Clans? What are they? Windclan border (+ Quietspell)

Mrs. Fluffy keek rond in het rommelige tweebeennest. Ze zat hier al dagen en mistte haar vader enorm. Haar vader Jagger had haar naar de tweebenen gebracht nadat haar moeder tijdens het jagen door een monster was overreden. Het geluk was geweest dat haar vader hun bijna elke dag als hij zijn tweebeennest kon verlaten bezocht. Daardoor had hij haar gevonden. Op dat moment heette ze nog zoals haar moeder haar had genoemd. Cedar.. Haar vader noemde haar nog altijd zo al noemde de tweebenen haar al snel Mrs. Fluffy. Ze vond Cedar een mooiere naam maarja ze had niet echt een keus. Dus luisterde ze naar Mrs.Fluffy, Fluffy of Fluff. Ze werd door de tweebenen via een fles gevoerd totdat ze en leeftijd bereikte dat ze geadopteerd kon worden door een ander. Ze gaven haar aan een andere tweebeen. Op zich vond ze dat niet heel erg. Ze mistte haar vader natuurlijk maar verder redde ze zich wel. Het probleem was meer dat de tweebeen haar niet naar buiten liet. Haar de hele tijd wou aaien en ze uiteindelijk met haar kleine nageltjes in de hand van de tweebeen had gekrabt waardoor ze een harde tik op haar kopje had gekregen. Sindsdien was ze bang voor ze. Het liefst verstoptte ze haar kleine lijfje in een hoekje van de grote rommelige kamer. Alleen de tweebeen vond haar bijna altijd. Dit keer had ze geluk gehad. De tweebeen dacht dat ze boven op een bed lag te slapen in plaats van dat ze beneden in de woonkamer zat. Zodra de tweebeen even weg ging zag Mrs. Fluffy al snel dat de deur open stond. Ze stoof erna toe en liep voorzichtig het vochtige gras op. De geur van gras was fantastisch. Haar ogen straalden meteen en ze kroop door een klein gat van het tuinhek heen. Ze was vrij. Klaar om rond te lopen. Misschien kon ze op zoek gaan naar haar vader! Ze spinde zacht bij die gedachte. Ze trippelde verder langs een donderpad. De monsters raasden voorbij en ze kromp in elkaar elke keer dat, dat gebeurde. Uiteindelijk kwam ze bij een zandpad terecht. Ze stoof erover heen voordat ze over een grasvlakte heen liep. Ze rende zo snel als haar kittenpootjes haar konden dragen door het sterke hoge gras heen. Totdat ze vermoeid ging liggen. Een wind waaide over de heuvel heen en maakte dat ze rildde. Ze was het buitenleven niet meer gewend. Zacht piepte ze klagelijk.

(Quietspell mag als eerste reageren)

Quietspell at de laatste helft van zijn muis op en likte zijn mondje proper. Nu hij gegeten had besloot hij om maar eens te gaan jagen. Het was niet zo een goed weer maar gelukkig regende het niet. De koude wind waaide door zijn vacht maar door zijn lange haren voelde hij amper iets. Quietspell trippelde het kamp uit. Hij had ook wel zin in een wandeling dus besloot hij wat verder te gaan dan hij normaal ging. Met zijn oren gespitst stapte Quietspell door het gras tot hij plots iets hoorde. Maar het klonk niet als een muis of een vogel. Het klonk eerder als een kat. De warrior snoof de lucht op en rook inderdaad een kat. Maar het rook niet als een clantkat. Een kittypet dacht Quietspell. waarschijnlijk weer een kat die verdwaalt was. dat gebeurde wel vaker met kittypets. Quietspell stapte in de richting vanwaar hij het geluid had gehoord. Daar zag hij een klein bolletje haren. Het was een tabby kitten die het blijkbaar veel te koud had want ze trilde van de kou. Quietspell liep naar de kitten toe. "Hey kleintje" miauwde Quietspell vriendelijk, "Ben je verdwaald?"

