Stupid mouse

De tabby liep langzaam over de nog wat natte bosgrond, en was diep in gedachten verzonken. Niet diep genoeg om de muis die naar hem toe kwam niet op te merken, wel diep genoeg om eerst niet te weten wat te doen. Even staarde de kater domweg naar het beest, en schudde toen zijn hoofd in ongeloof. Hoe kon hij zo dom zijn? De klauwen schoten al naar het beestje, en nog net wist de kater het te krijgen, zonder van zijn plek af te komen. Verbaasd bleef hij echter wel, en keek door de struiken waar het vandaan was gekomen. Daar zat Bluepaw zich ietwat beschaamd te wassen. De kater glimlachte, duidelijk genoeg.

De kater moest glimlachen om de eerste reactie van de poes, en haalde zijn schouders op. "Dunno, lang genoeg om de doodsbange muis te vangen," Mauwde hij, met een plagerige toon in zijn stem. Plagerig, niet pesterig, deze kater pestte niet. Hij draaide zich om, en pakte het levenloze lichaampje op. Daarna bracht hij het naar Bluepaw en liet het daar vallen. "Mooie vangst," Klonk zijn stem, vastbesloten het voorval waar ze de muis niet ving, te vergeten.

Hij haalde zijn schouders op toen ze het beest niet aannam, maar in plaats daarvan ging de poes zijn vangst verdedigen en hem zeggen dat hij het moest houden. Whatever, het maakte hem niet uit, zolang de prooi het kamp maar in kwam. Hij was dan ook wel erg blij toen de poes voor hem vroeg of ze zouden jagen. Meteen knikte de kater blij, en grijnsde. "Lijkt me een swell idee," Mauwde hij, waarna hij soepeltjes opsprong en langs haar heen liep. "Kom je mee?"

De kater glimlachte vriendelijk naar de poes toen ze met hem instemde, en zette voorzichtige, zachte stappen in de richting van wat bosjes. Niets, dus liep hij door, en keek ondertussen zijdelings naar de poes. "Wie is jouw mentor?" Vroeg hij plots, en voegde er toen beschaamd en snel een zin aan toe. "Als ik dat vragen mag natuurlijk," Hij was de laatste tijd overvoorzichtig met poezen, je wist maar nooit wanneer je iets fout deed.

De kater zuchtte opgelucht toen de poes naar hem glimlachte, en de vraag beantwoordde. Nu moest hij zijn best doen zijn lachen in te houden, Never was niet erg fond van zijn apprentice, maar hij mocht haar wel. Daarom zou Tall de poes niet zeggen wat hij allemaal opgevangen had van haar mentor. "Mijn mentor is Frostlake," Mauwde hij in antwoord op de wedervraag. "Innerghost traint me ook wel eens though," De kater glimlachte, maar vond het duidelijk lastig dat alle prooi gevlogen was. Niets leek er nog te zijn.

De kater moest zacht lachen toen de poes hem gelukkig noemde omdat Inner hem wel eens trainde. "Het is wel best lastig soms," Gaf hij toe, maar grijnsde toen weer, "Maar je hebt gelijk, het is vooral heel awesome," Het was weer even stil, geen prooi, helemaal niets. Doodse stilte, alleen nog hun pootstappen, en zelfs die waren nauwelijks te horen. Daarom knikte de kater ook toen de poes het onvermijdelijke hardop zei. "Ik denk dat je gelijk hebt," Klonk het, een beetje brommerig, de kater wilde niet falen, nooit. "Maar het is wel gezellig," Van iets negatiefs iets positiefs maken, dat was Tallpaw, of andersom.

De kater moest lachen toen hij de reactie van de poes hoorde, ja, realistisch was ze duidelijk wel. "Kom op dan," Mauwde de kater, terwijl hij speels weg sprong. Al was hij een kop groter dan de ander, hij deed er alles aan om zijn omgeving vrolijk te laten zijn. "Pak mij dan, dan heb je je prooi," Grinnikte de oudere kater, die zich nu echt als een kitten gedroeg. Hij was erg stoer, zag er goed uit, en was ook nog eens imponerend. Dat alles was echter helemaal niet lastig voor katten om hem heen als hij in een vrolijke bui was, want dan leek hij inderdaad zoals nu op een vrolijke kitten. "Maar pas op," Mauwde hij nog mysterieus, "Ik ben niet zo makkelijk te vangen,"

Hij moest lachen om haar antwoord, en sprong ongecontroleerd heen en weer. Plots begon de poes ineens, wat hem deed schrikken, en toen lachen. De kater draaide zich om, en sprong toen hoog de lucht in, terwijl hij zich met zijn achterpoten hard naar achteren afzette. Zo sprong hij over de poes heen, en landde achter haar. "Mis," Was alles wat hij zei, en daarna lachte de kater weer, dit was leuk.

Hij sprong gewoon simpelweg opnieuw toen de poes hem naderde. Alleen. Deze keer sprong zij ook! Midden in de lucht werd hij geraakt, en landde de kater op zijn rug in het gras. De poes lag bovenop hem, zacht kreunde hij, extra zielig aan het doen. "Je hebt me," Mauwde hij deze keer, en grinnikte, waarna de poes een knipoog kreeg. Knap gedaan.

Ze ging van hem af, waarna Tall opstond en de blaadjes van zich afschudde. "Het gaat prima met mij hoor," Mauwde hij, en glimlachte geruststellend naar de poes. "Gaat het ook met jou? Het was een flinke klap," Een beetje bezorgd keek hij nu naar de poes, de clan moest gezond zijn, als ze iets had moest ze het zeggen.