Now! {Raggedpaw}

Met geluidloze pootstappen bewoog de poes zich voort in het groene struikgewas dat haar bedekking bood. Kleine regendruppels waren ondertussen vanuit de hemel naar beneden aan het vallen, wat ervoor zorgde dat de poes alles behalve blij was Het liefst wou ze zich meteen omdraaien om te gaan schuilen in het kamp, maar aangezien dit het éérste en waarschijnlijk ook laatste prooidier was dat ze vandaag zag, kon ze deze kans niet uit haar poten laten glippen. Ze had nog geen training gehad, maar had andere apprentice's geobserveerd. Zo dus had ze de basis van het jagen al onder de knie. Spanning borrelde als kokend water door haar lichaam toen ze zich op de perfecte afstand van het dier bevond. Een geluidloze ademzucht verliet haar bekje, waarna ze zachtjes met haar achterpoten begon te trappelen, om vervolgens sierlijk in de lucht te springen. Haar uitgestrekte voorpoten wisten de muis te onderscheppen en met een simpele beet ontnam ze het leven van het diertje. Tevreden keek ze naar de grond, waar zich nu een levenloos lichaampje bevond. Echter verdween deze uitdrukking algauw en nam een zekere irritatie plaats. De regen was in een grotere hoeveelheid komen dalen. Snel raapte ze de muis op met haar tanden en begon ze zich een weg richting het kamp te banen.

Daar zat hij dan. Recht voor zich uitstarend omdat hij wat hoorde. Hij kon er alleen niet uithalen wat het was. Of dat het een clankat was. En bovendien regende het en daardoor werd het alleen maar moeilijker. Maar op een of andere manier had hij het gevoel al dat het een clan genoot was. De vraag of hij er naartoe zou gaan spookte door zijn hoofd. Wat als het ineens een indringer is? Hij schudde zichzelf uit zijn gedachtes. Hij was toch een Shadowclan kat? Die waren toch zo wreed en niet bang aangekomen. En hij zou natuurlijk altijd zijn clan beschermen. Voor welke kat dan ook. En, misschien stelde hij zichzelf wel aan. Toch ging hij. Zachtjes trippelde hij door de regen heen die al enkele uren bezig was geweest. Eenmaal aangekomen bij de plek. Wurmde hij zich door de struiken heen. Hij liep recht op een jonge Shadowclan poes. Waarschijnlijk een Aoprentice zover hij eruit kon halen. Was hij de heletijd bang geweest voor dit kleintje? "Hi little kitty. Did i scare you?" Siste hij. Hij bekeek haar even met een ijzige blik.

De poes hielt halt zodra een iets grotere bruine kater haar weg versperde. Hij keek haar ijzig aan, waardoor de poes hem juist een nog ijzigere blik terug gunde. "Hi little kitty. Did i scare you?" De poes keek hem argwanend aan. Met wat voor een beest had ze nu weer te maken. Vanwaar die toon die hij opzette tegenover haar? De poes was beeldschoon, ze verdiende beter dan een kater die haar zo behandelde. Kwam het door de regen? Omdat haar vacht fout lag? Automatisch gunde ze haar licht doorweekte pels enkele likken, om vervolgens met vernauwde ogen terug naar voren te kijken. "Je zult veel meer moeten zijn dan dat om mij bang te maken." Miauwde ze fel terug, waarna ze haar ogen sloot en haar kin wat optilde, om aan te geven dat ze zich duidelijk meer voelde dan hem. Hierna sloeg ze even met haar staart in de lucht en keek ze hem weer aan met haar heldere, lichte blauwe ogen. "Wil je nu uit de weg gaan? Ik zou graag gaan schuilen in het kamp." Vervolgde ze, op een duidelijk geïrriteerde toon. Hoe durfde hij!

De woorden die uit de poes haar mond kwamen zette Raggedpaw op een kijken neer. Dit had hij niet verwacht. "hehe, dacht je dat ik voor jou aan de kant ging? Jij vind jezelf nogal wat he?" Schoot hij eruit. Ze had zichzelf schoon staan likken voor zijn neus. Ze dacht zeker dat ze er niet uit zag met al dat vacht tegen haar lichaam aan geplakt. Hij volgde weer zodat de poes geen kans kreeg zijn vragen te antwoorden. "Jij vind jezelf wel groot he? Je zit zeker nog maar net hier in de clan?" siste hij. Ragged blokkeerde haar weg zodat ze niet weg kon. Hij had nog wat te doen met deze poes.