Mrs. Fluffy hoorde zachte snelle pootstappen op haar afkomen en piepte zacht en geschrokken. Haar heldere blauwe ogen keken op in het gezicht van een redelijk grote langharige kater. Hij had het vast niet koud. Ze ging langzaam overeind zitten en trildde weer iets. De koude wind was vreselijk. Ze hield er normaal van maar wist dat ze niet moest klagen. Haar kopje deed nog zeer van de klap van de tweebeen toen ze hem gekrabt had. Ze stond voorzichtig en doodmoe op. "Hey kleintje" Mauwde de kat tegenover haar vriendelijk. Fluffy's ogen schoten weer naar hem toe."Ben je verdwaald?" Fluffy keek de kater aan. Ze probeerde te herinneren wat verdwaald zijn was. Niemand had het er met haar over verdwalen gehad. Nouja haar vader had het misschien een keer ter sprake gebracht. Fluffy keek verward. '' Hoi..'' Piepte ze uiteindelijk maar. Haar oortjes bewogen onrustig heen en weer. Ze wist niet waar ze was. Waar was die kater vandaan gekomen en waarom rook hij zo apart? Hij rook niet naar die verschrikkelijke tweebenen. ''Nee, Ikke weggelopen.'' Piepte ze uiteindelijk. Haar oortjes stonden toen opgewekt bij die gedachte. Ze was niet meer bij die vervelende tweebeen. Maar hoe kwam ze nu bij haar vader? Ze wist alleen dat ze met een monster was weggebracht. In zo'n eng ijzeren kooitje. Ze trildde angstig bij de gedachten aan die tweebenen. Ze hoefde dan misschien niet te jagen voor voedsel maar haar moeder was wel mooi dood door hun. En ze was ook nog van haar vader gescheiden. Wie mocht ze dan terwijl ze dat deden? Haar oogjes stonden sip.

De kitten ging recht zitten maar ze trilde nog steeds. Ze leek een beetje verward toen Quietspell vroeg of ze verdwaald was. Maar het leek wel alsof de kitten niet wist waar ze was en dat was natuurlijk normaal. Quietspell wist niet zo veel van kittypets maar hij had nog nooit zo een jonge kittypet buiten gezien en dat was wel logisch want het kon erg gevaarlijk zijn buiten. Kittypets gingen normaal ook niet zo ver van huis tenzij ze verdwaald waren. '' Hoi..'' zei de kitten uiteindelijk. Ze was duidelijk niet op haar gemak want haar oortjes bewogen onrustig. ''Nee, Ikke weggelopen.'' piepte ze daarna. Verward keek Quietspell naar de kitten. Weggelopen? Dat was wel best vreemd en zeker voor een kitten. Maar Quietspell kon er eigenlijk wel inkomen. Hij haatte tweebenen en hij zou nooit een kittypet willen zijn. Dan zou hij nog liever dood zijn. In een clan leven was zoveel leuker. Niet dat hij kittypets haatte, hij haatte gewoon de tweebenen en hun monsters. "Vind je het dan niet leuk bij je tweebenen?" vroeg Quietspell uiteindelijk.

Fluffy keek de kater aan. Ze wachtte totdat hij weer ging praten maar het duurde wel even. Uiteindelijk vroeg hij wat. "Vind je het dan niet leuk bij je tweebenen?" Fluffy schudde meteen overtuigend haar kopje. Haar zandkleurige vachtje was niet dik genoeg om warm te blijven dus keek te verlangend naar de kater. Ze zou zo graag tegen zijn vacht aankruipten zoals ze vroeger bij haar vader deed zodat ze beschermd was tegen de wind en de kou en zich ook veiliger voelde. '' Ben wild geboren. Mama ging dood door monster. Papa was kittypet en vond me. Hij bracht me naar zijn tweebenen die me verzorgde totdat ik oud genoeg was om vlees te eten en daarna kwam ik bij onaardige tweebeen terecht.'' Piepte ze sip en snel. Het was duidelijk dat ze de tweebenen die haar hadden gered nog wel redelijk mocht omdat ze zonder hun natuurlijk niet geleefd had maar die andere mocht ze helemaal niet. Ze vond ze eng. ''Ik nieuwe tweebeen eng vinden. Toen hij mij wou oppakken krabde ik en sloeg hij.'' Piepte ze angstig als verduidelijking. Ze wou niet terug.

