The killing moon

Ace verachtte de wereld nu. Alles eraan was verschrikkelijk. Hij had alles willen geven voor degene die hij lief had en het enige wat hij ervoor terug kreeg was een verraad. Ze hadden hem kapot gemaakt. De massieve kater had dan ook zijn contact met de clan kort gehouden. Hij hielp wie er geholpen moest worden en meer niet. In alle eerlijkheid? Hij gaf niet meer om ze. Ze waren voor hem niks meer waard. Wat maakte het ook uit? Als hij maar om iemand zou geven zou Starclan ze weer van hem afnemen en ze zo misvormen dat ze niet eens meer leken op wie ze eerst waren geweest. Ace had uiteindelijk zijn kop neergelegd toen de nacht viel en voor het eerst in tijden viel hij weer in slaap, al was het duidelijk waarom. Toen hij zijn ogen opende bevond hij zich weer in een bekende plek. Dark forest. Ja, nu pas realiseerde hij wat deze locatie was. Maar hij gaf er niet meer om zoals hij eerst gedaan zou hebben. Misschien was deze plek rechtvaardiger. Was het niet ironisch? De hele reden waarom hij Medicine cat was geworden was om hem te beschermen van deze plek. En nu was het juist Starclan geweest die hem dichter bij bracht dan ooit. De kat keek op toen hij zijn naam hoorde, zijn volle naam, van zijn mentor. "Hallo Rowan" Bracht hij grimmig uit terwijl hij maar naar de zwarte kater liep. "Waarom heeft u me geroepen? Ik ben de dode bevolking vrij zat op het moment" bromde hij erachter aan. Toch was Rowan een van de weinige die hij kon uitstaan. Hij zou hem sterker maken toch? Zorgen dat deze pijn weg ging...

Acefray nam de vrijheid om maar te gaan zitten. Nu hij hier toch was. De donkere bossen om hem heen zeiden weinig voor hem, maar de aanwezigheid van zijn mentor was echter wel gewenst. Naja, op zekere zinnen. Voor hem was het gestalte van de zwarte kater een vertrouwde, hoe kon het ook anders. Hij had nooit een vader gekend en Rowan was de eerste die zich in deze rol had gevuld, zelfs al had hij het zelf niet eens door. Voor hem was de ander iemand om naar op te kijken en om naar te luisteren. Hij had al eens eerder alles wat hij liefhad verraden om hem tevreden te stellen... Bij de vraag bewoog hij zijn linkeroor even naar achteren, wat hij altijd deed als er iets mis was. Even keek hij schattend in de amberen ogen van de ander, om hierna zijn blik weer weg te keren. "Fysiek pijn maakt me niet uit, dat weet je" Hij was het gewend, de wond van hun vorige ontmoeting was nu ook als een litteken in zijn huid gevestigd. "Het is gewoon dat alles met Lurkingshade" Mompelde hij, alsof het nu vanzelf ging het eens kwijt te kunnen bij iemand anders. Hij had dit immers tot zichzelf moeten houden. "Ik weet dat ik geen partner of kittens mag, dat weet ik. Maar het is gebeurd.. En ik mistte Lurkingshade zo toen hij stierf" Een diepe zucht volgde terwijl zijn blik verhardde. "Hij heeft me opgezocht in Starclan... gezegd dat ik geen liefde mag kennen, dat hij me haatte en walgelijk vond. En daar hielt ik van. Daar heb ik alles voor willen opgeven" Hij stond op en begon lichtelijk rond te lopen, zijn woede kwijt te raken. "Ik ben het gewoon zat Rowan. Ik haat het. Ik haat Starclan. Eerst me alles af nemen door me deze rang te geven en nu alles weer afnemen door te zeggen dat ik het verkeerd doe. Ik ben er klaar mee. Mijn kits weten niet eens dat ik hun vader ben." Zijn boze blik werd hierna op de kater gericht, in de volle onderstelling dat deze bij Starclan behoorde. Zijn kittens waren zijn alles. Hij zou de hele clans kapot maken als dit zijn kroost kon redden. Hij kon er niks aan doen, zijn vaderlijk instinct was nu eenmaal sterk. De eigenschap die hem een goede medicine cat maakte was ook zijn vloek. "...breng me terug..." Hij kon zelf nooit uit Starclan, nog Dark forest, stappen. Degene die hem had gebracht moest hem ook weer terugbrengen.

