I wanna be strong! {Slenderpaw}

Hij haalde eens diep adem en spande zijn tengere lichaampje op. Het trilde langzaam, wat een teken was dat hij nog zwak was. Waarom was hij zo zwak? Waarom kon hij dit nu niet? Hij gromde zachtjes, zoals hij bij die luilak had gedaan. Langzaam spande hij opnieuw zijn spiertjes op. Langzaam rees zijn lichaampje de hoogte in, niet zo hoog, maar hoog genoeg voor hem. Trots gooide hij zijn kopje omhoog en liet hij een triomfantelijke piep horen. Ja, hij was zo blij! Maar toen moest deze vervloekte zwaartekracht weer toeslaan, het duurde niet lang of hij verloor zijn evenwicht, weeral -zucht- en hij op zijn zij belande. Woest begon hij in het rond te stampen, alsof dat zou helpen. Zijn gepiep werd steeds luider en langzaam veranderde het in een gemeen gegrom, hij was boos. Boos op zichzelf en iedereen mocht het weten! Zijn klauwtjes kwamen uit hun hulsel en streken door de lucht heen. Dit was hopeloos...

De lucht was koud en grijs. Donkere wolken die deze ochtend nog niet zichtbaar waren kwamen als een kudde olifanten aandraven. Het maakte rommelend geluid. Vanuit de boomtop waarin ze zich bevond keek de poes het tafereel in de verte na. Het was best rustgevend voor zover het niet in hun buurt kwam. Maar daar leek het niet op. De wolken kwamen alsmaar dichter. Hoewel het gerommel van de donder nog veraf leek te blijven, en de bliksem nog geen slachtoffers in de omtrek had gemaakt, besloot de poes om alvast haar schuilplaats maar te verlaten. Ondanks dat ze regen niet zo erg vond had ze liever toch geen natte pootjes.

Als een muis in het graanveld rende ze geruisloos en blindelings het kamp in. Haar aandacht was gericht op de regen die nu boven het woud hing. Net op tijd. Voorlopig was ze ontkomen. Maar om de tijd nog wat te doden dook ze gauw haar lievelings-den in. Tussen de kleine kittens en de queens kwam ze vaak tot rust. Zoals laatst toen ze één van de pasgeborenen gezelschap had gehouden. Zo stom als ze was had ze niet gezien dat de kit zijn oogjes nog dicht had. Sindsdien had ze zichzelf plechtig beloofd om de kittens even in zich op te nemen zodat ze zichzelf niet meer voor schut ging zetten.
Ze had de ingang nog maar net achter zich gelaten toen een kleine kitten voor haar poten neerviel en kennelijk kwaad begon te worden. De poes had moeite om haar lach in te houden. Maar uiteindelijk wist ze zich te herpakken. "Kom op jongen. Je kunt het wel," Haar stem klonk fluisterend, en alsof hij het niet alleen zou kunnen hielp ze de kitten terug overeind waarbij ze hem met haar poot onder zijn buikje weer naar zijn moeder en siblings begeleidde. "Here you go, 'lil guy" Deze keer waren haar woorden bemoedigend. Ook al wist ze dat de kitten haar vast niet ging verstaan.

Zijn lichte woede had hel ervan weerhouden om de pootstappen te horen. Hij verschoot dan ook erg toen hij een stem hoorde, die hij nog nooit had gehoord. "Kom op jongen. Je kunt het wel," Het kleine schokje liet zijn lichaam even trillen, maar al snel herpakte hij zich. Hij kon al een paar woorden onderscheiden van de rest. Zoals jongen en kom op. De rest kende hij nog niet zo goed. Maar ook de toon van haar stem ontging hem niet. Hij bromde even, zodat ze wist wat hij voelde en begon toen met zijn klauwtjes door de lucht te klauwen. Toen hij opeens iets tegen zijn buik voelde, liet hij een angstige piep horen. Hij was erg verrast van de plotse actie van de kattin. Hij voelde hoe de kracht van de kat hem langzaam wegduwde. Hij stond versteld van hoe sterk ze wel niet was. Hoe? Hoe konden ze toch zo sterk zijn? "Here you go, 'lil guy," Oké, daar snapte hij dus niks van. Hij liet even een piepje horen, waarbij hij langzaam zijn pootjes over de grond liet gaan, zijn kopje rees wat in de lucht en even bleef hij zo staan. Om niet veel later het slachtoffer te worden van de zwaartekracht en met een doffe klap weer door zijn pootjes te zakken.