De kitten schudde haar hoofdje. Ze vond het duidelijk niet leuk bij haar tweebenen. Quietspell vroeg zich af waar de ouders van de kitten waren maar het gebeurde wel vaker dat ze kittens weggaven aan andere tweebenen die ook een kat wilden. '' Ben wild geboren. Mama ging dood door monster. Papa was kittypet en vond me. Hij bracht me naar zijn tweebenen die me verzorgde totdat ik oud genoeg was om vlees te eten en daarna kwam ik bij onaardige tweebeen terecht.'' zei de kitten. Quietspell kreeg medelijden met de kitten. Ze had een moeilijke jeugd achter de rug. ''Ik nieuwe tweebeen eng vinden. Toen hij mij wou oppakken krabde ik en sloeg hij.'' zei ze toen angstig. "Wat erg voor je. Misschien vind je je vader ooit nog wel terug." miauwde Quietspell. Opeens had hij door dat hij de naam van de kitten noch niet wist. "Ik ben Quietspell. Wat is jou naam?" vroeg hij nieuwsgierig.

"Wat erg voor je. Misschien vind je je vader ooit nog wel terug." Fluffy keek de kater dankbaar aan en liep voorzichtig iets dichter naar hem toe en kroop piepend tegen zijn lange warme vacht aan. Haar ogen stonden daarna meteen weer tevreden. Het maakte haar niet uit dat ze zijn naam niet wist. Hij was aardig tegen haar."Ik ben Quietspell. Wat is jou naam?" Vroeg de kater toen nieuwsgierig. Fluffy bewoog haar oortje iets en dacht na. Ze vond haar naam niet leuk en zei toen. ''Tweebenen gaven me de naam Mrs. Fluffy. Maar ik vind het prettiger als je me Fluffy of Fluff noemt.'' Piepte ze met ontevreden gezicht. Ze vond die naam afschuwelijk. Zo fluffy was zo ook weer niet en serieus Mrs.Fluffy ook nog Mrs. ervoor. Ze zwiepte haar kleine staartje om zich heen terwijl het puntje van haar staart nog zacht op de grond tikte. Haar ogen keken naar een vermagerd muisje in het gras. Het was een spitsmuis. Ze volgde alle bewegingen van het diertje.

De kitten liep voorzichtig dichter naar hem toe en ze kroop tegen zijn vacht aan. Quietspell ging niet achteruit. Hij vond het niet erg dat de kitten tegen hem aan ging zitten want de kitten had het erg kou. ''Tweebenen gaven me de naam Mrs. Fluffy. Maar ik vind het prettiger als je me Fluffy of Fluff noemt.'' zei Fluffy. Quietspell vond de naam Fluffy wel mooi en zeker voor een kitten. Plots zag hij een muis en ook Fluffy had de muis gezien. "Heb je honger?" vroeg Quietspell aan Fluffy.

Mrs.Fluffy keek hem met haar heldere blauwe oogjes aan. Toen hij haar vroeg of ze honger had knikte ze langzaam. Dat had ze. Ze had lang gelopen en weinig gegeten toen ze weg ging. Ze keek de langharige gestreepte kater aan. Voordat ze haar aandacht weer op het spitsmuisje richtte. Het muisje had niks door en Fluffy keek geïntereseerd. Ze keek weer naar de kater genaamd Quietspell. ''Kan jij hem vangen?'' Piepte Fluffy vragend. Haar blauwe ogen stonden opgewekt terwijl ze zo stil mogelijk bleef zitten. Ze wou de muis niet wegjagen. Op de manier waarop ze zat was het duidelijk dat ze een poosje in het wild had geleefd.

