Home sweet home +Runningpaw

De kater was eindelijk ontslagen uit de Med. Den. Hij had nieuw mos gehaald voor het nest dat hij zowat had geplet en had het opnieuw opgebouwd tot het weer gebruiksklaar was. Bijna trots bekeek hij het resultaat van zijn tijdelijke slaapplaats. Hij kon weer terug naar zijn eigen nestje. Heerlijk. Die was ook een stuk groter en ruimer. Natuurlijk kon hij ook weer meer doen dan daarvoor. De grijze tabby stond op en bekeek het litteken even, er was duidelijk een enorme oneffenheid te zien in zijn dikke pels. Ach, hij kon het vast wel dragen. Goed in zijn humeur liep hij naar buiten en volgde zich tot de apprentice den. Home sweet home. Zo liep hij naar zijn hard geworden nest. Snel pakte hij het nieuwe mos dat hij meegenomen had en dekte zijn nest op. De onderkant liet hij hard, zo had hij nog wat steun. Perfect. Tevreden keek hij na een tijdje op toen Acepaw een gevlekte en bekende pels zag. ‘Running’ uitte hij vrolijk, hopend dat hij haar aandacht zou trekken. Het was tijd voor het plan.

Blijkbaar had Running ook haar problemen, ach, het kon nooit zo erg worden als al zijn fluf. Daarom deed hij alsof hij het niet merkte toen ze zich van hem wegdraaide om zich te fatsoeneren. Heel subtiel begon hij zijn nest nog was aan te passen en deed of hij helemaal in beslag werd genomen door het mos. "Eh.. hey Ace." Hij keek weer op en lachte vriendelijk. ‘Hey Running, goed geslapen?’ vroeg hij toen. Eigenlijk koste het weinig moeite zich in haar te interesseren, echter was hij nooit zo goed met indirecte dingen. Dit was voor zijn brein dus indirect. "Wat doe je hier? Je moet nu terug naar Littlestream, je mag hier helemaal niet zijn!" Ace liet zijn nest nu met rust en liep naar Runningpaw toe, gerustellend spinnend. ‘Ik ben weer beter, of Littlestream was me beu’ grijnsde hij breed. Daarna deed hij klein stapte opzij en duwde zijn vacht wat omhoog zodat ze een stukje van de genezen wond zag, nu een helder litteken. Daarna werkte hij met de nodige moeite en veel likken de vacht weer terug op zijn plaats, eenmaal opkijkend stonden zijn ogen vrolijk.

Ace werd heftig naar de uitgang geduwd, wat verbaast gaf hij niet mee, wetend dat zijn gewicht het werk wel zou doen. Na enige tijd was hij weer bij zinnen en legde uit dat hij al genezen was. Dit bleek een goed effect te hebben, hij werd niet meer geduwd. Al had hij alle vertrouwen gehad dat zijn lijfje wel op zijn plaats bleef. "Oké gelukkig." Blij dat Running niet meer streste keek hij op en rechtte zichzelf weer. "Nou leuk dat je er weer bent dan! Heb je hulp nodig met je nest of..?" De kater schudde zijn kop. Zijn nest was in orde. Ineens richtte hij zijn heldere ogen op de hare, tussen het groen pretlichtjes te vinden. ‘Ik heb een veel beter idee’ Vrolijk en tevreden met zijn plan duwde hij nu op zijn beurt Running naar de uitgang. Niet ruw maar met beleid, al was het duidelijk dat de kater blij was met zijn plannetje.

Van de misschien wat overhaaste dingen die hij deed had hij geen spijt, het was een geweldig plan. Natuurlijk zat het ook niet in hem dat hij doorhad dat het Running niet geheel lekker lag. "Euh wat is dat plan?" Bijna stralend klopte hij op de grond op een plekje waar de warm wordende zonnestralen schenen. ‘Gaat u zitten.’ zei hij compleet beleefd. Daarna liep hij naar de prooistapel en pakte twee diertjes eruit. Een vink, was doffere veren als bij een normale new-leaf maar zag er smakelijker uit als de andere beesten. Bonus, er zat ook nog wat vlees aan. En een veldmuis, een groter formaat, daardoor best slechtdoorvoed maar het was zichtbaar dat het in ieder geval een ontbijtje was. Met die twee beesten liep hij terug, legde beiden als keus voor Running neer en maakte een buiging. ‘Mijn plan; een ontbijtje na bed.’ Het was technies gezien niet meer ‘op’ bed dus tja. ‘Mevrouw mag kiezen’ vervolgde hij, met een knikje naar de twee dieren. Hij ging tegenover de kattin zitten en sloeg zijn staart met een doffe klap op de grond. Had hij maar eens mooi gevonden, dacht hij ietswat trots.