De kitten leek wat te protesteren tegen haar actie. Of was het misschien iets anders? Maar eigenlijk was het de eerste kitten die wél protesteerde. Slender kneep haar ogen fijn om niet in lachen uit te schieten toen de kitten met zijn klauwtjes door de lucht zwaaide. Het was vertederend. Hoe de kleine kits zich nu al zo druk konden maken om wat eigenlijk? De poes begeleidde de kitten met haar snuitje nog tot bij de rest van zijn siblings. Het piepje die hij uitstootte hoorde ze deze keer wél. Toch kon ze het niet laten om even in zichzelf te grinniken. Ze hielp de kitten weer overeind door haar pootje onder zijn buikje te leggen en de kit weer overeind te duwen. Haar poot liet ze over het kleine toekomstige warriortje zijn kopje heen gaan waarbij ze hem voorzichtig met haar poot onder zijn buikje optilde en hem over haar rug heen legde. Haar kop draaide zijn kant op waarbij ze de kitten een heel voorzichtig kopje gaf. "Jij, braaf"

He, wat? Ze lachte? Nee, nee het klonk anders, niet lachen als in blij, maar lachen als in spot. Wat? Hoe durfde ze? Hij had de zwaartekracht meerdere malen overwonnen en wat had zij gedaan.... Buiten hem de goede wijzen dan, niks! Hij kon het wel hoor! En niemand ging spot leggen op zijn acties! Dat vond hij niet aanvaardbaar! Opeens voelde hij iets tegen zijn buik aan en hij spande even kort zijn zwakke spiertjes aan, waardoor hij trilde, maar al snel opgaf omdat zijn kleine spieren het niet echt toelieten iets te doen. Toen hij grond onder zijn poten voelde, spreidde hij zijn poten en legde hij zijn kopje op de grond, die was eigenlijk gewoon veel te zwaar om iets mee te doen. Opeens voelde hij iets op zijn kop en verwilderd gooide hij hem in de lucht, om hem daarna terug neer te leggen en een zucht te laten horen. Opeens ging de poot naar zijn buik, waar de druk langzaam groter werd en de grond onder zijn poten verdween. Wacht... Nee! Hij gromde en piepte zachtjes naar de kattin die dit deed. Hij vond het niet zo fijn! Hij begon de kattin lichtjes te haten, waarom deed ze dat nou? Hij vond het niet zo fijn en dat liet hij merken en toch deed ze door? Ugh... Was iedereen hier doof? Toen hij opeens in de haren belande van de kattin, liet hij zijn nageltjes wegzinken in de haren om grip te krijgen, een beetje bang voor het vallen, of eerlijk gezegd, hij wilde haar eigenlijk gewoon op haar plaats zetten. "Jij, braaf" Hij gromde zacht, bijna schattig liet hij nog een piepje daarachter horen. Maar het was niet schattig bedoeld, maar juist vijandig. Hij liet zijn nageltjes langs de huid van de kattin gaan, maar echt leek het niet te werken. Dikhuid...

Het was bijna grappig hoe vaak de kitten piepte en leek te protesteren. Blijkbaar nog een kitten die de verwenerijtjes niet leuk vond. Dan moest hij het ook maar weten. Voorzichtig haalde Slender de kleine man van haar rug af en plaatste hem vervolgens weer in zijn nestje van mos. Terwijl haar blik langs alle kits even in de nursery gleed nam ze voorzichtig plaats op de koude grond naast het nest van de kits. Meestal bracht ze wel enkele minuutjes door in de nursery. Om er zeker van te zijn dat kits zich niet hoefden te vervelen. Het was altijd wel leuk om zich met de kleintjes bezig te houden. Maar de belangrijkste reden was de zoete aanblik van deze kleintjes te zien.

Wanna sleep~