Fluffy knikte. Ze had waarschijnlijk al lang gestapt om hier te geraken en daar kreeg je wel honger van. En het was nog maar een kitten. Kittens waren altijd sneller moe en hadden ook sneller honger. ''Kan jij hem vangen?'' vroeg Fluffy. "Tuurlijk" miauwde Quietspell zelfverzekerd. Hij stond recht en keek naar de muis. Het was een lekker dikke muis dus dat betekende ook dat de muis niet erg snel zou zijn. De muis was erg druk bezig met op een nootje te knabbelen dat hij de twee katten niet door had. Quietspell sloop in jachthouding naar de muis toe. Door de weinige beschutting had de muis Quietspell gezien maar de warrior was veel sneller. Hij schoot vliegensvlug naar de muis en doodde hem met een beet. Met de muis in zijn mond trippelde hij naar de kitten toen en hij legde hem voor haar neer. Quietspell ging weer naast Fluffy zitten. "Eet maar." miauwde hij.

"Tuurlijk" Miauwde Quietspell als antwoord. Fluffy keek naar hem terwijl hij in de jachthouding naar de spitsmuis sloop. Hij ving hem voordat de muis kon ontsnappen en Fluffy's mondje was opengevallen. Ze deed hem met een zachte klap weer dicht en probeerde speels en nog steeds een beetje vermoeid de houding na te doen. Natuurlijk lukte dat voor geen meter al was het voor een kittypet nog best wel goed. Ze keek naar het warme muisje en hoorde Quietspell weer haar oortjes bewogen naar zijn stem."Eet maar." miauwde hij. Ze ging weer zitten en nam voorzichtig een hapje van de mollige spitsmuis. Ze duwde het muisje ook een klein beetje naar Quietspell toe. ''Delen?!'' Piepte ze. Ze had misschien honger maar een halve muis zou ook wel voldoen. Ze keek met heldere blauwe oogjes vragend op naar hem.

Quietspell glimlachte toen fluffy probeerde om hem na te doen. De kitten ging weer zitten en nam een hapje van de muis. Toen duwde ze de muis naar Quietspell. ''Delen?!'' piepte Fluffy. "Nee jij mag hem helemaal hebben. Ik heb daarstraks al wat gegeten." miauwde Quietspell vriendelijk.

-Sorry flut :/

"Nee jij mag hem helemaal hebben. Ik heb daarstraks al wat gegeten." miauwde Quietspell vriendelijk.''Maar ik kan de muis niet helemaal op en het is zonde om hem half opgegeten te laten.'' Piepte de kitten zacht terug. Ze nam nog een klein hapje en wiebelde kalm met haar kleine zandkleurige oortjes. Ze keek toen op en kroop tijdens een windvlaag die blaadjes met zich meenam tegen de gestreepte langharige kater aan. Haar oogjes kneep ze even dicht. Ze keek nieuwsgierig naar de kater. ''Waarom ruik je zo apart?'' Ze rook heel zacht aan zijn vacht. Ze prikte toen speels met een pootje in zijn zij.

''Maar ik kan de muis niet helemaal op en het is zonde om hem half opgegeten te laten.'' zei Fluffy zacht. "Oke dan zal ik hem wel verder opeten." miauwde Quietspell en hij at de laatste helft van de muis op. Toen er een koude windvlaag aankwam kroop de kitten dichter tegen hem aan. ''Waarom ruik je zo apart?'' zei ze toen ze aan zijn vacht rook en ze prikte met haar pootje in zijn vacht. "Dat komt omdat ik geen kittypet ben. Ik leef in een clan." miauwde Quietspell zacht.