Blijkbaar had Running zich zorgen gemaakt. Of was ze nu gewoon zo verast? Maar het maakte niet uit, ze leek in zijn ogen leek ze vrolijker. Ook kreeg hij de muis toegeschoven. Eigenlijk had hij alles wel gegeten wat hem voor geschoven werd. Hij was niet moeilijk. "Dankjewel." Ace grijnsde wat zelfingenomen. "Vanwaar dit eigenlijk?" De kater kantelde zijn kop wat waardoor een van zijn oren viel. ‘Ik dacht dat je zoiets leuker zou vinden dan de dingen die ik en Tall samen doen. En je werd net wakker dus..’ In zijn groene blik stond wat bezorgt. ‘Je vind het toch wel leuker hé? Ik heb het toch niet verkeerd begrepen?’ Hij legde zijn staart met een plofje op de grond en nam snel een hap van zijn muis om wat nonchalant over te komen.

Blijkbaar vond de ander de situatie even bevreemd als hijzelf, dat maakte hem nog meer zorgen. Hij verpeste ook alles, wat was ook een dom schaap. Hmmf. Hoe deed casanova het toch. "Nee, nee, het is heel lief, alleen.. niet wat ik gewend ben.’’ Dat was genoeg voor hem, ook hij zuchtte opgelucht en keek nu weer vrolijk. Waarnaar hij weer een hapje nam. Echt, hij kon ook niks goed doen. Al was hij blij genoeg dat Running niet boos op hem was. "Uhm.. eh, heb je nog iets leuks meegemaakt in de bijzondere Den?" Hij keek op, zijn groene ogen in haar blauwe. ‘Het is heel gezellig, veel katten, comfortabel nest.’ Ace grijnsde. ‘Ik kreeg bezoek en een lekkere kikker, opzich had ik het niet slecht’’ vervolgde hij vrolijk.

Sommige dingen vielen hem niet op, Ace was gewoon niet zo helder op deze punten. Hij vond het zo moeilijk. Hij was al blij genoeg toen hij een glimlach kreeg. En ook Running begon aan haar vogel. Aangezien hij het onbeleefd vond om haar in de gaten te houden terwijl ze plukte en nam de laatste hap van zijn muis waarnaar hij de restjes opruimde. Maar ineens; veren. "Hier is mij bedankje voor je ontbijt.’’ Grijnzend keek hij naar zijn pluizige vacht waartussen nu veertjes zaten, die bleven vast nog drie dagen zitten. ‘Ik weet dat je mijn stylist bent maar veren?’ zei hij duidelijk plagend. Plots sprong hij op, schudde zijn vacht uit zodat hij weer enorm werd en de veren prachtig blonken. ‘Veren zijn helemaal in deze New-leaf’ met een plagend lachje deed hij een hairplip waarna hij weer ging zitten, zijn vacht nog pluizig en beveert.

Toen Running niesde kon hij het niet laten flink te grijzen, al stond een vriendelijke blik in zijn ogen. Het had zo’n leuk geluidje gemaakt. Ace was dus weer afgeleid, veel te snel. "Ja, ja helemaal, maar kijk wel uit, straks is je vacht weer helemaal opgezet." Een vrolijke blik stond in zijn ogen ‘I’m fluffy and I can’t denie it’ begon hij opgewekt te zingen, met zijn staart schuddend. Het was duidelijk dat de kater wat energie te veel had op het moment, al zakte het weer wat weg toen hij Running tegen zich aan voelde. "Ik denk dat elke vogel in het woud jaloers op je zult zijn." Zijn ogen werden groot terwijl hij Running aankeek, duidelijk in zijn -ik ben vrolijk en hyper maar niet de slimste- bui. ‘Als ik heel veel veren in mijn vacht zou hebben, en dan zou gaan jagen, zouden de vogels dan niet wegvliegen?’ sprak hij vrolijk. Dat zou wel heel gaaf zijn.

{Just, sorry X)

"Nee, ik denk het niet, maar ze vliegen sowieso niet voor je weg want jij doet geen vlieg kwaad." Hij lachtte ook. Nou, het zou haar nog verbazen hoe veel hij over had voor een ontbijtje. Maar toen Running minder vrolijk werd keek hij ook anders; wat zou er zijn? Bij zijn naam knikte hij, ga verder wou hij zeggen. Gelukkig deed ze dat ook. "Ben je niet bang dat.. Tall.. uit de Clan wordt gegooid door al die tripjes en vrienden die hij maakt?" Ace zijn helder groene ogen bleven op de kattin gericht, hij dacht na, hij wou een eerlijk antwoord geven. ‘Nee, ik ben niet bang.’ besloot de kater. ‘Maar ik bezoek andere territoriums en heb ook vrienden buiten de clan’ vervolgde hij, nu ook aarzelend. ‘Maar Tall word nooit uit de clan gezet, daar durf ik mijn vachtje op te verwedden’ Zei hij troostend.