Wrong side of town

De kater was oververmoeid in slaap gevallen dankzij zijn rouw. Nog altijd was de last van een verloren partner en de troubles die hij doormaakte met zijn taken en kittens zwaar op zijn schouders. Hij bedacht zich nogmaals hoe hij nooit voor dit leven gekozen had. Het leven van een heler. Alles in zijn lichaam uitte een warrior… niet dit… Toch was het ondanks zijn zorgen niet moeilijk geweest in slaap te komen, zodra hij zichzelf had neergelegd was een diepe slaap over hem heen gerold. Echter duurde het moment van rust maar kort, want hierna vond hij zichzelf weer een wakende toestand.. al voelde dit anders. Het deed hem denken aan samendromen met Starclan… dezelfde manier van hoe je lichaam zichzelf herstelde en je je toch wakker kon voelen. Maar toen hij zijn ogen opende zag hij niet wat hij had gehoopt. Enkel een donker bos begroette hem. Langzaam stond de enorme kater op en schudde zijn pels uit, om wat naar voren te wandelen. “Yo? Wilde iemand me hier spreken?” Wie weet hadden ze de verkeerde kat geroepen ofzo… zelfs al voelde dit niet aan als zijn bekende en vertrouwde Starclan… al kon hij het gevoel ook niet slecht noemen.

[Rowanflame~]

De grote kater zag al snel iemand opduiken vanaf het duister. Natuurlijk was zwartlokje heel makkelijk kwijt te raken in deze duisternis. Echt hadden deze katten hier nooit van een lichtje ofzo gehoord? Naja ze noemde het niet voor niks Dark Forest... al leek de floofy kat niet eens door te hebben dat hij zich daar nu bevond. Al helemaal niet toen hij de kat herkende als zijn mentor. Meteen lichtte zijn blik iets op. Hij had altijd op gekeken naar de zwarte tom en hem ook gemist na zijn overlijden. Hij hoorde zijn oude naam en de rest van de woorden, helemaal comfortabel bij de ander. Zijn glimlach grimmig. "Het is nu Acefray. En tja.. het was niet bepaald een vrijwillige keuze. Ik ben dankzij je trainingen warrior geworden, maar een maand daarna werd me verteld dat Starclan me als medicine cat wilde" Hij leek zich bijna schuldig te voelen toen de ander een teleurgestelde toon had opgezet... hij was nog altijd die kat die iedereen wou pleasen... en al helemaal Rowanflame, die voor hem zo goed als een vaderfiguur was geworden in zijn apprentice tijd. "Gelukkig laten ze me nog wel meevechten met de grote dingen, dus ik rot niet helemaal weg achter de plantjes" Hij grinnikte kort, om hierna de ander weer aan te kijken met zijn groene ogen.

Hij had een hekel aan zijn apprentice naam. Altijd al gehad. Er was een rede dat hij zichzelf alleen en enkel Ace noemde. Iedereen noemde hem Ace.... Acefray was alleen voor saaie muffen die altijd zo heel netjes de hele naam uitspraken... Maar hij had altijd een haat gehad aan Acepaw, om zich een kind te voelen tegenover andere. Hij liet zijn oren dus ook wat onstabiel uit hun positie vallen toen de kater simpel als dat zijn naam weer terug veranderde naar Acepaw... "....vind je dan niet dat ik een echt warrior ben?" Zijn stem klonk onzeker. Bij de vraag erna knikte hij even. "Ze zei dat Starclan het had verteld...... waarom zou ze erover liegen? .... Starclan heeft me opgeleid" Little moest immers van haar taken af en Starclan had hem de rest subtiel bijgebracht. Maar de zwarte kater ging al veder met zijn woorden waardoor hij weer oplette naar de stem. Het was vreemd hoe de ander hem zo makkelijk kon beroven van al zijn ideeën die hij over zichzelf had. Hij was goedgelovig en ontzettend dom. Iemand die dacht dat de hele wereld niet loog en altijd de waarheid sprak. En ergens wou hij deze woorden geloven. Hij was zijn kittens verloren, zijn partners.. allemaal door die rang... hij hielt van vechten... en jagen. En damn eten. "Maar ik kan dit toch niet veranderen?... Ik ben nu een medicine cat."

Het was voor hem hard om dit allemaal te horen. Hij was een all pleasing cat en al helemaal als het uitging op familie. In zijn ogen was Rowanflame familie. Het hielp ook niet dat hij de afgelopen tijd al helemaal kapot was gemaakt door het verdriet van zijn verloren partner en het nieuws dat hij de kittens op zichzelf moest opvoeden. Of het nieuws dat de rest van zijn kittens nog leefde en opgevoed waren in Thunderclan… hem niet eens kende als vader. Het deed pijn. Dit deed pijn. Gefrustreerd keek hij omhoog terwijl de ander verder ging. “Ik ben niet zwak” gromde hij terug terwijl hij zijn pels omhoog zette in een kwade manier. Hij was niet zwak. Nee. Hij was nog steeds die warrior van manen geleden. Hij was niet voor niks dit formaat. Nee. Het was echter hetgeen van dat de ander teruggesteld was dat hem het meeste raakte. Niet alleen raakte als in pijn, maar ook hem nog erger kwaad maakte. Hij was geen teleurstelling. Hij had zo veel gedaan de afgelopen manen. Dit kon hij niet menen. Met een diep geluid dat Ace enkel maakte in zulke momenten, een gefrustreerde mix van diepe klanken, zette hij zich af en sprong naar de ander toe. Hij had zijn lessen onthouden en vocht enkel met zijn klauwen uitgeklapt, zo ook nu. Toch moest hij toegeven dat hij merkte dat hij terughielt. Hij vocht niet volluit. Hij vocht niet met de intentie om te doden, zelfs nu niet. Hij vocht terughoudend…. Misschien had de ander wel gelijk…

Ace leek alleen maar lucht een pittige klap te geven, meer niet. De rest was allang weg bewogen en viel hem vanaf een andere kant aan. Een harde klap raakte nog een gedeelte van zijn enorme kop en velde hem bijna tot aan de grond. Gelukkig kreeg hij het voor elkaar zichzelf op te vangen met zijn grote poten en zich weer omhoog te duwen. Toch bloedde de wond ondertussen en bonkste zijn kop enorm. Hij kon het niet riskeren nog zo'n klap te krijgen. Het enige goede eraan was dat hij hierdoor de tweede aanval kon ontwijken. Grommend hoorde hij de opmerking aan. "Kijk uit tegen wie je het zegt sterrepels" Geïrriteerd draaide hij zichzelf om nu en gooide zich met een techniek die hij had geleerd van Crossfaith des tijds op de grote kater, deze keer volle kracht gevend... en niet alleen dat. Eenmaal op de plek die hij wilde haalde hij uit met zijn muil naar de nek van de ander, geen genade gevende. Hij vocht meer bijtgericht, deed hij altijd al, maar deze beet was door Rowan zelf aangeleerd. The death bite. Niet dat hij de ander extra dood wou hebben...maar hij dacht niet meer na in zijn lichte waas van frustratie.