"Oke dan zal ik hem wel verder opeten."miauwde Quietspell en hij at de laatste helft van de muis op. Quietspell beantwoorde haar vraag."Dat komt omdat ik geen kittypet ben. Ik leef in een clan." miauwde Quietspell zacht. Fluffy keek verbaasd. ''Wat is een Clan?'' Piepte de kitten zacht. Ze had weer nieuwe energie gekregen en deed de jachthouding van de kater weer speels na. Ze viel om toen er een windvlaag over het gras woei en giechelde toen. Haar oortjes bewogen enthousiast.

De kitten keek hem verbaasd aan. ''Wat is een Clan?'' vroeg ze. Fluffy probeerde weer zijn jachthouding na te doen maar viel om. De kitten giechelde vrolijk en Quietspell glimlachte. "Een clan is een groep van katten. We hebben een leader, een deputy, een medicine cat, apprentices, queens, kittens en warriors zoals ik. Warriors jagen en zorgen dat iedereen in de clan te eten krijgt en wij trainen de apprentices. Er zijn 4 verschillende clans hier." legde Quietspell uit.

"Een clan is een groep van katten. We hebben een leader, een deputy, een medicine cat, apprentices, queens, kittens en warriors zoals ik. Warriors jagen en zorgen dat iedereen in de clan te eten krijgt en wij trainen de apprentices. Er zijn 4 verschillende clans hier." legde Quietspell uit. Fluffy keek verbijsterd. Dus katten levend in grote groepen?! Ze kroop toen ineens bang tegen Quietspell aan en snoof onrustig een geur op. ''Vos..'' Piepte ze zacht. Ze had nog wel van haar moeder geleerd wat een vos was en rook de geur. De zure vreselijke geur. Ze keek angstig.

Fluffy keek hem verbijsterd aan. Ze kon het blijkbaar niet echt geloven dat er zo veel katten bij elkaar konden leven. Quietspell wou nog wat meer vertellen over de clans maar plotseling kroop Fluffy bang tegen hem aan. ''Vos..'' piepte ze. Plots rook Quietspell ook de geur van een vos. Hij keek snel om zich heen maar de vos was nergens te bekennen. De geur werd sterker dus de vos was dichtbij. Quietspell stond gespannen rond zich heen te kijken zodat hij de vos direct zou kunnen aanvallen als hij hem zag. Zijn haren stonden overeind en zijn blik stond scherp.

-Sorry voor de late reactie, ik was even op vakantie.

Plots rook Quietspell ook de geur van een vos. Hij keek snel om zich heen maar de vos was nergens te bekennen. De geur werd sterker dus de vos was dichtbij. Quietspell stond gespannen rond zich heen te kijken zodat hij de vos direct zou kunnen aanvallen als hij hem zag. Zijn haren stonden overeind en zijn blik stond scherp. Fluffy keek de sterkere kat aan en bewoog haar oortjes gespannen. Ze kon zichzelf niet verdedigen dus hoopte ze maar dat de vos niet naar ze toe zou komen. Toch werd de geur sterker en prikte die vervelend in haar gevoelige neus. Ze snoof zacht en keek Quietspell aan. Hij zag er dreigend uit. Fluffy zag een rood groot beest langzaam op ze af komen en kroop bang achter Quietspell. Hopelijk kon hij de vos weg houden. Ze piepte zacht.

-Geeft niet, was de vakantie leuk?

De struiken ritselden langzaam. Quietspell hield zijn ogen op de struiken gericht en verloor geen seconde zijn concentratie. Fluffy piepte van angst en kroop achter hem. De struiken gingen open en een grote rode vos kwam uit de struiken met een dreigende blik op zijn gezicht. Het dier haalde zijn tong over zijn scherpe tanden. Quietspell wist dat hij misschien niet sterk genoeg zou zijn om het dier te doden want het was al een volwassenen vos maar hij zou ervoor zorgen dat hij Fluffy geen pijn zou doen. Misschien zou Quietspell hem van het territorium kunnen verjagen. Terwijl de vos dichter bij kwam zette Quietspell zich schrap om zijn aanval te verweren.