It's a beautiful day

De vraag deed hem glimlachen, en hij dacht koortsachtig na. Niets vertellen wat Tinder hem gezegd had, zij was een vriendin, niet van zijn neus, wel van hem in het algemeen. "Niet wegrennen," Mauwde hij, en glimlachte, logisch, "Ze kunnen goed samenwerken, maar de een-op-een gevechten zou Shadowclan makkelijk moeten winnen aangezien wij over het algemeen gewoon groter en breder zijn,"

De kater keek verbaasd toe naar hoe zijn zusje plotseling teleurgesteld leek. "Running," Mauwde hij verbaasd, en ergens ook teleurgesteld, hij had gehoopt dat Running naar hem zou luisteren, er voor hem zou zijn. "Ik bedoelde meer of je me dan überhaupt zou komen helpen. Maar dit hoor je volgens mij niet van 'kennissen', Tall. Het spijt me, maar ik heb zo het gevoel dat je iets voor me achter houdt." Nu stond ook de kater op, en keek beledigd en verdrietig naar de poes. "Weet je hoe frustrerend het is dat elke keer als ik met iemand praat, ze teleurgesteld lijken? Ik hoopte dat jij me nog zou kennen," Mauwde hij, "Ik begreep je verkeerd, maar je gaat meteen conclusies trekken, ik heb geobserveerd, ik kan kijken, mijn hoofd heeft dit in elkaar gezet," Gefrustreerd keek Tall naar de grond, waarom eindigde elk gesprek met Running zo? "Natuurlijk zou ik je beschermen als een van die vuile flikkers aan je zou zitten, ik dacht dat je dat wel zou weten,"

De woorden die ze na zijn onnodige tirade zei deed hem nog wel het meeste pijn van al. "Nee Running please," Mauwde hij, niet hard, nog steeds zacht, zijn stem had zich geen enkele keer verheft, hij was niet van plan nu te beginnen. "Je maakt mijn dagen juist gezellig, omdat jij me wel gelooft," Moe van al het sociale gedoe liet hij zich neerploffen en legde zijn doodongelukkige hoofd op zijn poten, lekker dan.

Oh help.. Starclan wat deed hij nu weer fout? "Waarom zou je een tegenvaller zijn?" Vroeg Tall, oprecht verbaasd, de kater stond weer op en ging naast zijn zusje zitten. "Je loopt niet weg als al die anderen, je geeft om me, waarom in de naam van Starclan zou je ooit een tegenvaller zijn?" Zijn ogen stonden groot van verbazing en zijn stem liet dit ook duidelijk merken. Poezen.

De kater schudde zijn hoofd toen zijn zusje hem zei dat ze het maar gewoon was, bij het stuk van Ace moest de kater glimlachen. "Heb je het over Ace? Want die is gewoon heel erg vreemd," Grinnikte de kater, "Plus, je hebt Arcane toch ook nog?"

Tall keek geïnteresseerd naar zijn zusje, "De laatste keer dat ik haar zag was bij dat hele gedoe bij het Thunderpath, daarvoor was het zo nu en dan een ontmoeting. Ze heeft het vast te druk met al die katers die achter d'r aan zitten." Hij zuchtte spottend, en schudde toen zijn hoofd, "Jij hebt er meer achter je aan," Mauwde hij, zijn beschermende gevoelens die hij over haar had weer een beetje tonend, "Geloof me,"

Hij lachte toen hij een por ontving en de woorden hoorde. Al grinnikend dook hij ervoor weg, en rechtte toen met glimogen zijn rug. "Dan ken ik er alsnog nog een," Mauwde hij, zijn hoofd in de lucht en een ondeugende blik in zijn ogen, haha! Ze zou er nooit achterkomen.

Tall grinnikte om haar antwoord en schudde nog eens zijn hoofd, "Hij is heel verlegen," Mauwde hij, "Maar je hebt hem al wel eens gezien," Ja ja, hij ging het allemaal niet te makkelijk weggeven hoor. De kater ging liggen en gaapte ook eens, gapen was erg aanstekelijk.

Ze sloeg wartaal uit, dat moest het zijn, hij lachte toch niet? Alles wat hij zei was bloedjeserieus en waar. "Waarom zou ik?" Mauwde hij dus, en wees met zijn staart om zich heen, "Dit zijn serieuze tijden, ik probeer alleen je ogen te openen voor iets wat diegene zo graag wilt," Mauwde hij, tevreden met hoe mooi dat gezegd was, ooit werd hij nog eens filosoof!

Ze vond het niet meer leuk, waarom vond ze hem nou altijd irritant? Terwijl hij zo zijn best deed! Ineens keek de poes hem echter verbaasd aan, en vroeg ze of hij het was. Nu was het zijn beurt verbaasd te kijken, meteen schudde hij zijn hoofd met grote ogen. "Ehm, nee," Klonk het, wat ongelovig. Waarom zou hij het zijn? Vreeeemd.