I've got to tell you something

Haar blauwe blik stond zenuwachtig toen ze met snelle opeenvolgende passen het geurspoor van Frostlake volgde. Ze moest zich verontschuldigen voor haar koude gedrag dat ze had vertoond enkele manen terug. En nog erger, ze had al een tijdje niks meer van zich laten horen. Zou de kater nu kwaad op haar zijn? Minnowleaf zuchtte eventjes en hielt halt toen ze eindelijk het nacht zwarte gestalte van de kater ontmoette met haar blauwe blik. Voorzichtig en geluidloos nam ze een klein stapje naar voren, terwijl haar staartpunt zenuwachtig van links naar rechts sloeg. "Frost?" Miauwde de poes zachtjes terwijl ze hem voorzichtig aankeek.

{Alleen Frostlake!}

Hij zat bij een stroompje en slokte het koude water naar binnen in zijn droge keel. Soms voelde het gewoon alsof hij erop werd aangekeken dat Tallpaw een beetje onacceptabel gedrag vertoonde, en dat lag hem toch ook wel diep in de maag. Dan was er nog de ruzie met Wonderland die wel eeuwig leek te duren en Minnowleaf die zich meestal wat van hem weg draaide. Hij liet zijn oortjes wat hangen en keek in zijn vage spiegelbeeld van het water. Zijn appelgroene ogen stonden wat dromerig en vaag glimlachte hij, waardoor zijn spiegelbeeld dat dus ook deed. "Frost?" De zachte stem klonk achter hem vandaan en zijn oortjes gingen langzaam omhoog, waarna hij zijn kop omdraaide en in de blauwe ogen van de rode poes keek. "Minnow?" mauwde hij, amper gelovend dat ze dit keer geen weerspiegeling was van zijn gedachten.

Zodra Frostlake zich omdraaide en zachtjes haar naam uitsprak gingen haar mondhoeken wat dalen. Wat nu? Hoe moest ze er in Starclansnaam aan beginnen? Ze had hem bijna twee manen in de steek gelaten. Wat was dat nu voor een dank dat hij haar leven had gered? Minnowleaf zuchtte zachtjes en sloeg haar blauwe blik neer op de grond, om vervolgens met haar poten de aarde samen te kneden. "Het .. eh .." Minnowleaf slikte even de krop door die zich had geplaatst in haar keel en schraapte de moed bij elkaar om de kater terug aan te kijken. haar blauwe blik priemde zich in de zijne en wat zenuwachtig begonnen haar oren te wiebelen. "Het spijt me dat ik je in de steek heb gelaten.." Miauwde ze snel, haar stem lichtjes bevend. "Ik had gewoon even tijd nodig om alles om een rijtje te zetten .. Er was gewoon te veel gebeurd." Vervolgde ze zachtjes, waarna ook haar lichaam lichtelijk begon te trillen. "Het spijt me.."

"Het .. eh .." De poes leek zenuwachtig te zijn en wiebelde wat met haar oortjes. Voorzichtig wendde de kater zijn groene blik af naar de grond en keek even kort naar zijn pootjes maar zodra ze begon keek hij haar weer aan. "Het spijt me dat ik je in de steek heb gelaten.." mauwde de poes met een snelle, lichtjes bevende stem. "Ik had gewoon even tijd nodig om alles om een rijtje te zetten .. Er was gewoon te veel gebeurd." Vervolgde de poes toen en hij zag dat haar lichaam begon te trillen. "Het spijt me.." De kater schudde met zijn kop waar nog vaag het litteken was te zien die Wonderland hem had gegeven. "H-het geeft niet, het spijt mij dat ik zo opdringerig was.." mauwde hij en keek naar zijn poten. "Ik had het allemaal niet zo moeilijk moeten maken.." mauwde hij en keek de poes toen voorzichtig aan, bang om iets fout te zeggen en haar pijn te doen..

Minnowleaf schudde haar kopje bij de woorden van de kater. "Nee, het ligt niet aan jou." Glimlachte ze zachtjes terwijl haar blauwe ogen vochtig begonnen te worden. De poes nam enkele stappen naar voren totdat ze zich vlak voor Frostlake bevond en keek hem aan met haar heldere blauwe blik. "Kun je me het vergeven? Denk je dat we opnieuw kunnen beginnen?" Miauwde de poes zachtjes, waarna haar oren opnieuw zenuwachtig begonnen te wiebelen. ".. als partners?" Voegde ze er snel aan toe, waarna ze haar blik op de grond neersloeg. Natuurlijk wist ze het antwoord al, een dikke nee. Wat verwachtte ze dan ook? De kater hield natuurlijk niet meer van haar, niet na wat ze hem allemaal had aangedaan.