Hij keek lichtelijk geïrriteerd naar de ander bij zijn reactie. Al kon hij nu ergens de waarheid erin zien. Het was een zwakheid. Het was de reden waarom hij zich nu zo verschrikkelijk voelde. Zonder liefde had hij dit probleem niet gehad. Urgh hij haatte dit. Hij haatte alles en Rowanflame begon ook op dit lijstje te komen. “Het is niet dat ik dit ook expres deed. Het gebeurd. Je weet hoe ik ben” Hij gromde zachtjes, zijn oren weggeduwd in zijn pluizige pels. Maar Rowan kwam dichterbij in plaats van hem te laten ontwaken. Humeurig staarde hij terug naar de duistere kater terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. Waarom moesten ze nu nog steeds trainen? Wat had dit nog voor een nut? “Waarom doen we dit nog. Je zegt het zelf. Ik word toch geen warrior meer. Ik zit vast als een medicine cat” Het was duidelijk dat hij zijn vrolijke trekken kwijt was, maar tja, in alle eerlijkheid kon het eruit slaan ook niet kwaad… Vandaar dat hij even gromde en hierna naar voren sprong om uit te halen naar zijn mentor, klauwen uitgeklapt zoals het hem geleerd was. Eenmaal geland wachtte hij niet om te zien of het raak was, voornamelijk omdat hij niet nog een klap tegen zijn kop wilde, en beet al naar de bovenkant van zijn nek. Dit werkte. Ja. Dit werkte.

Hij duwde even zijn oren naar achteren bij de woorden van de kater... Hij had gelijk. Iedereen in heel zijn leven had dat proberen te veranderen. Twee van zijn mentors hadden hem al deze kant op geleid, de kant van dit woud. Zijn leaders hadden altijd gewild dat hij minder zichzelf was. Het verschil was dat hij toen geen reden had gehad om te luisteren, want alles ging goed. Als alles goed ging zag hij geen reden voor veranderen... maar nu.. nu wel. Nu voelde hij zich verschrikkelijk, was hij helemaal naar beneden gehaald. Hij zou luisteren. En zo keek hij dus ook op toen de ander verder ging, woorden die hem ergens gelukkig konden maken... Rowanflame was voor hem een vader maar om ook eens te horen dat het andersom hetzelfde gaande was.. dat was fijn voor hem. "...je bent ook als een vader voor me Rowan... Ik wil je trots maken... Ik wil ook op je lijken" Dat had hij altijd al gewild, zelfs toen de ander nog levend was. Hoe kon het ook anders? Hij keek naar de ander op, hij was zijn rolmodel. Hij gromde echter toen hij een klap voelde, waardoor een kras in zijn nek ontstond. Voor een seconde had hij geen adem kunnen vatten, maar zodra hij deze terugvond ging hij weer terug naar de zwarte kater om terug te vechten. Hij zou hem dan eens laten zien hoe goed hij dat zou kunnen. Ace sprong naar voren en haalde uit naar de achterhand van het donkere gestalte, om hierna richting zijn nek te bijten. Hij probeerde eerder dat de defensie zou zakken en hij de kans zou krijgen om op de juiste plaats te raken.

De grijze kater wist nu wat hij moest doen. Hij moest zijn mentor laten zien wat hij waard was. Toch was hij in de minderheid als het ging op vechten. Rowanflame was in zijn eigen territorium, hij was snel en sterk. Waar Ace ook vooral met zijn kracht, grote en gewicht vocht had zijn mentor dezelfde kwaliteiten als hij hierin. Hierdoor kon hij het niet winnen met simpele overmacht. Hij moest zijn best doen hiervoor. Vandaar dat hij ook vol terugvocht zoals van hem werd verwacht. Snel beukte hij de ander van voren en haalde hierna uit naar zijn zwakkere onderkant, zijn maag. Zwarte, bijna asachtige deeltjes kwamen los van de pels van de grijze kater, dingen die hij had opgevat op deze plek. Stoffig zaakje ook hier. Hij gromde en probeerde de ander tegen de grond aan te duwen door zijn poot richting zijn kop te gooien. Hij aarzelde niet meer, hij vocht gewoon, pure woede. Niks anders.

Hij voelde hoe hij door het lichaam van de ander heen ging en keek verward naar hetgeen wat eruit kwam. Het was niet zoals bloed, het was bijna als as, alleen vloeibaar. Hij zag hoe het in zijn vacht kwam en langs zijn pootkussentjes droop. Het verwarde hem en ergens vond hij het vuil. Maar nog voor hij voor elkaar kreeg om te bedenken wat het moest voorstellen en wat zijn mening erover was voelde hij de kaken van Rowanflame rond zijn poot. Geschrokken keek hij naar de ander en hielt zichzelf stil, wetende hoe zijn botje hier in een lastige positie zat. Bij het horen van de opdracht knikte hij even, langzaam en bedenkelijk. Hij wilde andere geen pijn doen.. maar Rowan had gelijk, dit zou hem sterk maken toch? Een goede kat maken… “Ik zal je trots maken pap, dat beloof ik” Hij had het laatste al gezegd voor hij er erg in had, maar het was duidelijk dat hij dit meende. Hij wilde er alles voor doen om de kater die zijn vaderfiguur was trots te maken… want diep van binnen was dat toch wat iedere kat wilde? Goedkeuring van diens ouders? De medicine cat was niet anders. Hij kon wel een paar beesten verminken.