Hide and seek. (OPEN)

Rustig stapte de licht beige poes verder, langs de grens van wat nu al hun gebied. Haar kop trots, hoog geheven en haar ogen kil op haar omgeving. Ze was meer aan het uitkijken voor clangeuren dan dat ze de grenzen aan het controleren was. Van haar mochten andere katten best hun gebied in, of zee er ook weer uit kwamen, dat was nog maar de vraag. Sushi hield haar stappen ritmisch met haar rustige hartslag terwijl ze door stapte. Ze had geen haast, zou geen idee hebben waarom ze haast zou moeten hebben. Even sloot ze haar ogen, wat blijkbaar niet slim was want binnen een paar seconden sprong er een kat tegen haar aan. Ze verbeet de pijn die de steek in haar poot met zich mee bracht en sloeg haar poot met uitgeslagen nagels uit reactie snel uit, geen idee hebbend of ze het ding raakte op niet. Ze keek sissend naar de kleine kattin, kleiner dan haar in ieder geval. "Meneer? Wie denk je wel dat je bent" siste ze terwijl haar oren zich in har nek vouwde. Haar kop nog altijd trots hoog geheven, het poesje was tegen de geheel verkeerde aan gelopen.

De blauwe ogen konden niet killer en minderwaardig op de poes neerkijken. Niet alleen was deze kat tegen haar aangelopen, ook had ze Sushi meneer genoemd. Niet slim, echt niet slim. "Inderdaad," hoorde ze een zeker bekende stem. Ze hoefde haar kop niet te keren om te weten wie het was. Gravepath. Toch draaide ze haar kop wel naar hem om hem een knik ter begroeting te gunnen. Daarna keek ze weer naar het kleinere poesje. De poes leek even te denken. Sushi zette haar voorpoten licht uit elkaar, en woord verkeerd en ze ging eraan. Maar tegen al haar verwachtingen in keek de poes enkel naar Gravepath en begon ze over grote broer te brabbelen. En toen de poes ook echt naar haar leider toe liep wist Sushi helemaal niet wat ze moest doen. Voor hetzelfde geld was het wel echt zijn zusje, ookal leek ze niet op de knappe rode kater, rook ze er niet naar. Ze had zelfs een andere naam gezegd. Ze keek Gravepath aan, wachtend op wat hij zou zeggen. Ze zette haar voorpoten opnieuw ui elkaar en vouwde haar  oren in haar nek. Grave hoefde maar twee woorden tegen haar te zeggen. "Pak der" dat as genoeg voor haar. Niemand kwam aan haar leider zonder toestemming.

Haar ogen op de poes gericht, haar nagels in de grond gegraven en haar oren in haar nek gevouwen. Dit was het lekkerst dat ze ze kon staan, op het punt een gevecht te starten. "Sushi, ruim dit 'ding' uit de weg, please." mauwde Gravepath. Net waar ze op hoopte, de kattin was gefaald in haar acteren. Met alle plezier... dacht ze en grijnsde even. De volgende woorden van haar leider volgde ze niet, maar ze waren vast niet belangrijk, ze richtte zich nu op haar volgende prooi. Maar voordat Sushi op het ding het kunnen springen zat het al op haar schouders. Als een vlieg op een koe, enkel irritant. Dit deed haar geen pijn, daar lag har pijngrens te hoog voor, dit maakte haar enkel pissig. Ze smeet zich op de grond en op haar rug zodra ze op het poesje kwam. Sushi was groter dan haar, zwaarder. Ze grijnsde terwijl ze haar schouders heen en weer op het poesje haar ribbenkast liet glijden maar trok zich toen los. een paar lichte wondjes veroorzaakte ze daarmee op haar rug, maar niets w at haar zou laten kruipen voor dit ongedierte. Meteen draaide ze op en sloeg haar klauwen om de nek van het ding en dwong haar op de grond waarna ze haar tanden zich een weg liet maken in een van de voorpoten van de poes. Dat moest pijn gedaan hebben.

De kattin wist best dat dit het poesje onder haar pijn zou moeten doen. Sushi was grote, zwaarder en haar schouders konden best pijnlijk werken. Even grijnsde ze, even ging ze zo door maar besloot toen van het poesje af te gaan. Helaas kreeg ze het meteen terug doordat die rotpoes in haar poot beet. Wat hadden al die rotkatten met haar poten. Die bloodclanner, die windclanner, die shadowclanner en nou ook nog een roque, wat was er mis met die katten. Haar poten waren niet om op te knagen. Kwaad gromde ze naar de poes. De tanden in haar poot konden nog best pijn doen. Al hoewel, hoe meet katten erin beten, hoe erger ze eraan wendde, hoe minder pijn het deed. Het deed nu al minder pijn. Stoer doen he, doen alsof ze de grote boze roque was. Hier kreeg ze spijt van. Sushi sloeg moet haar klauw tegen de kop van de roque poes en blaasde naar haar. Ze keek om toen Gravepath echt de poes mee trok. Waarom liet hij haar niet gewoon even lol hebben met het poesje. Mokkend draaide Sushi met haar oren en liet zich door haar achterpoten zakken. het was voorbij nu. Rustig sloeg de kattin haar staar over haar poten en keek toe wat er zou gebeuren. Ze had niet zo'n haat aan roque's als dat ze aan clanpoesies, sterker nog, deze was het niet waard om gehaat ze worden. Ze deed maar alsof. Waarom was ze eigenlijk eerst die kinderlijke act aan het doen, laf, gevechten ontwijken.