"Nee, het ligt niet aan jou." Hij zag dat de poes zachtjes glimlachte en een paar stappen naar hem toe deed. Verbeelde hij het zich allemaal? De kater sloot zijn ogen om de tranen binnen te houden, ze hoefde zich niet te verontschuldigen voor wat hij fout had gedaan. Hij had zoveel fouten begaan de laatste tijd. "Kun je me het vergeven? Denk je dat we opnieuw kunnen beginnen?" Haar stem klonk zacht, haar oortjes wiebelden een beetje ".. als partners?" De kater opende zijn ogen en keek tegen het voorhoofd van Minnowleaf aan, die naar de grond keek. Het was doodstil, gewoon te verbluft om uit te brengen. Meende ze dit? Wilde ze hem nog na al die manen dat hij zo vreselijk stom tegen haar had gedaan? Voorzichtig bracht hij zijn neusje bij de hare en raakte deze zachtjes aan. "Ja," mauwde hij enkel, nog altijd wat overdonderd. De tranen stonden hem in de ogen en een glimlach kwam op zijn lippen. "Ik houd van je Minnow.." fluisterde hij zacht.

Ze hield nog steeds haar blik op de grond gericht, bang dat als ze opkeek ze hem al lachend zou aantreffen. Hoe stom kon ze dan ook zijn.. Echter, toen ze zijn stem nog eens hoorde gingen haar blauwe ogen wijder open staan. Had ze dat zonet echt gehoord? Dit moest een grapje zijn, toch? Voorzichtig tilde de poes haar kopje op, zodat ze recht in de betraande ogen van Frostlake keek. Er ging een trilling door haar lichaam heen toen ze het neusje van de kater tegen de hare voelde, maar in plaats van terug te deinzen begon ze juist zachtjes te snorren. "Ik ook van jou." Miauwde ze zachtjes als antwoord, waarna ze haar neusje in zijn dikke pels begroef.

De poes leek verbaasd te zijn door zijn antwoord, maar dat deerde hem niets. Hij voelde hoe ze rilde en diep van binnen was hij bang dat ze weer terug zou deinzen, maar een zacht gesnor rees op uit haar borst. "Ik ook van jou." Mauwde Minnowleaf toen zachtjes en ze voelde hoe haar neusje zich in zijn diepe vacht begroef. Zijn pluizige staart werd om haar heengeslagen, iets wat hij altijd al had willen doen. Hij snorde zachtjes en legde zijn kop tegen haar aan. Zou zijn leven nu totaal anders gaan worden? "Ik laat je nooit meer gaan," mauwde hij en greens toen naar de rode kattin, zijn ogen nog altijd wat betraand.

Toen de staart van Frostlake om haar heen werd geslagen begon ze net iets harder te snorren, haar oortjes spitsende toen ze hem nogmaals iets hoorde zeggen. Een kleine lach begon zich te sieren rond haar lippen. "Dat is maar beter ook, want ik laat jou ook niet meer gaan." Miauwde ze terug, licht plagend. Hierna trok ze haar kopje terug en priemde ze haar heldere blauwe blik in zijn ogen, welke betraand waren. "Niet huilen alsjeblieft." Vervolgde ze toen zachtjes, niet willende de kater nog bedroefd aan te zien. Ze wou hem gelukkig zien, en besefte pas nu dat dit hetgeen was dat ze altijd al had gewild.

"Dat is maar beter ook, want ik laat jou ook niet meer gaan." Haar stem klonk licht plagend en een paar blauwe ogen keken hem aan. "Niet huilen alsjeblieft." Haar stem klonk zachtjes, maar het enige wat hij deed was glimlachen naar haar. "Soms zijn tranen niet van bedroefdheid, maar van geluk," snorde hij zacht en gaf haar een likje over haar kop heen. Hij zou zo wel uren willen blijven zitten, haar zo voor altijd zo dicht bij hem houdend zodat haar niks zou overkomen. Kort kwam het beeld terug van de poes die hij in de sneeuw in het rogue territorium had aangetroffen. Hoe hij buiten de medicine den in de sneeuwstorm naar haar had zitten kijken, of wachten eerder gezegd. Zijn gespin was duidelijk en hij knipperde de tranen nu weg, die plaatsmaakte voor twee heldere groene ogen.

