{~Nope~}

Verveeld lag Dawnkit wat in zijn nest te suffen, toen hij plots een Apprentice binnen zag komen. Hij kende hem niet, maar ergens kwam hij hem vaag bekend voor. Omdat de kitten toch zo verveeld was, liep hij naar de kater toe, en ging promt voor diens neus zitten. "Dawkit!" stelde hij zichzelf voor. "U?" uit verveling trippelde hij een rondje om de kater heen, en ging weer zitten.

+Eerste post voor Acepaw

Nu Ace weer helemaal genezen was waren zijn bezoekjes aan de Nursery drastisch vermindert. Ietswat schuldig had hij besloten dat hij weer eens een bezoekje ging brengen. Met een veldmuis in zijn bek liep hij naar de den toe waar een milde lucht en kittengeluid hem begroette. Zijn ogen paste zich vrijwel meteen aan toen hij de schuimer binnen stapte. Hij legde de muis bij een van de nesten en knikte de queen toe. Daarna liet hij zijn blik over de nesten glijden en zette weer een stapje naar voren, nou, als dit het was. Maar voordat hij weg kon was hij betrapt door een kitten. "Dawkit!" sprak het kleine grijsje. Ace knikte naar hem, waarschijnlijk was het Dawn. "U?" Hij grijnsde toen er een rondje om hem heen werd gelopen. Zelf ging hij rustig zitten. ‘Acepaw’ stelde hij zich voor.

De kater was gaan zitten, en stelde zich voor als Acepaw. De kitten knikte, en mompelde de katers naam een paar keer voor zich uit. "Ace .. Paw!" Dawnkit deed zijn best het hetzelfde uit te spreken als de ander. Het grijze hoopje vacht moest best wel omhoog kijken om Ace's gezicht te zien, en nukkig ging maar naast de kater zitten, zodat hij alleen wat schuin omhoog kijken moest. Hij was zo groot! Zou hij al bijna Warrior worden? Stiekem staarde hij wat met zijn ogen halfdicht naar Acepaw. "U groot!" mompelde hij. Dawn had gehoord dat u zeggen beleefd was, en deze kater was duidelijk meer als hem, dus .. "U Leader wordt?" Ontevreden en beschaamd over zijn zinsbouw keek hij op zijn pootjes neer.

De kitten mompelde zijn naam enkele keren. Het achtervoegsel moest ie wel eens vaker hebben gehoord en zijn voorvoegsel was maar drie letters. Toch kon het de klanken zijn waarin de kitten moest oefenen. Maar uiteindelijk kwam de naam goed uit de kitten zijn bekje. ‘Goedzo’ sprak de kater spinnend, iets wat een diep geluid maakte. Blijkbaar was zijn grootte een probleem. Zelf dacht hij er al bijna niet meer bijna, andere apprentice’en hielen hun mond en warriors hadden meestal niks met hem. Voor deze kitten was het misschien wel wat nieuws, al moest Ace toegeven dat zijn breedte benadrukt werd door zijn dikke pels. Niet dat hij al de dunste was… ‘U groot!" Zo grijnsde de grijze kater. ‘Dankje’ Hij ging liggen waardoor de kitten niet meer zo veel omhoog moest kijken, was vast fijner voor de ander. "U Leader wordt?" Blijkbaar lag de zin de ander niet goed. Maar hijzelf deed net op hij de zinsopbouw niet merkte en gaf antwoord. ‘Misschien, maar ik moet nog heel veel leren.’ Hij werd toch nooit Leader, hij had misschien spierkracht maar zijn bovenkamer was niet de helderste.

Met een blije glimlch op zijn snuit omdat Acepaw was gaan liggen, knikte hij begrijpend op wat hij zei over Leader worden. De kitten's zelfvertrouwen was weer een beetje gegroeid nadat de kater hem spinnend had gecomplimenteerd op zijn naam uitspreken. "Leren. Veel leren. Ook veel leren, ik." Nu ging hij weg van de kater's zijkant, en ging voor de andere liggen, nu kon hij toch beter naar Ace kijken. Hij duwde even tegen de Apprentice's poot, en glimlachte scheefjes.

"Leren. Veel leren. Ook veel leren, ik." Weer lachte Acepaw bemoedigend naar de ander. ‘Ja maar je hebt al ook veel geleerd, voor je het weet ben je apprentice’ Bij hem was alles ook zo van de een op de andere dag gegaan. Hij was kitten, poef, apprentice. Misschien met wat meer tijd ertussen in. Zijn groene blik volgde Dawnkit toen hij voor hem ging liggen en zijn poot aanraakte. Zachtjes porde hij terug tegen het kleine pootje van Dawn, niet meer dan een kleine aanraking. Ace vreesde dat deze kitten ging huilen, tot nu vonden de kittens van Snowy hem niet fantastisch. Maar deze leek hem wel te mogen, of ja, hij huilde niet. Dat was een goed teken toch?