De poes kon het niet laten even kort te grijnzen bij de woorden van de kater. Of zij zich wat vond? Natuurlijk, wie niet? Deze apprentice, of wat hij ook mocht voorstellen, zou daar later wel achter komen. Echter, toen hij expres haar weg blokkeerde ging ze hem weer geïrriteerd aankijken. "Punt één, meneertje, ben ik inderdaad heel wat. Meer dan jou in ieder geval." Miauwde ze fel, haar stem zo helder als maar kon. Echter liet ze geen tijd over voor hem om tegenspraak te geven. "Weet je waarom? Omdat ik niet zo dom ben om iemand op te houden wanneer het regent. Als ik straks ziek in de medicine den lig, zal iedereen weten wie daarvoor gezorgd heeft." Een sluwe grijns speelde met haar lippen. Maar ze was nog niet klaar met hem, nog lang niet! "En ik zit even lang als jou in de Clan, mousebrain." Vervolgde ze al sissend, waarna ze haar oortjes plat legde in haar nek. En wou hij niet uit de weg gaan? Wat een onbeschofte vossenstront! Maar geen probleem, dan liet ze hem wel achter voor wat hij was. Sierlijk zette de poes zich af, om met een simpele sprong over de kater heen te springen en haar rug in zijn richting te keren. Niemand behandelde haar zo!

Ragged sloeg zijn klauw tegen haar uit. "Oh sorry, dat ging toch echt per ongeluk hoor. Haha, ik dacht toch echt dat je een nieuwkomertje was. Maar met genoegen. Als jij zo bang bent om ziek te worden. Zit ik daar niet mee. De hele clan zou jou uitlachen" siste hij weer. Hij had moeite zijn woede in tact te houden. Hij liet wel zien dat met deze kater niet te fokken was. Haha, welkom in Shadowclan he? Hier word je niet zomaar een prinsesje darling." Hij lachte, en volgde weer. "Je moet wreed zijn. Zoals iedereen in de clan. Maar die eerbetoon heb jij niet. Want jij ziet jezelf in als een verwend nest." Zijn laatste zin werd behouden met een lichte sis.

De poes legde haar oren nog dieper plat in haar nek toen de kater uithaalde met zijn klauwen en beweerde dat dit per ongeluk ging. "Ben jij nu helemaal op je kop gevallen?! Shrewstar zal het leuk vinden om te horen dat we nog maar eens met een gestoorde vossenstront in de Clan zitten." Siste ze scherp, hem echter niet meer aankijkende. Ze herhaalde gewoon met wat ze bezig was. Deze kater was niet meer dan slechts een afgedankte kitten, en dat was vast ook de reden waarom hij zich zo gedroeg. Hij wou aandacht, dat zeker. En katten die zo hard om aandacht schreeuwden, kregen dat niet. Toch niet van haar tenminste. "Zoek iemand anders die je kunt vervelen, jochie." Miauwde ze helder, haar passen versnellende.

"Wat jij zult zeggen tegen haar, zal niks opleveren. Je zult je moeten aanpassen hier. Niet iedereen is zo zoals jij het verwacht. En. Als je aandacht zoekt bij de leider, of de clan. Dan kun je beter weg. Wij hoeven dat soort muizenbreinen hier niet. Maar, sorry, ik kan niet zo tegen vreemdelingen. Maar ik ben nu eenmaal zo. Niet iedereen is hoe je het zou willen hebben. En, ik weet dat je me nu negeert en gaat, maar ik mag jou wel." Hij moest zelf even verwerken wat hij zojuist had gezegd. Meestal was het een uitgevallen wrede kat. Alleen hoopte hij nu wel dat ze niet zou weglopen. Maar zijn verzoek zou accepteren.

Koppig bleef de poes doorlopen, haar kopje deels in de lucht gestoken en haar blauwe ogen geïrriteerd staande. Waarom zou ze haar tijd verspillen aan hém? Het enige wat hij deed was zeggen wat ze wel en niet moest doen. Het vertelde haar maar één iets, hij was jaloers. Het kon niet anders! Nog nooit had iemand zo tegen haar gedaan, naast alle anderen poezen dan die jaloers waren op Cheetah's uiterlijk. Echter hield de poes wel halt en draaide ze haar kopje in een ruk om toen hij klaar was met praten. "Wat bedoel je daar nou mee? Je mag me wel? Zit je me daarom te vertellen wat ik wel moet doen en niet?" Siste ze scherp, haar ogen licht vernauwd. Nee, ze was geen katje om zonder handschoenen op te pakken. En wat de kater tot nu toe allemaal had gezegd had alleen maar nog meer olie op het vuur gegooid.