Ze glimlachte zachtjes bij de woorden van de kater, en een zachte oké verliet haar mond. Hierna voelde ze zijn tong over haar kopje raspen, waardoor ze rustig haar ogen sloot en zich nog wat dichter tegen de kater aandrukte. Hierna opende ze haar twee blauwe poelen weer, om hem wat nieuwsgierig aan te kijken. "Heb je zin om iets te gaan doen?" Vroeg ze vervolgens terwijl ze even met haar ogen knipperde. Eigenlijk wou ze hier liever naast de kater blijven liggen, maar aangezien ze er nog niet geheel aan gewend was vreesde ze ervoor dat ze zich zo meteen nogal raar begon te voelen. Zo dus de vraag.

De poes drukte zich tegen hem aan en hij hoorde een zachte oké, maar daar lette hij niet op. Zijn hart maakte bij elk woord wat de poes uitsprak weer een kleine sprong, dit was waar hij zijn hele leven al op wachtte: om het met iemand te kunnen delen. "Heb je zin om iets te gaan doen?" Vroeg de poes vervolgens en de kater dacht eventjes na, waarom niet?! Hij glimlachte naar haar en gaf haar nog eenmaal een lik over haar wang heen. "Tuurlijk, zolang jij maar iets kiest," mauwde hij plagerig en glimlachte vrolijk naar haar. Hij was een ramp als het ging om keuzes maken, dus dan kon Minnow dat maar beter doen.

Haar oren spitsten zich en een kleine grijns speelde met haar lippen toen hij gedaan was met praten. Zij kiezen? Oké dan! "Wat dacht je van.." De poes keek even rond zich heen en merkte een eindje verderop een wat dikkere eik op. Haar blik begon speels te twinkelen toen ze hem weer aankeek. "om ter eerste bij die boom daar?" Miauwde ze met een opgewonden toon. Ze hield niet zo van saaie dingen, dus wat actie kon nooit kwaad, toch?

"Wat dacht je van.."De poes keek rond en hij probeerde haar blik te volgen, die bleef hangen bij een grote eik. Toen ze hem weer aankeek twinkelden haar twee blauwe ogen speels "om ter eerste bij die boom daar?" De kater greens meteen en knikte met zijn hoofd toen de poes opgewonden klonk bij het voorstellen van het idee. Hij zakte door zijn poten en ging als het ware in de starthouding staan. "Op drie," mauwde hij en keek haar nog even snel aan. "Een.. twee.." Maar voordat hij bij drie was spurtte hij er al vandoor. "Drie!"

De kater stemde in en ging al klaar staan, waardoor Minnowleaf's poten alleen maar harder begonnen te jeuken. Ze knikte bij zijn stem en spitste haar oren naar voren en fixeerde haar blauwe blik op de grote eik voor haar. Zij zou winnen! Maar nog voordat de kater bij drie was, vertrok hij al. Verontwaardigd bleef ze staan, waarna ze zelf ook in actie schoot en zo snel als ze kon achter hem aan ging. "Hey! Jij speelt vals!" Miauwde ze luid, waarna ze even lachte en haar passen versnelde, zij moest en zou eerst zijn!

Er klonk een verontwaardigd geluid achter hem en hij grinnikte kort, al rende hij niet op z'n hardst. "Hey! Jij speelt vals!" Hoorde hij Minnowleaf nog roepen, en toen naderde er snelle pootstappen. Hij lachte en hield wat in zodat ze hem kon inhalen. "Misschien wel ja," mauwde hij en rende toen weer op de boom af, há, dat zou ze niet gaan winnen van hem. Maar stiekem had hij in zijn achterhoofd wel dat het ook niet zo erg zou zijn als ze dat wel zou doen.

"Misschien wel ja," Miauwde de kater slechts, waarna hij verder in de richting van de boom liep. De poes greens even, maar zette nadien algauw de achtervolging in. Met snelle opeenvolgende passen wist ze dichter bij hem in de buurt te komen. Uiteindelijk was zo dicht bij dat hun vachten elkaar zachtjes raakten. "See you later," Miauwde ze met op een plagende toon waarna ze hem voorbij stak. De wind die haar vacht streelde deed haar eventjes zachtjes glimlachen. Het was lang geleden dat ze zich nog zo goed voelde, zo vrij...

Er klonk een luid kabaal achter hem, wat betekende dat de rode kattin hem op de hielen zat, zo dicht dat hun vachten elkaar zacht raakten. "See you later," mauwde ze waarna ze hem voorbij stak. Vlak voordat ze bij de boom waren zette de kater zich af van de grond en landde hij op haar rug, waardoor de twee van hun koers raakten en een eindje naar beneden rolden. Toen ze tot stilstand kwamen lag hij bovenop en hij greens naar haar. "Well, I can still see you," mauwde hij plagend en hij grinnikte toen kort.

Onderwerp: Re: I've got to tell you something