Meende de kater dat? "Leren, ik al kleuren ken, ik zien, ik leren spreken," somde hij op, niet zo soepel als hij gehoopt had. Apprentice, het leek nog ver weg. Wat maakte het ook uit, nu kon hij nog in de Nursery blijven, en de problemen nog niet kennen. Acepaw gaf hem een kleinde duw tegen zijn poot terug, zo zacht dat Dawn het amper voelde. Hij keek even vragend, maar besloot dat de kater hem gewoon geen pijn wou doen. Opnieuw gaf de kitten de Apprentice een duwtje, en hoopte dat die hem niet saai zou vinden, doordat hij in herhaling viel. "U mijn oom ken?" vroeg hij zacht, en hief zijn blauwe blik vragend op. Hij had nig niet vaak met zijn oom Tall gepraat, maar heeft wel samen de kitten van Fawnstep uit de wand van de Nursery gered. Slatekit. Nee, eigenlijk had Tallpaw het meeste gedaan, maar Dawn kon nu eenmaal niet meer doen.

"Leren, ik al kleuren ken, ik zien, ik leren spreken," Hij grijnsde alsof het al heel wat was. Maar dat was het ook, het waren de basis dingen die iedereen moest leren. Zonder die dingen kon je weinig. Dus daarom besloot hij het kleintje wat interesse te tonen. ‘Dat is al heel wat’ sprak hij dus met een warme, diepe stem. Ondertussen waren ze bezig met het aantik spel, en hij kreeg op zijn beurt weer een tikje terug. Ace keek wat plagerig en draaide wat, toen bedekte hij het rugje en de bovenkant van het kopje met het wilderige haar van zijn staart. Na het tikte legde hij de hoeveelheid pluis naast zich weg. "U mijn oom ken?" Nouw, hij had zeker niks tegen wat verheldering. ‘En hoe heet je oom?’ vroeg hij toen maar. Hij kende al best veel katten, maar om ook al hun familiebanden te kennen ging de kater wat tever.

Licht spinnend dam de kitten de complimenten in ontvangst, en keek trots de Apprentice aan. Toen een hoop pluis om hem landde, besloot de kitten gewoon totaal niet te bewegen. De pupillen van Dawnkit's ogen werden wél groot, maar hij bleef stokstijf liggen tot de pluis weg was. Toen hij merkte dat het enkel de katers staart geweest was, haalde hij opgelucht adem, en deed alsof hij niet bang geweest was. "Oom Tall!" zei hij, met opgewekte stem. Ohja, Ace moest nog een tik ofzo terug krijgen. Dawnkit sprong kort op, zette een pootje op de Apprentice's neus, en tikte diens oor aan. Daarna keerde hij weer en ging met een plagende gezichtsuitdrukking weer liggen.

Blijkbaar was zijn pluis aanval nog wat verassend. Maar het huilde niet, dat was toch iets om trots op te zijn. Misschien was zijn pluizige staart nog wat te veel om mee op je gemak te zijn, het was wat overweldigend. Daarmee niet minder sexy. "Oom Tall!" Kreeg hij uiteindelijk als antwoord. Was deze kleine familie van Tall? Hij had weinig van zijn maat weg. Toch keek hij grijnzend naar Dawnkit. ‘Tall is een van mijn beste vrienden’ sprak hij rustig terug. Ja, hij kende katten. Ace keek wat verschrikt op toen de kitten opsprong en tegen zijn oor aan tikte, toch eindigde hij met een lach en liet zijn oor zakken, alsof hij omver geduwd was. Daarna tikte hij met zijn poot tegen Dawn’s oortje en keek even uitdagend terug.

Beste vrienden? Het woord vriend kende hij, dat was positief. Beste vrienden zou dus wel iets extra positief zijn! "Oki." piepte hij, en keek nog steeds blij. Als zijn oom vrienden was met deze kater, dan was het wel veilig, toch? Plus Ace deed niets gemeen, geen reden om bang te zijn. De kater voor Dawnkit lachtte, en zijn oor ging hangen. Zo, die lag om. Grijnzend keek hij toe, tot Acepaw hem ook een tik tegen zijn oor gaf, en uitdagend naar hem keek. Ohw, gingen ze het zo doen? Buiten de pluizige-staart-aanval, was de bruinige kat niet echt origineel in zijn tegenaanvallen. Dus besloot Dawnkit een aanval uit te stippelen die Ace onmogelijk terug kon doen. Zijn blauwe kijkers keken twijfelend naar de Apprentice, en wiebelde zijn hoofdje stil van links naar rechts, en weer van rechts naar links. Na dat een paar keer gedaan te hebben, bewoog hij lanzaam een pootje, wat hij terug introk. Daarna hees hij zichzelf op, en keek uitdagend terug. Dit kon zo fout gaan als de kater hem niet mocht. Snel en behendig schoot de kitten weg, klom op Ace's rug en porde langs achter tegen zijn andere oor. Daarna schoof hij weer van de rug af, en ging voor hem zitten, waarna hij zijn pootje een snelle lik gaf. Touché.

Onderwerp: Re: {~Nope~} ${~Nope~} Icon_minitime$