Clans? What are they? Windclan border (+ Quietspell)

Toen de struiken open gingen kwam een grote rode vos eruit. Zijn hele uitdrukking was dreigend wat Fluffy nog angstiger maakte. Het grote dier haalde een tong over zijn scherpe tanden. De kitten keek op naar de Warrior en piepte nog een keer zacht. Ze kroop iets verder naar achteren zodat ze geheel achter Quietspell stond. Haar oortjes bewogen onrustig en ze hoopte dat het beest snel weg zou gaan. De kitten keek naar de grond. Quietspell zette zich schrap en op dat moment sprong het grote dier op hem af. De kitten sprong geschrokken achteruit en keek naar het gevecht dat zich voor haar ogen afspeelde. De vos probeerde de kat in zijn kop te raken. De kitten besloot niet te piepen want dan kon Quietspell zich geheel op de vos concentreren.

De vos sprong op hem af. Zijn poot haalde uit naar Quietspells gezicht maar de warrior ontweek hem door lenig opzij de springen. De vos wist even niet meer waar Quietspell was en de gestreepte kater nam daar handig gebruik van. Quietspell vloog langs de zijkant af op de vos. Hij maakte een diepe snee in de flank van de vos. Het rode dier was misschien wel iets sterker maar Quietspell had al veel ervaring en hij was snel en lenig. De vos gromde boos voor hij weer op de kat afsprong. Quietspell sprong omhoog en belande boven op de vos. Het dier verloor zijn evenwicht en viel om. Quietspell beet hard in de schouder van het beest maar al snel wierp de vos hem van zijn rug. De warrior belandde hard op de grond maar krabbelde snel overeind. De vos stond alweer bij hem en haalde naar hem uit. Quietspell probeerde de poot te ontwijken maar was net te laat. Nagels boorden zich in zijn borst. Gelukkig was het niet zo diep maar bloed druppelde op de grond. Quietspell maakte een schijnbeweging waardoor de vos hem volgde. Daarna sprong de kater snel naar de andere kant en boorde zijn nagels in zijn andere flank. Het dier piepte van de pijn. Quietspell maakte zich groot en keek dreigend naar de vos. Hij blaazde naar het dier om duidelijk te maken dat hij moest verdwijnen. Gelukkig viel de vos hem niet meer aan. Met een laatste grom verdween de vos van het Windclanterritorium.

-Sorry ik had even niet gezien dat je had gevraagd hoe het op mijn vakantie was. Dom van me^^" Het was heel leuk op mijn vakantie^^

De jonge kit keek toe terwijl Quietspell met het monster vocht. Quietspell was snel en slim maar die vos was groot en sterk. De kitten keek angstig toe. Haar vachtje stond licht overeind terwijl haar blauwe ogen wantrouwend rond keken. Ze wou zeker weten dat er geen ander dier was die gevaarlijk kon zijn. De kleine kit had er spijt van om alleen op weg te gaan. Ze kon zichzelf niet verdedigen en de meeste katten zouden waarschijnlijk geen moment twijfelen om een indringer aan te vallen. Dan nog niet te praten over dieren als vossen. Afwezig en in gedachten verzonken hield de bange kit de warrior in de gaten. Quietspell was al aan de winnende kant. Toen hij nog een keer blies joeg hij het dier weg. De kit haalde opgelucht adem en stormde op de grote kater af terwijl ze tegen hem aan kroop. Ze keek hem opgelucht en dankbaar aan terwijl ze hem onhandig een kopje gaf. Een zacht hoog spinnend geluid verlied haar keel. Blij dat de vos weg was. Daarna keek ze verward naar de rode vloeistof die uit een van de wonden van Quietspell kwam. De borst van Quietspell was een klein beetje rood. ''Wat is dat rode?'' Vroeg de kit zacht terwijl ze herinnerde hoe haar moeder eruit had gezien na het monsterongeluk. Ze begon doodsbang te trillen. Haar moeders vacht was bloedrood geweest.

Nadat de vos in de verte verdween kwam Fluffy op hem af. De kitten zag er opgelucht uit en de angst verdween uit haar ogen. Fluffy kwam tegen hem aanzitten en gaf hem een kopje. Quietspell glimlachte. De kitten keek plots verward naar Quietspell. De warrrior vroeg zich af wat er mis was. ''Wat is dat rode?'' vroeg Fluffy zacht. De kitten begon ineens te trillen. Quietspell keek naar zijn borst. De wonde was nog steeds wat aan het bloeden. "Het is maar een beetje bloed. Ik moet het gewoon laten verzorgen maar het doet geen pijn hoor." miauwde hij om de kitten gerust te stellen.

Quietspell keek naar zijn borst."Het is maar een beetje bloed. Ik moet het gewoon laten verzorgen maar het doet geen pijn hoor." De kater probeerde Fluffy duidelijk gerust te stellen. Fluffy keek de kater ongelovig aan maar kalmeerde wel iets. Haar oogjes stonden sip en bezorgd. De kitten kruldde zich tegen hem op en piepte zacht. Het trillen was al minder geworden. "Mama was ook rood.." Zei ze toen zacht en bewoog haar kopje iets. Ze sloeg haar staart nerveus om zich heen. De kitten kneep haar heldere blauwe ogen half dicht en staarde de kater aan. Ze geloofde niet dat het geen pijn deed.

Fluffy kalmeerde iets en ze was al minder aan het trillen. Maar ze zag er nog steeds niet echt gerust uit. "Mama was ook rood.." zei de kitten. Nu begreep Quietspell waarom Fluffy zo had gereageerd. "Het spijt me van je mama." miauwde Quietspell en hij legde zijn staart om Fluffy heen.

-Sorry was nogal inspiratieloos:/

"Het spijt me van je mama." miauwde Quietspell en hij legde zijn staart om Fluffy heen. De kitten begroef haar kopje in de kater zijn staart en kroop moe en half gapend tegen hem aan. Hij was lekker warm en lief. Ze sloot haar oogjes toen en zuchtte diep. ''Geeft niet....jij kon dat niet weten..'' Antwoorde de kitten. Fluffy was niet meer bang maar door haar avondtuurtje wel doodop. Het duurde dan zeker ook niet lang voordat ze tegen de lange warme vacht aangekropen in slaap viel. Een tevreden piep verliet haar mond.

''Geeft niet....jij kon dat niet weten.." zei de kitten. Als snel viel Fluffy in slaap. Quietspell wou haar niet wakker maken maar hij wist dat ze hier niet de hele tijd kon blijven. Misschien moest hij met de kitten meegaan zodat ze niet zou verdwalen maar zelf wist hij eigenlijk ook niet de weg naar waar Fluffy woonde. Quietspell besloot om Fluffy nog even te laten slapen en daarna zou hij wel zien wat hij ging doen.

Fluffy sliep voor minstens 3 zonnestralen voordat ze wakker werd. Quietspell zat nog steeds bij haar en ze glimlachtte iets. Ze ging langzaam zitten voordat ze zich omdraaide naar hem en een lik over zijn oor gaf. Haar oogjes straalden even omdat hij was gebleven en niet aan haar lot had overgelaten. Ze was nieuwsgierig naar wat een Clan allemaal deed en ergens stak het haar dan ook dat ze er niet in geboren was. Toch was ze blij met haar leven. Geen tweebenen hier!