"Ja, kijk, Shadowclanner zijn is wel wat meer dan denken dat je alles bent. Maar de manier hoe je doet. Mag ik wel." Ergens wist de kater al dat het zo ging lopen. Dus had hij z'n antwoord maar gespaard op dit moment. "Come on, zullen we beetje kletsen ofzo? De regen is nu toch opgehouden. Daar ben je toch niet bang voor? Regen? Ik ken je nog niet eens. Dus misschien is dit wel het uitgerekende moment om te praten dan?" Hij keek haar hoopvol aan. Ragged wist ook wel dat deze poes niet met zich liet sollen. "Oja" volgde hij "Wat is je naam eigenlijk?"

Ondertussen had de poes zich alweer omgedraaid en keek ze de kater met felle blauwe, vernauwde ogen aan. Nog steeds vroeg ze zich af hoe de kater zo snel van gedrag kon veranderen, maar voor nu hield ze zich stil, afwachtende tot hij uitgesproken was. "Shadowclan staat bekend om zijn trots. Ik ben trots op mezelf, zo dus vorm ik de perfecte Shadowclanner." Kaatste ze simpel terug. De zwiepen van haar staart gaven aan dat ze hier nog eeuwen mee kon doorgaan. Niets kreeg haar klein, niets. "Praten? Over wat dan?" Miauwde ze vervolgens, even om zich heen kijkende. Ze was nog verre weg van het kamp. "En mijn naam is Cheetahpaw." Ze zou er geen 'aangenaam kennis maken' bij voegen, aangezien het niet echt de perfecte eerste kennismaking was.

Hij raakte langzaam geïrriteerd om deze poes haar gedrag. Ze had wel gelijk met het trots. Maar toch. "Gewoon, ik ken je nog niet." Zei de kater vervolgens. "En ik weet dat ik snel van mood kan veranderen. Maar ik hen vreemde katten nooit gewend" Hij slaakte een zucht. En ging vervolgens liggen. Hij had al het vermoeden dat het moeilijk ging worden haar te overtuigen. Maar hij wilde gewoon echt deze poes leren kennen. Ook al had hij niet zoveel vrienden. Hij wist hoe ze ik elkaar zaten. Maar hij heeft paar keren wel het vertrouwen gegeven aan vrienden. Dan weet ie dat ze echt zijn. Ragged's gezicht veranderde van normaal naar sipjes. Waarom had hij ook zo'n domme move gedaan.

Toen de kater zei dat hij haar nog niet kende, moest ze even lichtjes grijnzen. Dat viel er aan te zien. Iedereen die haar goed kende wist dat ze nooit zon grote mond tegen haar moesten opzetten. De kater ging algauw liggen en bleek wat sipjes voor zich uit te kijken. Cheetahpaw haalde even haar wenkbrauw omhoog en keek neer op de kater, licht geïrriteerd rakende door het feit dat zij haar naam wel had gezegd, maar hij de zijne nog niet. Als hij niet van plan was deze bekend te maken, dan ging ze gewoon maar bijnamen gebruiken. Brombeer zou een toepasselijke zijn.. "Nu je mijn naam weet, zou ik graag de jouwe kennen." Miauwde ze neutraal, haar heldere blauwe blik op de iets grotere bruine kater gericht houdende.

Hij keek om naar de witte poes, en kwam har blauwe ogen tegemoet. "Raggedpaw" Antwoorde hij terug kijkende naar de grond. Misschien ontstond er dan toch een gespreksstof. Misschien had de poes toch de tijd genomen om een praatje te maken. "Sorry, ik lette even niet op. Ik vergat natuurlijk me eigen naam." Volgde hij. Hij keek haar weer even aan, en daarna naar boven. Naar de lucht. Het was opgeklaard. De wolken begonnen ook weer weg te gaan, en een heldere blauwe lucht nam plaats. Het zou ook niet lang duren en de zon zou doorbreken. Gelukkig

De kater keek haar enkele keren een, waarop de poes reageerde met een luchtige blik en een onopvallende schouderophaal. Nog steeds vond ze het vreemd, zijn plots karakter switch.. Maar hij had al aangekondigd dat hij niet goed was met vreemdelingen, zo dus zou ze zijn vreemde gedrag voor nu maar gewoon moeten verdragen. De poes wierp haar blauwe blik op de kater toen deze beweerde dat hij Raggedpaw heette. Een kleine, onschuldige glimlach sierde haar lippen en met grote ogen keek ze naar de lucht, waar de andere apprentice een seconde geleden ook nog naar keek. "Dan moet je de volgende keer beter opletten." Miauwde ze simpel, waarna ze even op de binnenkant van haar lip beet en haar blik op de hemel gericht hield.

