How do we know when we reach our farthest?

"Ik ... oké," Echt waar..? "Ik zal blijven, als je het niet erg vind. Het is zo al ongemakkelijk genoeg," Nog steeds hield hij zijn pootjes op die van Nightspark, maar haalde een deel van zijn gewicht er vanaf. Hij vertrouwde de kater wel, maar met zekerheid voelde hij zich veiliger. "We moeten erover praten, anders eindigen we als een stelletje ongemakkelijke 'vrienden', snap je?" Zei hij bezorgd. Wat geschrokken keek hij op toen de lichtbron langzaam begon te verdwijnen. "En het maakt me eigenlijk ook niet uit hoe laat het wordt, jouw gezelschap is toch stukken beter dan wat me ook in het kamp te wachten staat." Glimlachte hij voorzichtig.

"Praat maar, ik heb mn zegje gedaan," miauwde Nightspark, iets wat nukkig. Hij wilde geen ruzie maken, hij kon geen ruzie maken met Ashdrizzle, maar hij wist niet of het wel zo slim was om er over te praten. Hij zou toch alleen maar meer de grond in worden geboord door de woorden van Ashdrizzle. Maar goed, als hij het wide, oké dan.
Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht door de volgende woorden van de kater. "Dank je," miauwde hij zachtjes. "Same goes for you," was dat tè? Na alles wat hij al had gezegd, moest hij dan nu maar zijn mond houden om niet al te zoetsappig over te komen? Oh help, hij wist het niet meer.

"Dank je," Opgelucht wist hij weer wat adem te halen. "Same goes for you," Ashdrizzle glimlachte zachtjes. Maar nu was het toch echt zijn beurt om te praten. Om het zichzelf wat gemakkelijker te maken zakte hij door zijn achterpoten, zijn pootje nog steeds op die van Nightspark houdend. "Ik.. erm, ik ben hier sowieso niet goed in." Zuchtte hij gewoon maar. "Ik weet onderhand niet eens meer wat liefde is, want ik heb het nooit echt gehad, snap je?" Hij keek de kater aan, alsof hij nu een antwoord verwachtte, maar ging zelf weer verder. "Wat mijn gevoelens betekenen weet ik niet eens, oké? Het is gewoon zo.. verwarrend. Want.. ik wil je niet kwijt." Jammerde hij zachtjes en drukte zich door de opkomende kou wat tegen Nightspark aan. "Je was er tenminste voor me, net, je behoedde me ervan om mijn kittens niet bij die feeks te laten verrotten." Mompelde hij weer zachter. "En daar ben ik je meer dan dankbaar voor, Night. Maar ik ben nergens meer zeker om. Beloof me.. alsjeblieft, dat je me de tijd geeft, oké?" Wat steviger drukte hij zijn pootje op die van Nightspark. Hij mocht niet weg voordat hij een antwoord kreeg.

Kalm luisterde hij naar wat de kater te zeggen had, maar huiverde zachtjes toen de kater zich tegen hem aan drukte. Wat moest hij hier nou mee? Hij wilde zo veel meer dan dat de kater hem nu kon geven en hij mocht er niets over zeggen zonder het al te erg maken. Gedachten braken zijn kopje en hij zuchtte zachtjes. Terwijl hij bleef luisteren naar wat Ashdrizzle hem te vertellen had. En daar was het weer. Weer moest hij wachten, net zoals Little hem had gevraagd toen ze het erover hadden. Waarom moest hij altijd wachten? Waarom was er nooit iemand die direct kon toegeven? Het was echt zijn schuld hè, hij was een ramp hierin. "Hey, ik ken die woorden," miauwde hij terwijl hij zijn blik afdraaide van Ashdrizzle. "Goed, ik zal je tijd geven, zolang je het niet al te lang maakt." Gaf hij uiteindelijk maar toe. Het zou, hopelijk, toch niet langer wachten worden dan ooit bij Littlestream. Toch?

"Goed, ik zal je tijd geven, zolang je het niet al te lang maakt." Iet wat opgelucht haalde hij adem. "Oké, dankjewel. Misschien.. misschien kunnen we morgen daardoor iets gaan doen..? Ik bedoel ik weet niet eens wat je lievelingseten is, laat staan of je liever jaagt of vecht." Glimlachte hij zachtjes en gaapte wat moe. "En ik denk ook niet dat je dat van mij weet." Grinnikte hij vervolgens.