kreeg Nightspark het weer voor elkaar om in te blenden met de schaduwen, gevormd door de bomen. Zijn blauwe ogen bleven strak op de kater gericht, wat nu?