"Haha, misschien wel ja" Antwoordde hij. Nu keek de poes ook naar de lucht. Waar hij zojuist ook naar keek. Hij probeerde een vraag uit z'n mond te krijgen. Maat dat lukte niet echt. En hij wou het gesprek niet laten dood vallen. "Dus, wat bracht jou vandaag hier, in het woud? Ikzelf wou net gaan jagen. Maar toen hoorde ik iets voor me. Dus werd ik nieuws gierig, en ging kijken." Begon de kat. Hij schoof even met zijn poot op de grond en stond toen met traagheid omhoog. Een gaap ontsnapte uit zijn mond. Maar moe was hij niet echt. Ragged liep met stramme pasjes naar de wat kleinere poes toe en ging tegenover haar zitten. Dat vond hij veel fijner praten.

Ze begon stilletjes de grond samen te kneden met haar poten en liet haar blik weer dalen zodra de kater begon te praten. Haar oortjes wiebelden even ongemakkelijk toen ze naar de gevangen muis keek van daarnet. Was het niet duidelijk dat ze was gaan jagen? Maar goed, ergens had ze het gevoel dat als ze dat zei, de kater juist weer erger ging worden. En dat was wel het laatste wat ze wou. Iemand die haar als gezelschap wou moest aardig zijn, maar boven dat al zeker niet arrogant. "Ik ben daarnet gaan jagen." Miauwde ze simpel terwijl ze even met haar neus richting het dode prooidier wees dat aan haar voeten lag. Echter keek ze weer op toen hij voor haar ging zitten, haar kopje lichtjes schuin houdende. "Hoe oud ben jij eigenlijk?" Vroeg ze plots, van onderwerp veranderende. Hij vroeg haar daarnet hoe lang ze al in Shadowclan zat, en dus nam ze aan dat hij bedoelde hoe oud ze was. Aangezien je niet van buitenaf in de Clan kunt geraken.

"Ik ben 7/8 Moons. Jij? Ik weet ook wel dat je vast clanborn zal zijn, maar je kan altijd zomaar ineens uit het niets komen." De kat keek haar weer even aan. "Heb je ooit eerder gevochten?" Ragged keek haar vragend aan. Met zijn kop een beetje schuin. De poes was niet heel bang voor hem. Maar dat zegt natuurlijk nog niet veel. "En, word jij getraind? Wie is jou mentor?" Volgde hij. Misschien vroeg ie toch iets te veel tegelijkertijd. En de poes zelf had ook nog wat vragen. Hij kon het wel zien. Ze vroeg zich zeker ook nog steeds af vanwaar hij zo snel van mood veranderde.

De poes haalde even haar wenkbrauw op. Dus hij was wél ouder dan haar? Wel, dat viel er eerst niet aan te zien. Een kleine grijns sierde haar lippen toen ze daar aan dacht, echter verdween deze alweer toen Raggedpaw verder ging met vragen stellen. Zodra hij uitgesproken was verliet een zachte zucht haar bekje en keek ze de andere kant op. "Ik heb geen mentor, nog geen. Maar ik bestudeer de andere apprentice's, zo dus kan ik sommige dingen al, zoals jagen." Begon ze kalm, haar blik op de kater richtende. "Ik ben zes manen oud, en ja ik kan vechten." De poes vernauwde even haar ogen, maar een zekere speelsheid viel er in te lezen. "Wil je 't zien?" Miauwde ze gespeeld gevaarlijk terwijl ze haar voorpoot ophaalde. Een reeks gevaarlijk scherpe nagels waren te zien, echter was ze niet van plan om hem echt aan te vallen. Nu nog niet in ieder geval.

"Ja, dat wil ik" Zei de kat kalmpjes. "Ik zou het alleen niet doen" Hij vernauwde zijn oogjes naar haar kijkende. Hij stond maar op voor het geval ze hem wel ging aanvallen. Hij wist natuurlijk wel dat deze poes zich wilde bewijzen. Maar aan de andere kant wist hij ook wel dat ze nooit zou uit halen tegen hem. Tenminste, dacht hij. Misschien durfde ze wel niet en wou ze gewoon doen alsof ze wel durfde, om hem bang te maken. Wat niet zal lukken.